De maan komt rond 11 uur 's avonds op en tot die tijd leer ik nieuwe sterren. We hebben een sterrenkaart van de zuidelijke hemel. Langzaam leer ik steeds meer sterren kennen en dat werkt verslavend. De zee is nog rustig en zonder wind is het dan heel stil 's nachts. Het geklapper van zeilen en de kabels in de mast is het enige dat je hoort. In die stilte hebben we uitzicht rondom op alle sterren die er zijn, en kun je jezelf horen denken. Ons verblijf in deze oneindigheid wordt twee maal daags onderbroken door de radio.
Tweemaal daags hebben we via de radio contact met de andere boten die onderweg zijn op dit stuk oceaan. Er zit wel 2500 km tussen ons en de voorste boten. Op een vooraf afgesproken frequentie meldt iedereen zich tweemaal daags met zijn positie. Wij zitten helemaal achteraan in het veld. Op dinsdag ben ik de net-controller. Op een vast tijdstip roep ik dan iedereen op om zich te melden met hun positie en bijzonderheden. Er zijn ongeveer twintig boten die meedoen. Het radionet is als een schoenendoos vol kabouters in het donker. Elke avond doe ik de doos open en een voor een melden de kabouters dan met piepende en krakende stemmetjes hoe het met ze gaat. Als ik de schoenendoos dichtdoe zijn we weer alleen onder de sterren.
Hoe nuttig zo'n radionet is wordt meteen duidelijk op dinsdag. Om 19 uur meldt zich plots een medisch noodgeval. Op een Oostenrijkse boot, de Flena, ongeveer 1000 mijl ten Westen van ons, heeft iemand een ernstig ontstoken wond. De antibiotica werkt niet meer en nu is er een aderontsteking ontstaan. De bemanning weet niet meer wat te doen en vraagt om advies. Onmiddellijk komt er een stroom activiteiten op gang. Iemand gaat naar een andere frequentie om een dokter op te roepen, iemand anders zoekt contact met de US coastguard. Degene met de beste radio-ontvangst brengt de situatie, aard van de wond en de gebruikte antibiotica in kaart. Na 5 minuten is er een dokter gevonden, en die geeft advies. De Kustwacht vraagt of er al geëvacueerd moet worden. De Oostenrijkers op de Flena besluiten het nog 24 uur aan te zien. De voorraad antibiotica aan boord van de Flena is echter beperkt en dus zoeken we uit wie er in de buurt is van het getroffen jacht en worden medicijnkasten doorgespit. De Sarah II uit Engeland is op 200 mijl, en heeft een antibioticum dat waarschijnlijk zal helpen. Ze maken de volgende dag contact met de Flena en spreken een lokatie af voor een rendez-vous. Het is indrukwekkend om te horen hoeveel mensen er op deze uitgestrekte oceaan in beweging komen. Het contrast met de verlaten rimpelloze zee en sterrenhemel rondom ons kan niet groter zijn.
We hebben na vier dagen varen slechts 300 mijl afgelegd. Dat is tien procent van de totale afstand. We proberen ons wanhopig te bevrijden van de boom waaraan we zijn vastgebonden en genieten ondertussen waar mogelijk van het uitzicht, de walvissen, het lekkere eten en het besef dat we iets aan het doen zijn dat de moeite waard is. Want dat zijn we. Echt!
Ben
Ps Het radionet is tweemaal daags (1500 utc, 0100utc) te beluisteren op 6510 khz USB en op 12353 khz USB.
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
het klinkt weer als een waar avontuur! weten jullie intussen al meer over de flena? is de antibiotica aangeslagen?
BeantwoordenVerwijderenandrea en ik zitten inmiddels uit te waaien op ons hostalbalkonnetje in guayaquil. we kijken uit op de boulevard. die is geweldig, endemisch en eclectisch; vol luide muziek en hilarische mensen. en met falafel voor onze smachtende maagjes. morgen moeten we helaas ecuador weer verlaten, maar dat heeft ook wel zo z'n voordelen...
he,
BeantwoordenVerwijderennet weer 2 verhalen van jullie gelezen en hoop dat de kaas snel op en jullie onder de stolp vandaan kunnen.
Toch al weer 3 dagen meer dan de normale 21 dagen, dus zet ik in op 24 x happy hour op zee en dan 1 hele grote op Hivo Oa, denk ik zomaar.
Als er weer vooruit gang in zit, is het al snel meer genieten!!
In nederland is het al 3 dagen mooi weer en hebben we 2 daarvan geborreld op de westeinder plassen en vorig weekend door de grachten met een sloepje, dus er ook nog eens van genoten, ook wel even nodig na de stress op het werk na enkele maanden lang.
Dus ook weer eens wat anders dan een klaagzang van mij over stress en paarden-problemen.
Ik wens jullie veel vooruitgang en hoop snel weer wat te lezen van jullie volgende mijlen.
Vincent