Leer een eiland kennen

Er hangen hier kerstballen in een grote Cactus. We zijn op La Gomera. We wachten op beter weer om naar de Kaap Verden te gaan. Ondertussen maken we de boot klaar. Dat zeggen we tenminste tegen elkaar. Want eigenlijk is onze klussenlijst een soort leidraad waarmee we hier de omgeving verkennen. Dat doen we overal waar we komen volgens ongeveer hetzelfde patroon. De kluslijst dicteert de snelheid en mate waarin we een eiland of stad leren kennen. Pas als we niets meer van de kluslijst kunnen afstrepen op een bepaalde plek gaan we toeristisch doen. ‘ Nutteloze’ wandelingen maken of musea en kerkjes bekijken. Vakantiedingen doen. Dit proces herhaalt zich overal waar we aanbelanden.

We hadden bijvoorbeeld een mannetje gevonden, ergens helemaal achterin Santa Cruz. Bij hem kun je alle soorten olie- en brandstoffilters bestellen. Voor een derde van de officiele Volvo prijs. Op de wandeltocht erheen loop je door oude straatjes en langs vervallen huizen in en heel grappige volksbuurt. Her en der schreeuwen de huisvrouwen elkaar snokhard toe. Niet echt een beeld dat je bij de Canarische eilanden verwacht. Even verderop is het juist heel chique en lunchen alle belangrijke mannetjes met hun secretaresses. Op de terugweg kun je bij de Ferreteria van Luis geplastificeerde kabels op maat laten maken, handig om de bijboot me op slot te kunnen doen. Gelijk even aan David van de Nautico gevraagd of hij de verstaging kon komen checken. Fernando heeft het helaas te druk om de kleppen te stellen. Maar bij de winkel van Pilar Maria komt soms een mannetje die onze zonnetent wel kan naaien. Ze is zijn nummer even kwijt maar we komen morgen wel even terug om het te vragen. En voorbij het stadhuis, in een dwarsstraatje is een kleine garage en daar hebben ze alle V-snaren van de hele wereld. Voor niet-nautische prijzen. ‘"Doe de chef de groeten, het is de neef van mijn vrouw". Er tegenover zit een fruteria en die verkoopt het beste ongekoelde fruit en groente van de stad. "Voor Pompoenen kun je beter even 3 straten verder, die haalt ze zelf van het land". Naast die gordijnenwinkel inderdaad, daar hebben ze nog wel een lapje stof over om een regenwatervanger mee te maken. En zo gaat het dus vier dagen achter elkaar. Het duurt ongeveer drie dagen en dan weten we precies de weg. Welke winkel wat heeft, en waar je het beste dit of dat kunt kopen. Ondertussen lopen we door prachtige parken, drinken we kofie in pittoreske straatjes en halen we brood bij het beste bakkertje. Na vier dagen wanen we ons locals en hebben we blaren van al het rondlopen. En dan gaan we weer weg.

Naar de ankerplaats van Los Cristianos bijvoorbeeld waar we een paar dagen heerlijk gelegen hebben. Daar hebben we goed volk leren kennen, de bemanning van de Modesty. Een prachtig Nederlands jacht dat op het punt stond om over te steken naar de carieb. Schipper Jack heeft nog een mooie foto van ons gemaakt vanuit het topje van zijn mast. We hebben ze officieel uitgezwaaid en zijn toen tussen de pilot whales (grienden) door naar Gomera gevaren.


Nu zijn we alweer vier dagen op La Gomera. En dus hebben we alles wat we hier qua kluslijst kunnen kopen wel zo’n beetje binnen. Morgen gaan we de binnenlanden in om te wandelen. Dat is misschien maar beter ook, want in en om de boot ben ik de laatste dagen een waar gevaar voor mezelf. Zo ben ik vandaag in het water gevallen bij het verleggen van de boot, heb ik gisteren mijn been opengehaald aan een stormluik, stootte ik eergisteren drie keer KEIHARD mijn hoofd tegen de genuaboom ( de mast trilde ervan) en haalde ik mijn elleboog open aan de lierpot, viel ik achterover in de bijboot op mijn stuit en haalde ik mijn pols open aan het dekbeslag. Ik heb nog net geen mitella en bril met pleister erop, maar het scheelt weinig. We zijn vanmorgen nota bene nog naar de zondagmis geweest maar het hielp niks want nog geen uur later viel ik in het water bij het verleggen van het schip. Mijn sterrebeeld zit momenteel even in de klungel-nevel met antecedent brekebeen. Wel een prachtige kerk trouwens. Laag en gedrongen met muurschilderingen van geweldige zeeslagen en houten panelen uit de tijd van Columbus. We hebben weinig meegekegen van de preek, maar de hosti smaakte als vanouds.

