Niet voor de poes

Na een paar uur bijliggen komen we maandagmorgen vroeg aan op Suvarrov. De ingang van het atol is hobbelig, de stroom naar buiten botst tegen de deining en de wind die naar binnen willen. Het duurt even voor we een goed plekje voor ons anker vinden, want er zijn erg veel koraalhoofden. De oversteek was uitstekend, we hebben 800 mijl gevaren in zes dagen.

Suwarrow is een nationaal park, de enige bewoners zijn 2 parkwachters. Ze wonen op het hoofdeilandje van het atol en heten Apii en James. Hun huis doet dienst als Suwarrow Yacht Club, het is de ontmoetingsplaats voor iedereen. Nog geen tien minuten nadat we zijn geankerd meldt zich een Franse buurman met een uittnodiging. Vanmiddag tonijnlunch bij Appi en James. Er zijn zes andere boten geankerd. Een half uur later hebben we iedereen ontmoet en eten we versgevangen tonijn van de grill. Appi en James blijken uiterst goed volk te zijn. Het zijn grote robuuste kerels waar je vreselijk mee kunt lachen en die hier uiterst relaxt vertoeven. Het lijkt erop alsof ze zich vooral ten doel gesteld hebben om de zeilers een zo goed mogelijke tijd te bezorgen. Het behoud van het park en het observeren van alle natuur doen ze er gewoon nog even bij, en dat lukt ze erg goed.

De plek is adembenemend. Een groot atol met een paar prachtig begroeide motu's oftewel eilandjes. Het water is glashelder, we zien ons anker liggen op 10 meter diepte en het stikt hier van de haaien en ander zeeleven. We hebben continu een paar white- en blacktips rond de boot zwemmen. Er zwemmen grote humpback wales rond het atol, maar die hebben we zelf helaas nog niet gezien. In de pas, de ingang van het atol, stikt het van de vis. Als we er op dinsdag gaan snorkelen en vissen zien we haaien, morenes, Napoleon Brasses en honderden andere visjes. Apii, een van de parkwachters, neemt ons mee op vis- en snorkelexcursie. Na het snorkelen gaan we nog even vissen en met volle vaart door de hobbelige pas heen en weer varend met een paar lijntjes achter de boot vang ik een Barracuda. Erg lekker, en omdat er hier geen ciguatera [vergiftiging door bepaalde koraaldeeltjes] is kunnen we hem zo eten. We maken er curry van.

Op dag twee van ons verblijf hier gaan we op krabbenexcursie. Met een klein groepje in de aluminium speedboot van de parkwachters. Voordat we wegvaren stopt Apii de motor en doet een gebedje voor een goede vangst en een veilige terugkeer. Een half uurtje varen plus een half uurtje langs het rif lopen en we zijn bij een ander eilandje. Hier, verscholen onder de palmbomen wonen dikke cocoskrabben. Apii laat ons zien waar ze leven en hoe je ze kunt vangen. De krabben zijn gigantisch groot en beresterk. Omdat ze zo zeldzaam zijn vangen we er maar een paar. Als ik na een tijdje zoeken een reus vind die zich heeft verscholen onder een dikke steen komt Miek me te hulp. De krab is blauw met feloranje en hij is zo sterk dat we hem niet onder de steen vandaan krijgen. Zijn scharen zijn gevaarlijk, want daarmee knijpt hij normaal gesproken de cocosnoten open. Als we uiteindelijk de steen waaronder hij zit wegduwen kunnen we hem te grazen nemen. Na een flink gevecht hebben we hem uiteindelijk in onze jute zak en gaat hij mee huiswaarts. Daar dient hij als basis voor een groot feestmaal. Iedereen neemt iets mee, de parkwachters houden een kleine speech en we eten als koningen. De restjes zijn niet voor de poes, maar worden gevoerd aan de haaien. Een waar spektakel, tientallen haaien klimmen over elkaar heen bijna het strand op om wat eten te bemachtigen.

Het is hier een paradijsje. Letterlijk. Er is altijd wel iemand die een gigantische vis gevangen heeft, de zonsondergangen zijn indrukwekkend en de parkwachters zijn een soort veredelde speelkameraden. We snorkelen in de pas, op het rif, onder en rond onze eigen boot. De haaien zijn niet gevaarlijk als je alleen maar wat rondzwemt en onze haaienvrees wordt zienderogen kleiner. En we mogen elke avond douchen bij Apii en James. Hun regenwaterreservoir zit barstensvol, en we vullen ook al onze watertanks ermee.

Op donderdag gaan we op kreeftenjacht. Daarvoor moeten we eerst ruim een uur varen naar een eilandje aan de zuidkant van het atol. Daar slaan we om zes uur 's avonds ons kamp op. We spannen een groot zeil tussen een paar bomen en gaan lekker op het strand liggen slapen. Na een uurtje slapen begint het hard te regenen. Iedereen vlucht onder het droge zeil, maar doet verder geen oog dicht. Om twee uur ' s nachts gaan we met laag water het rif op. We zijn met zijn zessen en gaan in twee groepjes ieder een kant op. Het waait hard en is nog harder gaan regenen. Ik loop in mijn korte broek en t-shirt en ben volkomen doorweekt. Het rif staat half onderwater en door de harde wind kan ik met mijn koplamp niet alle gaten in het rif zien. Mijn pet waait van mijn hoofd en ik val half in een gat in het rif. Het koraal prikt door de zolen van mijn schoenen en de kreeften laten zich niet zien. Miek loopt iets verderop en is ook doorweekt. Dan opeens lichten er een stel rode oogjes op in het donker. Kreeften! Als we er een willen pakken schiet hij razendsnel weg. Na een tijdje hebben we het door en vangen we onze eerste kreeft. Hij maakt een klapperend geluid want hij is het er niet mee eens. Onze Oostenrijkse metgezel Walter heeft nog meer succes, hij vangt er een stuk of drie achter elkaar. Na een tijdje lopen we weer terug, hopend dat we het zwakke lichtje van ons kampement weer terug kunnen vinden. Het waait en regent nu voluit, maar we hebben een paar kreeften en kunnen tevreden huiswaarts. We zien in de verte drie lichtjes naderbij komen, dat zijn de anderen. Ook zij hebben een paar grote kreeften gevangen en zijn doorweekt tot op het bot.

Terug onder het droge zeil tukken we nog een paar uurtjes totdat het licht wordt en varen dan terug naar huis. Het feestmaal is dit keer nog feestelijker want iemand anders heeft in onze afwezigheid 2 tonijnen van elk 15 kilo gevangen. Ik maak een couscoussalade en we eten onze zelfgevangen kreeft, gegrild, gekookt en gestoomd. De tonijn wordt deels als sushi geserveerd, deels gegrild en deels rauw in cocossaus gemarineerd. Wat was het lekkerst? Geen idee. En dus geen klachten vanaf Suwarrow: We genieten hier met alle zintuigen van de natuur.

Groeten
Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com