De lucht voelt anders

Als je eenmaal door het kanaal bent lijkt het net alsof de wereld is omgedraaid. De orientatie is anders, en ik ben het noorden al een paar keer helemaal kwijt geraakt. Onze nabije toekomst strekt zich ten zuidwesten van ons uit. De Stille Oceaan is ontzettend groot en we maken ons klaar om haar met voorzichtige schreden te betreden.

We vieren onze aankomst in de Pacific uitbundig met onze Zuidafrikaanse vrienden. Eerst waren we allemaal wat nerveus over dat gigantische kanaal en die sluizen. Toen gingen we er twee keer achterelkaar doorheen. Eerst met de Blauwe Pinquin, daarna met de Mojo. En nu voelen we ons echte kenners. En dat binnen 4 dagen. Proost! Als we terugroeien vanaf de Mojo na onze Pacificparty hebben we opeens stroom tegen! Dat zou je bijna vergeten. Er is hier weer getijverschil. Een meter of vier tussen eb en vloed, en dat maakt het de moeite waard om af en toe even na te denken voordat je vertrekt. Tegen stroom en wind in gaat de Pinquin niet zo hard. Dat merken we een paar dagen later als we naar het eilandkje Taboga varen. Verkeerd getimed. We motoren de kanaalmonding uit tegen de stroom in en doen uiteindelijk 3 uur over een stukje van 8 mijl.

De Pinquin barst dan weer bijna uit haar voegen van alle proviand, diesel, water en ongeduld. Onze ervaringen met en in Panama zijn bijzonder positief. Een erg mooi en vriendelijk land met hele lieve mensen. En je kunt erg goed inkopen in Panama city. De fruitmarkt was wat dat betreft wel een hoogtepunt. Overal waar we keken zagen we fruit. Bergen ananas, banaan en mango. Pakhuizen vol papaya, vrachtwagens vol grapefuits. Vanuit heel Panama komen de boeren hier hun spul brengen, en dat wordt voor vriendenprijzen verkocht, bijvoorbeeld aan ons. We kopen zoveel mango's en grapefuits als we kunnen laten dragen.

We laten het dragen, ja. Als volleerde neo-kolonialisten. Door een heel lief mannetje met een wagentje. Hij heeft nog maar een tand, en die zit een beetje los in zijn mond. Als hij lacht zie je 'm bewegen. Hij lacht vaak en dat is fijn. Als hij praat is hij wat lastig te verstaan. Hij biedt op onnavolgbare wijze zijn diensten aan en we kunnen zijn sjouwkunsten onmogelijk weigeren. Met zijn drieen sjokken we vrolijk rond, gaan een willekeurige hoek om en komen in een straat vol bananan. Vrachtwagens vol, en ze verkopen allemaal vanuit de achterbak. Voor een dollar kopen we een hele arm vol groene. Na een tijdje kunnen we geen vitaminen meer zien en worden we netjes thuisgebracht door een jongen die met de pick-up van zijn vader een centje wil bijverdienen. De boot puilt nu uit van de verse waren en we zijn klaar om te gaan.

Op het eiland Taboga vier ik mijn verjaardag. De boot is versierd. Eerst wordt ik overladen met kadoos en bakt Miek gevulde speculaas voor me. Lekker! Dan komen er allemaal mensen op de koffie en krijg ik nog meer kadoos. Ondertussen heb ik ook nog de carburateur van de buitenboordmotor gedemonteerd. Als alle visite weg is en we hebben gevollybalt met mijn nieuwe vollybal op het strand ( waarvoor we voor anker liggen), maak ik de carburateur schoon en schroef ik hem er weer op. Helaas zonder effect. De speculaas is dan al bijna op. Dan nog maar weer eens een andere bougie proberen. Met een ferme ruk aan het startkoord dient zich alweer een prachtig verjaarskado aan: een werkende buitenboordmotor! Nu zijn we helemaal klaar om te vertrekken.

Na een dagje stortregen en onweer, een nachtje rodeo anker-rijden aan lagerwal en een prachtige oerwoud wandeling met hele grote tarentula spinnen, vertrekken we van isla Taboga. We overnachten moederziel alleen in een prachtige baai op isla Bona. Lekker buiten slapen onder zestien triljard sterren. Dan naar de Perlas eilanden, waar we een korte stop maken op het eiland Pedro Gonzalez. We vangen onze eerste Pacific vis, een lekkere tonijn. We weten niet wie Pedro Gonzalez is of was, maar hij draait zich vast om in zijn graf als hij de toestanden in het enige dorp op 'zijn' eiland had gezien. Toen we even een kijkje gingen nemen in het dorp troffen we vrijwel iedereen laveloos aan, overal lege flessen bier en rum, en vanuit twee belendende huisjes knalde keiharde muziek tegen elkaar op. 6 mei is hier kennelijk een feestdag, of de woensdagmiddag kinderbioscoop wordt uitbundig gevierd. Een omaatje heeft op haar veranda aan het pleintje speakers die in een Gemertse disco niet zouden misstaan. Er komen hier bijna nooit bezoekers, we zijn een bescheiden bezienswaardigheid. We nemen een koude sinas en gaan een halfuurtje in de herrie tussen de mensen op het pleintje zitten. De politieagenten zitten ook aan de pils. Zij manen de buurman om zijn stereo nog iets harder te zetten. Een kip met maar een oog kijkt me indringend aan. Hij ziet er wat pips uit. Ik denk aan Kolonel Sanders. Behalve de herrie en het gezuip gebeurt hier weinig. Alleen de drankverkoper spint daar garen bij. Gelukkig is het eiland zelf erg mooi, al lijkt het tamelijk ondoordringbaar. Overal wilde ongetemde planten en bomen die zich van al die zuiperij niets aantrekken. De natuur wacht geduldig af om de boel hier weer over te nemen.

Nu zijn we echt onderweg naar de Galapagos. De winden zijn licht, maar uit de goede hoek. De Perlas eilanden verdwijnen aan de horizon en de zee is momenteel kalm. We kabbelen vrolijk over deze nieuwe oceaan. We zijn in een nieuwe wereld. Dat merken we ook aan het weer. De lucht voelt anders. Dikkere wolken, hogere onweersbuien. Alsof de wind hier liever vertikaal stroomt. We proberen snel vrienden te maken met de reus waarop we nu varen. Ruim een derde van het gehele aardoppervlak beslaat ze. De Galapagos liggen 820 mijl verderop op ons te wachten.

groeten
Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com