Groene Pinquin

Na 25 dagen op de eindeloze blauwe vlakte tekent zich vrijdagnacht een donkere landmassa af aan de horizon. Het ziet er spookachtig uit. Onze ogen hebben eindelijk weer wat om op te focussen na weken van staren in de grote leegte van de oceaan. We hebben land in zicht. Als de zon opkomt wordt dat land langzaam steeds dramatischer. Fatu Hiva verheft zich als een groene kathedraal uit de oceaan. Het eiland is getooid met versteende hanenkammen. Steil, heftig begroeid, wellustig groen en ongelooflijk van vorm.

WOOHA! Deze briljante film kregen we van Seerp en Hannie [aka Syrup&Honey] en we hebben hem zojuist bekeken. Wauw!


Na zo lang op zee word je ongeduldig als er eindelijk land in de buurt komt. Hoe goed we ook in ons ritme zitten van het leven op zee. De nabijheid van onze bestemming maakt rusteloos. De laatste loodjes wegen daarom ook zwaar. De Pinquin heeft een dikke baard en de snelheid is ver te zoeken. We strompelen met 3 knopen naar de finish.





De schroef is ook begroeid, want de valwinden die ons om de oren slaan als we ankerplek van Fatu Hiva aanvaren leggen ons stil, we komen er amper tegenin. Maar dan zijn we er! Het anker valt en we kijken om ons heen. Het is moeilijk om het landschap te beschrijven, het is zo mooi dat het bijna pijn doet aan je visuele kwabben. We worden verwelkomd door de Slipaway, een boot die hier gisteren is gearriveerd, en waarmee we zijn opgevaren. Er liggen maar 3 andere boten in dit paradijs, lekker rustig. Dezelfde avond kennen we iedereen want we drinken een welkomstborrel aan boord van de Slipaway.

We zijn blij en dankbaar dat we veilig aangekomen zijn. Onze Blauwe Pinquin is een held. Halleluja! We kijken om ons heen naar de torenhoge rotsen begroeid met palmbomen en groene struiken en gras. Geitjes klimmen hoog boven de baai over rotspunten en de vallei die uitkomt in de ankerbaai wordt omsloten door dramatische rotswanden die weer zijn overwoekerd door allerlei groen. Het is wel een beetje veel input voor onze zintuigen en dus vallen we als een blok in slaap na de borrel.

Na het ontbijt gaan we aan wal op excursie. De eerste stap op de wal na een maand! We gaan op excursie naar de waterval met onze nieuwe vrienden. Het landschap hier is eerlijk gezegd onbeschrijfelijk mooi. Door het dorp lopend val je van de ene verbazing in de andere. Iedereen, zelfs de meest weldadig getatoeëerde spierbundel, zegt heel lief 'bonjour'.Het eiland is zo afgelegen dat er niet veel bezoekers komen. Alleen de zeilers vormen een constante stroom vreemdelingen, en die worden hartelijk ontvangen. Het decor tart elke beschrijving. Hoge rotspunten, vulkanische rotskammen die als kathedralen omhoog steken, alles groen, begroeid, overal palmbomen, vriendelijke mensen, die in een soort hobbit dorp wonen, met een mooie riviertje dat door het dorp stroomt, af en toe een varkentje dat aan een boom gebonden is, en overal fruitbomen. Als de mensen hier iets willen, pakken ze het gewoon van de boom. We rapen zelf cocosnoten, citroen, sinaasappels en een pompelmoes van de grond. We wandelen tot we scheel zien. Eerst een van de bergen op, dan weer terug naar beneden en naar de waterval. Die is prachtig en we hebben er heerlijk onder gezwommen en ons gewassen. Miek's Shampoo-moment was sprekend een tv-reclame: blonde prinses wast haar haar onder een weldadige waterval. Zonder de muggen was het helemaal briljant geweest.

Onze buurman Steve, een Engelsman die met zijn vader rondzeilt, is kapper en kok. Hij knipt het hele dorp hier want de lokale kapper is dood. Hij krijgt daarvoor in ruil allemaal kippen, stukken zwaardvis, groente fruit etc. 's Avonds dus bbq-en aan boord van de Slipaway want die hebben een bbq. Wij maken de aardappel salade. Er wordt flink geruild met de locals. Ik ruil een pak wijn voor een hele dikke moot tonijn. We krijgen weer fruit van Steve, en Octopus. Dat gebruik ik als aas om mee te vissen en ik vang een surgeonvis. Maar die ziet er zielig uit en niet lekker dus zetten we 'm terug. Ik geef Steve een stuk tonijn, en hij bakt een citroencake met de citroenen die we 's middags geraapt hebben. 's avonds wordt er getrommeld in het dorp en klinkt een gigantisch ritmisch kabaal door de vallei.

Er moet ook gewerkt worden in het paradijs. De Pinquin is zo zwaar begroeid dat we zeker een week moeten schrobben, elke dag paar uurtjes. De boot heeft een groene baard, en er groeien nogal wat mosselen, kokkels en escargots onder. De vissen vinden het leuk als ik de bodem krab. Maar de haaien hier schijnen nogal groot te zijn dus ik durf telkens maar heel even in het water. Het meeste doen we vanuit de bijboot, met een ijskrabber die we speciaal daarvoor hebben aangeschaft in Panama. Waar het nooit vriest en dat is dus globalisering.

Zondagmorgen gaan we naar de kerk. Een ervaring op zich. De mis is geheel in het Polynesisch, we verstaan er niks van. Iedereen is mooi aangekleed en zingt veel en vooral keihard. Het enthousiasme werkt aanstekelijk. De pastoor ziet er best eng uit met zijn gigantische wenkbrauwen. De kerk is kaal, maar altaar, kruisbeeld en tabernakel zijn door de locals zelf gemaakt. Jezus aan het kruis is uitgesneden door de lokale houtsnijwerkers en ziet er prachtig uit. De voorbede wordt gedaan door een prachtig meisje met een grote bloem achter haar oor. Haar oma leest voor uit de bijbel en die wordt omringd met tuinfakkels, als en soort trofee de kerk binnen gedragen onder luid, maar harmonieus gezang. Na de mis helpen we een lokale familie met hun computer. Die hadden ze met een zeiler geruild tegen houtsnijwerk, maar de pc doet het alleen in het Duits. En dat spreken ze hier slecht. Onze hulp leidt niet tot enig resultaat, maar we hebben wel vrienden gemaakt. Althans dat mogen we graag denken.

De ankerbaai, het dorp, de vallei erachter en de rest van het eiland.. Ik denk niet dat ik ooit zoiets moois gezien heb. Toch moeten we er na een paar dagen vandoor. We moeten officieel inklaren en dat mag hier niet. Sterker nog, we mogen hier eigenlijk nog niet zijn. Maar terug is tegen wind en stroom in, dus zijn we burgerlijk ongehoorzaam. Op dinsdagmorgen laten we het volmaakte paradijs achter ons en varen we vrolijk verder.

groeten van Hiva Oa
Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com