Een vrouw van ongeveer negentig kilo

Drie maal is scheepsrecht wordt wel beweerd. En zo bakten we het brood. De eerste poging was zo zout dat de vissen er dorst van kregen. Het tweede brood reisde wel een aantal zeemijlen maar wilde niet rijzen. De derde (en ondertussen ook de vierde) was heerlijk, luchtig en perfect gelukt, al zeg ik het zelf.

Precies 6 maanden geleden zwaaiden we uit op de Borneokade in Amsterdam. We hadden ideeen en dromen over onze reis, en nu zitten we er midden in. We zijn de zon achterna gegaan en liggen nu in de tropen achter ons anker. In mijn hoofd moet de herfst, de Sint en de kerst nog komen, terwijl we de jaarswisseling al gehad hebben. Alle mail en foto's over schaatsen, sneeuwduinen en winterleed komen mij onwerkelijk voor, maar zijn erg leuk.

We liggen bij Palmeira, een van de stadjes van Sal. Er zijn hier drie steden. Palmeira, Espargos en Santa Maria. Tussen deze steden rijden de toyota busjes heen en weer. Palmeira is een vissersdorp, waar alles heel rustig en gemoedelijk aan toe gaat. Niemand lijkt zich hier druk te maken behalve als er een borrel te halen valt.
Espargos is iets groter dan Palmeira, net wat meer winkels, een bank en een internetcafe. Als je hier rondloopt als toerist vragen de toyota-chauffeurs onafgebroken of je een lift naar Santa Maria wilt. Het kan toch niet zo zijn dat je hier wilt blijven...?
Santa Maria is het mekka voor kite-surfers en wind-surfers, maar erg toeristisch. De apartementen en hotels schieten uit de grond, al lijkt hier de kridietcrisis ook voelbaar. Sommige projecten liggen er verlaten bij, waar ik twijfel heb of dit de komende 10 jaar veranderen zal. Op straat roept elke winkelier dat je in zijn winkel moet kijken. Als we wachten op een toyotabusje wachten om weer naar Palmeira te gaan, valt me op dat hier de taxichaffeur degene is die 'Taxi!' roept in plaats van degene die de taxi zoekt.

Met ons liggen hier nog zo'n 25 schepen. Eén Nederlander, met de Tom uit Zierikzee, wie we eerder zagen in noord Spanje. Verder een heleboel Duitsers en een paar Fransen die ook op La Gomera waren. Ook zien we onze Engelse buren uit Las Palmas, Gran Canaria weer. Naast ons op een Ierse boot vaart Pieter mee. Pieter is een hele goeie vent uit Amsterdam die ooit op zijn catamaran heeft gewoond bij de werf waar wij al onze vrije uurtjes doorbrachten. De wereld is toch klein...

Op zaterdag, voordat Peter weer terug de sneeuw in gaat, hebben we met een groep medezeilers een tour over het eiland gemaakt. Het is een grote vlakte, met hier en daar opeens een berg. Over het algemeen is er weinig begroeiing. We zijn wezen kijken bij de zoutwinning, dat ziet er indrukwekkend uit. Baden, midden in een krater, die met grondwater gevuld worden. De baden drogen in 3 tot 4 weken op en dan hebben ze weer een heleboel zout om te verkopen. In het verre verleden hebben ze hier veel geld verdiend aan de export van zout, maar tegenwoordig 'produceren' ze alleen voor eigen gebruik. 's Avonds na een bordje pompoensoep, gaan we naar de kant. We drinken nog een drankje bij Hermina, de kroeg waar elke avond de zeilers een drankje doen, en dan komt de taxi voor Peter. Hij gaat weer naar huis na twee weken aan boord te zijn geweest en ons verwend te hebben met de allerlekkerste pannekoeken.

Voor negen uur 's ochtends is er weinig bedrijvigheid op de jachten te bespeuren.Er wordt heel wat afgefeest en gezopen. De drank, met name de sterke drank, is hier heel goedkoop. De kater is hier dus bij velen nogal heftig. Maar de avonden bij Hermina zijn erg gezellig. Iedereen schuift aan en heeft zo zijn eigen verhaal. We schakelen over van Engels naar Duits, via Frans. En af en toe weer Nederlands.
Renee, kapitein van de Tom, is met zijn neef Joep hier heen gezeild. De vader en broer van Joep, Edwin en Tom zijn hierheen gevlogen. Geweldige lui met een heel eigen verhaal En het leuke is, dat ik ze in Nederland waarschijnlijk nooit gesproken zou hebben, en nu drinken we elke avond een biertje.

Op zondag is het uitgaansavond in Palmeira. Bij Hermina is het extra druk. Bahalve de zeilers zijn er heel veel locals te vinden, en ook veel kinderen. Er is namelijk een grote popcorn kraam. Om de hoek is een BBQ en aan het water is een discotheek, waar ze allemaal staan te dansen. Heerlijke muziek, maar dansen durf ik hier al helemaal niet, zelfs niet een klein beetje. De mensen hier zijn te muzikaal voor mij, maar het is wel geweldig om te zien. Een Gambiaan of Gambanees die bij ons aan tafel zit en ook niet wil dansen zegt tegen Ben dat hij 'only one dancing leg' heeft en daarom niet gaat. Met nog een paar andere Gambianen werken ze hier op het eiland. Hij heeft gestudeerd en is opzichter in de cementfabriek. Zijn doel is om het te gaan maken in Europa. Maar daar blijft het niet bij. Eerder deze week verklapte hij dat hij op zoek is naar een Europeese vrouw van ongeveer negentig kilo.

We liggen ondertussen al een week bij Sal, rustig achter ons anker en zijn steeds meer op ons zelf aangewezen. Even de slang in de tank hangen voor water is verleden tijd. Dus met de bijboot vol lege jerrycans naar de kant, naar de ' waterput' en met een kruiwagen vol met 90 liter water weer terug. Dan helpen we de lokale economie een handje door een van de vissers op de kant te charteren om voor ons heen en weer te varen. In de bijboot met die jerrycans is niet echt handig (en een extra handje bij het aan boord tillen is ook niet verkeerd).
Douchen is helemaal een feestje. We gieten wat zoet water in de grote plantenspuit, zepen ons in, springen in het water, boenen en schrobben de dode huidcellen weg en spoelen ons eenmaal aan boord af met het reeds opgewarme water uit de plantenspuit. En wind en zon doet de rest. Hoe heerlijk is het leven buiten...
Groente en fruit is iets moeilijker te vinden, maar vis is er genoeg. Elke dag, behalve zondag wordt er vis verhandeld op de kade. Zowel gisteren als vandaag heeft een visser een zwaardvis van zo'n 3 meter gevangen. Ik wil niet weten, of misschien juist wel, wat voor enorme vechtpartij dat is geweest tussen mens en natuur (de vissersbootjes zijn maar een meter of zes). Helaas, voor ons, wordt deze vis niet in stukjes gehakt en voor elke kleine koper een beetje maar in zijn geheel aan de hoogste bieder verkocht.

Vanavond gaan we nog even naar Hermina voor een afscheidsdrankje. Morgen zetten we koers naar Mindeloo. Daarvandaan willen we de oceaan weer op richting de Carieb.

Gegroet
Miek

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com