woensdag 28 juli 2010

Afcrossen


We liggen nog steeds op Nuku Hiva, in de Markiezen. Het weer is nog even niet geschikt om naar de volgende bestemming te gaan, de Tuamotu-archipel. Er zijn hier zoveel mooie baaitjes en ankerplekken dat we ons niet hoeven vervelen in de tussentijd.

We wandelen erg veel. Naar watervallen en ruines, door dorpjes die onwerkelijk mooi zijn, door bossen en over rotskliffen. Ik ben 's nachts op kreeftenjacht geweest en we hebben dikke fik gestookt op verlaten strandjes. De bijboot werd nog achtervolgd door een heel schattig haaitje (blacktip reefshark) en omdat het paringstijd is voor de roggen krioelen die constant rond elkaar en onze boot in de baai waar we nu liggen. Gisteren hebben we een rotsmuur beklommen die aan beide kanten steil in zee afliep en die maar een paar meter breed is. We zaten 50 meter boven het water en konden het aan beide kanten van de muur loodrecht naar beneden kijken. We hebben gezwommen onder een waterval en in de poel bleken later een paar gigantische alen te zitten van meer dan anderhalve meter. Een paar andere zeilers lieten ons een dag later foto's zien van die beesten en die waren best eng! Gelukkig hebben we die toen niet gezien, want we hebben heerlijk gezwommen in een door de waterval (3 na hoogste ter wereld) volledig uitgesleten grot.

Markiezen

Al onze vrienden hebben inmiddels tatoeages laten zetten. Die zijn erg mooi en wereldberoemd. De lokale tatoeage man heeft het druk met alle zeilers. Hij schijnt nogal vermaard te zijn en maakt inderdaad waanzinnig mooie tatoes. Wij laten jullie bij thuiskomst in Nederland wel zien of we ook zijn gezwicht voor de verleiding ons te laten volkliederen door een wietrokende ex-kannibaal. In de tussentijd kunnen jullie dan eventueel fantaseren over of, hoe en waar wij onze – momenteel toch al zo goddelijke- lichamen hebben laten verfraaien.

We hebben 14 juli, de nationale feestdag gevierd met de locals. Dat was fantastisch. De lokale dansfestijnen zijn ongelofelijke. Van alle eilanden kwamen er dansgroepen hiernaartoe. Ze lieten hun beste show zien. Een typische dansgroep bestaat uit een stuk of 30 dansers en danseressen. Ze brengen hun eigen trommels mee. Kleintjes en hele grote. De grootste zijn groter dan de trommelaars zelf, en dat zijn geen kleine ventjes. De dansen concentreren zich uiteindelijk meestal rond een paar, en die doen verleidelijke achtervolgingen. In het meest gangbare scenario besluipt het alfa mannetje zijn beeldschone vrouwelijke tegenspeler en begint daarna een uiterst hitsig en door perfecte lichaamscontrole bij beide dansers, volmaakt esthetisch schouwspel, waarbij het uiteindelijke doel van al dit moois weinig aan de verbeelding overlaat. Ophitsend gezang van de dames en heren die zich in een kring rondom de hoofdrolspelers begeven, aangevuld door gejoel en aanmoedigingen van het publiek, zorgen voor een waanzinnige beleving die je niet snel vergeet. Omdat het geen moment ranzig of voorspelbaar is en iedereen vol enthousiasme en breedlachend meeklapt en joelt waan je je als objectieve toeschouwer soms even in een ander tijdperk. De kracht en trots van de lokale cultuur is heel sterk en op zo'n moment beleef je dat extra sterk. De feesten duren nog de hele maand en er komen nog en aantal dansfeesten aan, dus als we verwaaid blijven zal ik proberen wat foto's te maken om een beter idee te geven.

