maandag 29 maart 2010

Overheerlijk Bonaire en Curacao

Ik had zo graag een epos willen schrijven over de overheerlijke naassie (nasi met atjar, sate, ei, uitjes en kroepoek), zuurkoolstampot, patatjes oorlog, bittergarnituur, kaassoufflé en broodjes frikandel, maar de golven doen de inhoud van mijn maag dusdanig dansen dat dat niet lukken gaat. We bevinden ons zo af en toe in een witte kolkende massa van brekers, maar de Pinquin houdt het bijna droog. Ik voel me heel klein als er weer een golf van zo'n 5 meter bulderend op mij afkomt. Deze golven komen meestal met zijn drieen. De eerste doet de boot zo'n 20 graden oploeven (naar de wind toe draaien), de tweede laat ons weer afvallen (van de wind afdraaien) en bij de derde slaat mijn hart een slag over. Breekt hij in de kuip of gaat de Pinquin er als een speer vandoor, dit laatste is meestal het geval. Breekt de golf wel in de kuip dan sta ik tot mijn knieen in het water te wachten tot dit weer de zee in is geloosd.

Aankomende nacht is de maan vol. Kijk maar eens uit het slaapkamerraam voor je de gordijnen dichttrekt en zie dan eens hoeveel licht deze ronde bol eigenlijk geeft. Dit is de schemerlamp die onze nachten verlicht. Dit maanlicht is erg fijn, want dan zie je de golf ten minste aankomen in plaats dat je hem alleen maar hoort en dat maakt ze een klein beetje minder indrukwekkend.

Op de marifoon is het erg rustig. Op het Spaanse water van Curacao was het een drukte van belang. Elke ochtend om 7.45 uur op kanaal 72 is er een 'netje'. Het begint met de vraag of iemand bezwaar heeft tegen het gebruik van kanaal 72 voor uitwisselen van informatie. Daarna worden de zeilers verzocht om de marifoon van low naar high over te schakelen. Dan gaat Patricia van de Seafari verder. Zijn er belangrijke of medische mededelingen, wat doet het weer, rubiek vraag en aanbod, zijn er vertrekkers, zijn er nieuwkomers…Hello this is Blue Pinquin, we arrived yesterday… Welcome Blue Pinquin. Is this your first time on Curacao?… Yes, never been before… OK, is there anything we can help you with, let us know… OK thank you… Any more arrivels…, graag weer over op low, over and standby. De rest van de dag hoor je 'Baerne, Baerne here Morning Star', 'Seafari, Seafari here Ibotu' 'Polaris Polaris here Jo' gevolgd door 'Ok seven-one'. Nieuwsgierig dat ik ben, draai ik de marifoon naar 71. Hier wordt het gesprek vervolgd. De onderwerp zijn divers van auto verhuur tot hulp bij het klussen, van motor onderhoud tot te koop aangeboden bootaccesoires en adressen voor canvaswerk.

Ik ga weer naar buiten in de zon, voor mijn maag zich over het toetsenbord verspreid. Maar niet zonder te vermelden dat ik een leguaan heb gezien op Bonaire. Op Sint Eustatia zijn we de berg beklommen in de hoop een leguaan te zien, maar helaas. Zijn we op Bonaire bij het postkantoor, rent er opeens een leguaan de staat over. Wat een beest!

Groeten Miek

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

zaterdag 27 maart 2010

Ruby Pirncess

"Goodmorning Sir, this is Blue Penquin. I am the little yacht that's right in front of you.
Are you in any kind aware of our existence?"
"Goodmorning Blue Penquin! Absolutely, we saw you appear on our radar 8 miles ago."
"That's lovely. Our current course is 320 degrees three-two-zero, and we're doing 8 knots. Can we assume that you won't run us down?"
"HAHA! That won't be a problem at all Sir, we will turn to your stern"
"Sounds like a good plan. Goodnight and have a good watch"
"Same to you Sir. Standby on one-six"
En zo draaide, iets ten noorden van Aruba, een 300 meter lang slagschip netjes haar boeg om de Blauwe Pinquin langs te laten. Ik had al een tijdje zitten gluren naar de kolos die in de maanovergoten nacht recht op ons af kwam stomen. Prachtig gezicht, een cruiseschip uit de Bismarck-klasse, 's nachts om een uur of drie, als de meeste bejaarden al naar bed zijn. De helft van alle lichtjes zijn dan uit, en dat geeft zo'n joekel een macaber en ietwat dreigend aura.

