Toch maar even een duik nemen

De wind giert door de verstaging en regendruppels prikken in onze ogen. We liggen voor anker bij een prachtig eilandje en de golven slaan tegen de boot. “Zullen we toch maar even gaan zwemmen?”, vraag ik aan Vera. Ze is vijf en heeft een nieuwe zwembril. Die moeten we natuurlijk uitproberen. Ondanks de regen. Thuis in Amsterdam zwemt Vera al in het eerste badje, maar hier vanaf de Blauwe Pinquin springt ze zo vanaf de bijboot het diepe water in. Met haar prachtige Hiwi de Kiwi zwemvest om is ze nergens bang voor. De golven slaan soms over haar hoofd, maar we hebben lol! We hadden ook wel even genoeg van binnen zitten terwijl het buiten regent.



Het is al een paar dagen feest aan boord, want onze walkapitein is gearriveerd! Gerlof, Esther en Vera zijn met een campertje naar Opua gekomen en vandaar zijn we gaan varen. Het is geweldig om elkaar weer te zien. Het voelt zeker niet als anderhalf jaar. De kadoo's die ze mee hebben genomen zijn geweldig. Zelfs een heus kerstpakket dat we binnenkort gaan openmaken, geweldig speelgoed (hoogvermogen lasers om langsvarende olietankers mee te waarschuwen!cool!! ), mooie boeken, een scheurkalender, chocoladeletters, speculaaskruiden, sinterklaas en zwartepiet vingerpoppetjes en heel veel post van familie. Na vier dagen regen zijn we momenteel even aan het opdrogen. Esther, Vera en Gerlof zijn met de bus naar het Kauri bos en wij doen wat kerstklusjes en denken na wat we willen eten op Jezus' verjaardag.


De zon is gelukkig weer gaan schijnen en we hebben zin in de tweede ronde. We varen straks naar een baaitje waar ze later met de camper kunnen komen en dan gaan we met zijn allen kerst vieren, want Ruud en Anna zijn ook onderweg deze kant op. Ik heb al een nieuwe kerstoutfit. Een nieuw tshirt bij de tweedehands winkel dat maar 1,5 dollar kostte.

Veel plezier in de sneeuw en zalig kerstfeest allemaal!

Ben en Miek

Een rokje en drie oude boeken

Om ongestoord zijn gang te kunnen gaan trok Friedensreich Hundertwasser zich in 1973 terug in Nieuw Zeeland. Hij had het wel gehad met het gejaagde en energieverslindende leven in Europa en bouwde hier zijn eigen huis in de natuur. De Oostenrijker was naast kunstenaar een redelijk gevierd eco-architect. Bekend van die rare scheve gebouwen in o.a. Wenen waar bomen in groeien. Je hebt het vast wel eens gezien.

In het behoorlijk saaie stadje Kawakawa heeft Hundertwasser als laatste kunstje de openbare toiletten ontworpen, en daar heb ik vorige week in geplast. Dat luchtte enorm op en dat is weer op bijgaande foto te zien. (Als we weer bij het internet zijn zetten we die erbij ok?)
Alleen als je een Hundertwasser plasser bent word je zomaar na het plassen op de foto gezet. Let op de geestverruimende tegeltjes.

De afgelopen week hebben we heerlijk gezeild met aan boord Ruud en Anneke. Miek had daar al erg lang naar uitgekeken en het was erg leuk om ze in Auckland van het vliegtuig op te halen. Net als Hundertwasser zijn zij het hectische leven in Europa ontvlucht. Al is het maar voor heel even. Ze waren heel blij om hun dochter na meer dan 1,5 jaar weer te zien en we hebben er een goed feest van gemaakt. Voor ons vertrek uit Nederland hebben Ruud en Anneke zo hard geklust aan onze boot dat het bijna schandalig was dat ze nooit met de Pinquin hebben gezeild. Dat is nu dus mooi rechtgezet. We hebben heerlijk gevaren, gesnorkeld, vis gevangen, gefikt en prachtig gewandeld. De ouders Stiekema blijken uitstekende fokkematen en we hebben ze flink laten werken aan de lieren toen we weer eens een baai in of uit kruisten. De motor heeft het nog rustiger gehad dan anders, want zelfs ankerop ging op zeil. De dolfijnen lieten zich helaas niet van dichtbij zien, maar dat komt rond de kerst vast nog wel, want dan komen ze weer een paar dagen aan boord.

