Poel van twijfel

In de nazomer van 2009 lagen we ook al eens heel lang te wachten op goed weer. Toen om de Biskaje over te steken. Een tocht van 400 mijl. Nu wachten we al bijna drie weken om een oversteek van 900 mijl te maken. Het weer is erg instabiel. Lage drukgebieden komen vanuit de tropen afzakken en geven noordelijke wind. Een hoog ten oosten van Nieuw Zeeland houdt alle depressies tegen zodat er weinig kans is op een goede zuidelijke wind. Dat duurt nu al een paar weken.


Het wordt langzaam herfst, maar dat merk je alleen 's nachts. Dan koelt het flink af. De mist die ons in de morgen omringt verdwijnt zodra de zon tevoorschijn komt. Daarna komt al snel het marifoonverkeer op gang. Opua ligt vol met schepen die willen vertrekken en er al weken klaar voor zijn. Vrijwel iedere ochtend gaat iedereen ' los' over het weer.

Af en toe is er een klein 'gaatje' en vertrekken er boten die het gaan proberen. Zo'n 'gaatje' gaat gepaard met veel twijfel. Bij iedereen die weg wil. Moeten we het er op wagen? Onze vrienden gaan immers ook. Als er twee boten definitief besluiten te gaan, gaan er een half uur later opeens acht. Niemand is er erg blij mee, het zijn op zijn best zeer mager kansjes op een goede oversteek.
Het lange wachten drijft ze de zee op. Iedereen is als de dood dat hij een goede kans aan zich voorbij laat gaan. Wij overigens ook. Over de marifoon wordt continu gepraat over het weer, en iedereen verdedigt zijn positie: gaan danwel blijven. Omdat wij zelf ook midden in deze poel van twijfel geankerd zijn, is het lastig ervan te genieten. Maar het moet uiterst vermakelijk zijn om hiernaar te luisteren. Voer voor sociologen.

Ik vind het heel moeilijk om een goede afweging te maken. De vertrekkers nemen windstiltes voor lief en hopen de depressies te ontlopen. Sommige boten kunnen de hele afstand op de motor varen als het moet. Dat kunnen wij niet en we hebben er ook geen zin in. De kans op een plotseling uitdiepende depressie is met dit soort instabiel weer ook veel groter. Wij zijn met onze 10 meter relatief langzaam en kunnen zoiets nooit ontwijken. Wij wachten liever nog wat langer. Het lijkt me wijs om conservatief te zijn in onze besluitvorming, met het gevaar dat we hier in juni nog liggen.

De boten die drie dagen gelden zijn vertrokken krijgen vanavond een front over, ik sprak ze net nog even via de SSB radio. Ik heb een radionetje opgezet voor boten die naar Nieuw Caledonie varen. 6230 khz usb om 09:30h locale tijd. Er zijn er nu vier onderweg. Wij wachten nog iets langer, maar het ziet er naar uit dat er eindelijk een stabiel hogedrukgebied aankomt vanuit het westen. Die draaien hier in het zuiden tegen de klok in en dat betekent dat we stabieler weer en windje mee verwachten. Als we veilig in Noumea zijn gearriveerd kunnen we pas beschouwen wat werkelijk de beste strategie was.




Gelukkig is het hier nog prachtig nazomerweer en versieren we onze wachttijd met feestjes en excursies. Mijn verjaardag vorige week was memorabel. De lekkerste appeltaart ooit, versierd met het getal 38 in blauw deeg en heel veel kadootjes. Ik ben schandalig verwend en hoefde zelfs niet te helpen afwassen. Omdat er internet was heb ik met mijn mamma kunnen skypen en 's avonds zat de boot vol met visite en hebben we waarschijnlijk erg veel lawaai gemaakt op de ankerplek. 3 mei was een dag die grotendeels aan me is voorbijgegaan. Maar niet nadat ik eerst het weerbericht uitvoerig had bekeken natuurlijk.


Sinds een paar dagen lijkt het de goede kant op te gaan met het weer. De verwachting is dat we eind deze week kunnen vertrekken. En omdat we toch al helemaal klaar zijn besluiten we de wachttijd maar goed te besteden. We gaan een stukje zeilen. Ankerop en weg tussen alle wachtende neuroten! Heerlijk aan de wind met vloedstroom mee kruizen we de baai uit. Het is heerlijk zonnig met een klein windje uit het noorden. Er staat een hele lange hoge deining en de Pinquin snijdt als vanouds prachtig door de aanrollende zee. Dat gaat lekker!



Als we de baai een flink stuk uit zijn gevaren gaan we even bijliggen. Ik haal de Gennaker tevoorschijn uit een van de bakskisten. Hoe zat dat ook alweer? De omstandigheden zijn perfect om alles weer eens uit te proberen. Op het rollende voordek duurt het een half uur voordat ik alles voor elkaar heb. Het is ook erg lang geleden. Dan keren we de boeg en trekken de slurf van het zeil. Binnen 2 seconden staat de Gennaker bol en scheuren we met 5 knopen tegen de stroom in terug naar binnen. Dat is dan wel de verkeerde kant op, maar we hopen dat het wachten loont.


groet
Ben