Meestal lummelen die cruiseschepen maar wat rond op zee, omdat het voor de cruise-ervaring nou eenmaal leuker is als ze 's ochtends precies om 8 uur ergens aankomen. Weten die Amerikanen veel dat ze daarvoor de hele nacht rondjes varen met 10 knopen? Maar als zo'n drijvende bijlmerflat dat doet terwijl jij er net precies vóór vaart, is het wat anders. Dan is het voor de gemoedsrust wel fijn om even met ze te kletsen over de marifoon. En het breekt de nachtwacht een beetje. Ik had al een paar emmers water in mijn gezicht gekregen, en was wel toe aan wat ander vermaak.

Het is zaterdagmorgen vroeg en we zijn op vrijdag vertrokken van Curacao. We zeilen momenteel richting Porvenir, Panama. Daar komt mijn broer op vrijdag aan. Porvenir is een piepklein eiland met 8 huizen en een landingsbaan. Als we die arme jongen daar niet oppikken moet hij onder een kokospalm slapen, en vandaar dat we een beetje haast hadden op Bonaire en Curacao.

Op Bonaire konden ze ons zeil niet maken, dus hebben we daar vooral patat oorlog gegeten, gesnorkeld, en een paar biertjes gedronken met Wim en Margreet. Dat is familie van familie van Miek en uiterst goed volk om de zon mee te zien ondergaan onder een Heineken parasol. Maar het zeil wordt er niet beter van, en dus zijn we de volgende dag meteen naar Curacao vertrokken. Windje mee op de fok, prachtig tochtje en sinds lang weer veel scheepvaart om ons heen. Curacao is een soort vliegentape voor wereldzeilers, want het schijnt daar zo gezellig te zijn dat de helft er blijft plakken en nooit meer weggaat. We worden er uiterst welkom onthaald door David van de Karna, Pieter van de Baerne en nog veel meer langblijvers. De zeilmaker zit aan de bar van Asiento op ons te wachten en we hebben nog nooit zo snel na aankomst zaken gedaan. Koud bier erbij natuurlijk, en heerlijke loempia's. Die schijnen zelfs beroemd te zijn. De Albert Heijn brengt je hier met de bus naar je boot en de douane is uiterst vriendelijk en mooi gelegen in Willemstad. Het kost ons een dag om in(en meteen weer uit) te klaren, boodschappen te doen, ons zeil weer op te hangen en uitgebreid te snorkelen. Onze lekkages zijn dichtgekit, we hebben zuurkool met rookworst bereid, heerlijke verse vruchtensapjes gedronken, nieuwe slippers gekocht, Nederlands volkorenbrood gegeten en een halve kilo Gouda ingeslagen. En hup, toen waren we weer onderweg.

Porvenir ligt in de San Blas archipel en die wordt gerund door de Kuna indianen. Die doen dat zo goed dat er nul vervuiling is, geen dikke hotels en toeristenellende. Alleen puur natuur paradijselijke eilanden met indianen die weliswaar af en toe een kleedje verkopen en iedereen welkom heten, maar vooral gewoon hun eigen ding doen. Zoek maar eens foto's op intenet van San Blas of Kuna, dan kan je het zelf zien. Wij gaan het nu hopelijk ook zelf zien. De tocht erheen kan erg winderig en hobbelig zijn, dus hopelijk gaat alles goed. Uit voorzorg blijven we 100 mijl uit de Columbiaanse kust. Tot nu toe gaat het als een raket. We hebben zojuist ons dagrecord verpulverd, en hebben de afgelopen 24 uur 178 mijl afgelegd onder dubbelgereefde zeilen. Dat moet je ook eens proberen.

groeten!
Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

zondag 21 maart 2010

Ongeduld is een slechte raadgever

de overige bemanning van de Blauwe Pinquin

Tondeuze gekocht, haar eraf!

Ongeduld is een slechte raadgever, bleek maar weer eens. We hadden het wel gezien op Sint Maarten en waren klaar om te gaan. We wilden al eerder weg maar er was geen gas. Toen dat er was, hadden we alleen nog een slijtage in de lijn van het rolsysteem van de fok. Zondag zouden we de lijn even vervangen om vervolgens uit te varen. Helaas lukte het ons niet en moesten we tot maandag wachten om raad te vragen bij de tuigerij. Uiteindelijk waren we maandagavond pas klaar om te gaan en hebben besloten dinsdag bij het opkomen van de zon anker op te gaan. Vanaf zaterdag gaat het bij de Benedenwindse eilanden harder waaien en dan willen we er zijn, dus moeten we wel zo snel mogelijk weg met een afstand van 480 mijl voor de boeg.
na 3 weken de lagoon uit