We doen ook nuttige dingen. Zo hebben we onze gehele dieselvoorraad gefilterd. Tijdens de oversteek hebben we amper diesel verstookt en al onze jerrycans (zo'n 170 liter) zaten nog vol met diesel uit de Galapagos. Dat bleek de meest ranzige rotzooi te zijn die we tot nu toe getankt hebben. Ik wilde het niet in onze tank gooien omdat er zoveel slijm, water en vuil inzat. Zelfs na dubbele filtratie was het nog smerig. Gelukkig hebben ze hier een goed chemisch afvaldepot en we hebben de helft weggegooid. Dat voelde erg goed. Nu is alle diesel ververst, zijn de filters schoon en heb ik de rotzooi en het water uit onze vaste tank afgetapt. De olie en oliefilters zijn verschoont, de onderkant van de boot is geschrobt en de aardplaat van de SSB radio is ontdaan van een lange baard. Ondertussen heeft Miek de groene algen van de romp gepoetst, het roer en divers ander houtwerk in een nieuw lakje gezet en heb ik de zwemtrap gerepareerd.

De Tuamotu's, waar we nu graag heen willen, zijn de atollen waar de parels groeien, waar dunne streepjes land als kringetjes rond glasheldere lagunes liggen. Palmboompjes erop, wit strand, dik koraalrif waar de oceaan op stukslaat en wij dan achter ons anker in zo'n veilige lagune. Zo zien we dat voor ons, maar het waait nog even te hard, en vooral zijn de zeeën te hoog. Daarnaast zijn de atollen en riffen slecht zichtbaar, stroomt het er erg hard en is er weinig beschutting als het opeens harder gaat waaien. Het is ongeveer 5 dagen varen en de zeecondities onderweg zijn momenteel Rough tot Very rough. Dat betekent zoveel als: je ben gek tot idioot als je daar vrijwillig invaart. Geen probleem, we wachten nog wel even.

Er zijn een hoop zeilers die als gekken proberen de hele Pacific in een vaarseizoen af te crossen. Wij hebben besloten zoveel mogelijk te zien en ervaren van de plekken waar we zijn. We gaan ons past haasten als we in oktober naar New Zeeland moeten om het orkaanseizoen te ontvluchten. Tot die tijd nemen we de tijd en genieten we van de plekken waar we zijn. De Pacific is te groot om je erdoor te haasten en we verwachten dat we hier in de toekomst nog wel een keer heen zullen varen.

Groeten
Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

dinsdag 13 juli 2010

Genereux


Op weg naar Nuku Hiva

Net als George W. dat ooit deed, delen wij alle mensen die wij onderweg tegenkomen in in twee groepen. Mensen die vóór de Blauwe Pinquin zijn en mensen die tégen de Blauwe Pinquin zijn. Voor de volledigheid hebben we er nog een derde groep bij gemaakt, de mensen die het geen reet kan schelen. Sinds ons vertrek uit IJmuiden is vooral de eerste groep sterk gegroeid ten koste van de derde. Op de Markiezen lijkt het wel alsof iedereen zich in de eerste categorie bevindt.

Hoewel de Markiezen bekend staan om hun fiere en oersterke krijgers zijn de mensen hier onvoorstelbaar aardig en gul. Als ze eenmaal hebben besloten dat je OK bent is het moeilijk te ontkomen aan hun genereuze inslag. We moesten onze nieuwe vrienden op Tahuatu echt op het hart drukken dat het niet nodig was om al hun zoete broodjes aan ons te geven. "Nee, we hebben écht liever dat jullie straks zelf ook nog kunnen ontbijten!"

Op Nuku Hiva, waar we nu zijn, zijn de mensen weer iets meer gewend aan geld en grote stad. Toch werden we door een lokale meneer uitgenodigd om voetbal te komen kijken in de keuken van zijn bakkerij annex snackbar. "Kom maar rond negen uur, want ik ga pas na de kerk open". Dat eerste half uur konden we wel missen, en omdat we ook besloten naar de kerk te gaan kregen we er veel voor terug.

