Dagelijks Gomera

Het weer zit ons niet mee. We hadden vorige week al richting de Kaap Verden willen vertrekken, maar helaas, de wind komt uit het zuiden of er staat helemaal geen wind. Kortom geen sneeuw of vorst, maar wel La Gomera, waarschijnlijk nog tot de kerst maar we vervelen ons geen moment.

Wat wij zoal doen? We hangen de toerist uit, maken een joon, naaien een tent, knutselen een wateropvangzak, zorgen voor de innerljike mens, doen plaatselijk-cultureel en drinken elke dag een kopje koffie op het terras van de Cubaan, heerlijke koffie voor 60 cent.


mooi Gomera











Op maandag, bijvoorbeeld zijn we 's ochtends in de bus gestapt. Ergens halverwege het eiland, zijn we uitgestapt en hebben daar gewandeld naar de hoogste top, ongeveer 1500m. Als je vanuit de boot het eiland bekijkt, ziet het er allemaal heel kaal en dor uit. Boven op de berg is dit een heel ander verhaal. Het is er dicht begroeid met laurier- en pijnbomen. Dit is de oorspronkelijke begroeiing van het eiland en ze proberen deze vegetatie weer terug te brengen naar hoe het was begin vorige eeuw. Op een bepaald moment is er erg veel gekapt en de bomen die toen terug kwamen waren eucalyptusbomen. Het probleem van deze bomen is dat zij de grond ongeschikt maken voor andere bomen en zelf erg goed gedijen. Maar blijkbaar weet een echte Gomeriaan daar wel raad mee, want de top van de berg ziet er weer fraai uit met de pijn- en laurierbomen. We zijn naar boven gewandeld, over mooie wandelpaden met mooie vergezichten. We zijn net op tijd boven, want vlak erna komen er wolken en is er weinig te zien. We wandelen nog een aantal uren rond en drinken hoog in de bergen ergens een kopje koffie. Hierna volgen we de weg naar de bushalte, niet dat er een bushokje is, maar als het goed is stopt hier ergens tussen 16.00u en 17.00u een bus. We zijn aan de vroege kant bij de bushalte en helaas begint het te regenen. Goed voorbereid als we zijn, worden we helemaal nat. We hebben geen zin om nog op de bus te wachten en besluiten te gaan liften. Het duurt een aantal auto's maar dan stopt er een. Wij achterin en rijden maar. De chauffeur heeft een paar wijntjes op en heeft daarom zijn plaats afgestaan aan een vriend. Deze rijdt wat onwennig de berg naar beneden, terwijl de chauffeur (nu de bijrijder, volgen jullie het nog?) ons uitgebreid foto's laat zien van de opbrengst van de konijnenjacht, van zichzelf met carnaval en van zichzelf aan het werk als hoefsmid.

Dinsdag is niet echt een productieve dag. We lezen wat boekjes, ruimen een beetje op en ik ga nog even verder met de joon. De twee stokken zijn zondag aan elkaar geplakt en het betonijzer, met een matje en wat epoxy bevestigd. Tussen de buien door, schuur ik de joon aan alle kanten glad. Elke keer als ik het drijflichaam wil gaan plakken met epoxylijm, begint het weer te regenen. Na 3 pogingen geef ik op. morgen is er weer een dag.

En zo geschiede. De volgende ochtend staat het zonnetje vrolijk aan de hemel. Ik maak lijm en plak de drijver zo vast aan de stok dat wat er ook gebeurd, de drijver nooi meer los kan. Ben is ondertussen het dorp aan het verkennen. De koelwaterslang heeft een schuurplekje en wordt voor de zekerheid vervangen. Om niet meteen de reserveslang op te hoeven offeren moet hij eerst een nieuw stuk slang vinden. Gewapend met zijn slang, loopt hij links en rechts door de stad en wordt hij vooruit en achteruit gewezen. Nog voor de siesta is hij terug met een stuk slang. Terwijl hij in de motorruimte hangt om de slang te verwisselen, zit ik op het voordek in de zon met lapjes stof en de naaidoos.




