Ankerdorp

Na de introductie van Ben zijn de verwachtingen misschien hoog gespannen. Een soap is het niet, maar ik wil jullie de beslommeringen hier op de ankerplaats niet onthouden.



Wij liggen met ons bootje voor anker in Ankerdorp een plaats heel dichtbij Baiona in Spanje, net boven Portugal. In Ankerdorp liggen, zoals de naam al doet vermoeden, een aantal boten voor anker. Inclusief de Blauwe Pinquin. We liggen hier met een Engelse tweemaster (50-plussers), een Engelse dame (42), een Fransoos (48), een aluminiumjacht van een Frans echtpaar (50-ers), een Nederlandse solozeiler (58) én nog een langkieler met echtpaar (bijna 40-ers). Op 300 meter buiten het dorp woont nog een Nederlander op een contest-30.

Nu lijkt het misschien saai om in Ankerdorp te wonen, maar het tegendeel is waar. Zoals in elk dorp zijn er roddels en irritaties en is er een ‘dorpsgek’. In dit dorp is het de Fransoos. Samen met zijn Engelse dame zorgen zij voor veel dynamiek in Ankerdorp. Samen roeien ze heel wat af. Als ze samen roeien dansen ze vaak al roeiend om elkaar heen. Ongeveer tien keer per dag roeit hij naar haar toe, moet soms buiten blijven zitten, maar als het regent –en dat doet het nogal eens- mag hij binnenkomen. Na verloop van tijd komt hij weer naar buiten en roeit terug naar zijn eigen boot. Wat zich daar binnen afspeelt weten wij niet, en willen we, denk ik, misschien ook niet eens weten. Deze zelfde Fransoos is snel geïrriteerd en geagiteerd. Bij de eerste vlagen wind, stapt hij wederom in zijn bijboot en komt naar ons toe geroeid. Of de windmolen uit mag, hij maakt zoveel lawaai. Om de lieve vrede te bewaren, zetten wij ‘m uit, maar beloven hem, dat als het harder gaat waaien, wij de molen wel weer aan zullen zetten. Na drie uurtjes komt hij weer langs, om te zeggen dat onze windmolen van hem wel weer aan mocht. Moeten we nu dankjewel zeggen? Hij is bij de andere Fransman geweest en die weigert zijn molen uit te zetten. Zodoende heeft hij toch al last van de herrie en mag de onze ook wel weer aan. Verrekte aardig van hem toch. We kijken elkaar glimlachend aan en bedanken hem hartelijk.

Die zelfde nacht waait het hard en als we de volgende ochtend wakker worden, liggen wij, de Fransoos en het aluminium jacht wel heel dicht bij elkaar. Wij besluiten na het ontbijt de boot te gaan verleggen. Nog tijdens het ontbijt horen we de Fransoos zijn anker ophalen, hij kreeg het ook benauwd, zeker als middelste van de drie. Als hij zijn anker een stukje verderop heeft laten zakken, stapt hij in zijn bijbootje en komt verhaal halen bij het Alu-jacht dat lag te krabben achter zijn anker. Wat, zoals Ben al schreeft, ontaardt in een ordinaire scheldpartij, waar heel Ankerdorp voor uit zijn warme, knusse kajuiten kruipt om te zien wat er gaande is. Wij liggen eerste rang en ik wou dat ik beter had opgelet bij de lessen Frans.

De Nederlander laat zich in tegenstelling tot de Fransoos een stuk minder zien. Sterker nog, als wij buiten komen, glipt hij snel naar binnen. Eenmaal ben ik tegelijk met hem buiten. Het is in de middag, na de scheldtirade, dat van verre een donderend ‘G*#%$#domme’ over het water galmt, gevolgd door nog enkele ander Nederlandse verwensingen. De Nederlander en ik verschijnen in de kuip, met onze verrekijker gewapend, om te zien waar dit vandaan kan komen. Het blijkt onze verre dorpgenoot te zijn. Zelfs de man van het Alu-jacht staat door zijn verrekijker te turen, verbaast dat Nederlanders scheldtirades kunnen houden zonder luisterend oor.

Op de Engelse tweemaster gaat het er allemaal wat harmonieuzer aan toe. De bemanning is, misschien gezien de leeftijd, aan het excersizen geslagen. Elke middag, als de Spanjaarden zich nog een keer omdraaien tijdens de siësta, staat eerst het mannelijk bemanningslid in ontbloot boven lijf zijn spieren te showen. Parmantig stapt hij bankje op, bankje af, bankje op, bankje af. Nog even en hij gaat de giek gebruiken als rekstok. Als meneer klaar is, verschijnt mevrouw in turnpak. Zij houdt niet zo van bankjes maar gaat voor de buiskap. Ze tikt de buiskap aan, daarna de vloer, de buiskap, de vloer, buiskap, vloer, buiskap… Dit schouwspel houdt ons zo een halfuurtje zoet.

Zo nu en dan heeft deze Engelsman zin in een praatje en trekt hij het motortje aan en vaart naar de Engelse dame. Ga dan ook roeien, hoor je mij al denken! Als hij met haar een praatje maakt, gluurt de Fransoos over de reling van zijn boot. Die man probeert toch niet zijn moppie van hem af te jatten?

De langkieler is nog wat geheimzinnig. We waren er heilig van overtuigt dat de Franse drie-kleur daar hing te wapperen. Op de middag dat Ben buiten bezig is, roept hij dat ik moet luisteren, maar ik hoor niks. Te laat, ze zijn nét klaar met een goede knuffelpartij, het eindsalvo was in het gehele dorp te horen. Wij giechelen en gaan verder met het klussen. Die avond zien we de havenmeester met nog iemand heel resoluut aan boord gaan. Wij kijken en zien dat het iemand van de ambulance is. Er wordt één opvarende meegenomen, waar het blijkbaar niet goed mee gaat. Eenmaal aan de wal vertrekken ze met loeiende sirenes. Wat er aan de hand is, weten we niet, maar beiden zijn terug aan boord in ogenschijnlijk goede gezondheid, maar sindsdien wappert er een Belgische vlag.

Een paar dagen later komt er nog een Franse stel bij met een oude Ovni. Deze mensen kwamen uit de haven en gingen voor anker. Ben is een praatje gaan maken, heel aardige mensen en van hun hebben we de WIFI login gekregen van de haven. Nu heb ik mijn computer kunnen herstellen met behulp van windenergie en kan ik ook nog mailen, surfen en updaten.

Wat de mensen van ons denken? Dat ik twee mannen had, maar nu heb ik er nog één over. Dat wij, ik althans, erg jong zijn om hier in dit dorp te wonen. Of misschien ergeren ze zich allemaal aan onze windmolen. In dat geval hebben we goed nieuws voor onze buren.
Wij denken er over om te verhuizen. Dit dorp is geen goede afspiegeling van de werkelijkheid. En we zijn er flink op uitgekeken. Wij gaan naar Lissabon, een iets groter dorp, zien wat daar te vinden is.

Tot zo ver de beslommeringen in Ankerdorp.

Groeten
Miek