De kerk in Nuku Hiva is heel groot, prachtig versierd en op zondagmorgen barstensvol met mensen. Er werden drie baby's gedoopt en er werd prachtig gezongen. De kerk bestaat uit een heel hoog, zwevend kruisvormig puntdak dat aan de vier uiteinden open is. De wind waait dus een beetje door de kerk. Het geheel is prachtig versierd met houtsnijwerk van alle eilanden en de versieringen zijn echt indrukwekkend. Het is kennelijk een grote eer om te helpen aan de versieringen van de kerk. De akoestiek onder dat hoge dak is uitzonderlijk goed, en het koor had duidelijk goed geoefend. Ik zat met kippevel te luisteren. De structuur van de mis was erg herkenbaar dus konden we het een beetje volgen. De taal van de markiezen is echter lastig dus de preek is aan ons voorbij gegaan. Ik had het tijdens de preek ook veel te druk met om me heen kijken. Iedereen gaat hier echt op z'n paasbest naar de kerk, met prachtige bloemstukken in het haar. De dames hebben hier de neiging om nogal uit te dijen na hun- pak'm beet- 18e, maar dat compenseren ze met karakter. Het zijn hier echt stoere wijven, en hoe groot, breed en vervaarlijk volgetatoeëerd de mannen ook zijn, het is duidelijk wie er thuis de baas is. Terwijl ik al rondturend de locals bewonderde werd er ook driftig terug gekeken. Omdat ik zo ver boven iedereen uitstak, dachten ze allemaal dat ik op een van de bankjes stond, en probeerden te gluren of mijn voeten wel op de grond stonden.

Meteen na de mis gingen we in gestrekte draf naar onze vriend de bakker. Ramvol zenuwen zaten we even later in een keuken naar de finale van het WK te kijken. Ondertussen werden er allerlei quiches gebakken en kwam er telkens snel iemand kijken als we begonnen te schreeuwen. Buitenspel! Corner! DOELPUNT!!! NEEE!!! AARGHHHHHH. Vooral in de tweede helft was het een geschreeuw van jewelste en at Miek bijna haar slippers op. In de rust aten we een stukje quiche van de bakker en hielpen we zijn zoon bij het vangen van kippen op het erf. Korey, onze Canadese hulpsupporter besloot dat we bier nodig hadden. En dat is best een sensatie om 10 uur 's ochtends, vlak na de kerk. Het heeft niet geholpen, maar we hebben wel genoten van de wedstrijden die we hebben kunnen zien. Ik heb nog de hele dag lopen vloeken over die corner en die gele kaarten van Heitinga, maar daarna heb ik het moeten accepteren. Gelukkig verloren we van een goede ploeg, en niet bijvoorbeeld van slecht spelende Duitsers, of aanstellerige Italianen. Miek had bedacht dat we bij winst met onze nieuwe NL vlag en onze oranje toeter over de ankerplek zouden roeien ( de BBmotor is momenteel even stuk, maar ik heb hem alweer bijna gefixt) maar dat was ons dus niet gegunt. Er zijn hier geen Spanjaarden en behalve ons ook geen Nederlanders, dus verdere uitspattingen zijn uitgebleven.

We kunnen het hoofdstuk Voetbal nu weer voor 4 jaar afsluiten, en dat hebben we vandaag gedaan met een feestje, want we zijn vandaag precies 365 dagen onderweg. En er zijn zojuist twee baby's geboren waar we heel blij mee zijn! Juriaan en Mila.

Een jaar geleden was onze uitzwaaiparty op de Borneokade in Amsterdam. Het was een geweldig jaar. We zijn letterlijk en figuurlijk in een andere wereld terechtgekomen. We hebben heel veel geleerd, gezien, genoten, geschreeuwd, gelachen en ontmoet. Ik heb nog nooit zo vaak mijn hoofd gestoten. Zelden zoveel blauwe plekken gehad en tenen gekneusd. Nog nooit zo lang zo bruin geweest. Nog nooit zo relaxt geleefd, terwijl er toch zoveel spannends gebeurt. Nooit gedacht dat zo een simpele beslissing, zoveel zou opleveren. Als je de beslissing om te gaan eenmaal genomen hebt gaat de rest vanzelf, en neem je alle moeite voor lief. In het begin denk je wel eens 'Waarom?', maar na een jaar is dat volkomen duidelijk.

