Dwars door Schotland

Sinds Panama hadden we niet meer op zoet water gelegen. Het Caledonisch kanaal wordt gevormd door een verzameling vaarten, sluizen en meren (Lochs) die met elkaar zijn verbonden. In de eerste sluis betaal je iemand een stapel geld en vanaf dan ben je onderdeel van een uiterst relaxte, Antonpieck-achtig binnenwaterwereld. Geen stress, weinig wind, geen golven. Prachtige vaarten en meren die langs piepkleine dorpjes lopen, sluisjes in afgelegen bosachtige streken en overal heel lieve en aardige mensen die je lijntjes aanpakken, de brug voor je opendoen of je een weerberichtje geven. Langs het hele kanaal staan toillethokjes, zoetwaterkranen, bbq-plekjes en instructieborden. Je hoeft niet echt na te denken en je vaart door het prachtigste landschap. Opeens voelen we ons geen stoere zeeschuimers meer, maar gezapige huikzeilers. We bekijken veel kastelen en fantaseren dan over de hoofse liefde en hoe dat moet met een maliënkolder aan. Op Loch Ness proberen we vergeefs tonijn te vangen. (Of is het tevergeefs?) Het monster is al jaren dood, blijkt al snel. De bossen langs de woeste bergwanden zijn prachtig en met de boot kom je op plekjes waar het erg mooi en stil is.

Schotland bevalt ons uitstekend. Het is weids & leeg en vol prachtige natuur. Vlakbij Oban zwom er een otter naast de boot. Je kunt er wandelen, prachtig zeilen en overal ankeren. En je mag er fikken! Je bent er helemaal alleen in de natuur terwijl het op sommige andere plekken een drukte van jewelste is. Oban loopt over van Amerikanen op whisky-toer. Maar vijf mijl van de stad anker je paradijselijke aan de voet van een geweldig kasteel. In Inverness verkopen ze meer kilts dan broden, maar je wandelt er vanuit het centrum zo het bos in. En in Fort Augustus komt iedereen om even een kwartier op Loch Ness te varen en de sluizen te zien. Toevallig kwamen wij ook net de sluizen daar invaren toen er een bus was gelost. Met zes jachten gingen we vijf sluizen naar beneden, een prachtig trappetje af. Deze sluisgang duurde misschien een uur, en er zijn waarschijnlijk door een paar honderd toeschouwers meer dan tienduizend foto's van gemaakt. Een flink deel daarvan heeft mijn moeder gemaakt, want die was vijf dagen samen met Pieter bij ons aan boord op bezoek. We hadden daardoor het beste sluis-team denkbaar en we hebben een hoop lol gehad. Bovendien heb ik zonder valsspelen met kaarten van ze gewonnen en dat is heel uniek. Aan het eind van het kanaal, in Inverness komen ook Vincent en Linda nog op visite en is het feest compleet.

Nu hebben we alle familie weer weg gestuurd en zijn we het kanaal weer uitgevaren. Op zout water vol grote dolfijnen voeren we de Moray Firth op. Zojuist is het anker gevallen bij het dorpje Cromarty. Heel mooi in een baai en aan de overkant een geweldig werf waar ze een boorplatform in elkaar aan het lassen zijn. Een mooi combinatie: er zijn bossen en glooiende heuvels vol schapen, een historisch stadje, er zwemmen dolfijnen en zeehonden PLUS er staan staalconstucties zo groot als wolkenkrabbers en nog verderop liggen een paar booreilanden voor onderhoud afgemeerd. Ook doet de RAF hier laagvcliegoefeningen met straaljagers. Sommige mensen vinden dat verveledn maar ik vind het geweldig. Een geluid dat scheurt en knettert en fysiek voelbaar is als ze laag over je mast vliegen. En vijf minuten later liggen we dan weer in perfecte stilte. De bijboot ligt in het water en we gaan zo de kant op voor een avondwandeling. Hopelijk ook koffie met internet, want dan kunnen jullie dit ook lezen en plaatjes erbij kijken.

Groeten
Ben

PS in de september-editie van Zeilen een bloedstollend BP-verhaal over wat je nog meer met keukengerei kunt doen op een lange oceaanoversteek. Kopen dus zodat we snel nog meer verhalen mogen inleveren!

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com