Nachtelijke overpeinzingen

Blij ben ik vannacht met mijn nieuwe aanwinst, een horloge met een lampje. Ik lig in bed en kan niet slapen. Het wordt 1 uur, 2 uur, ik slaap nog niet. Zouden de 3 kopjes koffie om 6 uur me nu nog wakker houden?

Ik denk aan zaterdagavond. We liggen voor anker in de river Fal. Het is rond 21 uur. Ben is buiten op het dek, ik kleed me om voor de bijboot-excursie. Zijn telefoon gaat, ik kijk er verbaast naar, alsof het elk moment kan ontploffen. Een geluid dat een aantal weken nog zo gewoon was, is me nu al vreemd. Ik neem op. Het zijn Vincent en Linda. Ze zijn op afscheidstournee in Amsterdam. Als zij dit zeggen besef ik dat het bijna 1 september is, de dag dat ons huis niet meer het onze is. Ik zie het voor me, de rode, de gele, de oranje, de blauwe muur, grote ramen en de houten vloer… dag huis, ’t was fijn.

Het wordt 3 uur, ik slaap nog niet. Ben slaapt niet al te vast, dus durf ik ook niet te veel te bewegen. Mijn gedachtes glijden af naar vandaag. We zijn op blubber-excursie geweest naar Truro, aan het begin van de River Fal. Met Jelle en Floor van de Libis, die hier verderop ook voor anker liggen, zijn we de rivier opgevaren. Wetend dat het daar steeds ondieper wordt, gaan we toch met afgaand water die kant op. We lopen een rondje om de kathedraal, drinken wat en bekijken de weerkaarten via de Wifi in de pub. Er is nog niet veel veranderd en er komt nog wat meer ‘ellende’ aan. Misschien vrijdag weg… Als het laagwater is en eigenlijk al het water weg is, besluiten wij (om onverklaarbare reden) dat we weer terug gaan. Soms maak je slimme stroom berekeningen en soms niet. De beide bootjes liggen in de drek. Ben en Jelle, de stoere mannen, slepen ze door de dikke drek naar het water, waar later aan een kade Floor en ik kunnen instappen. Het wordt langzaam donker en we hebben geen lampje bij ons, maar wel benzine. In tegenstelling van Floor en Jelle, zij hebben licht maar geen benzine (en een ander motortje dus hebben ze niks aan de onze). Als hun tankje leeg is, geven we ze een sleepje. Na anderhalf uur zijn we terug bij de boot. Bonnie heeft morgen wel een sop beurt verdiend. Ik overweeg nog even in de verveling over Ben heen te klimmen en het nu te doen, maar het warme bed ligt eigenlijk wel lekker.

Het wordt 4 uur, af en toe denk ik in slaap te vallen, maar helaas. Ik besluit op zoek te gaan naar oordopjes, misschien dat dit helpt. Ik vind daarentegen mijn MP-3 en zet deze aan. Ik waan me in de trein, een jaar of drie geleden. Het is zondagavond en ik reis van Amsterdam naar Groningen. Ik zit met een boek op schoot, maar lees amper. Ik luister naar mijn MP-3 en zit te dagdromen met een glimlach op mijn gezicht, terugdenkend aan het weekend. Het was een geweldig weekend en morgen ga ik weer aan het werk.

Het wordt half 5 en Ben wordt wakker. Ik vraag of we zullen gaan keten, maar hij slaapt nog half en wil eigenlijk alleen even plassen. We zetten de windmolen uit, misschien dat ik dan kan slapen. We kruipen er weer in en ik lig veilig en warm in de armen van mijn man, nu moet ik toch kunnen slapen.

Het wordt 5 uur en ik luister naar de symfonie die buiten klinkt. De wind als eerste viool, neemt de leiding, gevolgd door het als harp tokkelen van de vlaggelijntjes. Af en toe de zware slag van de pauk als de ankerketting strak trekt. De trompetten zwellen aan als Bonnie, de bijboot, op de golfjes ligt te klotsen. Af en toe klinkt de hobo als de windmolen door zijn rem heen draait. En zo luister ik naar de sloom makende symfonie van het grote orkest ‘Blauwe Pinquin’.

Om 9 uur wordt ik wakker en klim over Ben heen uit mijn bed in de voorpunt. Het was een korte maar fijne nacht. Ik besef dat ik een nieuw huis heb waarmee ik meer en meer vertrouwd raak.

Miek