Cocos Keeling

De ratten komen dichterbij als de vlammen van ons vuurtje kleiner worden. Het zijn er heel veel en ze zijn heel brutaal. We gooien nog maar wat cocosnoten op het vuur. Als je rond schijnt met je zaklamp zie je de rode rattenoogjes in het donker oplichten. De palmbomen ruisen boven onze hoofden en heel af en toe hoor je een droog dreuntje als er een cocosnoot naar beneden valt. Ons eiland is onbewoond en heet Direction Island. Onze boot ligt 50 meter van het strand. We zien ons ankerlicht zachtjes wiegen tegen een achtergrond van sterren. Overdag is het hier een tropisch paradijs. Lichtblauw en turquoise water met koraal en duizenden vissen. Kleine haaien en dolfijnen zwemmen door de ankerplaats en het snorkelen is fantastisch. Als het donker wordt maken we een vuurtje op het strand en komen alle zeilers naar de kant voor een borrel of barbecue. Dat is meestal heel gezellig. De ratten nemen we op de koop toe, het is een goed excuus om flink te fikken.



Drie mijl verderop ligt Home Island waar alle Maleisiërs wonen, en aan de overkant van de lagune West Island, waar de Australiërs wonen. Op Home Island gebeurt weinig. De ramadan is net afgelopen en daarom waren er zeilwedstrijden met traditionele zeilsloepen. Verder hebben we geen enkele activiteit in het dorp kunnen bespeuren. Het dorp op het eiland lijkt een beetje op het stadje uit ' The Truman show' . Uniform opgetrokken huizen met identieke veranda's in kaarsrechte straten, alles in exacte geometrische precisie. Kennelijk is het oude dorp ooit weggevaagd door een hurricane en is alles in een keer herbouwd. In het midden van het dorp staat een gigantisch gebouw op hoge stalen poten. Dat is de hurricane shelter. Er zijn geen auto's, iedereen rijdt met golfkarretjes rond. Als ze zich al op straat vertonen. In het enige winkeltje, gerund als een coöperatie door de bewoners, kopen we de duurste groenten ooit. Extra lekker ongetwijfeld en het houdt de scheurbuik op afstand.



Vandaag is het maandag. We willen woensdag vetrekken en zijn met de bijboot 3 mijl tegen de wind in gehobbeld om wat water en diesel te tanken en uit te checken. Jammer genoeg is er vannacht iemand overleden en dat betekent dat het eiland helemaal plat ligt. En het was hier al zo rustig. De begrafenis is vanochtend en het noodlot wil dat de man die het brandstofstation runt ook de Imam is. Misschien lukt het vanmiddag zegt iemand. Misschien ook niet. Dus we zitten nu in het midden van het dorp in de schaduw te wachten, en typ ik dit verhaaltje. Het dorp is stil. Alleen de wind, de branding in de verte en een verdwaalde kip zijn hoorbaar.



groet
Ben