Om 5 uur gaat de wekker. De zee is spiegelglad, geen zuchtje wind. We grijpen de gelegenheid aan om ons nog maar eens een half uurtje om te draaien. Uiteindelijk halen we om 7.30 uur het anker op in de verwachting dat het wat verder buiten het eiland wel zal waaien. Het is toch wel even wennen na 3 weken in de Lagoon om weer te gaan varen. Al zeilend gaat dat toch een stuk natuurlijker dan met een dreunende motor. Na ruim 21 uur motoren komt er eindelijk een zuchtje wind en hijsen we de zeilen. Wat een rust als de motor uit is!
En er is weer nassi onderweg!

Als we de Saba bank passeren gooien we een nieuw geknutseld aasje overboord. Binnen een paar minuten hebben we beet. De vis lijkt zich snel gewonnen te geven, maar als we hem helemaal binnen hebben gehaald blijkt waarom. Er was nog iemand die dacht dat dit visje een lekkere lunch kan zijn. We vangen een halve vis.
't was vast lekker...

We komen weer langzaam in het ritme van zeilen, wachtlopen, rondkijken en navigeren. Het waait ondertussen een kleine windkracht 4, maar de Pinquin komt maar moeizaam vooruit. Na een grondige inspectie, voor zover mogelijk, kunnen we niets vinden dat ons afremt, dus zal het tegenstroom moeten zijn. Of is het toch de aangroei van 3 weken in de lagoon dat ons afremt? Deze twijfel wordt al snel weggenomen als we opeens de snelheid verdubbeld zien worden. De stroom is kennelijk omgedraaid. Het waait misschien wel iets harder dan daarvoor, maar ruim 8 knopen is wel wat snel voor ons bootje. We zetten dus een extra rif in het grootzeil, waarna de boot weer controleerbaar is. Ondertussen wringen we regelmatige de handdoeken uit die in de voorpunt liggen. We hebben een lekkage maar weten niet precies waar vandaan.

We willen Bonaire graag met licht aanlopen dus met nog een kleine 200 mijl te gaan moeten we afremmen. We proberen bijliggen (een stabiele situatie met zo min mogelijk snelheid) maar dit blijkt geen succes door de toch wel erg hoge golven. We besluiten het grootzeil nog kleiner te maken door het 3 rif er in te zetten. Als deze eindelijk erin zit, is de snelheid voldoende afgenomen.
als je maar goed eet

Na een paar uurtjes zeilen ziet Ben dat er een leuver (waarmee het zeil aan de mast vast zit) is afgebroken. Bij nadere inspectie blijkt er ook een naad los te gaan en besluiten we het grootzeil te strijken en op alleen de fok verder te gaan. De boot zwenkt wat meer, maar het grootzeil gaat niet verder kapot.

Terwijl de zon opkomt varen we aan op Kralendijk. We binden de boot vast aan een mooring en gaan slapen. Ankeren is hier verboden omdat ze het onderwaterleven zo min mogelijk willen verstoren. Ankers en ankerkettingen helpen daar niet bij. Dat ze zuinig zijn op hun onderwaterleven snap ik 's middags nog een stuk beter, om de 300 meter zit hier een duikschool en in de supermarkt loopt een kwart van de klanten met een wetsuit aan. Het is hier een duikersparadijs met op dit moment 40 meter zicht onderwater!

Laatst vroeg iemand of er bij ons nou nooit iets kapot ging. Volgens mij heeft dat iets of iemand wakker gemaakt die de afgelopen tocht als een duiveltje op onze schouder is mee gelift. De omvormer doet het niet meer, een lekkage in de voorpunt, de sandaal van Ben is gescheurd, de thermoskan is lek geraakt, een leuver van het grootzeil afgebroken en een naad van het zeil los. Maar ik weet nu wel dat ik ondanks wat tegenslagen Ben weer aan het lachen kan krijgen met (geweldige) eigen songteksten.
'Al ben ik nog zo zout
ik heb een hart van goud
het is jij van wie ik zoveel houd
ik ben het die jij vertrouwd
en op wie je bouwt'
waar Ben de geweldige slotzin aan toevoegd 'en daarom ben ik met je getrouwd'

Ik ben blij dat we er zijn. Ik vond het af en toe best eng, Het was donker zonder maan, de zee was ruig en af en toe viel er een breker in de kuip. Eenmaal aan land vergeet je alles ook wel weer snel. We trakteren onszelf op een patatje oorlog en een kaassouffle en als een soort bonus zien we een leguaan lopen. Wat een indrukwekkend beest is dat.
'bekijk de wereld door een roze bril'
Wij gaan even bijkomen , snorkelen, op zoek naar een zeilmaker en de veroorzaker van de lekkage.


