Inklaren

Er is geen weg, alleen een pad door het oerwoud. Er wordt continu gelachen, want Vanuatanen zijn geweldige grappenmakers en het is een vrolijk volk. We zijn net aangekomen op het eiland Tanna na twee dagen varen en we zitten in de achterbak van een Toyota Hilux pickup. Het is ook nog onze trouwdag, vandaag zijn we twee jaar getrouwd. In en op de auto zitten in totaal 19 mensen. Allemaal uit het dorp waar wij geankerd zijn. De auto kraakt onder het gewicht als we stapvoets een vrijwel loodrechte helling oprijden. Het pad is er slecht aan toe, maar de chauffeur weet van wanten. Iedereen wordt heen en weer geslingerd. Dicht oerwoud schiet over onze hoofden, alles is diep donker groen. We passeren gigantische banyanbomen, woudreuzen van honderden jaren oud met een kruin van soms wel vijftig meter doorsnee. De aanblik van zo'n boom in vol ornaat geeft bijbelse associaties. Misschien is God wel een boom. Naast Miek zit een schoolmeisje van een jaar of twaalf. Ze heeft een opgerolde poster in haar hand. "Mag ik het zien?" vraagt Miek. Verlegen rolt ze de poster uit en een prachtige tekening komt tevoorschijn. "Dit is de waterkringloop van ons eiland," zegt ze schuchter. De vulkaan Yasur staat prominent ingetekend als opvanger van het regenwater. Het leven zonder de vulkaan is ondenkbaar voor iedereen hier.

Dat wordt ons even later wel duidelijk. Plots wijkt het oerwoud en rijden we op een grote glooiende zandvlakte. Het zand is zwartgrijze vulkanische as en de chauffeur kan eindelijk gas geven. We rijden over een flank van de vulkaan, die als een gigantisch zandduin boven ons uitsteekt. Kleine rookpluimpjes steken overal uit de helling omhoog. Af en toe klinkt een diep en donker gerommel, gevolgd door een grote zwarte rookpluim die uit de krater omhoog komt. Een gemene scherpe brandlucht verspreid zich. Zo ruikt het dus aan de binnenkant van de aarde. Het gehele eiland wordt regelmatig bedekt met een dun laagje zwarte as.

De truck rijdt verder door een maanlandschap van gestolde lavastromen en asvlaktes. Een riviertje snijdt een diepe kloof door al het as en vulkaanzand, en onze truck moet vrijwel loodrecht naar beneden om de bedding over te steken. Ik word bijna uit het bakje geslingerd,maar het uitzicht is geweldig. Hier worden stukjes nieuwe planeet gefabriceerd. Het meisje met de poster is onderweg naar haar school en springt op een kruispunt van paden uit de achterbak, haar poster als een schat onder haar arm gedrukt. " Veel succes!" roepen we haar na. Ze lacht verlegen en weg is ze.

Wij duiken het bos weer in. Er lopen veel mensen langs de weg, kleine peuters met grote blonde krullebollen zwaaien en lachen ons na. Een familie is op jacht. Vader met een grote boog op zijn rug. Moeder draagt een baby in doek en duwt met haar machete haar peuterzoontje tussen haar rokken als de auto voorbij rijdt. Iedereen draagt hier een groot kapmes met zich mee. Zelfs peuters lopen met aardappelschilmesjes rond om te oefenen voor het grote werk. De dorpen die we passeren bestaan uit prachtige gebouwde rieten hutten. Af en toe een stenen gebouw, meestal een school of kerk. Er is geen grootschalige akkerbouw. Het meeste eten komt uit rijk begroeide tuinen rond de dorpjes. Er wordt vee gehouden in stukken bos die met houten afzettingen zijn afgeperkt. De koeien zien er gezond uit, al is het een gek gezicht om een koe te zien grazen in dichte jungle.

Na 2 uur crossen komen we met stijve knieën in Lennakel aan. Dit is de hoofdstad van het eiland. Het is niet meer dan een groot dorp aan zee. Er is een kleine pier waar een vrachtschip heftig ligt te rollen tegen de kade. Zelfs in een rustige zee is dit een slecht beschutte haven. En dat is precies de reden dat wij hier niet zijn heengevaren om in te klaren. Het schip ontlaadt vaten benzine. Maar door de deining kunnen die niet aan wal getild worden. Als er een vat overboord valt, besluit de bemanning ze maar allemaal overboord te kiepen. Met een bijboot worden ze naar het strand geduwd. Daar spoelen de vaten aan en worden ze op een pickup geladen.