We zagen veel blauwe pinguins. Mooie beesten zijn dat toch. Ook een paar dode trouwens die ronddreven. Dat komt door een storm van een paar weken geleden zeggen ze hier. Het heeft heel hard gestormd en toen zijn de jonkies een beetje van streek geraakt. Dat was trouwens de storm die wij probeerden te ontwijken. Onze vrienden van zeiljacht Mojo zaten er middenin en die hebben een dag windkracht 9 en 10 gehad en zijn al hun zeilen kwijtgeraakt en in een etmaal 150 mijl de verkeerde kant op afgedreven. Dat hoorden we vorige week toen we ze weer spraken, voor het eerst sinds de Galapagos. Wij blij dat we een week later waren vertrokken uit Tonga.

Nu is het even rustig aan boord en zijn we in blijde verwachting van de komst van Gerlof, Esther en Vera. We liggen voor anker bij Russell, een heerlijk ingeslapen stadje. Ooit noemde ze het hier het 'hellhole of the pacific' en viel er veel te zuipen, hoeren en sloeren. Toen Darwin hier in 1835 voor anker lag met de Beagle was hij niet erg gecharmeerd van het goddeloze oord dat hij aantrof. Verschillende missieposten hebben het de afgelopen 175 jaar echter tot een uiterst aangeharkt oord weten te preken. We hebben er geweldig gewandeld door de natuur en langs historische plekken waar de Maori's de Engelsen hebben bevochten, maar vooral andersom. De geschiedenis hier is beladen, en iedereen doet zijn best uiterst politiek correct te zijn. Toch lees je vooral de westerse variant van de gebeurtenissen. Het prachtig museumpje hier heeft een fantastische replica van de Endeavour van kapitein Cook (die toen nog luitenant was). Schaal 1 op 5, met tuig en zeilen en echte blokken. Een ploegje getrainde lilliputters zou er zo mee weg kunnen varen. Ook al valt er zelfs voor zulke kleine mannetjes helaas niets meer te ontdekken. Aan de overkant van de weg een geweldige tweedehands winkel. Miek heeft een rokje gekocht en ik weer drie nieuwe oude boeken. Bij elkaar kostte dat minder dan wat je zoal betaalt voor een Cornetto-classic op een zonnige zondagmiddag bij een snackbar in bijvoorbeeld Scherpenzeel. Voor vis en chips kun je beter naar Opua gaan. In Russell is die bijna net zo vet als in Harwich, en dat is geen aanbeveling. Je krijgt het hier ook in een oude krant. En zo kwam het dat we gezeten aan de waterkant met volle mond onze horoscopen van verleden week konden vergelijken met het waargebeurde actuele heden en het klopte ook nog!

Groeten
Ben

----------









radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Jacques Plafond op groene stroom

We hebben voor de gein een thermometer gekocht omdat we dachten dat er nachtvorst was. Maar dat bleek dus 14 graden Celsius te zijn. Laat je niks wijsmaken door stoere praatjes van zeilers die de wereld rond zijn gegaan. Van wereldzeilen word je een geweldig watje. Terwijl in Nederland de mussen van het dak vriezen, kun je ons 's ochtends zien zitten ontbijten in lange pyama's met geitenwollen sokken aan.

Zeilpret tussen de eilandjes
Hier in de Bay of islands kun je geweldig zeilen. We hebben alvast wat ankerplekjes verkend. Miek heeft mijn haar geknipt bovenop een berg en we hebben in een groen grasveld gelegen tussen de madeliefjes.

