Dus wij die oceaan op..

Waaide het opeens niet meer. Althans dat dachten we eerst. Na een ruime week wachten omdat de zee te ruig was en het te hard waaide. Dan ga je toch denken dat je iets fout hebt gedaan. Onze vrienden waren de dag ervoor al vertrokken en die riepen over de radio dat ze al 150 mijl verderop waren. Maar toen wij het zeil omhoog trokken en om Ua Pou heenvoeren gebeurde er eigenlijk bar weinig. We drentelden met 3 knopen in een wijde boog om het eiland heen.

We waren eerst vanaf Nuku Hiva nog even naar het eiland Ua Pou gevaren voor water en vers fruit. Na een paar weken op Nuku Hiva hadden we iedereen daar wel zo'n beetje traditioneel zien dansen en dus was het tijd voor verkassing. Het waaide nog wel een beetje maar dat zorgde ervoor dat we er gauw waren met zeven knopen over de grond. We lagen achter een soort piertje in de beschutting. Op de achtergrond de dramatisch mooie rotspieken van het eiland ( google maar even op ua pou, marquesas, images) die als een paar slagtanden in een halve circel meer dan 1000 meter omhoogsteken. De hele dag spelen alle kinderen hier vanaf de laad en loskade. Fantastisch om te zien, 30 kinderen die in en uit het water springen, elkaar weer uit het water helpen, lange aanloop nemen, er weer in springen, met zijn allen op de stootkussens zitten kletsen, zwemmen, springen, met nog langere aanloop, bommetje, het gaat maar door. En je hoort geen wanklank, ruzie of gejank, ze hebben vooral alleen maar lol.

We wilden al eerder vertrekken vanaf Nuku Hiva maar door een hele domme actie op de ankerplek aldaar moesten we een dag blijven voor reparaties. Het was echt te stom voor woorden. Ik was en ben nog steeds heel kwaad op mezelf. De schade viel gelukkig mee, maar ik was er echt heel ziek van. We hadden van de Kate ( met aan boord Heather en Steve) een potje zuurdesem-cultuur gekregen, en 60 liter water van hun watermaker, en een potje zelfgemaakte jam, en een groot stuk zelfgebakken mangobrood, en handgeschreven recepten voor zuurdesembrood, tips voor yoghurt etc etc. Echt te lief voor woorden allemaal. We hadden al een reep goeie choco gegeven maar bedachten dat we ze ook nog even 6 biertjes gingen brengen. Hekanker uit de klei getrokken, bijboot aan dek, hoofdanker op, en we varen met de Blauwe Pinquin naar de Kate die aan de andere kant van de baai ligt. Ik met pikhaak op voordek met eraan een tas bier. Totzover was het al een dom plan, de uitwerking ervan was nog stommer. Door het hekanker van de Kate en hun bijboot die erachter hing konden we geen goede hoek maken om langszij te varen, het resultaat was uiteindelijk dat we met ons zonnepaneel ( die we niet hadden ingeklapt!!!) achter hun railing bleven haken. Die was gelukkig erg stevig en van rvs pijp dus wij hadden alle schade. Ik ben nog nooit zo boos geweest op mezelf, want los van onze eigen schade hebben we iemand anders' boot nodeloos in gevaar gebracht. Hoe dom kun je zijn?

Ik schaamde me kapot. de schade: onze zeereling kapot, zonnepaneel uit zijn verband gerukt, connectie en wantspanners van zeereling verbogen. Kortom: we hebben mazzel gehad. We hebben het hele zwikkie binnen 3 uur gefixt maar ik was nog niet helemaal heel. De Kate kwam ons meteen uitnodigen voor een biertje later op de middag en ze deden echt hun best om me te overtuigen dat ik me niet moest opvreten. Maar ik heb duidelijk een nieuw hoofdstuk topegevoegd aan het boek Slecht zeemanschap voor dummies. Gelukkig dus met beperkte schade aan materiaal. Ik heb er heel slecht van geslapen maar nu is het geloof ik wel weer wat beter. Wat een stommiteit!

