El blanco caballo de dulce juventud

Opeens was hij er: Het witte paard van de zoete jeugd

Hij staat er echt, op die muur. Kijk maar op de foto! Zulke graffiti wil je toch op iedere straathoek? Dat was in Vigo. Nu zijn we in Bayona. Nog steeds.

Ja-haaa we liggen nog steeds in Bayona. Al schrijven ze hier Baiona. Waarom dan nog steeds hier? Het is toch zomer waar de Blauwe Pinquin is? Strakblauwe luchten, beetje zonnebaden, joepie-tra-la-la op het fokje zuidwaarts, 2 vingers in de neus? Nou niet echt dus.

Door de opwarming van de aarde is het hier opeens kloteweer. Dat is jullie schuld, qua Co2 emissie. Wij (van team Blauwe Pinquin) treffen geen blaam want onze carbon footprint is uiterst beperkt. Vooral omdat we niet elke dag op een kantoor zitten te bedenken hoe we nu weer iets nieuws kunnen produceren met veel CO2 uitstoot. Onder de airco, in de file heen en terug, gezellig kletsen bij de koffieautomaat. En dan ook nog onder de baas zijn tijd onze weblog gaan zitten lezen… Je kunt net zo goed meteen een half bos in de hens steken.

Maar goed, het regent hier dus zoveel dat onze bijboot al twee keer vol geregend is. De straten zijn overstroomd en in Vigo, hier 20 km verderop, was het een totale chaos volgens de lokale krant die we net even in de kroeg lazen. Maar misschien is interpreteren een beter woord. 83 liter regen per vierkante meter viel er gisteren. En wat doen wij? Wij zitten lekker binnen en klussen er op los, lezen boekjes en lachen ons rot om de perikelen op de ankerplaats. Ook heeft Miek haar nieuwe roeping gevonden. Het in Engeland gekochte knopenboek kent al bijna geen geheimen meer voor haar. En de hele boot fleurt op onder de vele zelfgeknoopte sleutelhangers, armbandjes, bevestigingstouwtjes en andere felgekleurde kekke vlechtwerkjes. Ze maakt nu vast een voorraadje aan, zodat we er straks in Marokko de officials mee kunnen omkopen mocht dat nodig zijn.

We zijn eigenlijk net terug van een geheime excursie op de vaste wal. We hebben namelijk gemerkt dat aan boord van zo’n prachtig schoon schip, met alleen schoon zeewater om je heen, je ook gewoon vies wordt. En dus dat na verloop van een paar dagen een warme douche wel fijn is. We liggen alleen voor anker in een baai. En omdat ankeren gratis is, zien ze ons in de jachthaven al aankomen. Daar betaal je namelijk 25 euro voor een nachtje liggen. Inclusief warme douches. ‘Die proleterige zeezwervers die te beroerd zijn om hier de hoofdprijs te betalen moeten opzouten uit mijn (niet al te (red.)) schone doucheruimte’ horen we de havenmeester al denken. En dus gaan we tot de tanden gewapend met washandjes, zeep en ontsmettingsmiddelen, gedekt door de invallende duisternis en tussen de buien door aan land en glippen het warme douchehok binnen. Heerlijk!

Over de ankerplaats: We liggen met een stuk of zes boten in een stukje van de baai van 100 x 100 meter. De baai is overigens veel groter, maar iedereen ligt een beetje bij mekaar in de buurt. Met al die regen is het hier saai denkt u? Welnee! Een ankerplaats is net een dorp. En in een dorp houdt iedereen elkaar in de gaten. Wij doen vrolijk mee. De Franse solo zeiler naast ons bijvoorbeeld, doet het met de Engelse dame die ook solo zeilt en even verderop ligt. Ze hebben wel alletwee hun eigen schip. En alletwee hun eigen bijboot, waarmee ze speels om elkaar heen varen als ze naar de kant gaan. En soms hebben ze ruzie, want dan roeit er een van de twee met een verhit en boos hoofd terug naar zijn eigen boot. De Fransman is sowieso een heethoofd. Hij kreeg gisteren ruzie met de andere Fransman. Die heeft een heel dik aluminium jacht van een meter of 15 met alles d’r op en d’r an. Maar dat dikke schip krabte een beetje te dicht naar het kleine scheepje van de andere Fransman. Die ging verleggen en vervolgens verhaal halen in zijn roeiboot. Wat volgde was de meest ordinaire scheldpartij die we hebben gehoord sinds we van de Dappermarkt weg verhuisd zijn. Volkomen onbegrijpelijk, maar wel vermakelijk. Hij viel bijna uit zijn bootje van al het schelden. De uitgebreide soap volgt binnenkort door onze eigen soapkenner hier aan boord. Er is ook nog een andere Fransman en die heeft een dagje in de haven gelegen. Toen hebben we hem dus meteen gevraagd naar het WIFI wachtwoord, want we hebben een geweldige nieuwe gadget: een wifi usb versteker met - daar komt ie - een Rubber Duck flexibele antenne. Ta-TAAA!! Heeft vincent voor ons meegenomen nadat we 'm besteld hadden via www.2com.nl. Heel aardige gasten en een harstikke handig ding en hij haalt werkelijk alle wifi uit de lucht die er in zit. Als wifi vis is zijn wij een Urker trawler visser met een schip van 80 meter: we pakken het allemaal! Met schijt aan de locals. Met als enige verschil dat wij geen schijt hebben aan de locals.

Tussen al de buien door bereiden we ons voor op een bezoek aan Lissabon en daarna willen we eigenlijk zo snel mogelijk richting Marokko varen. We hopen op hoog bezoek in Portugal, maar dat gaat misschien niet door. Vandaar ook dat we vandaag weer eens bezig zijn gegaan met de proviand. Tot nu toe hebben we elke paar dagen verse boodschappen kunnen halen, maar dat is binnenkort waarschijnlijk afgelopen. Vandaar dat we een iets beter idee moeten krijgen van wat we zoal opeten in een week. Daarnaast is het niet handig om meteen een pak suiker te moeten kopen als de suiker op is. Er zijn boeken volgeschreven over wat je allemaal wel en niet moet meenemen als je een eind gaat varen. Voorlopig kan ik iedereen aanraden om in ieder geval heel veel Carambar mee te nemen. Want dat is echt waanzinnig lekker. En natuurlijk Skol pils, maar dat spreekt voor zich. Onze moeders hoeven zich overigens geen zorgen te maken of we wel goed eten, want wat we al wel hebben is voor minimaal 6 maanden blikvoer aan boord en genoeg vitaminepillen om Michael J. weer tot leven te wekken. En ondertussen rijden we onvermoeibaar voort op het witte paard van de zoete jeugd.

Ben


ps sorry voor het filmpje


nog wat pica's van de islas Cies: