dinsdag 20 maart 2012

Recht erop af



Sint Helena! Na 12 dagen op zee doemt uit het grote niets een gigantische rots op. Ik zie opeens iets anders dan alleen zee. Een van de meest afgelegen eilanden ter wereld, en we varen er recht op af. Dankzij satellietnavigatie is dat tegenwoordig een eitje. Toen wereldzeilers nog geen GPS hadden moet de opluchting gigantisch veel groter geweest zijn op een moment als dit.

Sint Helena is iets bijzonders. Geheel afgelegen midden op de Atlantische oceaan en zonder vliegveld. De enige manier om er te komen is met het postschip RMS St Helena. Of per jacht, zoals wij op dit moment doen. We zien het eiland al op 30 mijl afstand opdoemen. We zullen in het donker arriveren. In het licht van de volle maan zien we een stuk of acht jachten. Het water op de ankerplek is diep en we hebben al onze ketting nodig om te blijven liggen. Na twee pogingen liggen we goed. Bijna 50 meter ketting vanaf twintig meter diepte met de hand omhoogdraaien is best hard werken. Het is middernacht en het ankerbiertje smaakt extra lekker.

Groeten Ben


Terwijl we de ankerplek naderen klinkt de vrijdagavond-discobeat over het water. De eerste geluiden van Sint Helena swingen ons tegemoet. Het is verleidelijk maar we zijn moe en gaan toch maar naar bed. We willen het thuisfront graag laten weten dat we veilig zijn aangekomen. Normaal sturen we dan een sms-je, maar dat gaat hier niet. Als een van de weinige plekken op aarde is hier geen mobiel netwerk. De volgende dag verkennen we Jamestown, de hoofdstad waar we voor anker liggen. Een stadje met prachtige oude gebouwen, een ware toegangspoort en geen mobiele telefoons in het straatbeeld. De bewoners, de Saints, zijn ontzettend vriendelijk en iedereen groet iedereen op straat.


We zijn ondertussen al een week op Sint Helena. We maken lange wandelingen langs de kust en in het binnenland. Het binnenland is in tegenstelling tot de kust weelderig begroeid. Alle kleuren groen zijn er te vinden. Vanaf Diana's Peak, het hoogste punt van het eiland hebben we een prachtig uitzicht naar alle windstreken. Gisteren zijn we met een oude huurauto naar Napoleon's huizen gereden en hebben we zijn lege graftombe bezocht. Zoals je misschien weet is Napoleon in 1815 verbannen naar St. Helena nadat hij bij Waterloo verslagen was. In 1821 is hij hier gestorven. De Saints zijn blij met Napoleon, want hij heeft hun eiland op de kaart gezet. De huizen zijn nu in Frans bezit, goed onderhouden en ingericht in oude stijl. De rondleidingen worden leuk gedaan door trotse Saints. Volgens hen allen is de reden van Napoleon's sterven maagkanker geweest. Het gerucht dat Napoleon met arsenicum zou zijn vergiftigd wordt met klem ontkend.


Behalve op het eiland gebeurt er ook van alles op de ankerplaats. Eens per twee weken komt de 'RMS St Helena'. Dit postschip is voor Sint Helena de enige verbinding met de rest van de wereld. Als zij voor anker ligt is het een komen en gaan van containers, gasten en andere lading. Tussen deze drukte door is de boot van een Engelse zeiler van de oceaan terug gesleept. Hij was op eilandtoer toen zijn anker zijn grip verloor door de stroom en harde windstoten. Een andere zeiler merkte dit op en sloeg alarm. Tegen de tijd dat de eigenaar terug kwam lag zijn boot alweer veilig voor anker.

Tot slot zijn er enkele romances gaande op de ankerplaats. Een van onze vrienden heeft een lokale dame aan de haak geslagen, de ander heeft een oogje op een dame van een andere boot. Ik kan het niet ontkennen, ik ben nieuwsgierig en kijk toch net iets vaker of de ferry een of twee personen afzet. Nu bleek ik niet de enige te zijn, want andere zeilers vertelden dat ze de laatste ferry van 19.00 uur ook in de gaten hielden, 'Blijft ze slapen of wordt ze opgehaald?' Helaas op het laatste moment horen we op de marifoon, 'Ferry service, can I have a pick-up on my boat?'


Tussen al het wandelen en gluren door doen we wat klusjes. Dit gaat niet heel makkelijk want op de ankerplaats staat een behoorlijke deining die de boot enorm laat schommelen. De reparatie aan het voorstagprofiel voor de fok moet dus wachten tot de deining afneemt. Hier wachten we al een week op. Hopelijk wordt het snel rustig, want na deze reparatie kunnen we pas verder.

Groeten vanaf Sint Helena
Miek

5 opmerkingen:

  1. Hallo Ben en Miek,
    Goed te lezen dat jullie weer vaste voet midden op die grote plas gevonden hebben; GPS zal simpeler werken dan een 'sextant'.
    Volgend doel en wanneer ??
    Dit week-end familie Rutte gelieerde feestjes waarbij tante Anneke ook deze kant op komt en bij ons logeert. Verder hier alles zo'n beetje OK, zeker met een 'beest' van een kleindochter af en toe op locatie. Groeten/liefs van ons vanuit een ontluikende bollenstreek.
    Francesco en Margareth

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Verdorie, had ik jullie net zo'n olijk welkomst-sms'je gestuurd! Maar die rampspoed wordt ruimschoots vergoed door alle tofheid aldaar, als ik het zo bezie. Gelukkig maar.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Volgens mij is het geen straf om verbannen te worden naar Sint Helena! Hoewel dat tegenwoordig wel zo zou zijn; De rest van je leven zonder mobiel moet verschrikkelijk zijn!

    Joost

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Mooi om te het woord 'ankerbier' in al zijn natuurlijke eenvoud te mogen lezen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. gave foto's van namibie! Weer heel anders dan de beschrijving van St Helena.
    Was weer genieten om naar te kijken.

    Vin

    BeantwoordenVerwijderen