Bon Dia
Miek

donderdag 11 maart 2010

Bier, kaas en eieren


We liggen nog in de lagoon van Sint Maarten. Nog steeds Sint Maarten? Ja, nog steeds. En niet omdat het hier zo prachtig en zo mooi is. We wachten op campingaz en de tijd van het wachten vullen we met klussen. Zo zijn de zonnepanelen tot in detail goed gemonteerd en zijn de zee-relingen ook weer eens gecontroleerd en strak gezet en de romp gepoetst en in de wax gezet.


Hier in de lagoon liggen we rustiger dan de afgelopen paar maanden, er is hier geen deining. Toch eten we hier meer kant-en-klaar maaltijden dan ooit te voren,. De enige reden is, dat deze maaltijden hun uiterste houdbaarheidsdatum bijna bereiken of reeds hebben bereikt. Zo heb ik in bikini genoten van boerenkool met worst, tijdens de lunch menig noodle-soepje genuttigd en saus, inclusief kip, opgewarmd waarbij we alleen rijst moesten toevoegen. Allemaal heel erg makkelijk, maar echt lekker kan ik het niet noemen. De borrel is ook een groot feest. We hebben namelijk vorige week alle weggestopte proviand weer eens te voorschijn gehaald. En ik moet zeggen dat we veel lekkers hebben gekocht in Scheveningen, van japanse bollen tot kaascrackers, van snickers tot m&m's en van mentos tot schuimblokken, van stroopwafels tot speculaasbrokken. Bij het terugvinden van al dit lekkers waren de gelukskreten over de hele lagoon te horen.
Naast al dit teruggevonden lekkers kwam Sjors (van Zilt magazine) zomaar een tray bier brengen en 2 kilo Old Amsterdam. De borrel is voorlopig voorzien van kaasblokjes of van kaasplakken (gebakken kaas in een jasje van ei en paneermeel). 'Proost Sjors en de sponsoren van de Heineken Regatta!'



Ben heeft zijn tijd grotendeels in de bakboord bakskist doorgebracht. Hij heeft de watermaker ingebouwd. Nu kunnen we van zout water zoet water maken, tenminste als hij het ook goed doet. We kunnen hem hier in de lagoon niet testen, want daarvoor heb je helder, schoon zout water nodig, en dat is het hier zeker niet. Gisteren tijdens het poetsen van de boot moest ik stoppen omdat er een dikke film bezine ronddreef en ik dit anders op de boot zou smeren. Niet echt het water waarvan je drinkwater wilt maken.

<
Omdat poetsen dus niet meer kon, ben ik begonnen met reparaties aan het dek. In de tropenzon 'knallen' oude reparaties en zwakke plekken in het dek open. Met de dremel in de ene hand en gelcoatreparatie in de andere hand heb ik mij gisteren en vandaag vermaakt. Het lijkt mooi te worden, maar ik wil niet te vroeg juichen. Eerst polijstpasta halen en de plekjes afwerken.

Zaterdag willen we weer gaan varen, waarschijnlijk via Bonaire naar de San Blas eilanden, waar broer Vincent langs komt. Morgen nog wat laatste boodschapjes en daarna de reparaties polijsten. Vrijdag kunnen we, als het op de vrachtboot is gezet, gas gaan halen aan de Franse kant van het eiland. Hier zullen we ook zoeken naar een tondeuze, want ergens onder die bos haar moet Ben verstopt zitten.


Er gebeurt dus eigenlijk maar weinig aan boord van de Blauwe Pinquin. Toch voel de ik de dwang iets te schrijven. Thuis ga je soms naar verjaardagen omdat je denkt dat mensen van je verwachten dat je komt. Ben ik 3752 mijl van huis, heb ik het gevoel dat het tijd wordt weer eens wat te schrijven omdat ik denk dat jullie dat van mij verwachten. Wat doe ik mezelf toch aan ;-)



Liefs
Miek

woensdag 3 maart 2010

Hoor ik daar een vliegtuig?



