woensdag 11 augustus 2010

Dus wij die oceaan op..

Waaide het opeens niet meer. Althans dat dachten we eerst. Na een ruime week wachten omdat de zee te ruig was en het te hard waaide. Dan ga je toch denken dat je iets fout hebt gedaan. Onze vrienden waren de dag ervoor al vertrokken en die riepen over de radio dat ze al 150 mijl verderop waren. Maar toen wij het zeil omhoog trokken en om Ua Pou heenvoeren gebeurde er eigenlijk bar weinig. We drentelden met 3 knopen in een wijde boog om het eiland heen.

We waren eerst vanaf Nuku Hiva nog even naar het eiland Ua Pou gevaren voor water en vers fruit. Na een paar weken op Nuku Hiva hadden we iedereen daar wel zo'n beetje traditioneel zien dansen en dus was het tijd voor verkassing. Het waaide nog wel een beetje maar dat zorgde ervoor dat we er gauw waren met zeven knopen over de grond. We lagen achter een soort piertje in de beschutting. Op de achtergrond de dramatisch mooie rotspieken van het eiland ( google maar even op ua pou, marquesas, images) die als een paar slagtanden in een halve circel meer dan 1000 meter omhoogsteken. De hele dag spelen alle kinderen hier vanaf de laad en loskade. Fantastisch om te zien, 30 kinderen die in en uit het water springen, elkaar weer uit het water helpen, lange aanloop nemen, er weer in springen, met zijn allen op de stootkussens zitten kletsen, zwemmen, springen, met nog langere aanloop, bommetje, het gaat maar door. En je hoort geen wanklank, ruzie of gejank, ze hebben vooral alleen maar lol.

We wilden al eerder vertrekken vanaf Nuku Hiva maar door een hele domme actie op de ankerplek aldaar moesten we een dag blijven voor reparaties. Het was echt te stom voor woorden. Ik was en ben nog steeds heel kwaad op mezelf. De schade viel gelukkig mee, maar ik was er echt heel ziek van. We hadden van de Kate ( met aan boord Heather en Steve) een potje zuurdesem-cultuur gekregen, en 60 liter water van hun watermaker, en een potje zelfgemaakte jam, en een groot stuk zelfgebakken mangobrood, en handgeschreven recepten voor zuurdesembrood, tips voor yoghurt etc etc. Echt te lief voor woorden allemaal. We hadden al een reep goeie choco gegeven maar bedachten dat we ze ook nog even 6 biertjes gingen brengen. Hekanker uit de klei getrokken, bijboot aan dek, hoofdanker op, en we varen met de Blauwe Pinquin naar de Kate die aan de andere kant van de baai ligt. Ik met pikhaak op voordek met eraan een tas bier. Totzover was het al een dom plan, de uitwerking ervan was nog stommer. Door het hekanker van de Kate en hun bijboot die erachter hing konden we geen goede hoek maken om langszij te varen, het resultaat was uiteindelijk dat we met ons zonnepaneel ( die we niet hadden ingeklapt!!!) achter hun railing bleven haken. Die was gelukkig erg stevig en van rvs pijp dus wij hadden alle schade. Ik ben nog nooit zo boos geweest op mezelf, want los van onze eigen schade hebben we iemand anders' boot nodeloos in gevaar gebracht. Hoe dom kun je zijn?

Ik schaamde me kapot. de schade: onze zeereling kapot, zonnepaneel uit zijn verband gerukt, connectie en wantspanners van zeereling verbogen. Kortom: we hebben mazzel gehad. We hebben het hele zwikkie binnen 3 uur gefixt maar ik was nog niet helemaal heel. De Kate kwam ons meteen uitnodigen voor een biertje later op de middag en ze deden echt hun best om me te overtuigen dat ik me niet moest opvreten. Maar ik heb duidelijk een nieuw hoofdstuk topegevoegd aan het boek Slecht zeemanschap voor dummies. Gelukkig dus met beperkte schade aan materiaal. Ik heb er heel slecht van geslapen maar nu is het geloof ik wel weer wat beter. Wat een stommiteit!

