Iets met evolutie

San Cristobal, Galapagos. Na een overtocht van ruim negen dagen, zeilen we op zaterdagmiddag met een vlagerig windje langs dit vulkanische eiland op weg naar de haven. Haaien en walvissen rond de boot, een uitgebreid gezelschap aan zeevogels in de lucht. San Cristobal is een van de oudere Galapagos eilanden en verheft zich als een koeienvlaai boven het oceaanoppervlak. Gigantische lava hellingen lopen flauwtjes af in zee. Af en toe priemt daar als een harde keutel een torenhoge rechtopstaande rotsmassa tussendoor. De hoofdstad van de Galapagos archipel is een grappig, bijna mediterraan stadje aan een beschutte ankerbaai.


De grote aandrang die er heerst om dit natuurlijke wonderparadijs te bezoeken zorgt voor een stortvloed aan tourboten, tour-toeristen, backpackers en geldwolven. We zijn nog niet eens geankerd of er dient zich een agent aan. Hij wordt ons van alle kanten aanbevolen, en dus mag hij ons voor 100 USD langs alle instanties leiden. Een agent is verplicht hier, en schoorvoetend laten we ons als lopende geldbuidels bejegenen. Ondertussen schreeuwen de zeeleeuwen rond de boot. Helder water en vooral lekker fris. Door de koude Humbold stroom vanaf Antartica is het zeewater hier 10 graden kouder dan we gewend zijn. De inspectrice voor ongedierte en vieze vliegjes is langs geweest en we mogen blijven. Geen probleem. Ze wilde wel graag wat bier meenemen. De bijboot moet 's avonds aan dek, want er kruipt zo een dikke zeeleeuw in, en die krijg je er niet zomaar meer uit.

Papierwerk klaar, boot opgeruimd, zout afgespoeld en oren gewassen: tijd voor onze bezoekers. Carla en Andrea landen precies volgens plan en zijn een uurtje later aan boord. Naar het weerzien van de gezusters Stiekema is reikhalzend uitgekeken. We worden weer eens overladen met kadoos ( BEDANKT !!!) en vieren Andrea's verjaadag zowel in lokale als in Nederlandse tijd. Dat betekent een extra lange feestdag. Miek bakt een verjaarstaart voor haar met roze glazuurlaag. Erg lekker en met kaarsjes ook nog. Onze excursie naar de schildpadencreche mag er ook wezen en na een duik in zee op een prachtig verlaten strand verbeter ik het record op de 100 meter horzelloop. Achtervolgd door een zwerm bijtgrage horzels ren ik vanuit de branding naar onze beschutte picknickplek om me snel af te drogen. De horzels, of zandvliegen, houden van natte huid en bijten hard en onmiddellijk. 's avonds nemen we iedereen uit de kroeg mee aan boord om couscous te komen eten. De ankerplaats is een erg sociaal gebeuren, iedereen kent elkaar. Onze vrienden van de Mojo zijn inmiddels ook gearriveerd en dat is ook weer gevierd, en zo blijf je dus aan de gang.


Twee eeuwen terug waren de lieden die hier voor anker gingen ruig en ongeschoren. Deze zeebonken, vaak walvisvaarders, leidden een onvoorstelbaar zout leven, waren soms drie jaar onderweg zonder aan land te gaan en vreesden god noch gebod. Ze hadden maanden geen land gezien en ze stonken als de nacht. Ze boerden, scheetten en waren een gevaar voor elke vrouw in de wijde omgeving. Aan wal werden in een paar uur tijd honderden schildpadden gevangen en mee terug aan boord genomen als proviand. In getimmerde hokjes hielden de reuzenschildpadden het soms wel een jaar uit. Een betere bron van vers vlees was er niet.

De zeebonken van tegenwoordig ankeren in dezelfde baai. We zijn goed geschoren en douchen aan boord dankzij watermakers en generatoren. Aan de wal laten we ons voor veel geld rondrijden naar schildpaddenparkjes en zeeleeuwsnorkelstrandjes. In de namiddag wordt er geborreld en gaan de gesprekken over de nieuwe zomerkleuren, de vergankelijkheid van aardse rijkdom en de abominabele wifi-ontvangst in de haven. Ondertussen draaien de vaatwassers aan boord op volle toeren. De evolutie der mensheid is ook onder zeebonken genadeloos voortgeschreden.


Inmiddels zijn Carla, Andrea en Miek op een vier daagse rondtrip over de eilanden vertrokken. Ik blijf achter om op de boot te passen, wat werk te verrichten en lekker uit te slapen. We verwachten ergens volgende week klaar te zijn voor vertrek naar de Markiezen. Dat is 3200 mijl varen en verreweg de langste etappe van onze gehele reis. Amsterdam-Kameroen in stevig wandeltempo. We hopen het binnen vier weken te kunnen doen.

Groeten
Ben