We zijn blij met onze keuze om dit te gaan doen, het leven is zo rijk en vol, en er valt zoveel te zien en beleven overal, dat we dit wel jaren zouden kunnen volhouden. Maar er zijn ook wel wat nadelen. Door onze keuze om weg te varen zijn we ook echt weggevaren uit het leven van een hoop van onze vrienden. We houden via dit weblog iedereen op de hoogte van wat wij allemaal meemaken. Na een jaar op zee blijkt dat je het omgekeerde niet kunt verwachten van de thuisblijvers. Van veel van de mensen die ons dierbaar zijn horen we minder dan we zouden willen. Dat is een gevolg van onze eigen keuze, maar het is wel eens balen om je dat te realiseren. Bij terugkeer in Nederland hebben we in ieder geval genoeg om bij te praten met een heleboel mensen.

We zijn er zojuist achter dat onze gasflessen hier gevuld kunnen worden. We gaan onze boot de aankomende dagen klaarmaken voor de volgende stap richting de Tuamoto-archipel. Op 14 juli gaan we hier groots feesten. Van alle eilanden komen dansgroepen hierheen om hun ding te laten zien. Overal waar we kwamen was men druk aan het oefenen. De Markiezers kunnen feesten als de besten dus dat beloofd goed te worden. Na het feesten willen we nog op excursie naar de bijna allerhoogste waterval van Oceanië en dan wachten de atollen en kunnen we snorkelen met haaien en ander addergebroed. Voor de lol welteverstaan. Ik ben er nog niet helemaal klaar voor, maar we houden jullie op de hoogte.

Groeten!
Ben

----------


kerk op Nuku Hiva

Broer Vincent is jarig

woensdag 7 juli 2010

Een pak rode wijn

Op de Galapagos, na een gezellige borrel bij Casa Blanca, nodigen we een aantal zeilers uit voor een couscous maaltijd aan boord van de Blauwe Pinquin. Clara en Korey brengen een lekkere salade mee en Dirk en Silvie een pak rode wijn. (Aan boord van de meeste jachten worden pakken wijn gedronken, omdat ze beter op te bergen zijn) Op dat moment hebben wij nog een pak wijn open dus verdwijnt dit kado na de gezellige avond bij ons onder de gootsteen.

Na een overtocht van 26 dagen, waarbij niet gedronken wordt, komen wij dit pak wijn weer tegen op Fatu Hiva. Terwijl wij druk zijn met boot opruimen, genieten, wandelen, zwemmen in watervallen en socialisen, is er een visser druk aan het werk. Deze visser wil maar al te graag een stuk tonijn ruilen tegen munitie, sigaretten of drank…Wij denken beide aan het pak rode wijn van de Galapagos. De visser vindt het een prima ruil 'Un litre de vino rouge pour quattre kilo de tuna?' En zo zitten we met een moot tonijn, te groot voor onze koelkast, terwijl de visser zich te goed doet aan een liter wijn. Steve en Tony, die we net een paar dagen kennen, geven we ook een stuk. Van hen hebben we heerlijke pompelmoesen gekregen en een paar sinaasappelen.

Die avond eten we uiteraard tonijn. Vooraf vers gebakken brood met stukjes tonijn gemarineerd in sojasaus en als diner een nieuw recept, tonijn gestoofd in pindasaus. Omdat de tonijn nog niet op is, hebben we onderweg naar Hiva Oa een luxe lunch. Brood met (zelfgeplukte) citroen-mayonaise en veel tonijn. Het is echt geen straf low-budget op wereldreis te zijn!

Op Hiva Oa is de ankerplek iets minder goed beschut tegen golven dan op Fatu Hiva. Het voordeel van deze ankerplek is dat er een faciliteit is om te douchen en de was te doen. Ook is er op Hiva Oa een bank, een bakker en wat winkels. Ook moeten we hier inklaren, want we zijn nog niet officieel aangemeld sinds vertrek uit de Galapagos. Als we uit Atuona terug zijn, komt Steve ons een 'haircut' aanbieden in ruil voor de tonijn van gisteren. Hij is kapper dus nemen we dit aanbod aan. Tussen het wassen door worden we in het zonnetje geknipt met uitzicht over de ankerbaai. Ik eindig met een 'bob' om mij van alle dode punten te ontdoen en Ben krijgt een keurig geknipt kort koppie. Het is een groot verschil tussen mijn poging hem een kapsel te geven en het kapsel dat hij nu heeft.

Kortom een liter wijn voor drie maaltijden tonijn en een nieuw kapsel… Dirk en Silvie, dank je wel!

De dag voor de wedstrijd Nederland - Brazilië vraagt Ben in een winkel waar we morgen de voetbalwedstrijd kunnen kijken. Lokale tijd is dat om 04.30 uur dus de enige kroeg is niet open. De mevrouw loopt meteen naar de telefoon en belt een vriend. Na wat overleg, vertelt ze ons dat we morgen om 4.30 uur klaar moeten staan op de kade en dat ene Alex ons dan komt halen. De wekker gaat op vrijdagochtend om 3.30 uur aan boord van de Blauwe Pinquin terwijl half Nederland, neem ik aan, een vrije vrijdagmiddag heeft genomen. Als we iets voor half vijf aan wal stappen komt er een auto aangereden. Alex is nog maar amper wakker maar brengt ons naar zijn pension, waar zijn familie al voor de televisie zit. Het staat 0-1 als we de kamer binnen komen. In de rust ontbijten we met vers baguette en croissants op de veranda met uitzicht over de ankerbaai terwijl de zon opkomt. Voor mij is de wedstrijd al gewonnen, wat is dit perfect. Als Nederland uiteindelijk ook echt op voorsprong komt kan onze dag niet meer stuk.

We worden in het stadje, Atuona, afgezet op zoek naar wat groente en fruit. Gisteren hebben we al zeven mango's gekregen. In een tuin stond een enorme boom, helemaal vol. Toen we de bewoner vroegen of we wat mochten plukken, haalde hij meteen een lange stok met een netje. 'Pas de problèm' en hij hoefde er niks voor te hebben. Nu zien we een tuin vol pompelmoesen. We vragen aan de man die in de tuin bezig is of we er een paar mogen plukken. We mogen binnenkomen maar moeten even wachten tot de zusters klaar zijn met bidden, het blijkt een kloostertuin te zijn. Na een aantal minuten wachten, horen we een non al roepend naar buiten stormen. Ze verjaagt de kippen die in haar keuken lopen. Als ze ons ziet verontschuldigt ze zich, terwijl ze wat mij betreft geen betere entree had kunnen maken. Tegen een kleine vergoeding kunnen we wat pompelmoesen krijgen. Verderop wordt er groente verkocht uit de laatbak van een pick-up. We kopen wat voor de komende dagen en keren dan terug naar de boot. Blij met de overwinning op Brazilië en blij met ons nieuwe vers.

Ondertussen zijn we op Tahuata aangekomen en hebben we de smaak van het ruilen te pakken. We maken vrienden met een familie die in het eerste huis aan de baai woont. Opa, oma, kinderen en kleinkinderen wonen in een huisje met golfplaten en een grote veranda waar het eigenlijk allemaal gebeurd. De keuken is een grote open ruimte met een koelkast, een grote tafel en een fornuis. In het andere gedeelte staat een televisie en op de grond liggen vier grote matrassen. De douche is een tuinslang en wat vertikaal geplaatste golfplaten. Het is soms lastig in te schatten wat een goede ruil is voor hen. Voor wat papier, kleurpotloden en een pak Van Nelle koffie krijgen we van hen de tanks vol met water, meer dan 100 bananen (waarvan we de helft weg geven omdat we het niet kunnen stouwen) wat sinaasappelen en een zak vol pomme citere. De beste ruil vinden wij de uitnodiging om op dinsdagmorgen 9.00 uur voetbal te komen kijken, Nederland-Urugay. Zo zien wij ook hoe Nederland de halve finale wint. Ze hadden ons graag nog pompelmoesen willen geven alleen zijn deze nog niet rijp genoeg. We zijn welkom om later terug te komen.

