Over een eiland genaamd Tenerife

Maandagmorgen in alle vroegte gaat het anker omhoog en verlaten we de inmiddels vertrouwde ankerbaai van Las Palmas. Gisteren is de ARC vertrokken. De Atlantic Rally for Cruisers. Dat heeft niks met nautische homo's te maken, maar is een optocht van meer dan tweehonderd jachten die gezamenlijk de oceaan oversteken. Het is een veilig idee om in optocht over te varen en voor dat idee betalen de deelnemers een hoop geld. Meer dan een idee is het niet. En een hoop feestjes. Niet echt ons ding, maar ieder het zijne. Het waait een beetje en we moeten aan de wind tussen de dikke schepen door die aan en af varen. De golven zijn rommelig en de Blauwe Pinquin gaat alle kanten op. Dat is weer even wennen! Achter ons komt een containerschip naar buiten, links van ons ligt een gastanker te wachten en recht vooruit komt er een dik vrachtschip op ons af. We hebben de motor bij staan, varen aan de wind en hakken door groter rommelige golven met een comfortabele snelheid van maar liefst 3 knopen. Veel te weinig, maar we kunnen even niet afvallen omdat we dat vrachtschip recht vooruit hebben. De containerreus gaat gelukkig van ons weg en de gastanker blijft waar hij is. Na een half uurtje zijn we uit de rotzooi en varen we fijn aan de wind naar het noorden om het eiland te kunnen ronden. Lekker om weer eens aan de wind te varen na al bijna 2 maanden wind mee. Eenmaal om de Noordpunt kunnen we met wind van achteren naar Tenerife. Miek gaat plat en ik zit met de windvaan die het werk doet in de kuip en fantaseer over walvissen die kunnen praten. Op naar weer een nieuw eiland.


Als we 6 uur later Tenerife in het vizier hebben, ligt het er prachtig dreigend bij in het tegenlicht van de laagstaande zon. Niks zanderig vakantie-eiland. Dit is een vulkaan met tanden. En de vroegere Guanche-inwoners stonden bekend als de moedigste en waren de meest gevreesde mensen van de Canarische eilanden. Een soort Ninja's bijna. De puntige groenfluwelen bergen van het Noorden hebben een wolkendekje en de zon schijnt vanachter tegen de buien die boven het eiland hangen. We zien een mooie ankerplek op het noordpuntje van het eiland, maar varen door naar de grote stad, Santa Cruz. Daar wacht ons morgen nieuwe visite, en dus kiezen we voor het comfort van de Marina. Dat is fijn na anderhalve week voor anker. Stroom en water in overvloed en je kunt zo aan de wal stappen. De stad is uitgestrekt en spreidt zich over de heuvels als chocoladesaus over een sorbet. Alle vlakke plekjes worden bedekt. De Marina is schreeuwend duur maar handig, want midden in het centrum. Ook hier is weer alles te koop. We maken een lijstje met zaken die we nog allemaal moeten regelen voordat we de Atlantische oceaan over kunnen.

Ondertussen landt er een vliegtuig met aan boord Priscilla en Patricia, iets waar Miek zich al weken op verheugt. Ik trouwens ook, maar dat heeft ook te maken met de gigantische lading pepernoten die de dames meebrengen. Het weerzien is een groot feestje, de rust in de jachthaven moet er even aan geloven. We vieren Sinterklaas dit jaar een ruime week eerder, in de haven van Santa Cruz. De Zwarte Pieten zijn wat bleker dan normaal, maar na een weekje meevaren zijn ze weer aardig op kleur. Onze pakjesavond is een succes: Het thuisfront verrast ons met radio’s, pindakaas, boeken, kadootjes, versterkende middelen en als klap op de vuurpijl en heuse satelliettelefoon! Gerlof en Ruud zijn vanaf nu ridders in de orde van de Blauwe Pinquin. De volgende dag beklimmen we de vulkaan de Teide en bellen we beide heren vanaf 3 kilometer hoogte om ze te bedanken.


