Rabat-Salé

Mieks bootvlijt wordt gehesen



Ook de neef van Frits heeft het niet overleefd


Met de windvaan kun je je eigen rug kietelen


Rabat op dinsdagmorgen

De aankomst in Marokko was bijzonder plezant. We werden hartelijk welkom geheten door allerlei officials die ons snel en vakkundig hielpen met het inklaren. Harstikke aardige lui en helemaal niets op aan te merken. We zijn ook nog gezond verklaard! De drugshond had alleen zijn poten niet gewassen.

Rabat-Salé zijn twee aparte steden die aanelkaar vastzitten met ertussenin een nieuwbouwproject met o.a. een hele grote jachthaven. We zijn er gistermiddag aangekomen na een prachtige tocht van 3 dagen. Omdat er relatief weinig wind stond ging het niet heel erg hard. Gemiddeld zo'n 3 tot 4 knopen. Relax! Het grootste deel van de trip was de zee mooi vlak en stond onze Gennaker lekker wind te vangen. Omdat het ook mooi zomers weer is kun je dan heel lekker een boek lezen, eten koken of een vis fileren en opeten. Het dominante mannetje aan boord van de BP heeft namelijk een heel klein mini tonijntje gevangen. Smaakte uitstekend.

De tijd glijdt voorbij zoals de boot richting Marokko glijdt. Uiterst kalm. S'nachts kunnen we op ons gemakje sterren kijken. Er is geen maan. Ziljoen-triljard sterren doen hun uiterste best om ons zo nietig mogelijk te laten voelen. Maar dat lukt ze niet. De sterrenhemel is namelijk oud nieuws. De meeste van deze sterren bestaan al niet eens meer omdat hun licht er veel te lang over doet om de aarde te bereiken. Je zou kunnen zeggen dat het almachtige universum eigenlijk heel slecht in staat is om al die almacht aan ons te tonen. En dus is er geen enkele reden om je er nietig onder te voelen en we hoeven er dus alleen maar van te genieten. Het universum is geschapen met een doel, en ook wij, van team Blauwe Pinquin, doen er alles aan om te weten te komen wat dat doel is. Mochten we er onderweg nog achterkomen dan zullen we het u op deze plaats melden.

De kleur van de oceaan is veranderd. Zwembadblauw, alsof de tegeltjes op de bodem donkerblauw zijn. Er is veel leven in de oceaan, maar het laat zich niet heel uitbundig en van dichtbij bekijken. Voor de kust van Portugal krijgen we nog wel het dolfijnen showballet op visite. Ze lijken het leuk te vinden om met ons te communiceren, maar we begrijpen geen hout van wat ze willen zeggen. Later, in de buurt van marokko, ziet Miek op 50 meter opeens een walvis volledig uit het water springen en geeft verbrauwereerd een gilletje. Jammergenoeg ( of gelukkig ??) zien we hem niet meer. We zoeken nog even uit wat voor een het er was. Verder is het rustig, al merken we wel dat er, vooral snachts, van alles in de buurt zwemt.

Een visserman kwam ook nog op bezoek. Ik dacht even dat ze ons wilde enteren want ze veranderden continu mee met onze koerswijzigingen en zaten uiteindelijk 50 meter achter ons toen ik ook even niet meer wist waarheen ik nu weer moest sturen.Dat is helemaal niet leuk. Want je gaat jezelf dan gek zitten maken. Nergens voor nodig bleek later, want uiteindelijk passeerde hij ons en bleek hij een gigantisch lang sleepnet te hebben. Hij week alleen een beetje ongelukkig voor ons uit, en wij voor hem.

Morgen is Miek jarig, en we gaan zo kadootjes kopen in de Medina van Rabat. Dat wordt leuk! Er beginnen sowieso goede tijden qua gezelschap: Marieke komt vrijdag op bezoek, mijn mamma komt half november naar de Canarische eilanden en Priscilla en Patricia komen eind november ook die kant op. Hopelijk nemen ze veel snoep en kadoos voor ons mee.

tot zover

Ben