Nu gaan we opzoek naar nieuwe vrienden om de finale mee te kijken. Misschien op 'Ua Pou of op Nuku Hiva.

Au revoir
Miek

Tussen de bedrijven door ben ik bezig met een cursus Frans (coffee break French). Deze MP3's kregen we van de Slip Away. Best leuk om van een Schot Frans te leren.

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

donderdag 1 juli 2010

Groene Pinquin



Na 25 dagen op de eindeloze blauwe vlakte tekent zich vrijdagnacht een donkere landmassa af aan de horizon. Het ziet er spookachtig uit. Onze ogen hebben eindelijk weer wat om op te focussen na weken van staren in de grote leegte van de oceaan. We hebben land in zicht. Als de zon opkomt wordt dat land langzaam steeds dramatischer. Fatu Hiva verheft zich als een groene kathedraal uit de oceaan. Het eiland is getooid met versteende hanenkammen. Steil, heftig begroeid, wellustig groen en ongelooflijk van vorm.




WOOHA! Deze briljante film kregen we van Seerp en Hannie [aka Syrup&Honey] en we hebben hem zojuist bekeken. Wauw!


Na zo lang op zee word je ongeduldig als er eindelijk land in de buurt komt. Hoe goed we ook in ons ritme zitten van het leven op zee. De nabijheid van onze bestemming maakt rusteloos. De laatste loodjes wegen daarom ook zwaar. De Pinquin heeft een dikke baard en de snelheid is ver te zoeken. We strompelen met 3 knopen naar de finish.





De schroef is ook begroeid, want de valwinden die ons om de oren slaan als we ankerplek van Fatu Hiva aanvaren leggen ons stil, we komen er amper tegenin. Maar dan zijn we er! Het anker valt en we kijken om ons heen. Het is moeilijk om het landschap te beschrijven, het is zo mooi dat het bijna pijn doet aan je visuele kwabben. We worden verwelkomd door de Slipaway, een boot die hier gisteren is gearriveerd, en waarmee we zijn opgevaren. Er liggen maar 3 andere boten in dit paradijs, lekker rustig. Dezelfde avond kennen we iedereen want we drinken een welkomstborrel aan boord van de Slipaway.


We zijn blij en dankbaar dat we veilig aangekomen zijn. Onze Blauwe Pinquin is een held. Halleluja! We kijken om ons heen naar de torenhoge rotsen begroeid met palmbomen en groene struiken en gras. Geitjes klimmen hoog boven de baai over rotspunten en de vallei die uitkomt in de ankerbaai wordt omsloten door dramatische rotswanden die weer zijn overwoekerd door allerlei groen. Het is wel een beetje veel input voor onze zintuigen en dus vallen we als een blok in slaap na de borrel.

Na het ontbijt gaan we aan wal op excursie. De eerste stap op de wal na een maand! We gaan op excursie naar de waterval met onze nieuwe vrienden. Het landschap hier is eerlijk gezegd onbeschrijfelijk mooi. Door het dorp lopend val je van de ene verbazing in de andere. Iedereen, zelfs de meest weldadig getatoeëerde spierbundel, zegt heel lief 'bonjour'.Het eiland is zo afgelegen dat er niet veel bezoekers komen. Alleen de zeilers vormen een constante stroom vreemdelingen, en die worden hartelijk ontvangen. Het decor tart elke beschrijving. Hoge rotspunten, vulkanische rotskammen die als kathedralen omhoog steken, alles groen, begroeid, overal palmbomen, vriendelijke mensen, die in een soort hobbit dorp wonen, met een mooie riviertje dat door het dorp stroomt, af en toe een varkentje dat aan een boom gebonden is, en overal fruitbomen. Als de mensen hier iets willen, pakken ze het gewoon van de boom. We rapen zelf cocosnoten, citroen, sinaasappels en een pompelmoes van de grond. We wandelen tot we scheel zien. Eerst een van de bergen op, dan weer terug naar beneden en naar de waterval. Die is prachtig en we hebben er heerlijk onder gezwommen en ons gewassen. Miek's Shampoo-moment was sprekend een tv-reclame: blonde prinses wast haar haar onder een weldadige waterval. Zonder de muggen was het helemaal briljant geweest.


