En de regen spoelde alles weg

Al ruim anderhalve week in Tonga en nog geen blogupdate, al bijna een week dertig en nog niks geschreven. Soms heb ik duizenden dingen die ik wil schrijven, nu lijken alle ideeen met de regen zijn weggespoeld. Want regen hebben we gehad, en veel ook. We waren wel blij met de regen, want de watertanks raakten leeg. Hier op Tonga is je drinkwater het regenwater dat je verzamelt. Eindelijk komt ons 1 m bij 1,5 m zeiltje dat we op Gomera gemaakt hadden van pas. Na wat puzzelen met touwtjes, de giek, een slang en ons anker, hebben we een goed afvoerend zeiltje hangen. Na 3 dagen wek ik Ben bruut uit zijn dutje op de bank. Onder zijn slapende lichaam zit de watertank en daar hoor ik een geluid. Ik draai de ontluchting van de tank open en water borrelt omhoog. In drie dagen hebben we zo'n 140 liter water opgevangen, blij maar verbaast kijken we elkaar aan. Nu mag het stoppen met regenen, de tanks, de douche en alle emmers zijn vol.



Ik ben nu een week dertig en dat voelt goed. Lange tijd heb ik geroepen dat iedereen boven de dertig oud is, die grens moet ik nu toch maar gaan verleggen naar veertig. Het voordeel is daarbij dat ik opeens een jonge man heb in plaats van een oude. Ben heeft erg zijn best gedaan om mijn verjaardag onvergetelijk te maken en dit is uitstekend gelukt. Oudjaarsavond begon al goed. Rond zonsondergang maken we kennis met Gerjan en Ans van SY Spirit, die ons uitnodigen voor een borrel. Na een paar uurtjes besluiten wij terug te gaan terwijl op de Spirit de kuip vol zit met gezellig borrellende cruisers. 's Middags op de markt kopen we spercieboontjes [die we sinds de Carieb niet meer hebben gezien en gegeten] en vinden we roti-pannekoeken. We smikkelen van onze vegetarische roti-variatie en besluiten cake te gaan bakken. Het worden een appel-citroen en een choco-banaan cake. Met de heerlijke geur van vers gebakken cake vallen we in slaap.

alles weer fris en schoon

De volgende ochtend om 6.30 uur hoor ik Ben met Keith praten op de SSB. Na het positierapport zet Ben de radio harder en hoor ik vanuit mijn bed 'Happy Birthday' gezongen worden. Als ik slaperig om het hoekje gluur, zie ik slingers en ballonnen. Ik stap uit bed en trek mijn feestjurk aan. Buiten in het zonnetje heeft Ben een stapel kadootjes voor me neer gelegd. Tijdens een ontbijt van cake en verse zoete ananas mag ik het uitpakken. Mooie kettingen, een fleurige bikini, een zak chips en drie machines schone was! Tijdens het onbijt komen Werner en Sonny voorbij, luidkeels zingend, Hoera! En niet veel later roept Clara ons op via de marifoon om op kanaal 17 voor mij te zingen. Ans, Gerjan en Harke komen op de koffie. Het is lang geleden dat er vijf nederlanders op de Pinquin zaten.
chips!

We hebben besloten dat er 's avonds kampvuur moet zijn dus 's middags zeilen we naar een andere ankerplek. Ik in mijn feestjurk met nieuwe ketting achter het roer, terwijl Ben binnen een dipsausje maakt bij de chips. Hoe toepasselijk, Bluebird penguinchips. Op onze nieuwe ankerplek gaan we aan land om hout te sprokkelen voor het vuur. Het is allemaal wel een beetje nat na alle regen van de afgelopen dagen, maar dat zal de pret niet drukken. We moeten nog even terug naar de boot om de hapjes, het bier, de wijn en de rum op te halen, maar zijn op tijd terug om samen van de zonsondergang te genieten. De Fransen komen naar het strand gevolgd door de Amerikanen en de Canadezen. Ik voel me heel erg jarig en als we tegen 3.00 uur terug roeien naar de boot besluit ik dat ik nog maar even jarig blijf tot 22 oktober in Nederland ook is afgelopen.
geen dertig zonder kampvuur

De volgende dag maken we de balans op. Acht nationaliteiten, 'Lang-zal-ze-leven' in vier talen, vijf media om gefeliciteerd te worden en 37 uur lang jarig . Toen Ben vijf jaar geleden zij dat ik maar een kosmopoliet moest worden, had ik niet geacht het zo ver te schoppen.

We hebben de rest van de week nog wat andere ankerplaatsen bekeken, gesnorkeld, grotten bekeken, de genua laten repareren en wat kleine reparaties uitgevoerd. Nu wachten we het goede weer af om naar Nuku A'Lofa te gaan in het zuiden van Tonga. Hier zullen we weer wachten tot het weer goed is om naar New Zealand te gaan. Op dit moment liggen daar al een heleboel boten te wachten en wij zullen ons bij hun aansluiten. We hopen dat de weergoden ons goed gezind zullen zijn zodat we voor begin December in New Zealand.

Wat het weer betreft weten we het ook niet meer. Voor we de Atlantische oceaan op gingen had iedereen het over El Nino. Blijkbaar heeft hij in de tijd die het ons heeft gekost om de Pacific over te zeilen tot Tonga een gender-operatie gehad, want we moeten nu rekening houden met La Nina, of zou het zijn evil-twin zusje zijn? Niemand weet het. La Nina is een feit, al kan niemand ons precies vertellen wat het inhoud, behalve dat het weer niet is zoals het hoort te zijn. Maar dit horen we al vanaf dat we Nederland verlieten anderhalf jaar geleden. Vroeger kregen de goden de 'schuld' van verschijnselen die men niet kon verklaren. Tegenwoordig is het magische woord 'La Nina'

Groeten
Miek, nu dertig jaar jong!

klimmen en zwemmen in de Swallow's cave