All your Gamba are belong to us

Na een heleboel Gambi en Calamarae beginnen we aardig in de Spaanse culinaire vibe te komen. Galicia, de landstreek waar we ons bevinden, is befaamd om zijn overheerlijke zeevoer. Dit wordt hier met bootladingen tegelijk uit de zee geschept en wordt voor dumpprijzen door de lokale middenstand aangeboden. Niet zelden na een simpele maar doeltreffende gastronomische behandeling die vaak gepaard gaat met knoflook, pepers en olijfolie. De lokale bevolking kijkt niet op of om bij de aanblik van deze overvloed van lekkers. Nietsvermoedende passanten als wij likken echter vingers, polsen en ellebogen af bij het verorberen van dit alles. Met overheerlijke lokale witte wijn erbij. En zo is de natuur weer in evenwicht.

La Coruna is niet alleen een pleisterplaats op onze reis maar ook een soort icoon. Ik heb de stad wel honderd keer vanuit de lucht op Google Earth bekeken. Als je daar bent… dan ben je goed op weg. Dat gevoel leefde ook bij een hoop zeilers die we onderweg tegenkwamen. Nu we er een paar dagen zijn, verzamelen we langzaam de verhalen van onze collega's. Achteraf hebben we een erg goede beslissing genomen. De Scandinaven die met ons in Falmouth lagen hebben het flink om de oren gekregen. Ze zijn op de dag dat wij naar Brest vertrokken uitgevaren en kregen na twee dagen zeer zwaar weer. Lasse, onze Zweedse ex-buurman heeft twee dagen bijgelegen in windkracht 9 en deed er uiteindelijk 8 dagen over om in La Coruna te komen. Gelukkig zijn alle boten min of meer heelhuids aangekomen, maar sommige verhalen klinken nogal heftig. Na 3 weken wachten, weerkaarten bekijken en vergelijken lijkt het erop alsof wij verreweg de prettigste overtocht gehad hebben. Dat geeft een goed gevoel. Vooral omdat we een aantal keren bewust niet gegaan zijn terwijl het wel had gekund. Achteraf horen we nu wat de omstandigheden zijn geweest van boten die wel op die dagen zijn uitgevaren. En dat is erg leerzaam en sterkt ons in het gevoel dat we de goede afwegingen hebben gemaakt. En ook een hoop mazzel hebben gehad natuurlijk.

De linkerbovenhoek van Spanje is ruig, met veel rotskusten, gevaarlijke kapen en diepe inhammen. En net als op veel plekken in Europa waar het zo ruig is, zit het hier ook weer vol met Kelten. De lokale Keltische strijders heten hier Galiciers. Net als Bretonnen, Cornish, Welsh en Ieren zijn ook deze Kelten stevig volk, die houden van een muziekje maken en die niet bang zijn voor een golfje meer of minder. De plekken langs de kust hebben onheilspellende namen. Gisteren voeren we langs de 'Costa da Morte' en rondden we 'Cabo Villano'. Zondag lagen we voor anker bij het Spaanse stadje met de meeste weduwen van het land. Natuurlijk is nautische folklore voor 80% gebaseerd op bangmakerij, overdrijving en sterke verhalen, maar de kust waarlangs we nu varen wil je inderdaad niet als lagerwal van dichtbij passeren. De oceaan beukt er met volle kracht op de ruige rotsen. Als het waait tenminste. Het is ons namelijk gelukt om de meest vileine, beroemdste en meest westelijke kaap, Finisterre (eind van de wereld) te passeren zonder enige wind. Olieachtig dik water om ons heen. Diep donkerblauw en traag op- een neergaand door van de langzame oceaandeining. We konden de krabben op 3 meter diepte zien zwemmen. De Blauwe Pinquin rustig tuffend met 4 knoopjes op de motor. En een voorzichtig doorbrekend zonnetje. We hadden de stuurautomaat er maar even opgezet en zaten heerlijk op het voordek te lunchen toen we de kaap voorbij voeren. Vanaf hier begint een nieuwe etappe van onze reis. De invloed van de depressies uit het westen wordt steeds minder en we gaan op zoek naar de noordenwind die ons naar het warme zuiden gaat brengen. Dat de zon vandaag doorbreekt en ons flink opwarmt hoort daar ook bij.

