Conciërge op zee

Langzaam sjokken de beambten van de Douane en de Immigratiedienst over de stoffige kade richting onze boot. Ze dragen geen uniformen en maken een uiterst kalme en vriendelijke indruk. No hurries, no worries. We hebben de Blauwe Pinquin zojuist aan de visserskade van het stadje Neiafu geparkeerd. Dat is verplicht als je wilt uitchecken bij vertrek.

We willen zo snel mogelijk weg van deze kade want er waait veel zand op ons dek en we willen geen kakkerlakken of ratten aan boord. Langszij een kade liggen is de beste manier om zulk gespuis aan boord te krijgen. De beambten lopen vriendelijk groetend ons schip voorbij en gaan aan boord bij een Amerikaans jacht dat zojuist is aangekomen na ruim twee weken op zee. Brian, de schipper, zwaaide ons een maand geleden uit toen we vanaf Raiatea vertrokken en nu zien we elkaar dus weer. Om naar een andere eilandengroep te mogen varen moet je hier telkens in- en uitklaren. Een werkverschaffing voor alle betrokkenen, maar we hebben geleerd om bureaucratische regels zonder morren te accepteren. Dat maakt het leven veel leuker. We doen dus vrolijk wat er van ons gevraagd wordt, lopen rond met formulieren, schudden handen van beambten en vergaren stempels en belangrijke kopieën. Bij de havenmeester rekenen we 58 cent af. We spelen het spel mee en vinden iedereen reuze belangrijk. Na een klein uurtje mogen we weg en gooien we de boot los.

"Can we help you?" Twee in oranje tupenu's gestoken schooljongens willen helpen met wegvaren. Ze zijn een jaar of tien en zien er patent uit in hun traditionele tongaanse rokken die verplicht zijn als schooluniform. Ondanks al het kattekwaad dat de heren hier op de kade uithalen zijn hun witte bloesjes onberispelijk wit en mooi gestreken. Maar we zijn al los en ik stuur vrolijk naar ze zwaaiend de boot terug naar het dorp.

Omdat er slecht weer aankomt blijven we nog een tijdje in de buurt. In het dorp is gratis internet en een gezellige kroeg en binnen een straal van tien mijl stikt het van de beschutte ankerplekjes. Het eerstvolgende weervenster voor vertrek naar Nieuw Zeeland wordt voorlopig nog niet verwacht. We doen rustig aan voordat we naar de meest zuidelijke stad van Tonga, Nuku'alofa varen. Daar liggen momenteel wel veertig boten te wachten op goed oversteekweer, dus we hebben geen haast om daar tussen te gaan liggen.

Op zaterdag als de wind wat geluwd is zetten we de gerepareerde Genua weer op het stag en varen daarmee op zondag het dorp uit. Zonder motor van de meerboei afzeilend begint een heerlijke zeildag. Het is fijn om weer met onze vertrouwde Genua te varen, want hoog aan de wind vaart dit zeil veel beter dan ons reserve voorzeil. Het vaargebied van de Vavau groep, waar we nu zijn, is beschut en het water is vlak. Door de vele hoge eilanden heb je nooit langer dan tien minuten wind uit dezelfde richting en dat maakt het zeilen leuk. Alsof we weer met een Valk over sloot en plas door Friesland varen. We doen ons best om de volgende ankerplek zonder motor te bereiken en laveren tussen koraalriffen, tropische eilandjes en walvissen door naar onze bestemming, een ankerplek achter een piepklein eilandje. Het waait tussen de vijftien en vijfentwintig knopen en ik verbaas me erover dat we na vijftienduizend mijl nog steeds zoveel plezier hebben in de zeilerij. Zal wel een goed teken zijn,denk ik als we vlak voor een koraalrif overstag gaan.

Ons ankerplekje is uitstekend. Langs de kant is het water prachtig groen en azuurblauw. Het stikt hier van de fel-blauwe zeesterren, maar er drijven ook Portugese oorlogsschepen rond. Dat zijn kut-kwallen. Gelukkig van mini-formaat en dus niet meteen gevaarlijk, maar heel irritant als je er tegenaan zwemt. We doen hier twee dagen lang bijbootexcursies, vissen, snorkelen en fikken een dikke bbq op het strand. Op dinsdag regent het de hele dag en vullen we alle tanks. Ik sta 1,5 uur lang in mijn zwembroek de was te doen, vul al onze watervaatjes en heb mijn tweede douche sinds gisteren. Het moet niet gekker worden die luxe.

We vertrekken op woensdagmiddag en met een lekker briesje zigzaggen we tussen de kleine eilandjes en ondiepten door zuidwaarts. De lucht in het zuiden is donker en de wind valt al gauw helemaal weg. De motor moet er bij want anders zijn we niet voor donker tussen de eilandjes vandaan. Voor ons begint de zwarte lucht zijn potentie te ontladen. Een gigantische bultrug-walvis zwemt opeens naast de boot. Proest! Ik schrik me rot. Hij maakt een wat strenge indruk. Zijn kalf zwemt even verderop en na een paar seconden zijn ze weer verdwenen, terwijl het rond ons flitst en knettert van het onweer. Wat een gaaf beest! Door zijn afmetingen dwingt hij onmiddellijk respect af en het leek net alsof hij ons even kwam waarschuwen. Als een conciërge die komt zeggen dat die teringherrie wat zachter moet.
"Wegwezen met die lawaaiige herriemotor!"
"OK, we gaan al,mevrouw!"

Als het donker wordt lijkt het wel een vuurwerkshow. De wind is weggevallen en we hotseklotsen langzaam vooruit. We zeilen als natte kranten, met net te weinig wind en iets te veel flitsen overal om ons heen. De voorspelde wind is nergens te bekennen en het duurt tot twee uur de volgende middag voordat we bij een onbewoond eilandje zijn waar we voor anker gaan.

Niet veel beschutting hier aan de zuidkant van Ofolanga. Mocht het vannacht gaan waaien dan varen we meteen weer verder. De Pinquin schommelt zachtjes achter haar anker dat 10 meter diep ligt. Het eiland is mooi groen met palmbomen en wit strand. Het eiland lokt maar het begint te plenzen. Het is grijs en grauw en dus blijf ik maar binnen. Miek bakt een brood en ik doe een tukkie. Als de zon ondergaat komt hij onder de bewolking tevoorschijn en geeft een prachtige lichtshow met twee regenbogen. Opeens zien we de vulkaan Kao aan de horizon, met de zon ernaast. Die hadden we door alle wolken even over het hoofd gezien. Een prachtige toegift. We zijn hier alleen op de wereld, en al is die momenteel wat grijs, hij mag er wezen.

Groeten vanaf 19'36'4Z 174'27,4W
Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com