donderdag 1 juli 2010

Groene Pinquin



Na 25 dagen op de eindeloze blauwe vlakte tekent zich vrijdagnacht een donkere landmassa af aan de horizon. Het ziet er spookachtig uit. Onze ogen hebben eindelijk weer wat om op te focussen na weken van staren in de grote leegte van de oceaan. We hebben land in zicht. Als de zon opkomt wordt dat land langzaam steeds dramatischer. Fatu Hiva verheft zich als een groene kathedraal uit de oceaan. Het eiland is getooid met versteende hanenkammen. Steil, heftig begroeid, wellustig groen en ongelooflijk van vorm.




WOOHA! Deze briljante film kregen we van Seerp en Hannie [aka Syrup&Honey] en we hebben hem zojuist bekeken. Wauw!


Na zo lang op zee word je ongeduldig als er eindelijk land in de buurt komt. Hoe goed we ook in ons ritme zitten van het leven op zee. De nabijheid van onze bestemming maakt rusteloos. De laatste loodjes wegen daarom ook zwaar. De Pinquin heeft een dikke baard en de snelheid is ver te zoeken. We strompelen met 3 knopen naar de finish.





De schroef is ook begroeid, want de valwinden die ons om de oren slaan als we ankerplek van Fatu Hiva aanvaren leggen ons stil, we komen er amper tegenin. Maar dan zijn we er! Het anker valt en we kijken om ons heen. Het is moeilijk om het landschap te beschrijven, het is zo mooi dat het bijna pijn doet aan je visuele kwabben. We worden verwelkomd door de Slipaway, een boot die hier gisteren is gearriveerd, en waarmee we zijn opgevaren. Er liggen maar 3 andere boten in dit paradijs, lekker rustig. Dezelfde avond kennen we iedereen want we drinken een welkomstborrel aan boord van de Slipaway.


We zijn blij en dankbaar dat we veilig aangekomen zijn. Onze Blauwe Pinquin is een held. Halleluja! We kijken om ons heen naar de torenhoge rotsen begroeid met palmbomen en groene struiken en gras. Geitjes klimmen hoog boven de baai over rotspunten en de vallei die uitkomt in de ankerbaai wordt omsloten door dramatische rotswanden die weer zijn overwoekerd door allerlei groen. Het is wel een beetje veel input voor onze zintuigen en dus vallen we als een blok in slaap na de borrel.

Na het ontbijt gaan we aan wal op excursie. De eerste stap op de wal na een maand! We gaan op excursie naar de waterval met onze nieuwe vrienden. Het landschap hier is eerlijk gezegd onbeschrijfelijk mooi. Door het dorp lopend val je van de ene verbazing in de andere. Iedereen, zelfs de meest weldadig getatoeëerde spierbundel, zegt heel lief 'bonjour'.Het eiland is zo afgelegen dat er niet veel bezoekers komen. Alleen de zeilers vormen een constante stroom vreemdelingen, en die worden hartelijk ontvangen. Het decor tart elke beschrijving. Hoge rotspunten, vulkanische rotskammen die als kathedralen omhoog steken, alles groen, begroeid, overal palmbomen, vriendelijke mensen, die in een soort hobbit dorp wonen, met een mooie riviertje dat door het dorp stroomt, af en toe een varkentje dat aan een boom gebonden is, en overal fruitbomen. Als de mensen hier iets willen, pakken ze het gewoon van de boom. We rapen zelf cocosnoten, citroen, sinaasappels en een pompelmoes van de grond. We wandelen tot we scheel zien. Eerst een van de bergen op, dan weer terug naar beneden en naar de waterval. Die is prachtig en we hebben er heerlijk onder gezwommen en ons gewassen. Miek's Shampoo-moment was sprekend een tv-reclame: blonde prinses wast haar haar onder een weldadige waterval. Zonder de muggen was het helemaal briljant geweest.


Onze buurman Steve, een Engelsman die met zijn vader rondzeilt, is kapper en kok. Hij knipt het hele dorp hier want de lokale kapper is dood. Hij krijgt daarvoor in ruil allemaal kippen, stukken zwaardvis, groente fruit etc. 's Avonds dus bbq-en aan boord van de Slipaway want die hebben een bbq. Wij maken de aardappel salade. Er wordt flink geruild met de locals. Ik ruil een pak wijn voor een hele dikke moot tonijn. We krijgen weer fruit van Steve, en Octopus. Dat gebruik ik als aas om mee te vissen en ik vang een surgeonvis. Maar die ziet er zielig uit en niet lekker dus zetten we 'm terug. Ik geef Steve een stuk tonijn, en hij bakt een citroencake met de citroenen die we 's middags geraapt hebben. 's avonds wordt er getrommeld in het dorp en klinkt een gigantisch ritmisch kabaal door de vallei.