Dat is ook geen overbodige luxe, want eergisteren zijn we volledig plat geregend. Onze tocht van La Coruna naar Camarinas stond in het teken van bewolking en neerslag. Zonder noemenswaardige wind werd het zicht steeds slechter en de bemanning steeds natter. Doordat er nog een flinke deining stond van de wind van voorgaande dagen, was het binnen ook niet heel fijn toeven. En zelfs met het allerbeste zeilpak heb je het na 8 uur in de regen wel een beetje gehad. De voorspelde wind van 15 knopen uit het NO is niet komen opdagen en dat maakte dat een lekkere zeildag veranderde in een druiptocht. Toch hebben we vooral een hoop lol gehad onderweg, misschien ook omdat het pas de eerste keer was sinds ons vertrek dat we in de regen voeren. Wij zijn waarschijnlijk met de buien meegevaren, want lang droog is het niet geweest. Ook niet toen we eenmaal in Camarinas waren. Het zout van de Biskaje is grondig en overvloedig van onze boot gespoeld door de natste regen van de hele wereld.

Die inhammen in de ruige kust alhier noemen ze Ria's en daar kun je invaren en rustig ankeren. De Ria's hebben en heel goede PR, want je kunt geen zeilboek openslaan of er staan laaiend enthousiaste verhalen over in. Ik heb eigenlijk nog nooit een negatief verhaal over de Spaanse Ria's gelezen. Wij zijn momenteel aan het onderzoeken of de beeldvorming rond de Spaanse Ria's klopt. De Ria's die we tot nu toe gezien hebben zijn prachtig zeilgebied. Qua natuurschoon zijn ze niet extreem interessant want langs de kustlijn is veel verspreide bebouwing. Het lijkt erop alsof heel Noord-Spanje hier zijn tweede huisje heeft staan. Dat is ten koste gegaan van een heleboel dennenbomen. De laatste 10 jaar zijn hier een paar aannemers erg rijk geworden. Wat dat betreft hebben ze dat in Engeland beter voor mekaar. Daar zit nog een hoop oude landadel en die bezitten vaak de mooiste plekjes. Een handjevol stokoude Earl's, Duke's en Viscounts lukt het om in grote stukken prachtig kustgebied alle projectontwikkelaars op afstand te houden. Daarvoor is het hier nog niet te laat, maar naar een 'alleen op de wereld' ankerplekje moet je heel hard zoeken.Er staan wel een hoop dennenbomen en die ruiken 's ochtends heerlijk over het water. En dat water zit werkelijk tjokvol met vis. De Ria's bieden ook een hoop beschutting en dat betekent dat je op heel veel plekken prima kunt ankeren en heerlijk over vlak water kunt zeilen tussen de vele dorpjes en stadjes die langs de oevers liggen. En in die stadjes en dorpen schuilt nog een grote charme van dit gebied. De Galiciers zijn een trots en aardig volk en ze eten overheerlijk zeevoedsel. De winkels puilen uit van de lekkere dingen en je kunt rustig om 12 uur 's avonds een eettent binnenstappen en om een bord warm eten vragen. En wat is er nou lekkerder dan dat?

Het zomerse zonnetje waar we stiekem op gerekend hadden tijdens al die herfstdepressies in Falmouth, heeft zich aarzelend laten zien. Vandaag was zomers, met volle zon, een windje vier en 23 graden. We zijn op zoek gegaan naar een plek om de boot achter te laten zodat we naar Santiago de Compostella kunnen gaan, en dachten gisteren in Portosin wel een goede jachthaven te hebben gevonden. Alle handboeken en zeilartikelen waren laaiend enthousiast over deze haven. En wij eigenlijk ook. Hartstikke aardige mensen, lekker water, 16 ampère groene walstroom, goeie douches en gratis Wifi. Leuk dorp ernaast, met heerlijke Calamaris. Jammergenoeg is de haven hier stervensduur. We weten het nu zeker: zeilgebied-handboekenschrijvers zijn ordinaire sjacheraars. Hoe enthousiaster en specifieker de aanbeveling van een bepaalde jachthaven, hoe duurder hij is.

En dus beperkt ons verblijf zich tot een nachtje en zijn we vanmiddag weer verder gevaren. Een klein stukje maar, want we hadden Gamba's gekocht en die moesten nodig gebakken worden in olijfolie, knoflook en pepertjes. Na twee uurtjes voor de wind op de fok lagen we achter ons anker in het zonnetje. In de buurt van het stadje Muros. Om ons heen scharrelen vissertjes met houten roeibootjes en kleine netjes. Miek bakt de gamba's en de wijn die we hadden gekregen bij aankomst in Coruna wordt ontkurkt.

Proost, op zomers genieten in de herfst!

Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com