Zomaar een dag

Vanaf een zonnig, maar winderig Isla Graciosa lijkt het zo lang geleden. Het is nog maar een jaar terug dat wij bij Muiderzand weg voeren, waar we vanaf maart regelmatig waren te vinden, naar Amsterdam. Vanaf de Schellingwoudebrug werden we vergezeld door sneeuw en hagelbuien.
Verkleumd kwamen we aan bij de werf van Rhebergen. Hier zouden we de komenden maanden onze vrije uurtjes doorbrengen. De Blauwe Pinquin ging de loods in om in juni, na een complete revisie, het daglicht weer te aanschouwen.


Er moest veel, heel veel gebeuren en zoals bij elke boot, kost elke klus meer tijd dan waar je van te voren op rekent. Gelukkig kwam uit verschillende hoeken hulp en daar waren en zijn we heel blij mee. Zij maakten het samen met ons mogelijk om in juli van dit jaar weg te gaan.
Fysiek zijn we misschien maar met ons tweeën aan boord, maar voor ons zijn er ook een aantal verstekelingen mee de komende drie jaar. Aan de hand van hun arbeid volgt hier een beschrijving van zomaar een dag aan boord.


Als ´s ochtends de wekker gaat, draaien we ons nog eens om op ons Atty-hoeslaken, terwijl de knuffels ons vanaf de Kobus-kledingplank aanstaren. De dag begint rustig aan, we hebben geen haast, we liggen in een haven. Buiten schijnt de zon en er staat een mooi windje. Als we uit bed stappen zetten we eerst een keteltje water op voor een potje thee. Ik doe de Anneke-gordijntjes open, terwijl Ben een toetje (bakje yoghurt met fruit en muesli) maakt. We zitten buiten in de kuip op onze Pieter-bankjes en genieten van het ontbijt.
De thee heeft een aparte bijsmaak door het Marokkaanse water, aan onze schone Rudi en Anneke-slangen en watertanks kan het niet liggen. De smaak doet me denken aan het zwemwater van de Beulakerwyde bij Giethoorn waar ik vroeger elk zomers weekend te vinden was.



Na het ontbijt ruimen we het gereedschap van de dag ervoor op in de Kobus-kist, bestuderen nogmaals de kaart in de Vincent-naviagatiehoek en gooien de trossen los. Als we de haven uitvaren, hijsen we het zeil en rollen we de Genua uit. De Blauwe Pinquin speelt met de golven op weg naar haar volgende bestemming. Behalve de golven, de wind en de Seerp-windmolen is het stil om ons heen. Ik kijk naar de Rudi-genuarails en lach om het sms-je dat ik van Priscilla kreeg. Ze wist een vraag bij tien-voor-twaalf, het antwoord was Epoxy. Een dag zijn we bezig geweest om elk gaatje op te vullen met epoxy, om enkele weken later elk gaatje weer opnieuw te boren, maar tot nu toe geen lekkage meer.


Ben houdt de wacht en ik pak een boekje uit de Kobus-boekenkast. Als het net spannend wordt roept Ben ‘dolfijnen, een heleboel’. Ik kijk op uit mijn boek en zie twee dolfijnen uit een golf springen. Ben en ik liggen samen op het voordek te kijken hoe de dolfijnen het gladde Patricia en Priscilla-onderwaterschip bewonderen, terwijl de Rudi-windvaanstuurinrichting de boot op koers houdt.




Even denk ik aan de extra giftige anti-fouling die Carla, Marieke en ik erop hebben gesmeerd, maar een dolfijn haalt mij, met het spatten van het water, uit mijn gedachte. Ik geniet ervan hoe deze geweldige dieren de boot bijhouden, even wachten om haar dan weer inhalen en een koprol in een volgende golf maken. Terwijl de dolfijnen genieten van al het werk dat aan onderwaterschip is gedaan, vliegen de meeuwen vlak langs om zich te spiegelen in de glimmende Lonneke en Noortje-romp. Op de romp zijn de Peter-letters goed leesbaar. De geweldige afbeelding is helaas nog niet naast de letters gekomen. De plek is er wel voor gereserveerd.



Na ruim een half uurtje spelen gaan de dolfijnen weer verder. Ik lees mijn hoofdstuk af en neem de wacht over van Ben. De wind lijkt wat te draaien, ik kijk naar het Vincent V-windvaantje in de top van de mast. Ik stel de koers wat bij. Boven het windvaantje, in het hoogste topje van de boot, zie ik onze Gerlof-mascotte, een blauwe pinguin.



Terwijl de mijlen van de oceaan onder ons doorglijden, zie ik de hal nog even voor me, met daarin de Pinquin. Totaal geen zeilschip, meer een rommelige garage in de vorm van een boot. En nu, als een wonder, alsof die garage er nooit geweest is, varen we over de oceaan. Maar ik weet beter, alle Rudi-afsluiters vervangen, nieuwe gereviseerde motor geplaatst, allerlei apparatuur ingebouwd in Michiel-kast en het Rutger-boegbeslag verstevigd, de Carla-zeereling lekkagevrij gemaakt enz enz enz.



Als de zon ondergaat doe ik het Vincent V- toplicht aan, zodat andere boten ons kunnen zien. Ik pak de nasi uit de Rudi-koelkast en warm deze op en bedenk hoe fijn het was dat Atty met de overheerlijkste ovenschotels naar de werf kwam of Marieke pizza’s kwam brengen, zodat wij ons klusje af konden maken en tot in de late uurtjes door konden gaan.

Als de zon ondergaat, drinken we samen nog een kopje thee, waar na ik mijn bedje induik. Over twee uurtjes neem ik het roer over. Onder de sterrenhemel, met de maan die ons bijlicht, zeilen wij naar onze nieuwe bestemming En zo is er weer een dag voorbij aan boord van de Blauwe Pinquin.




Bedankt voor jullie hulp. Ik ben blij dat jullie met ons mee zijn.
Miek