Wij gingen op Ua Pou dus op fruitjacht. Dat hebben we geweten. We zijn overladen. Bij willekeurige mensen waaraan we de weg vroegen kregen we een grote zak vol stervruchten ( je weet wel waar salades wel eens mee worden gegarneerd, maar die dus ook echt gewoon overheerlijk! zoet smaken), en een meloen van 3 kilo ( die hier op de markt 30 euro kosten!) kregen we zomaar, voor niks. Echt geweldig. Toen we weer terug in het stadje waren gingen we op zoek naar een groentetuin, daar was niemand en er kwam een oude mevrouw in een grote pickup langsrijden. Ze draait haar raampje open en kijkt ons met gigantisch grote ogen aan:
" Wat willen jullie?"
" Groente en fruit ruilen mevrouw"
" Oh, nou... Stap dan maar in. Ja, in de auto. Hup!"
Zo reden we dus opeens naar het huis van een van haar zonen. Onze lieve oma heette Yvonne, en ze riep heel hard Hoeahuuu! Maar er was niemand thuis, dus pakte ze een grote tros bananen die ergens hing en ging ons voor de tuin in (eigenlijk is het hele stadje een grote tuin, maar je moet het zien als het deel van het paradijs dat bij dat huis hoorde) en begon stervruchten, mangos en citroenen voor ons te plukken.
" Alsjeblieft!! Wat nog meer??" Ze was erg grappig en kordaat bijdehand op een brutale manier. Maar ze was gul! Ze wilde eigenlijk niks hebben, maar wij wilden perse onze ruilmiddelen inzetten. "Nou. ok, laat maar zien dan." Hollandse koffie en filters en nog allerlei houdbare etenswaar. "OK fijn, bedankt hoor. Stap nu maar snel in dan breng ik jullie wel even naar het strandje." Nog geen 5 minuten later stonden we met een dikke smile op het strand met vitamine voor een paar weken.

Toen nog even onderwaterschrobben. De boot is aangegroeid als een koraalrif. Van de antifouling is op sommige plekjes niet veel meer over, dus we moeten voortaan iedere 2 weken een uurtje duiken en schrobben en afsteken totdat we in nieuw zeeland zijn. Geen probleem, het water is helder zat. En toen waren we dus klaar om eindelijk naar de Tuamotu's te varen.

Daar zijn we zojuist aangekomen. Ons eerste echte atol, Fakarava. Door beginnersgeluk kwamen we precies rond de kentering (van eb en vloed) aan, en dat is mooi want dan stroomt het niet zo hard. De zuidelijke ingang van het atol lag lagerwal en het waaide 5 Bft, dus stromend water konden we niet gebruiken. Vooral niet stroom tegen wind want dan krijg je hele enge golven. Om 9 uur 's ochtends was het dus ' slack' en wij friemelden de Blauwe Pinquin zo de passage in. Er stonden hele hoge brekers aan beide kanten van de pas, en het was best een beetje eng zo met dikke wind in de rug. Maar het ging perfect en even later slalomden we tussen koraalriffen door op zoek naar een ankerplekje. Die hebben we snel gevonden. We liggen prima, in een aquarium want je gelooft niet wat er allemaal voor veelkleurigs rond de boot zwemt.

Ik vond de overtocht erg ok, al heeft het flink hard gewaaid en was het de ruigste tot nu toe, met heel veel dikke buien. We hebben verrukkelijk gezeild, de boot denderde als op rails over de golven. Het is ongelofelijk hoe lekker de Pinquin over de golven gaat. Ik ben echt trots op onze boot! Na de aanvankelijke windstilte gingen we als een raket en dat is zo gebleven totdat we er waren. Het waaide gemiddeld zo'n 20 knopen, een tijdje 30 knopen, en de hardste vlaag die we kregen was 35. We hebben 540 mijl afgelegd in precies 4 dagen en zijn gisteren nog een uurtje wezen bijliggen om een gigantische onweersbui voor langs te laten passeren. De zeilerij was eigenlijk verbazingwekkend simpel. Met een rif in het grootzeil en 2 riffen in de genua konden we vrijwel alles prima bevaren. We voeren voornamelijk halve wind en in dikke buien loefde de boot mooi op en werd de wind uit de zeilen geloosd. Zo hoefden we niet telkens te reven en ontreven en gingen we toch lekker hard.

Nu zijn we de boot aan het ontzilten en gaan we zo even een borrel halen bij de buren, de enige boot die hier ligt. Het voelt goed om weer in een nieuw sprookjesland te zijn.

Groeten
Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com