Er moet ook gewerkt worden in het paradijs. De Pinquin is zo zwaar begroeid dat we zeker een week moeten schrobben, elke dag paar uurtjes. De boot heeft een groene baard, en er groeien nogal wat mosselen, kokkels en escargots onder. De vissen vinden het leuk als ik de bodem krab. Maar de haaien hier schijnen nogal groot te zijn dus ik durf telkens maar heel even in het water. Het meeste doen we vanuit de bijboot, met een ijskrabber die we speciaal daarvoor hebben aangeschaft in Panama. Waar het nooit vriest en dat is dus globalisering.



Zondagmorgen gaan we naar de kerk. Een ervaring op zich. De mis is geheel in het Polynesisch, we verstaan er niks van. Iedereen is mooi aangekleed en zingt veel en vooral keihard. Het enthousiasme werkt aanstekelijk. De pastoor ziet er best eng uit met zijn gigantische wenkbrauwen. De kerk is kaal, maar altaar, kruisbeeld en tabernakel zijn door de locals zelf gemaakt. Jezus aan het kruis is uitgesneden door de lokale houtsnijwerkers en ziet er prachtig uit. De voorbede wordt gedaan door een prachtig meisje met een grote bloem achter haar oor. Haar oma leest voor uit de bijbel en die wordt omringd met tuinfakkels, als en soort trofee de kerk binnen gedragen onder luid, maar harmonieus gezang. Na de mis helpen we een lokale familie met hun computer. Die hadden ze met een zeiler geruild tegen houtsnijwerk, maar de pc doet het alleen in het Duits. En dat spreken ze hier slecht. Onze hulp leidt niet tot enig resultaat, maar we hebben wel vrienden gemaakt. Althans dat mogen we graag denken.

De ankerbaai, het dorp, de vallei erachter en de rest van het eiland.. Ik denk niet dat ik ooit zoiets moois gezien heb. Toch moeten we er na een paar dagen vandoor. We moeten officieel inklaren en dat mag hier niet. Sterker nog, we mogen hier eigenlijk nog niet zijn. Maar terug is tegen wind en stroom in, dus zijn we burgerlijk ongehoorzaam. Op dinsdagmorgen laten we het volmaakte paradijs achter ons en varen we vrolijk verder.

groeten van Hiva Oa
Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com






8 opmerkingen:

  1. Wow, dank voor dit verhaal!
    Ik dacht al, duren die laatste 50 mijl zó lang, maar op die plek waren duidelijk eventjes andere dingen belangrijk.

    Volgende week zitten we voor het laatst op de aak! Laten we de galvanische verbinding over 16.000 km goed benutten.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. phoe, wat mooi daar! bedankt voor de vele foto's!
    en nog een kleine waarschuwing: gebruik die toffe aanstekers van de galalalapagos maar niet in de boot. die van mij wist een indrukwekkende steekvlam te produceren - die ook niet meer weg wilde. stevens exemplaar heeft eveneens neigingen van die aard gekregen. me dunkt dat de bp niet zo van agressieve aanstekers houdt, en jullie dus ook niet... je kunt ze beter voor de mooi hebben ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Speechless wat een ontzettend mooi verhaal en heerlijke foto´s. Mooi om te lezen hoe de omgang met de bewoners daar gaat. Bijna onwerkelijk.

    Was al erg benieuwd hoe het nu met jullie en de BP gaat. Maar zo te lezen zitten er al heel wat extra vrienden bij. Hopelijk schittert hij gauw weer. Hoe is het snorkelen daar? Blonde dolly, heb je ook een eigen FA filmpje gemaakt?

    Het filmpje over jullie reis is echt briljant, ode aan de makers. Ben, zag ik nou in het filmpje ook jouw pronkstuk (waar Miek ook zo fan van is ;-))? Grappig.

    PROOST op deze goede en wonderlijke vaart van de blauwe pinquïn en natuurlijk ook een beetje voor de overwinning van de leeuw op de goddelijke kanaries!!! X

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Vince & Gwen zeggen:

    Goed gedaan kaboutertjes! Hebben jullie daar niet van die kleine vissies die je boot kaal bijten aan de onderkant of zwemmen die alleen maar bij Sardinie (echte Italiaanse fijnproefers). Klinkt overdonderend allemaal. Ik kende dat eigenlijk alleen maar uit de Bob Evers reeks (deel 1 tm 3). Hoe staat het daaro met de broodvruchten? Wat vinden ze daar van de Wii en PS3? Doen ze daar balletje-balletje of is het visje-visje? Hebben ze daar ruimte voor een kleine blondgeverfte pseudo Mozart met dito narcistische trekjes?