De Pinquin klust! En sinds vanmorgen hebben we zonnestroom aan boord! Als ik dit typ stromen de amperes de accu binnen, staat de koelkast koud en hebben we bijna nog stroom over voor de beruchte Pinquin frituurpan. Het elektrokuteren van kleine knaagdieren met behulp van zelfopgewekte natuurenergie gaat zo voortvarend dat we bijkans een Cavia-vlees snackbar zouden kunnen beginnen. Het was wel een heel gedoe, maar na een dag of vier en vijf keer heen en weer naar de watersportwinkel hangen er twee 85 Watt zonnepanelen netjes aan de reling die we voor de gelegenheid versterkt hebben met dikke RVS pijp. Zie ook de foto. Als de zon recht op onze panelen schijnt levert dat al gauw acht tot tien ampere op, en dat is wel handig als je heel af en toe een koud biertje wilt, yoghurt, of de boter een beetje goed houden. Ongekende luxe dus aan boord van ons droomschip. Dat momenteel omringd wordt door superjachten.


Afgelopen woensdag hebben we Vincent en Gwenda uitgezwaaid en in een taxi gedrukt en die zijn weer terug naar hun bosvilla. Het was een erg goede vakantie en het is grappig om te zien hoe het leven anders is met vier mensen op een klein bootje. Uiteindelijk hebben we alle energie in goede banen weten te houden, zelfs toen we ternauwernood niet in een politiecel zijn beland toen we de lokale strandtent op Nevis hebben verbouwd met onze onversneden oud-Hollandse zendingsdrang. De rest van de trip was consolideren en genieten, bijvoorbeeld van Sint Eustatius, waar helemaal NIETS gebeurt in een heerlijk ontspannen tempo. Prachtige plek, en het lijkt me een briljante schuilhaven om heen te vluchten als je bijvoorbeeld een oorlogsmisdadiger bent. Alleen heengaan als het rustig weer is, want de ankerplaats is onbeschut en we hebben weinig geslapen.


De lagune van Sint Maarten is een soort tropisch mini-IJsselmeer, maar dan zout en in gebruik als een grote ankerplaats. 300 meter verderop eindigt ( of begint) de startbaan van het vliegveld. Veel herrie af en toe, maar we kunnen de luchtreizigers achter de raampjes zien zitten en dat maakt veel goed. Veel Amerikanen met dito vet eten en schreeuwerig vermaak in Casino’s en Karaoke. We liggen omringd door jachthavens vol super- en megajachten. Wij zijn zelf een Terra-jacht en mogen dus in het midden liggen, achter ons anker. Aan de kant rondom liggen de dikke megajachten. Monaco style. Wij hadden een heel vet wifi netwerk uit de lucht geplukt maar dat bleek van de megajacht-haven te zijn. Dus wij daarnaatroe gelopen. "Mogen we jullie wifi wachtwoord??? We moeten het echt hebben." ( hahaha het is 'really urgent!") Nou dat mocht natuurlijk niet maar we mochten bij de slagboom doorlopen. "GEEN FOTO"S MAKEN OK??", "OK!" Dus wij lopen door, de haven in, op een soort afgeschermd eiland met alleen maar megajachten, personeel en een paar verveelde rijke en beroemde mensen. Op het kantoor zat iedereen niks te doen en helaas wilde ze ons het password niet geven. Was wel een leuke excursie. Die hele rijke mensen zijn echt een soort enorme sukkels. Ze beschermen angstvallig hun gigantische bezittingen en houden daarmee ook het leven zelf buiten de deur, zo lijkt het. Maar dat is over het algemeen genomen natuurlijk wel een generalisatie.




Wij slapen en klussen veel en laten de rest een beetje aan ons voorbij gaan. Af en toe even internetten tijdens het happy hour in de Lagoonies. Dat is een hele a-typische zeilerskroeg die wél relaxed is en niet wordt bevolkt door jachtpatsers met zonnebrillen aan hun neus geplakt. Er valt nog best veel te regelen voordat we naar de Pacific gaan en we willen vanaf hier waarschijnlijk in een keer naar Panama oversteken.

De Heineken Regatta begint vandaag en eigenlijk wilden we hier al weg zijn, maar we moeten wachten op gasflessen die zich hier lastig laten verversen. Ondanks de kleine omzet die ons gasverbruik vertegenwoordigd kennen we inmiddels iedereen uit de lokale gaswereld persoonlijk en het wachten is op de eerste uitnodiging voor een verjaardag, trouwerij of zilveren jubileum in de lokale gascommunity. De hele gasproblematiek brengt mensen dus ook tezamen, en dat mag een troost heten in deze kille tijden.




We gaan nu groots inkopen en als het gas komt, gaan wij spoedig verder. Een grote etappe waar ik wel veel zin in heb. De corrumperende werking van het leven aan de wal begint zijn tol te eisen op zowel spaarvarken als lever en dus gaan we snel weer fijn varen.

Groet
Ben