Nachtbericht vanaf het kanaal

Als de zon ondergaat geniet ik van de mooie kleuren in de lucht rondom mij. Dan wordt het langzaam donker, heel donker. Ik ben bang in het donker op straat, in huis, op de steiger maar ook op het water. Om mij heen was net nog niks te zien maar als het donker wordt, komen er aan de horizon een heleboel lichtjes te voorschijn. Om mij heen is het donker, ‘stikke donker. Ik krijg een angstig onderbuik gevoel. Welke van deze lichtjes komt op mij af met 20 knopen snelheid, welk lichtje gaat mijn pad kruisen… Ik vraag Ben buiten te komen, hoewel hij juist zou gaan slapen. Samen turen we naar de horizon. Hij zelfverzekerd dat er niks aan de hand is, ik angstig. Uiteindelijk verzamel ik mijn moed en zeg dat het wel gaat lukken. Ik zeg tegen mezelf dat ik moet letten op felle lichten want die komen vaak snel dichterbij en hoe feller het licht hoe groter de boot. Kom op, je kan het!
Daar zit ik alleen, in de kuip. Ik kijk om me heen , links, rechts voor me, achter me. En nog een keer… wat is dat? Het is groot en wordt steeds feller en groter. Het is gigantisch, welke kant gaat het op… mijn hart slaat over, moet ik Ben roepen… Oh oeps, het is de maan, sukkel! Ik lach om mezelf.
Langzaam raak ik vertrouwd met de lichtjes om me heen. Voor me twee vissertjes, maar die zijn ver weg. Aan de horizon een grote tanker, maar die gaat duidelijk achter mij langs. Na 3 uurtjes komt Ben. Ik mag slapen. Drie uur later gaat mijn wekker weer. Het is nog donker, maar er zijn geen bootjes te bekennen, alleen een heleboel sterren. Ik probeer te genieten, al schrik ik regelmatig nog van een golf of schuimplek naast de boot.
Tegen half 5 wordt het oosten langzaam licht. Terwijl ik dapper het donkere westen tegemoet vaar. Om 5 uur hoor ik een harde plons naast de boot, wat valt daar, heb ik iets geraakt? Het is een dolfijn die met zijn vriendje de Blauwe Pinquin welkom heet in Engelse wateren. We zijn bijna in Dartmouth.

Miek