Vrij naar Darwin

Varen is de beweging die het dichtst bij totale stilstand in de buurt komt. Op open zee zijn geen referenties. Dus hangen we al vijf dagen in de drijftank die Koraalzee heet, terwijl de wereld met zo'n zes knopen onder ons wordt doorgetrokken. Onze stilstand gaat met een hoop beweging gepaard. Ook tussen de oren. De zee is bij vlagen wild en onberekenbaar en de golven zijn hoger en eigenzinniger dan we tot nu toe hebben meegemaakt. Vijf dagen sinds we Vanuatu verlieten en onderweg zijn gegaan naar Darwin, de noordelijkste stad van Australië. Onze eerste tussenstop is Thursday Island, aan het eind van Straat Torres, op ruim 1600 mijl. We verlaten de Pacific en gaan naar een nieuwe oceaan.

Vanuatu is het meest indrukwekkende land dat we tot nu toe bezocht hebben. De natuur is grotendeels ongerept en de inwoners staan nog steeds erg dichtbij hun oorspronkelijke manier van leven. Daarbij zijn ze erg sociaal, geïnteresseerd en ondanks een vrijwel totaal gebrek aan geld, totaal niet hebzuchtig of afgunstig. De natuur verschaft, mits verstandig aangewend, genoeg voor iedereen. De natuur is hier de basis van alle structuur. Ik verbaasde me over de volmaakte vanzelfsprekendheid waarmee de mensen hier in en van de natuur leven, en de grote kennis die vrijwel iedereen heeft van het planten- en dierenleven. Je kunt er als grondstof verslindende westerling heel wat leren. In toenemende mate lijken deze mensen het bij het rechte eind te hebben, want tot voor kort werden ze tot de minst ontwikkelde volken ter wereld gerekend. Gelukkig is dat beeld snel aan het veranderen.

Een Ierse medezeiler draagt Darwin's evolutietheorie een warm hart toe. Als fervent atheïst probeert hij het creationisme (de mens is geschapen door "God")overal waar hij komt te bestrijden. Hij maakt er een gewoonte van om, in het spoor van Darwin's Beagle, de lokale school te bezoeken. Hij vraagt dan om een onderhoud met het schoolhoofd om erachter te komen wat men de kinderen leert ten aanzien van het ontstaan der mensheid en hoe men over Darwin denkt. Hij was niet eens geschokt door de antwoorden. Vrijwel overal in de Pacific wijzen alle vingers nog steeds rechtstreeks naar de bijbel. Op het Galapagos-eiland San Cristobal staat op een plein in het hoofdstadje een standbeeld van Darwin. De middelbare school, waar alle eilandkinderen heen gaan staat 100 meter verderop. Onze Ierse vriend kan er prachtig over vertellen. Hij heeft, met uitzicht op dit standbeeld, van het schoolhoofd vernomen dat Darwin meer iets is voor de toeristen.

Ook in Vanuatu wordt bar weinig Darwin onderwezen. Anderhalve eeuw kerstening hebben daar wel voor gezorgd. Het koppensnellen hebben onze missionarissen en zendelingen in het verdomhoekje gezet, maar het aangebrachte laagje Christelijke beschaving is dun en zit alleen aan de buitenkant. Binnenin zit iets sterks en ouds dat ook nog eens heel wijs blijkt te zijn. Ik voelde me een slappe incapabele idioot toen we met wat locals de bush in gingen. In hartje Amsterdam zou Chief William, onze gastheer, trouwens ook snel verdwalen in totale verbijstering, maar daar zijn de mensen niet zelfvoorzienend en hier wel. Volledig. De lokale chiefs op het eiland Erromango besloten tijdens onze aanwezigheid daar, dat ze de houtkap bedrijven die al jaren azen op hun oerbossen, buiten de deur zullen blijven houden. Ondanks een bombardement van lucratieve aanbiedingen boven en onder de gordel. Zo krijgt Darwin toch nog gelijk: Als de Vanuatanen onze industriële cultuur buiten de deur weten te houden, hebben zij over een tijdje de beste papieren in handen. Maar dan is de Blauwe Pinquin al lang en breed weer terug in Hollands water en staat haar bemanning dagelijks in de file op weg naar een decor vol TL-verlichting om daar vol goede moed de laatste fossiele brandstoffen te verspillen, de pensioenopbouw te optimaliseren, het WAO-gat te dichten en daarmee een glorieuze toekomst voor zichzelf en het westerse gedachtengoed veilig te stellen.

Groeten
Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com