De huurautoexcursie van Tenerife vindt plaats in een 1 liter Citroen C2 met 12 pk. Kanariegeel scheuren we oerend hard de berg op. Zelfs in de tweede versnelling gaat dat niet altijd goed. Er zitten weliswaar vier zitplaatsen in dit kleine karretje, ze worden nooit allemaal tegelijk gebruikt. En hoewel de auto nu gevuld is met drie volslanke deernes en een afgetrainde chauffeur, heeft het motortje het af en toe erg zwaar. De Teide is een hele hoge vulkaan (3800 m.) gelegen in een prachtig nationaal park. Lava is hier het sleutelwoord, en de omgeving doet nog het meest aan de maan denken, of aan de planeet Urinius. We zetten de auto ergens in de rimboe en gaan op wandeltocht naar boven. We hebben weer eens een vergunning gehaald (om de top te mogen beklimmen) maar we zijn helaas te laat. In het donker naar beneden mag niet, en is ook niet heel slim. Geeft ook niks, we hebben het beste uitzicht terwijl we boterhammen eten op het dak van de canaries en ijle lucht inademen alsof ons leven er vanaf hangt.


In de lift naar alweer een vergunning


Over die klusjes. Een van de belangrijke zaken is het tuig. Ik vind dat het voorstag te los staat, maar de verstelmogelijkheid hebben we opgebruikt. De nieuwe stagen die we in Amsterdam hebben gemonteerd zijn een beetje opgerekt door 4 maanden zeilen. Het voorstag is eigenlijk iets te lang, alleen kun je die niet inkorten, omdat daar de rolfok omheen zit. Het achterstag staat al redelijk strak, dus er zijn niet veel mogelijkheden om de boel verder op te spannen. Ik vraag een tuiger om advies en die komt de volgende dag. De mannen van Nautica Nordest komen een kijkje nemen en na wat passen en meten adviseren ze ons om het voorstag wat meer naar binnen te zetten. Dat is veel slimmer dan het achterstag verder in te korten en kost bovendien helemaal niets. Voor dit advies willen ze niets hebben, en even later helpen ze ons nog met het uitboren van het 12mm gat in het boegbeslag waar we de voorstag opzetten. We kunnen het dus mooi zelf doen. We draaien het achterstag los, en maken en takel vast aan de voorstag. Daarmee trekken we de boel strak naar voren, zodat we het voorstag los kunnen draaien. Na wat passen en meten floept de borstbout in het nieuwe gat en draaien we de boel mooi strak, met nog wat reserve voor als de boel verder oprekt. Als we met zijn allen vervolgens Miek ook nog de mast in hijsen voor een controle van het want en het vervangen van een gebroken Spinakerblok kunnen we weer een klus van de lijst wegstrepen en is het tijd voor vakantie.

We varen naar een ankerplekje op de Noordpunt van het eiland. Punta de Antequera is een prachtig verlaten baaitje omringd door prachtige bergwanden en beschut naar het Noorden. Omdat daar de wind en golven vandaan komen liggen we hier prima. We zijn alleen als we er in de avondzon aankomen en blijven er 2 dagen liggen. De rotsen om ons heen zijn prachtig en het voelt alsof we ankeren in het decor van een western. De bodem wordt intensief afgesnorkeld en we doen walexcursies door de droge bedding die hier uitmondt en naar de grote grot die over de baai uitkijkt. Overdag worden we vergezeld door veel bootjes, die ‘s avonds bijna allemaal weer weggaan. De ladies hebben inmiddels allemaal hun zeebenen hervonden en we vermaken ons uitstekend. De meegebrachte radio heb ik snel geinstalleerd. We kunnen eindelijk boomen!! Als ‘s avonds iedereen weg is genieten we even van de opzwepende klanken van DJ Freddy Voorbips. Niet erg lang overigens want de stilte hier is oorverdovend mooi en in combinatie met de bijna volle maan zitten we eerste rang te genieten van deze super plek.

Ik heb net pannenkoeken gebakken voor de ladies op het achterdek en nu maken we ons op voor de bonte avond. De dames gaan weldra weer ter polder en wij moeten nog een hoop doen voordat we de grote plas op gaan. We twijfelen nog steeds over de Kaap Verden, want daar heerst Dengue fever, oftewel knokkelkoorts. En dat is een serieuze, uiterst pijnlijke en niet te genezen kwaal, bijna net zo erg als de PVV in het kabinet.

Groet!
Ben