Pinquin pour President!

Er zijn dagen dat we alle twee niks te melden hebben, maar er zijn ook momenten dat we allebei staan te springen om de blogupdate te schrijven. Nu leek het ons wel een keer leuk om samen een blog te schrijven. Ook omdat we sinds ons vertrek 416 dagen geleden elke dag samen hebben door gebracht (op 3 dagen na, toen ik op een tripje ging om de Galapagos te bekijken samen met mijn zus). Ik hoop dat het wat wordt...



We hebben heel veel mooie foto's die we jullie willen laten zien, maar ons internet is de laatste tijd bijzonder schraal. De toegang hier is schaars en vooral erg duur. We betalen te veel voor een ontzettend slechte verbinding. Eergisteren zijn we al ons resterende tegoed kwijtgeraakt omdat we niet meer konden uitloggen. Ik ben toen heel boos geworden, en dat is niet gezond voor mij. Al mijn bloed trok uit mijn hersens, en de neurotransmitters die er normaal gesproken voor zorgen dat ik een uiterst sympathieke en voorkomende indruk op mensen maak, werden geblokkeerd door agressieve rode monsters die mijn ogen veranderden in zwarte gaten. Mijn gelaat vertrok tot een valse grimas en mijn mond was plots een goddeloze scheur des verderfs. Iedereen op de ankerplek is wakker geworden omdat ze dachten dat de Antichrist was geland in zijn zwarte bijboot. Ik ben liever offline dan dat ik nog eens zo boos word. Een paar tandafdrukken in het laptopscherm herinnert mij er nu aan dat zelfs in het paradijs het kwaad voortdurend op de loer ligt.



We zijn trouwens op Tahiti. Na vier maanden weer in een grote stad, Papeete. Het is even wennen. Veel auto's, nog meer mensen en heel veel winkels, met van alles en nog wat om te kopen. Na al het paradijselijk natuurschoon voelt dit aan als een parallel universum. In de Anse Amyot, op de Tuamotu's snorkelde ik door een aquarium gevuld met koraalhoofden. Het voelde aan alsof ik in een 'verkleinmachine' was gegaan en in een aquarium was geplaatst, zo veel vissen, zo veel kleuren, dat kan toch bijna niet echt zijn.




De Tuamotuaanse verkleinmachine heeft overigens wel degelijk aangestaan, want door de piepkleine bikini waarin Miek rondzwom leken de vissen nog veel groter dan ze daadwerkelijk waren. De atollen waren een walhalla van rimpelloos zeilen, vis vangen, rondzwemmen, fikkie steken, vis grillen en keet trappen . We hebben genoeg schelpen geraapt om de Markerwaard mee droog te leggen. Daar maken we dan sieraden van die we voor veel geld verkopen zodat we heel rijk worden terwijl we hier wat ronddobberen.




De grote stad geeft ook wel weer een vertrouwd en herkenbaar gevoel. Er liggen hier gewoon dronken mensen midden op straat waar iedereen omheen loopt. Leven ze nog wel? Zolang je er met je auto langs kunt rijden is het niet erg, zo lijkt het. Gezien de prijzen van de drank behoren deze zuiplappen tot de absolute bovenklasse van de Tahitiaanse maatschappij. Waarschijnlijk worden ze daarom met zoveel egards ontweken als ze zich pontificaal op het trottoir neervlijen.

Bij aankomst op Tahiti werden we verwelkomd door een roedel dolfijnen, terwijl we werden overrompeld door alle huizen, industrie en vliegtuigen. Om op deze ankerplek te komen moet je het vliegveld kruisen. Om geen vliegtuig in je mast te krijgen moet je wachten op toestemming van de verkeerstoren. Met dus aan je linkerhand de stad, aan je rechterhand het koraalrif en boven je het vliegtuig varen we naar de ankerplaats. We knipperen nogmaals want zo veel boten hebben we lange tijd niet gezien. We gooien het anker uit en bereiden ons voor op klussen en inkopen. We moeten onze zaakjes regelen, nieuwe zeereling, andere stag, proviand en gasflessen vullen. Het lijkt er op dat we alles in gang hebben gezet en dat we over drie dagen weer weg kunnen. Terug naar ons rustige parallelle universum van snorkelen, kampvuur, vissen roosteren en genieten van waar we zijn.

We liggen op vlak water in de luwte van het eiland. Lekker rustig slapen dus. We hebben een druk eiland aan de ene kant en vrij uitzicht op het rif en Moorea aan de andere kant. Het vakke water is ook handig om het onderwant te vervangen. Ik kwam er bij de dagelijkse controle achter dat er twee tieren van het BB achter-onderwant waren gebroken. Wel balen want dat had ik voor vertrek allemaal vervangen. Waarschijnlijk was de terminal er te strak opgewalst. Ik ga nog wel even verhaal halen bij de tuiger, want de breuk werd zo te zien niet veroorzaakt door teveel spanning op de stag.

Bij zonsondergang gaan we met de bijboot naar het rif en kijken we al dobberend naar de geweldige kleuren in de hemel als de zon achter Moorea onder gaat. Het plaatje wordt nog meer compleet als de roeiers met hun piroques (lokale kano's) voorbij komen. Honderd meter voor onze neus slaan de golven op het rif kapot, terwijl wij al dobberend een koud biertje drinken en mijn nieuwe parelketting glinstert in de ondergaande zon.


uitzicht tijdens onze dagelijkse bijboot borrel

Een andere geweldige ontdekking die we hebben gedaan is dat we met de bijboot naar de McDonalds kunnen. Alleen al omdat het mogelijk is zijn we al twee maal een milkshake gaan halen. Zo zijn we 'De ware Jacob' uit Rotterdam tegengekomen. Op San Blas zagen we voor het laatst Nederlanders, dus zijn we even een praatje gaan maken. Achteraf realiseerde ik me dat het dus al bijna 5 maanden geleden is dat ik Nederlands sprak tegen iemand anders dan Ben. Het is dus niet zo raar dat ik in het Engels droom...



But we vinden het not so sorry dat we meet so little Hollanders, because dan is het a lot leuker when you sometimes meet one. Not all the time you have to talk about Dutch dingen. The ankerplaats is een camping anyway so dan hoef je niet eens per se everymorning ”goeiemorruge buurman” te horen what my betreft. Als het goed is gaan we zaterdag weer verder. Richting Moorea en dan naar Huahine. Lekker in de bergen wandelen, snorkelen en op het strand fikken. Misschien maken we daarna nog een korte stop op Bora Bora en dan een grote sprong richting Palmerston.



Nu we halverwege de Pacific zijn kunnen we wel zeggen dat het het mooiste is dat we ooit gezien hebben. De verlatenheid en puurheid van het leven op bijvoorbeeld de Markiezen, en de gulheid van de mensen die hier leven is mooi om te ervaren. We hebben veel plezier aan boord en we hebben zin in de volgende etappe. Laat ons vooral horen hoe het met jou gaat. Want dat is het enige dat we hier missen: jullie!

Ben en Miek

Tuamotu's