We zijn in Lennakel om in te klaren en geld te wisselen, dus we beginnen vrolijk aan onze optocht langs verschillende loketten. Eerst de bank om geld te wisselen. Er is maar een bank op het eiland en daar gaat het er uiterst ontspannen aan toe. Geen tralies of beveiliging. Een mevrouw zit aan een grote houten tafel geld te tellen. De beambten hebben elk twee grote rekenmachines en een echt houten laatje waar het geld inkomt en uitgaat.. Het is precies als vroeger toen we wel eens thuis 'bankje' speelden. Met dezelfde handgeschreven bonnetjes en het fijne gevoel als je een hele dikke stapel geld mag tellen. De man voor ons in de rij heeft zijn kapmes nog gewoon achter in zijn broek zitten. Iedereen kent elkaar op het eiland, dus de bank beroven heeft weinig zin.

We beleven het inklaren in Vanuatu als een waar avontuur. Het dorp waar we geankerd zijn heet Port Resolution. De chief van dit dorp heet Johnson. Zijn broer, Stanley is met ons mee en hij wijst de weg naar alle loketten, beambten en stempels. Stanley is een sympathiek gast, en bovendien heel slim. Hij lijkt iedereen te kennen, en achterin de truck vertelt hij verhalen aan de schoolkinderen die met ons meerijden. Ze luisteren ademloos, en al verstaan wij er niks van, het klinkt reuze interessant. Als vertegenwoordiger van zijn dorp is het in zijn belang dat de zeilboten netjes worden ingeklaard. Dat is nog niet makkelijk. Al snel wordt duidelijk dat de Quarantaine beambte is verdwenen. Hij is naar het naastgelegen eiland gevlogen om een cruiseschip in te klaren. Hij komt vandaag zeker niet meer terug. Het is geen optie om zonder quarantainestempel te vertrekken, dat levert geheid problemen op in de hoofdstad Port Vila. Dus wat te doen?

Na enig aandringen bij Stanley en wat heen en weer bellen wordt een vrijwilliger gevonden die met ons meegaat naar het vrij afgelegen kantoortje van de landbouw en quarantainebeambte. Daar wordt met behulp van een bezemsteel een deur geforceerd en even later staan we met zijn allen het vervallen kantoor te doorzoeken, op zoek naar het juiste formulier en een paar stempels. Ik neus door een stellingkast met inbeslaggenomen medische artikelen, en blader door twintig jaar oude inspectierapporten van vrachtschepen. Behalve een paar jachten klaart er vrijwel nooit een schip in op dit eiland. Als een half uur later alle papieren en stempels zijn gevonden en ingevuld, stappen we weer in de truck voor de twee uur durende terugreis. Door alle vertragingen wordt het spannend om voor donker terug te zijn in het dorp. Met iets meer beenruimte, verse pinda's en mandarijnen als snack is ook de terugreis een feest. De zon staat laag op de boomtoppen en we zien de vulkaan al van verre roken en rommelen. Ergens halverwege stoppen we nog even om Kavawortels te kopen bij een dorpje langs het pad. Een paar kindertjes met grote ogen en grote bossen wilde krullen hebben wat bloemen voor ons geplukt. Ze komen heel verlegen naderbij om ze aan ons te geven, en rennen dan schaterlachend weg.

Vanuatu is alleen al vanwege de mensen een bezoek waard. Ze zijn hier erg geïnteresseerd in vreemdelingen en veel mensen komen spontaan een praatje met ons maken. Ze zien er prachtig uit. Heel donker van kleur met dikke bossen kroeshaar. Ze lachen veel en maken voortdurend grapjes met elkaar. Ondanks dat de cultuurverschillen enorm zijn, en we nog geen idee hebben van de lokale gewoonten en gebruiken, voelen we ons hier erg op ons gemak. De gebruiken hier verschillen per dorp. Alleen al op dit eiland zijn 32 verschillende talen, en Stanley vertelt ons dat men in het dorp vier kilometer verderop een compleet andere taal spreekt. We hebben nog een hoop te leren in de aankomende weken. Onze trouwdag-inklaarexcursie-jeepsafari is een veelbelovend begin van een nieuw hoofdstuk.

Groeten
Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com