Wij gingen op Ua Pou dus op fruitjacht. Dat hebben we geweten. We zijn overladen. Bij willekeurige mensen waaraan we de weg vroegen kregen we een grote zak vol stervruchten ( je weet wel waar salades wel eens mee worden gegarneerd, maar die dus ook echt gewoon overheerlijk! zoet smaken), en een meloen van 3 kilo ( die hier op de markt 30 euro kosten!) kregen we zomaar, voor niks. Echt geweldig. Toen we weer terug in het stadje waren gingen we op zoek naar een groentetuin, daar was niemand en er kwam een oude mevrouw in een grote pickup langsrijden. Ze draait haar raampje open en kijkt ons met gigantisch grote ogen aan:
" Wat willen jullie?"
" Groente en fruit ruilen mevrouw"
" Oh, nou... Stap dan maar in. Ja, in de auto. Hup!"
Zo reden we dus opeens naar het huis van een van haar zonen. Onze lieve oma heette Yvonne, en ze riep heel hard Hoeahuuu! Maar er was niemand thuis, dus pakte ze een grote tros bananen die ergens hing en ging ons voor de tuin in (eigenlijk is het hele stadje een grote tuin, maar je moet het zien als het deel van het paradijs dat bij dat huis hoorde) en begon stervruchten, mangos en citroenen voor ons te plukken.
" Alsjeblieft!! Wat nog meer??" Ze was erg grappig en kordaat bijdehand op een brutale manier. Maar ze was gul! Ze wilde eigenlijk niks hebben, maar wij wilden perse onze ruilmiddelen inzetten. "Nou. ok, laat maar zien dan." Hollandse koffie en filters en nog allerlei houdbare etenswaar. "OK fijn, bedankt hoor. Stap nu maar snel in dan breng ik jullie wel even naar het strandje." Nog geen 5 minuten later stonden we met een dikke smile op het strand met vitamine voor een paar weken.

Toen nog even onderwaterschrobben. De boot is aangegroeid als een koraalrif. Van de antifouling is op sommige plekjes niet veel meer over, dus we moeten voortaan iedere 2 weken een uurtje duiken en schrobben en afsteken totdat we in nieuw zeeland zijn. Geen probleem, het water is helder zat. En toen waren we dus klaar om eindelijk naar de Tuamotu's te varen.

Daar zijn we zojuist aangekomen. Ons eerste echte atol, Fakarava. Door beginnersgeluk kwamen we precies rond de kentering (van eb en vloed) aan, en dat is mooi want dan stroomt het niet zo hard. De zuidelijke ingang van het atol lag lagerwal en het waaide 5 Bft, dus stromend water konden we niet gebruiken. Vooral niet stroom tegen wind want dan krijg je hele enge golven. Om 9 uur 's ochtends was het dus ' slack' en wij friemelden de Blauwe Pinquin zo de passage in. Er stonden hele hoge brekers aan beide kanten van de pas, en het was best een beetje eng zo met dikke wind in de rug. Maar het ging perfect en even later slalomden we tussen koraalriffen door op zoek naar een ankerplekje. Die hebben we snel gevonden. We liggen prima, in een aquarium want je gelooft niet wat er allemaal voor veelkleurigs rond de boot zwemt.

Ik vond de overtocht erg ok, al heeft het flink hard gewaaid en was het de ruigste tot nu toe, met heel veel dikke buien. We hebben verrukkelijk gezeild, de boot denderde als op rails over de golven. Het is ongelofelijk hoe lekker de Pinquin over de golven gaat. Ik ben echt trots op onze boot! Na de aanvankelijke windstilte gingen we als een raket en dat is zo gebleven totdat we er waren. Het waaide gemiddeld zo'n 20 knopen, een tijdje 30 knopen, en de hardste vlaag die we kregen was 35. We hebben 540 mijl afgelegd in precies 4 dagen en zijn gisteren nog een uurtje wezen bijliggen om een gigantische onweersbui voor langs te laten passeren. De zeilerij was eigenlijk verbazingwekkend simpel. Met een rif in het grootzeil en 2 riffen in de genua konden we vrijwel alles prima bevaren. We voeren voornamelijk halve wind en in dikke buien loefde de boot mooi op en werd de wind uit de zeilen geloosd. Zo hoefden we niet telkens te reven en ontreven en gingen we toch lekker hard.

Nu zijn we de boot aan het ontzilten en gaan we zo even een borrel halen bij de buren, de enige boot die hier ligt. Het voelt goed om weer in een nieuw sprookjesland te zijn.

Groeten
Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

7 opmerkingen:

  1. Hopelijk is de woede na het op schrift zetten nu echt weg...kan mij voorstellen dat je door de grond kan gaan op zo'n moment. Maar nu is het klaar!
    Verder hier alles prima, ik geniet van mijn 7 weken vrij. We hebben een nieuwe vloer gekocht beneden want die oude is nooit goed geweest. Vloerverwarming en tegels...ziet er zeer goed uit. Geniet van het atol.
    Groeten, Ferdi en Sharon

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Hey Ben, stoere man......gaaf al je/jullie verhalen te lezen. Wat een toppertjes. Have fun. Dikke kus Wendy Verver

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dag Ben en Miek,

    Volg jullie al stiekem vanaf europa. Heerlijk om jullie reis een beetje mee te beleven. En inderdaad die Koopmans gebakjes brengen je overal. Twee jaar geleden naar Spitsbergen gezeild met een v933. Kan 'ie dus ook. (krimt 'ie wel een beetje van dus misschien V929). Nog heel veel plezier en "keep her rolling"!