Onze buurman Steve, een Engelsman die met zijn vader rondzeilt, is kapper en kok. Hij knipt het hele dorp hier want de lokale kapper is dood. Hij krijgt daarvoor in ruil allemaal kippen, stukken zwaardvis, groente fruit etc. 's Avonds dus bbq-en aan boord van de Slipaway want die hebben een bbq. Wij maken de aardappel salade. Er wordt flink geruild met de locals. Ik ruil een pak wijn voor een hele dikke moot tonijn. We krijgen weer fruit van Steve, en Octopus. Dat gebruik ik als aas om mee te vissen en ik vang een surgeonvis. Maar die ziet er zielig uit en niet lekker dus zetten we 'm terug. Ik geef Steve een stuk tonijn, en hij bakt een citroencake met de citroenen die we 's middags geraapt hebben. 's avonds wordt er getrommeld in het dorp en klinkt een gigantisch ritmisch kabaal door de vallei.

Er moet ook gewerkt worden in het paradijs. De Pinquin is zo zwaar begroeid dat we zeker een week moeten schrobben, elke dag paar uurtjes. De boot heeft een groene baard, en er groeien nogal wat mosselen, kokkels en escargots onder. De vissen vinden het leuk als ik de bodem krab. Maar de haaien hier schijnen nogal groot te zijn dus ik durf telkens maar heel even in het water. Het meeste doen we vanuit de bijboot, met een ijskrabber die we speciaal daarvoor hebben aangeschaft in Panama. Waar het nooit vriest en dat is dus globalisering.



Zondagmorgen gaan we naar de kerk. Een ervaring op zich. De mis is geheel in het Polynesisch, we verstaan er niks van. Iedereen is mooi aangekleed en zingt veel en vooral keihard. Het enthousiasme werkt aanstekelijk. De pastoor ziet er best eng uit met zijn gigantische wenkbrauwen. De kerk is kaal, maar altaar, kruisbeeld en tabernakel zijn door de locals zelf gemaakt. Jezus aan het kruis is uitgesneden door de lokale houtsnijwerkers en ziet er prachtig uit. De voorbede wordt gedaan door een prachtig meisje met een grote bloem achter haar oor. Haar oma leest voor uit de bijbel en die wordt omringd met tuinfakkels, als en soort trofee de kerk binnen gedragen onder luid, maar harmonieus gezang. Na de mis helpen we een lokale familie met hun computer. Die hadden ze met een zeiler geruild tegen houtsnijwerk, maar de pc doet het alleen in het Duits. En dat spreken ze hier slecht. Onze hulp leidt niet tot enig resultaat, maar we hebben wel vrienden gemaakt. Althans dat mogen we graag denken.

De ankerbaai, het dorp, de vallei erachter en de rest van het eiland.. Ik denk niet dat ik ooit zoiets moois gezien heb. Toch moeten we er na een paar dagen vandoor. We moeten officieel inklaren en dat mag hier niet. Sterker nog, we mogen hier eigenlijk nog niet zijn. Maar terug is tegen wind en stroom in, dus zijn we burgerlijk ongehoorzaam. Op dinsdagmorgen laten we het volmaakte paradijs achter ons en varen we vrolijk verder.

groeten van Hiva Oa
Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com