Grote scheur

Het duurde maar een halve seconde en toen was ons grootzeil doormidden. De overtocht van Mauritius naar Reunion was niet eens zo heel ruig. Rustig weer met alleen wat harde wind rond de kapen van de beide eilanden. En rare golven. “WAT MOET JE NOU!!?”, zegt de zee dan en geeft je een flinke duw. Uit het niets maak je dan opeens een schuiver, en drie seconden later is er weer niks aan de hand. Behalve dan dat al mijn speelgoed over de kajuitvloer is uitgestrooid.



Een rare overtocht dus, die eindigde met een paar uur motoren, omdat we met alleen een fok nou eenmaal niet goed aan de wind kunnen varen. De aanloop van de haven van St. Pierre is vrij makkelijk, al is het wel raar om surfers op 20 meter naast je boot achter een gigantische breker te zien verdwijnen.




Inmiddels zijn we al ruim twee weken in St. Pierre. Dat is een middelgrote tegen een glooiende helling aangebouwde stad, die zich koestert in tropische temperaturen, met een prachtig strand en inwoners van zeer diverse pluimage. Hoewel er veel wordt gesurfd is er hier relatief weinig toerisme, maar de locals hebben geen toeristen nodig om een uiterst plezierige vakantiestemming te creëren. We voelen ons hier zeer op ons gemak.





Nog geen tien minuten in de haven en we hebben al vrienden gemaakt met Christian die ook een zeilboot heeft in de haven. Hij blijkt een geweldige kerel. Zijn vrouw komt ons de volgende dag uitnodigen voor een zondagje naar hun buitenhuisje in de natuur. Daar leren we de lokale creoolse cuisine van ze kennen. De kurkuma van het eiland is daarbij onmisbaar en bovendien heel lekker. Onder supervisie hak ik mijn eerste bananenboom om, en ik toon me een ware beginner bij het onderdeel vang de avocado. Christian klimt hoog in de boom en wrikt met een lange tak de gigantische avocado's los. Ik moet ze dan opvangen met een plastic zak in mijn handen. Het is de Ted de Braak-show voor gevorderden, en als de Avocado te hard valt barst hij open en dat is natuurlijk zonde. Bijkomende hindernis is de helling waartegen de boom staat, ik struikel een paar keer bijna een paar meter naar beneden. De oogst maakt alles de moeite waard. We eten al bijna twee weken avocado in bijbelse hoeveelheden.



We kopen een buskaart en wandelen ons suf in de natuur. Mijn franse tong begint ook weer wat los te komen en we beginnen ons langzaam steeds meer thuis te voelen. En dat is natuurlijk gevaarlijk, want we moeten weg. De oversteek naar Zuid Afrika wacht namelijk op ons. We hebben het hier zo naar de zin dat we daar eigenlijk wel een beetje tegenop zien. Afgelopen maandag begon het geroezemoes over vertrekken. “ Woensdag gaan we!”, hoorden we menig schipper zeggen. Een teken voor ons om ook mar eens in de weerkaarten te duiken. Een ijverige wolk bootvlijt trok over de haven en alle cruisers begonnen koortsachtig alles in gereedheid te brengen. De weerkaarten zien er inderdaad goed uit, al kunnen we geen enkel nuttig ding zeggen over het laatste deel van de tocht, en dat is nu juist het engste. Toch duiken wij ook in de activiteiten en na twee dagen kunnen we zeggen dat we denken dat we er klaar voor zijn. Het derde rif is weer eens uitgetest, kotterstag en stormfok geprobeerd, motor gechekt en proviand ingeslagen. De ananassen liggen hier nu hoog opgestapeld aan boord en we hebben een berg groenten gekocht waarachter je een illegale vluchteling zou kunnen verstoppen.




Donderdag gooien we de trossen los en laten we een fantastisch eiland achter ons, op weg naar een nieuw continent. We mikken op Durban en hopen daar over een week of twee zonder kleerscheuren aan te komen.

Groeten
Ben