    Danny H. a/b Zilte Zot

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Net een heul spannende week valkzeilen in Friesland achter de rug. Tsjonge, wat een swell daar in die sloten man. Weergaloos en doodeng. De graskarpers doken bij tonnen over het vrijboord zo rechtstreeks in de puts. eerste weekend met Gaston en Mark Mul gevaren. En gevaarlijk was het :) Nee hoor, de boys hebben er best feeling voor. Lekker om weer eens even op zo'n mooi snel klein schuitje te toeven. De eerste etappe, na flink gefourangeerd te hebben, bracht ons naar rock&roll town Langweer. De laatste keer dat ik daar was eindigde ik met twee grietjes voor anker na een potje afterkroegzeilen. Nu moest ik het stellen met 2 ouwe koppen (jong vergeleken met die van mij uiteraard) en doken we na afmeren de plaatselijke pizzaria in om voor heel veel poen een opgewarmde diepvriesschijf naar binnen te trappen. Wat waren die serveerstertjes jong geworden zeg of was het nou toch zo dat wij zelf niet werden gespaard door de tand des tijds. Anyway, toen was het tijd voor het Keldertje, waar ik in mijn instructeurstijd de nodige flirtages had. "Meneer, wilt u wat minder wild dansen alstublieft." Niet dus. Rammen met die armen en benen nu het nog kan en natuurlijk op de knieen bij 'paradise by the dashboardlight'. Nou goed, lang verhaal kort, na een hele vracht pils en zweet togen we naar boven naar de nachtkroeg waar het Mark wel een fijn plan leek om de goudgele rakkers in te wisselen voor BRUINE RUM. Een paar glaasjes verder leek het me beter het getijsem met zachte hand richting de uitgang te duwen omdat rum nu eenmaal niet alleen de tongen maar ook de handen los maakt. Wij naar de stijger toe om nog even af te pilsen met een paar krakersblikken. kwamen er ineens een paar van die apen met v-tjes op een pak aan. de conversatie begon met een fikse duw door aap-1 die me bijna in het water deed pleuren. Slechte start van een goed gesprek als je het mij vraagt. Gaston en Mark waren ites meer onder de indruk en begonnen al het bootje in te scharrelen maar bij mij werkte deze dwaze zet uiteraard als de wel bekende rode lap op dito stier. Ongelooflijk genoeg bleef ik erg kalm onder de dreigende en evenzo infantiele bevelen van deze, bijna hersendode, surrogaat walpolitie. Uiteindelijk wisten ze het allemaal niet zo goed meer. Ik weigerde aan boord te gaan maar bleef sarrend voor ze staan wachtend op de eerste klap die natuurlijk nooit kwam. Toen vonden de heren dat we maar op moesten donderen met boot en al. Snedig deelde ik ze hierop mee dat me dat toch wel erg onverantwoord leek, drie dronken gasten bij nacht en ontij het water op sturen. afijn, op een gegeven moment had ik er geen zin meer in en sprak ik af met hun, inmiddels toegesnelde, oberstormbaanaap, dat het nu wel klaar was en dat we zouden gaan maffen. De volgende dag naar het Heegermeer gevaren. Er stond een lekkere koelte, 4 bf of zoiets, en ik heb de boys laten klooien. Mark zag kans een dikke golf aan boord te trekken waarna hij meteen alles maar los liet en enigzins verwilderd me aan keek. "Niks aan de hand makker, voortaan net even wat eerder de grootschoot vieren man en verder doe je het puik." Mark kwam het trauma rap te boven en daarna zijn we gaan uitblazen op een onbewoond eiland waar we knakworst op een bbq hebben gesmeten. 's Avonds zijn mijn matrozen nogmaals aan de zwaai gegaan en deze keer in Heeg. Ik was, uitgeput door de gigantische verantwoordelijkheid die ik op me had genomen, vroeg te kooi gegaan dus de volgende ochtend had ik uren de tijd om mijn boekkie te lezen en koffie te slurpen op het terras voordat mijn bemanning zich bij me voegde. Onze laaste vaardag was een hilarische. windje in de rug met dikke zon erop. iedere boot die we tegen kwamen werd onderricht aan onze verbale diaree. Gaston, de schaamte voorgoed voorbij, bekeek ieder grietje dat dichter dan 5 meter langs kwam, uitgebreid met de verrekijker om er vervolgens het nodige commentaar bij te leveren.
