Impressies van de Pinquin in Marokko

Vanmorgen zijn we vertrokken uit Rabat, waar we een klein weekje zijn geweest. Na een dag op de motor zijn we aangekomen in Mohammedia. Het zou waaien, maar helaas kwam de wind 180 graden van de ander kant, te weinig om te zeilen. We liggen nog maar net vast. Op de achtergrond is het een drukte van belang. We horen de plaatselijke vissertjes de net gevangen vis verhandelen.

In Rabat, de hoofdstad van Marokko, is Marieke aan boord gekomen. Op vrijdagavond staan we op het perron in Rabat. Als de overvolle trein uit Cassablanca op het perron stopt, speuren we tussen alle mensen naar een bekend gezicht. Er zijn veel mensen uitgestapt, maar langzaam wordt het perron steeds leger en leger, geen Marieke. Was de trein te vol, kon ze er niet uit, heeft ze Rabat gemist? We bellen haar op, maar ze zegt dat ze er nog niet is. Wij wachten geduldig en twee treinen en een uurtje later zien we haar uit de trein stappen. Erg gezellig dat ze er is.

Gisteren, zaterdag hebben we haar een korte rondleiding door Rabat en Salé gegeven en net als wij twee dagen eerder, maakt ze de ene foto naar de ander. Ben doet vrolijk mee. Als we een kopje thee drinken in de Kasbah, het oudste stukje van Rabat, horen we een Nederlands reisgezelschap. Ik moet wennen om zoveel Nederlands tegelijk om me heen te horen.

Omdat ik op donderdag jarig was, mag ik zeggen wat we gaan doen. Ik wil naar Fes en zo geschiede. Fes is een van de oudste steden van Marokko en de medina is de grootste Islamitische middeleeuwse stad van de wereld. In alle vroegte staan we op, omdat de treinreis 3,5 uur duurt en de laatste trein om 18.50 uur gaat. Op het station komen we er achter dat het zelfs nóg een uurtje vroeger is dan wij dachten, want zomertijd is iets wat ze in Marokko niet kennen. De klok moet nóg een uur terug en mijn verjaardag duurt dit jaar dus 25 uur! De LonelyPlanet waarschuwt aan alle kanten voor belagers, bedriegers en verdwalen. We spreken af dat we doen alsof we altijd weten waar we naartoe lopen. En of het onze houding was of iets anders, eenmaal terug op het station ben ik enigszins teleurgesteld. Niks belagers, bedriegers of verdwalen, alleen maar een hele super fijne verjaardag.

Ben heeft zijn best gedaan om er een feestje van te maken. We ontbijten onder de slingers met verse croissants en zelfgebakken appel-cocos-kruimeltaart inclusief kaarsjes. Ik krijg mooie roze vis-aasjes, een veiligheidslampje, een verjaardagsbutton en een armbandje (gekocht van een Senegalees in Portugal). En dat allemaal in het pikkedonker, want het is nog maar vijf uur 's ochtends als we opstaan.

Ik verbaas me over het landschap dat in de trein aan ons voorbij schuift. Van villawijk tot kleihutjes met golfplaten, van olijvenplantage tot vuilnisbelt. Terwijl dat laatste misschien wel gewoon iemands achtertuin is. Als we dichter bij Fes komen, stapt een oudere vrouw in. Ze draagt twee grote tassen bij haar. De tassen bewegen en ik hoor gekakel. De conducteur stopt de trein en de vrouw wordt samen met haar kippen uit de trein gezet. Eenmaal in Fes lopen we via de Joodse wijk richting de medina. Ergens halverwege zien we mooie leren sloffen, precies wat we zoeken. Ben koopt zwarte en ik uiteraard hele mooie roze. We betalen een hele goede speciale prijs.

Eenmaal bij de medina, worden we aangesproken door een gids. Je moet niet alleen naar binnen, dan zal je verdwalen in de vele kleine straatjes, is zijn boodschap. Als dat zo is, dan zien we wel en kunnen we altijd nog een gids zoeken om ons de weg terug te wijzen. We lopen rond in de smalle straten vol met mensen, kleine volgestouwde winkeltje en zwaar bepakte ezels, geuren van urine, kippestront, verse munt en kruiden. De meeste winkeliers laten je rustig rondkijken en af en toe is er een die iets meer aandringt om binnen te komen kijken. Ik zou willen dat onze boot een maatje groter is, want dan kan ik zoveel leuke spullen kopen. Nu besluit ik hiernaartoe terug te gaan als we weer een huis hebben. Ook geen verkeerd vooruitzicht.

En nu zijn we in Mohammedia. Een heel andere omgeving dan Rabat. Twee kleine steigers met jachten tussen heel veel vissers en industrie, in plaats van een grote marina. In Rabat roep je met de marifoon de havenmeester op die je dan met zijn bootje komt ophalen op zee als de haven open is. De ingang kan namelijk gevaarlijk zijn, als er een beetje zeedeining staat. Een Engels zeiljacht heeft dat ook duidelijk ervaren. Deze kwam op vrijdag binnen met golven tussen de 1 en 2 meter maar opeens was er een golf van 4 meter die hem meenam en op zijn zij legde. De boot schepte zijwaarts water, werd door de golf tegen de dijk gezet en drie van de vier bemanningsleden spoelden van boord. Het roer raakte beschadigd maar gelukkig vielen er geen gewonden. Later bleek dat de haven vanwege de deining gesloten was en de Engelse schipper zich niet gemeld had via de marifoon. Dit nieuws zorgt er wel voor dat je weer met beide benen op de grond wordt gezet en met samenknepen billen de haven van Rabat verlaat. In Mohammedia zijn geen gevaren van dien aard. We proberen de havenmeester op te roepen, maar geen gehoor. Gelukkig vinden we zelf een prima plekje aan de steiger waarna er een mannetje van de haven verschijnt. Hij neemt de paspoorten mee en komt een uurtje later terug met iemand van de douane. De papieren worden ingevuld en alles is weer geregeld.

Voorlopig zijn we de couscous, verse munt en koriander nog niet zat. We blijven genieten.

Gegroet
Miek

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com