Miek's ouders zijn gisteren gearriveerd en het is vakantie aan boord van de Blauwe Pinquin! Oh yeah! Momenteel zijn de Stiekema's een dagvullende wandeling aan het doen terwijl ik de boodschappen opberg en mijn nieuwe boeken koester. Want ik heb eindelijk een fatsoenlijke boekenwinkel gevonden die bieb-surplus verkoopt tegen afbraakprijzen. De kwaliteit van onze boordbibliotheek is door slechte ruilen en weggeef-acties ernstig in gevaar gekomen maar nu gelukkig weer op peil. En dat is nog niet alles, we steunen met elk boek dat we kopen het instandhouden van het oude gebouw waar de bieb zich in bevind en waar ze hier erg trots op zijn, simpelweg vanwege het feit dat er hier verder eigenlijk helemaal geen oude gebouwen zijn. Dubbel fijn dus en we waren al zo blij vanwege al die kadoos uit Nederland die we hier gistermiddag op het achterdek hebben uitgepakt. Bedankt voor alle post, pepernoten, chocoladeletters, liefdesbrieven, fanmail en verwensingen en we beloven dat we heel goed voor Ruud en Anneke zullen zorgen in ruil voor al het fijns dat ze voor ons hebben meegenomen.
In het gras liggen is plezier voor 2

In mijn inbox een email van broer Vincent die me er terloops op wees dat ALLE afleveringen van Ronflonflon nu online staan. Dat is goed nieuws. KLIK HIER want het is briljant en een genot vooral ook omdat we nu toevallig goed internet aan boord hebben en ik dus alle afleveringen probeer te downloaden om die later tijdens nachtwachten te kunnen beluisteren. Dat alles natuurlijk via door zon en wind opgewekt energie en op 12 volt! Jacques Plafond for president jazeker!

Internet op de ankerplek heeft ook nadelige effecten. Zo ben ik lid geworden van twitter. Ik snap er alleen nog niet zoveel van. En vanmorgen kwam ik achter het bestaan van de Ecolution, een zogenaamd ecologisch zeilschip van Wubbo Ockels. Die boot is door vandalen tot zinken gebracht en dat is een klotestreek, maar daar gaat het nu niet om. Waar het wel om gaat is dat hij een 25 meter lang zeilschip van 70 ton, met aan boord 10.000 kg aan accu's , dat ontworpen is om met 2 mensen te kunnen zeilen, ecologisch durft te noemen. Kijk maar eens op de site van het project en bedenk je hoeveel energie het kost om zo'n schip te produceren. “Je moet je daar niet over opwinden” , zegt Annemiek, en ze heeft gelijk. Als de Ecolution van Wubbo Ockels een ecologisch verantwoord schip is, dan ben ik Sinterklaas.

Om een idee te geven hoe het ook kan sla ik ons logboek even open. De afgelopen 12 maanden hebben wij 463 liter diesel verstookt. Daarmee hebben we 13.003 mijl afgelegd. De accu's houden we vol met twee 85 watt zonnepanelen en een Air Marine windgenerator. We hebben 2 geweldige Mastervolt AGM lichtaccu's aan boord met een capaciteit van samen 320 ampereuur. We hebben eigenlijk maar een grote energieverbruiker aan boord en dat is onze koelkast. Onze verlichting is grotendeels LED en als het donker wordt gaan we naar bed. Ons schip is al sinds 1977 in de vaart maar zeilt nog steeds als de beste. Als je over carbon footprints praat, verhoudt Ecolution zich tot Blauwe Pinquin als de Verenigde Staten tot Bhutan. En wat gaat Wubbo doen als zijn 10 ton aan accu's over een paar jaar aan vervanging toe zijn? Even langs de chemo-kar?

Wij zijn zeker niet heilig, maar ik word wat triest van het feit dat men maar als een blind paard achter dit soort valse duurzaamheids-profeten aanloopt terwijl wordt vergeten dat duurzaamheid begint bij minder beslag leggen op natuurlijke middelen. Maar zoals Miek al zegt, daar moet ik me niet over opwinden.

Vanaf maandag weer gewoon offline en genieten van de natuur. Hup, met zijn vieren lekker zeilen en in de tussentijd de groeten vanaf zogenaamd ecologisch vakantiezeiljacht Blauwe Pinquin.

Groene groeten

Ben

Het gras is groen op Roberton Island vlakbij Russel

Asperges en kaasplakken! Er is weer kaas! KAAS!!!!!