    Het zou blasee zijn om te stellen dat hier het leven gewoon door gaat want zo gewoon is het allemaal niet. Drie nesten jonge konijnen maken hier in de tuin sinds kort de dienst uit. het moet gezegd; we zuchten niet onder het nieuwe bewind maar laten het ons van harte welgevallen. Het zijn geciviliseerde beestjes die begrip hebben voor alle energie welke Gwen in haar groentetuin steekt. Van de duizend opkomende slakroppen (foutje....willen jullie nog wat slaplantjes...dan sturen we die tegelijk met eerder genoemde karaktiratuur per zeppelin), blijven ze respectvol weg. of zou het zo zijn dat tegen het licht van de doorschietende vegatarische cultuur deze pluizige stampertjes er 's nachts al stropend op uit trekken om hun ware carnivorische aard bot te vieren op argeloze eendenkuikentjes en andere, nog niet zo goed vliegende, kleine gevederde schepseltjes. Ja, de wereld verandert hier met rasse schreden. Niets lijkt meer wat het ooit was. De zwaluwen munten het op alles wat beweegt en zijn voor de dooie dood niet bang. Met gevaar voor eigen leven begeef ik me regelmatig in de groene tent om te werken aan het karkas van onze trouwwagen maar, dit alles bij de gratie van onze heersers. De vrije doorgang moet afgekocht met winterpeen en koolzaadjes. Soms probeer ik ook met een list vrij baan te krijgen. Ik zet dan een paar grote pluizige oren op en bind een bolletje wol aan mijn stuitje om me vervolgens in hurksprong al snuffend en hupsend, schier doelloos door het lange gras te wagen. Edoch, alle moeite ten spijt; ze trappen er niet in. Niet meteen agressief maar toch zeer overtuigend en gedecideerd word ik dan kordaat ingesloten. ze lijken lief deze harige wezentjes maar ik besef dat ik met vuur speel en dat er, als ik niet heel goed op pas, een moment zal kunnen komen dat ze genadeloos toe slaan en me aan stukken zullen reten. Nee, niets is meer als in die tijd dat jullie vertrokken. Jullie moeten het voorvoeld hebben....de zondvloed was in aantocht. ach, wij dwaze achterblijvers. Zullen we nog genoeg tijd hebben om ons te bezinnen op een even zo gewiekst vluchtplan? Of tonen zo ook de 5 idiote dikkebilpinken hun ware aard en zijn we reddeloos verloren? Alleen de tijd zal het leren.
    Alleen de tijd zal leren hoe voortreffelijk jullie timing was om een goed heenkomen te zoeken op de zeven zeeen om zo, niet geremd door enige hechting aan het "bekende en vertrouwde" , misschien wel de laatste stukjes ongerepte natuur, het aardse paradijs, van dichtbij te mogen aanschouwen.

    Ondertussen een welgemeende, innige en hartelijke groet voor onze, hopelijk geen olie spuwende, BP-vrinden in den verre.

    Untill we meet again.
    Shalom en goede winden.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Super goed gedaan kaboutertjes!

    Heb me net ongans getikt op een heerlijk verhaal maar toen ik dat wilde plaatsen zei het blog; "jammer joh, deze gooien we voor altijd weg. Try again".

    Arch, we proberen het later wel weer.

    Heel veel plezier en goeie winden

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Ow jippy, het is toch geplaatst. Dikke zoen en een pot bier voor de kampioenen van de stille zuidzee.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. OVer kampioenen gesproken: dinsdag om 20h30 nl-tijd doen we de kwart finale tege n uraguay en dat moet te doen zijn, maar dan zondag de finale (hopelijk) tegen duitsland of spanje. Zou wel tof zijn, als dat dan ook nog te winnen valt om na 22 jaar weer eens een paar woonboten in Adam af te zinken en daaar nu dan ook nog bij te zijn.
    Tot zover het (toekomstige) nieuws uit NL.

    Heb net het laatste verhaal gelezen (over fatu hiva) en het was super. Besef me wel wat we gemist hebben omdat we wel braaf eerst ingeklaard hebben op hiva oa en toen doorgingen. Ik vind Hiva OA het mooiste wat ik ooit bezeild heb en weet nu wat ik gemist heb.
    ik hoop dat jullie nog een seconde aan me gedacht hebben en die bewaren tot we elkaar ooit weer zien.
    Het voelt alsof dat nog heel lang gaat duren, maar het is ook niet naast de deur waar jullie zijn en wat jullie bereikt hebben.

    Geniet er dubbel vsn, omdat het na de langste kortst mogelijke oversteek was.

    ps ik moet nog wat meer verhalen lezen en zal die ook nog wel van een reactie voorzien. Have fun. I(k geniet in ieder geval van de verhalen.
    Vincent V.

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat een mooi verhaal toch weer en wat een geweldige foto's hebben jullie gemaakt!

    Geniet er van!

    Liefs Noortje

    BeantwoordenVerwijderen