Hokus Pokus

Ons viskarma was de laatste maanden wat verstoord. Sinds de laatste vis in Nieuw Zeeland was de hengel stil gebleven. Hier moesten we maar eens wat aan doen. In Vanuatu heeft Ben alle aasjes voorzien van andere haken en draadvoorloop. Ook werd de handlijn gemaakt om onze vangkans te verdubbelen. En het heeft gewerkt. Op dag 4 vangt Ben een Wahoo van 115 cm, de grootste door ons gevangen vis met hele enge tanden. Na 1,5 dag peuzelen is de vis op en gaat de haak weer over boord. We hebben nog een keer beet maar deze vis verdwijnt de diepte in met een face piercing van onze paarse inktvis. Na een paar dagen heb ik zin in tonijn dus bij het overboord zetten zeg ik ' hokus pokus fijn, ik wil wel een 70 cm lange tonijn'. Die middag gaat de hengel 'Trrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr', zou het de tonijn zijn? Helaas, ik moet beter articuleren want het is een merlijn, een soort zwaartvis. Ik ben niet treurig als ook deze verdwijnt in de diepte met onze andere paarse inktvis. Zo'n mooi en sterkt beest wil ik eigenlijk niet vangen. Zou het voor de beide vissen een feest van herkenning zijn als ze elkaar tegenkomen, 'Ook de Blauwe Pinquin ontmoet?' Na een paar dagen stilte aan de hengel gooi ik hem 's ochtends na zonsopkomst uit terwijl ik mijn toverspreuk dit maal duidelijk articuleer. Na een half uur 'Trrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr'. Ben komt uit bed, rolt de fok weg en zoekt het mes op terwijl ik het gevecht met de vis aan ga, zou het een tonijn zijn? Na een half uur heb ik de strijd gewonnen en til ik een tonijn uit het water. Een prachtig beest met een mooi rond lijf. Toch even meten, en wat denk je, precies 70 cm!

Behalve ons viskarma is er ook iets met ons vogelkarma gebeurt. Behalve Guusje, onze zwaluw in de Biskaje, waren er niet zoveel vogels die met ons mee kwamen liften. Tot deze oversteek. Eerst een stormpetrel die op het zonnepaneel kwam uitrusten. Hierna een Jan van Gent die na een inschattingsfout via het zonnepaneel in de kuip kwam zitten. Best leuk om te zien hoe zo'n beest veertje voor veertje schoonmaakt, met de meest grote zorg, alleen het nadeel is dat ze ook poepen. Een Gent is best een grote vogel, dus zijn behoefte is ook niet zo gering. Daarbij schiet deze vogel zijn poep minimaal een meter weg. Hierdoor zat na een half uur uitrusten en veren poetsen de halve kuip onder de vogelpoep. Het was zo wel genoeg geweest maar het verjagen van deze Gent was nog niet zo makkelijk. Met kussens gewapend tegen zijn grote scherpe snavel hebben we hem redelijk hardhandig over boord gezet. De boodschap was nog niet duidelijk want met 10 minuten was hij terug, dit maal op het zonnepaneel. Nadat we hem daarvan verjaagd hadden bleef hij weg. Alsof het nog niet genoeg was komt de volgende avond in de schermer een nieuwe Gent. We zetten alle zeilen bij om ons terrein, de boot te verdedigen, maar de Gent is ons te slim af. Hij land op de zaling. Wij geven ons niet gewonnen en sturen halve wind waardoor de boot ernstig begint te rollen op de golven. Hij vliegt weg en wij denken gewonnen te hebben. Maar het spel is nog niet over en de gent weet in het topje van de mast te landen waar hij goede houvast heeft. Hij wint en laat een spoor van poep achter op onze fok. De daarop volgende nachten komen er nog wat kleinere vogels langs waarvan er een paar een aantal mijlen mee liften op het voordek. Kleine vogels zijn welkom, mits ze maar uit de kuip wegblijven en gelieve niet poepen is mijn verzoek. Nu maar hopen dat ze zich daaraan houden.

Met al deze dieren nemen wij afscheid van de Pacific. Bijna 15 maanden hebben we hier op doorgebracht. We zeilen nu door de Torres straat naar een nieuwe oceaan, de Indische. We hopen dat deze ons net zulke goede en prachtige avonturen zal schenken als de Pacific.

Het afscheid van de Pacific was geweldig, zo mooi. Terwijl de zon in de zee verdwijnt, kleurt de hemel roze, blauw en geel. De nacht breekt aan en wij lopen onze wachten. Als ik uit bed kom rond 22.00 uur om Ben over te nemen is het donker buiten, geen maan wel een heel veel sterren. Onder deze sterrenhemel houd ik de wacht. Als ik uit mijn boekje opkijk om de horizon af te speuren naar andere zeeschuimers geeft de Pacific haar laatste show. Zo ver als ik kan zien geeft de zee licht. De fosforiserende algen op hun hoogtepunt, alsof zij de competitie met de sterren zijn aangegaan. Terwijl boven ons hoofd de Melkweg van noord naar zuid loopt, vormen wij met ons zog onze eigen westgaande melkweg. Zoveel fosforiserende deeltjes heb ik nog niet eerder gezien. Ik ga (aangelijnd) op de banken staan om dit schouwspel nog beter te kunnen aanschouwen. Wat een show! Wat een spektakel! Wat ongelooflijk mooi! Ik zou bijna gaan applaudisseren. Dank je wel Pacific.

Groeten vanaf 09' 45,9Z 143' 13,5 O
Miek

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com