Dat verleggen van de boot was even nodig. We lagen drie dik op het rotste plekje van de haven precies in de deining van de havenmond. Omdat het hier binnenkort hard gaat waaien wilde ik er wel weg. Na drie dagen quasi beschaafd zeuren zonder resultaat heeft Miek het maar eens geprobeerd. Nu liggen we dus heel erg mooi. Eigenlijk willen we ergens ankeren maar de deining buiten is nogal heftig. De haven verplicht ons om weer eens wat nieuwe vrienden te maken, iets waar we anders eigenlijk geen tijd voor hebben omdat we veel te veel lol hebben aan boord.

Vandaag hebben we een reddingsjoon gemaakt. Dat is een hele grote dobber met een vlaggetje die je overboord gooit op het moment dat er iemand van boord valt. Zo kan je die dan weer beter terugvinden. Zo'n grote feloranje dobber kost 180 euro. Wij snappen niet waarom. En dus hebben we er nu een zelf gemaakt van:

2 bezemstelen a euro 2,-
1 piepschuim bol a euro 0,- ( van een vissertje geweest)
1 meter glasmat strip a euro 2,-
0,1 liter epoxyhars a euro 1,-
1 kilo betonijzer a euro 0,- (contragewicht, uit oud ijzerberg geplukt)



Het resultaat is momenteel aan het uitharden en wacht op verdere verwerking. De eerste drijftesten zijn echter veelbelovend. We gaan hem nog feloranje schilderen, met reflecterende tape beplakken en er een vlaggetje op maken. Daarna hopen we het ding nooit meer nodig te hebben. Het is leuk om dingen zelf te maken. En het scheelt een hoop geld.

Er komt slecht weer aan. En dus gaan we hier lekker wandelen en flierefluiten. De haven ligt vol oceaanroeiers. Hun race zou vandaag starten maar is vanwege het weer uitgesteld en dus stikt het hier van compleet afgetrainde topsporters (of: masochistische gekken) die zich stierlijk vervelen en balen dat ze niet kunnen gaan roeien. We hebben gisteren nog een equipe geholpen door een soldeerbout aan ze uit te lenen. Ze gaan met 12 man in een roeiboot het wereldrecord verpulveren. Ze roeien continu met zijn zessen en wisselen elkaar om de 2 uur af. Het record naar Antigua staat op 33 dagen. Met behulp van onze soldeerbout en een paar gram soldeertin willen ze er 31 dagen van maken. Ze moeten alleen nog even 4 weken in de haven wachten totdat ze weg mogen. De roeiers hebben ons weer iets geleerd. We begrijpen nu namelijk de afschuw in de blikken van sommige mensen als we ze vertellen dat we de oceaan willen gaan oversteken met ons zeiljacht.


La Gomera is nu al mijn favoriete Canariese eiland. De mensen zijn er erg relaxt, de toeristen worden hier gedoogd in plaats van gemolken en de Gomeranen doen allemaal leuke dingen zoals samen muziek maken en oefenen voor de kerstparade. Op school maken de kinderen hele toffe kerststalletjes. We kwamen eergisteren een zwerm kids tegen die uit school kwamen en allemaal zo'n ding hadden gemaakt, dat zag er erg leuk uit. Met een klein kindje Jezus in de kribbe. Wij mogen helaas geen kerststalletje aan boord omdat we Nederlanders zijn. Als Sinterklaas geen kruis meer op zijn mijter mag dan is een kindeke Jezus in een kribbe met kerstmis natuurlijk helemaal uit den boze. De kinderen hier denken nog dat kerstmis het feest is van het kindje Jezus. Dat komt waarschijnlik ook omdat de wegen hier niet breed genoeg zijn voor die coca-cola vrachtwagens met al die gezellige lampjes. Arme stakkers.
Ho Ho Ho.

groeten
Ben