Snorkelen

Het is woensdagmorgen rond een uurtje of tien als we over de marifoon 'Blue Pinquin, Blue Pinquin, Slip Away' horen. Ze gaan over een uurtje snorkelen, of we zin hebben om mee te gaan. Ben heeft niet zo heel veel zin, maar ik ga graag mee. Een uurtje later halen ze me op. Heather van de Kate gaat ook mee. Aangekomen op de snorkelplek trekken zij allemaal een wetsuit aan. Ik duik in mijn bikini met flippers en bril het water in. Ik denk dat de temperatuur vergelijkbaar is met Nederlands zwemwater midden in de zomer.

Een mijl ten westen van de ankerplek in Fakarava is een groot koraalhoofd, dat zelfs deels boven het water uitsteekt. Een perfecte snorkelplek volgens de 'kenners'. Ik ben alles behalve bedreven in het snorkel gebeuren. Samen met Larry en Angie van de Tao8 hebben Ben en ik de zuidpas gesnorkeld. Daar moet je het tijdstip goed plannen anders stroom je met de ebstroom zo naar buiten, met zo'n 4 knopen. De zuidpas was ook geweldig. Er waren wel veel toeristen in het water, maar daardoor vluchtte ik niet meteen het water uit toen ik de black tip reef sharks zag, maar keek ik naar hun en zij naar mij. Het koraalhoofd in de lagoon is rustig, geen stroom en net zo blauw helder water als in de pas. Naast het koraalhoofd kijk je zo'n 20 meter de diepte in, waar enkele vissen zich schuil houden.

Als we allemaal in het water zijn, roept Heather ' heb je al christmastreewurms gezien?' Ik zwem naar me toe en ze wijst ze aan op het koraal. Het zijn net kleine kerstboompjes die altijd met zijn tweeën groeien in fel blauwe, gele, rooie of oranje kleuren. Bij een poging om ze aan te raken kruipen je in elkaar en blijft er eigenlijk niks meer van ze over. Even later roept Rich of ik een aal wil zien. 'Hoe groot?' vraag ik eerst een beetje op afstand blijvend. Als hij niet zo heel groot blijkt te zijn durf ik dichterbij te komen. Hij wijst hem aan maar mijn ogen reiken niet ver genoeg en naar beneden duiken durf ik nog niet, zeker niet bij een aal.

Eigenlijk bij elke vraag is mijn antwoord 'nee' dus wijzen ze mij van alles aan. Zo leer ik een heleboel (Engelse) namen voor de vissen die ik zie. Ik zie een moorish idol, een napoleon wrass, een groep unicorn fishes en allerlei angelfishes, butterflyfishes en een paar snappers. En ook een heleboel waarvan ik niet weet wat het zijn maar die er wel mooi uitzien. Terug aan boord probeer ik ik de Reef Fish Identification een paar vissen op te zoeken, maar dan blijkt dat ik veel meer moet weten om ze te vinden, welke finnen, kleuren en het patroon van de kleur. Hoe dan ook ik vond het geweldig.

Na anderhalf uur snorkelen ben ik wel erg koud geworden. Terwijl ze nog allemaal in het water zijn ga ik terug naar de bijboot. Ik kom om hoog, zet me af en glijdt als een logge zeeleeuw zo de bijboot in, met mijn hoofd tegen de andere zijde stotend. Blij dat iedereen onder water kijkt, probeer ik in het zonnetje weer wat op temperatuur te komen. Als we allemaal in de bijboot zitten vraag Rich of we ook de Eagle ray hebben gezien. Ik ben volgens mij de enige die blij is deze niet gezien te hebben. Terug aan boord van de Blauwe Pinquin zet Ben een kopje thee voor me terwijl ik in een trui en lange broek onder een dekentje in de zon probeer om het weer warm te krijgen. Na een uur ben ik weer warm en gaan we een strandwandeling maken.

Het strand ligt bezaaid met geweldige schelpen en stukjes koraal. Ik stop mijn zakken vol en terug aan boord bekijk ik mijn winst. Het bakje gevonden voorwerpen begint zo langzamerhand uit te puilen. Moet er maar eens wat mee gaan doen...

Ondertussen is het alweer zondag. We zijn nu in Amyot, waar het ook goed snorkelen is en goed fikken. W hebben al een klein vuurtje gemaakt waar we blik hotdogs op hebben opgewarmd voor de lunch. Voor het diner gaan we proberen een visje te vangen en die vanavond boven het vuur te roosteren. En dan maar hopen dat we deze keer geen voedselvergiftiging oplopen...

Het landschap hier in Atollenland is waar je aan denkt bij 'paradijs'. Witte koraal stranden, palmbomen en water dat blauwer is dan een zwembad. Toch is de variatie in vegetatie kleiner dan in een duinlandschap in Nederland. Ik denk dus dat dit niet het beeld van het paradijs is maar van het vakantieparadijs terwijl de Markiezen met al hun begroeiing, fruitbomen, struiken en groente het ware paradijs is. Het varen hier met de eb en vloedstroom, de ondieptes, de tijdsplanning voor de pass en de rode en groene tonnen zorgen er voor dat het varen ons doet denken aan de wadden. Het enige verwarrende is dat de tonnen hier op de ondieptes staan en je er niet te dichtbij moet komen.

Ik ga het water weer in. Tot later!
Miek

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com