Afcrossen

We liggen nog steeds op Nuku Hiva, in de Markiezen. Het weer is nog even niet geschikt om naar de volgende bestemming te gaan, de Tuamotu-archipel. Er zijn hier zoveel mooie baaitjes en ankerplekken dat we ons niet hoeven vervelen in de tussentijd.

We wandelen erg veel. Naar watervallen en ruines, door dorpjes die onwerkelijk mooi zijn, door bossen en over rotskliffen. Ik ben 's nachts op kreeftenjacht geweest en we hebben dikke fik gestookt op verlaten strandjes. De bijboot werd nog achtervolgd door een heel schattig haaitje (blacktip reefshark) en omdat het paringstijd is voor de roggen krioelen die constant rond elkaar en onze boot in de baai waar we nu liggen. Gisteren hebben we een rotsmuur beklommen die aan beide kanten steil in zee afliep en die maar een paar meter breed is. We zaten 50 meter boven het water en konden het aan beide kanten van de muur loodrecht naar beneden kijken. We hebben gezwommen onder een waterval en in de poel bleken later een paar gigantische alen te zitten van meer dan anderhalve meter. Een paar andere zeilers lieten ons een dag later foto's zien van die beesten en die waren best eng! Gelukkig hebben we die toen niet gezien, want we hebben heerlijk gezwommen in een door de waterval (3 na hoogste ter wereld) volledig uitgesleten grot.

Markiezen

Al onze vrienden hebben inmiddels tatoeages laten zetten. Die zijn erg mooi en wereldberoemd. De lokale tatoeage man heeft het druk met alle zeilers. Hij schijnt nogal vermaard te zijn en maakt inderdaad waanzinnig mooie tatoes. Wij laten jullie bij thuiskomst in Nederland wel zien of we ook zijn gezwicht voor de verleiding ons te laten volkliederen door een wietrokende ex-kannibaal. In de tussentijd kunnen jullie dan eventueel fantaseren over of, hoe en waar wij onze – momenteel toch al zo goddelijke- lichamen hebben laten verfraaien.

We hebben 14 juli, de nationale feestdag gevierd met de locals. Dat was fantastisch. De lokale dansfestijnen zijn ongelofelijke. Van alle eilanden kwamen er dansgroepen hiernaartoe. Ze lieten hun beste show zien. Een typische dansgroep bestaat uit een stuk of 30 dansers en danseressen. Ze brengen hun eigen trommels mee. Kleintjes en hele grote. De grootste zijn groter dan de trommelaars zelf, en dat zijn geen kleine ventjes. De dansen concentreren zich uiteindelijk meestal rond een paar, en die doen verleidelijke achtervolgingen. In het meest gangbare scenario besluipt het alfa mannetje zijn beeldschone vrouwelijke tegenspeler en begint daarna een uiterst hitsig en door perfecte lichaamscontrole bij beide dansers, volmaakt esthetisch schouwspel, waarbij het uiteindelijke doel van al dit moois weinig aan de verbeelding overlaat. Ophitsend gezang van de dames en heren die zich in een kring rondom de hoofdrolspelers begeven, aangevuld door gejoel en aanmoedigingen van het publiek, zorgen voor een waanzinnige beleving die je niet snel vergeet. Omdat het geen moment ranzig of voorspelbaar is en iedereen vol enthousiasme en breedlachend meeklapt en joelt waan je je als objectieve toeschouwer soms even in een ander tijdperk. De kracht en trots van de lokale cultuur is heel sterk en op zo'n moment beleef je dat extra sterk. De feesten duren nog de hele maand en er komen nog en aantal dansfeesten aan, dus als we verwaaid blijven zal ik proberen wat foto's te maken om een beter idee te geven.

We doen ook nuttige dingen. Zo hebben we onze gehele dieselvoorraad gefilterd. Tijdens de oversteek hebben we amper diesel verstookt en al onze jerrycans (zo'n 170 liter) zaten nog vol met diesel uit de Galapagos. Dat bleek de meest ranzige rotzooi te zijn die we tot nu toe getankt hebben. Ik wilde het niet in onze tank gooien omdat er zoveel slijm, water en vuil inzat. Zelfs na dubbele filtratie was het nog smerig. Gelukkig hebben ze hier een goed chemisch afvaldepot en we hebben de helft weggegooid. Dat voelde erg goed. Nu is alle diesel ververst, zijn de filters schoon en heb ik de rotzooi en het water uit onze vaste tank afgetapt. De olie en oliefilters zijn verschoont, de onderkant van de boot is geschrobt en de aardplaat van de SSB radio is ontdaan van een lange baard. Ondertussen heeft Miek de groene algen van de romp gepoetst, het roer en divers ander houtwerk in een nieuw lakje gezet en heb ik de zwemtrap gerepareerd.

De Tuamotu's, waar we nu graag heen willen, zijn de atollen waar de parels groeien, waar dunne streepjes land als kringetjes rond glasheldere lagunes liggen. Palmboompjes erop, wit strand, dik koraalrif waar de oceaan op stukslaat en wij dan achter ons anker in zo'n veilige lagune. Zo zien we dat voor ons, maar het waait nog even te hard, en vooral zijn de zeeën te hoog. Daarnaast zijn de atollen en riffen slecht zichtbaar, stroomt het er erg hard en is er weinig beschutting als het opeens harder gaat waaien. Het is ongeveer 5 dagen varen en de zeecondities onderweg zijn momenteel Rough tot Very rough. Dat betekent zoveel als: je ben gek tot idioot als je daar vrijwillig invaart. Geen probleem, we wachten nog wel even.

Er zijn een hoop zeilers die als gekken proberen de hele Pacific in een vaarseizoen af te crossen. Wij hebben besloten zoveel mogelijk te zien en ervaren van de plekken waar we zijn. We gaan ons past haasten als we in oktober naar New Zeeland moeten om het orkaanseizoen te ontvluchten. Tot die tijd nemen we de tijd en genieten we van de plekken waar we zijn. De Pacific is te groot om je erdoor te haasten en we verwachten dat we hier in de toekomst nog wel een keer heen zullen varen.

Groeten
Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com