    Al met al een heerlijk ouwelullentripje gehad voordat ik die bejaarden inruilde voor mijn mooie blonde prinses.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Was even schakelen naar de nieuwe dimensie maar werd allemaal heel erg chill. lekker beetje zeilen, hapje eten...nou ja...gezapigheid. De laatste avond lagen we in Grou en hadden we het in onze koppen gehaald om te gaan bbqen met het wegwerpding dat Mark achter gelaten had. Wij de stijger op om groente te choppen en te fikken maar weldra begon het te stortregenen. Maja, opgeven doen we natuurlijk niet dus doken we onder de plu en gingen we gewoon door met wat we in gang hadden gezet. een paar meter verder lag een heel dik motorjacht en van het overkapte achterdek werd ons toegeroepen dat we daar wel verder mochten prutsen. dat liet ik me geen 2 maal zeggen en eenmaal aan boord bleek de eigenaar een oud machinist van Spliethof die bovendien een hoop lui van de zeilvaart kende wat ik met hem deelde. Al met al een goede start dus. we kregen een harhouten tafeltje toegewzeen op het smetteloze dek. eesrt werd er door de kapiteinse nog een kleedje overheen getrokken alvorens ik los ging om de inmiddels verzopen bbq te reanimeren. Ik vroeg naar aanmaakblokkies maar de kapitein kwam aan met oude kranten. Dat moest ook lukken. In no time was het achterdek natuurlijk bezaaid met roet maar de kapitein bleef de joviale oud-machinist en maalde er niet om. Wel liep hij me te sarren dat ik niks van fikken wist. Ik zou die bbq nooit meer aan krijgen want...blablabla...iets met vergassing en van oner af heet stoken ofzo. Nou, dan kende hij mij nog niet. Nu het roet op het dek geen stressfactor meer was ging ik rustig door de kolen te verhitten met alles wat kon branden. Gwen en ik bliezen en bliezen en bleven blazen net zolang tot de bbq mooi rood stond te ronken en de burgers en groentepakketjes erop konden. regelmatig voelden we even onder het bbq-ding op pootjes of de tafel niet te heet werd. Het leek allemaal snor te zitten. Na de buikjes rond te hebben werd het tijd de zut op te ruimen. Eerst maar eens die gloeiende bbq verplaatsen en het kleedje van de tafel af. "O nee, dikke vette kutzooi." Natuurlijk was dat bijzondere teakhouten tafeltje wel een halve centimeter ingebrand en verkoold. Tsja, daar sta je dan met je goeie fatsoen. De kapiteinse helemaal over de zeik haar man daarmee ook aanstekend. het was zo'n bijzonder tafeltje, paste precies bij de boot, blabla bla. Nou, toen kwam de ware aard van onze gastheer en dame naar boven en begon het gemarchandeer. Bleek uiteindelijk gelukkig een of ander wabbietabbietafeltje te zijn die ze ergens in een postkoloniale teakoutlet in groningen hadden opgescharreld. Kostte maar liefst 120e nieuw!!! Pfff, dachten we, wat lopen jullie dan te zeiken op je motorjacht van 150.000 euro. Maar goed, dat zeiden we natuurlijk niet. uiteindelijk een dealtje gemaakt waarbij ze enigzins hun dikke koppen konden redden. Ze gaan kijken of ze ergens weer zo'n tafeltje kunnen vinden en dan horen we het wel en zien we wel wat we met de verzekering doen enzo. Tsja, gastvrijheid is leuk, maar ga dan niet lopen huilen als het even anders gaat dan je verwacht had. Gwen en ik hebben er later bij een berenburgje hard om gelachen. wat een nepproleten zijn er toch op deze wereld.
    Nou, dat was het wel weer even. Aanstaand weekend naar Vrutte's acoustic party op de Veluwe. Tot laterz zeilerts

    BeantwoordenVerwijderen
  6. De politie in Tanzania zegt een Keniaan te hebben opgepakt die probeerde een levende albino te verkopen. De arrestatie volgde op een undercoveroperatie waarbij agenten deden alsof ze lichaamsdelen van albino’s wilden kopen. In sommige delen van Afrika wordt een helende werking toegeschreven aan lichaamsdelen van albino’s. De gearresteerde man trachtte de albino te verkopen voor ruim 195.000 euro. In Tanzania zijn de laatste drie jaar meer dan vijftig albino’s vermoord om in toverdrankjes te worden verwerkt.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Vincen: dank voor je mooie lulverhaal! Hoewel ik al 10 jaar niet meer in langweer geweest ben, kwamen de beelden erg helder door :D


    En nu een tipje.
    Niemand heeft mij verteld dat Gerlof elke paar dagen het mailtje van A+B via de sailmail in de comments bij de google-maps entry plaatst. Leuk!
    (voor (naar keuze) digibeten/niet-nerds: onder gm-plaatje voor groot window klikken, comments staan als link aan de linkerkant van het scherm)

    BeantwoordenVerwijderen