Het wordt een mooie geel-rode vlag













Op het uiteinde van de joon hoort een vlaggetje voor de zichtbaarheid. Met naald en draad vermaak ik mij de hele middag maar zie ik met weerzin de zonnetent tegemoed. Mijn zoektocht van eerder op zoek naar een leennaaimachine had niks opgeleverd in het dorp. Dit is een stukje stof van 20 bij 20 cm, de zonnetent wordt 160 bij 300cm en moet ook nog eens stevig zijn.

Eindresultaat van de vlag

Veel zeilers hebben een naaimachine bij zich, dus ik hang ’s avonds nog een tekeningtekst op, met de vraag van wie ik de naaimachine mag gebruiken.


mijn tekentekst











Van al dat knutselen krijgen we honger. De neiging om uit eten te gaan is groot, vooral omdat we beide nogal fan zijn van allelerlei tapas, maar we maken natuurlijk niet alles zelf, om het vervolgens in de horeca uit te geven... We gaan wel uiteten, maar bij ons zelf op het achterdek. Ik bestel Champignons gemarineerd in knoflook, een Groene salade en een Tonijntortilla. Ben vraagt om Brood, Gamba’s en PatatasFritas. En hierbij hoort natuurlijk ook een fles gekoelde witte wijn.
Ben bakt de Gamba’s met knoflook en peper en snijdt het brood.


Gamba's met brood

Na dit voorafje bakken we de champignons en de frietjes. Deze worden samen met een heerlijke mayo-kerrie-dip geserveerd. Tijdens het smullen van deze maaltijd staat er een aardappel in plakjes gaar te worden in de pan.

De enige echte frietbakker


Champignongs met frietjes

Als dit deel van de maaltijd gezakt is, is de aardappel gaar. Deze bakken we samen met de tonijn en het geklopte ei tot een tortilla en deze wordt gelijktijdig opgediend met een Groene salade met tomaat en komkommer, afgemaakt met een balsamico-dressing.

Tortilla met groene salade

Het tappasrestaurant op het achterdek van de Blauwe Pinquin kan ik iedereen aanraden. Het enige nadeel is, dat je bij dit restaurant wel de afwas moet doen...

De volgende ochtend, nog tijdens de pannekoeken ( je moet wat als de yoghurt op is), wordt er geklopt. Een Deense dame zegt dat ze onder het bed duikt (dat is op een boot meestal een zoektocht van minimaal 30 minuten) maar dat ze straks de naaimachine komt brengen! Hiephoi, dag naald en draad, tot later!
Ik snel me naar het dorp om een spoeltje, twee klosjes van 100m garen en wat reservenaalden te kopen. De naaimachine is een topper, een ’fancy’ ‘major janome’, zonder moeite door 4 dubbel gevouwen stof (voor wie het iets interesseert). Terwijl buiten zich buien vormen en de wind aantrekt, naai ik me een ongeluk. De 200m garen heb ik al snel op en na de siesta haalt Ben snel nog een nieuwe 200m. ‘s Avonds is de zonnetent af, op het gat voor de kraanlijn na. We kunnen niet passen want de regen valt met bakken uit de lucht en de wind giert door de haven. Terwijl ik na de zonnetent, nu we toch een naaimachine hebben, een wateropvangzeil naai, maakt Ben nassie (dit is nasi maar dan met asperge én pindasaus). Ik heb de smaak te pakken en knutsel na het eten nog wat lusjes aan handdoeken, zoom ik mijn vest af, stik ik de vlag van de joon door en zet alvast een Kaap Verden vlag in elkaar. Mochten we er nog komen...


'trrrrrrrtrrrrrrrrrtrrrrrrr'










Na een nacht dromen over naaimachines, pas ik ‘s ochtends de zonnetent. De zon schijnt weer en de wind is gaan liggen. Kortom de perfecte omstandigheden voor onze zonnetent. Nog even een korte uitleg bij onze tent. Eenvoudig en schaduw zijn de sleutelwoorden. Het bestaat uit een rechthoekige lap, met daarin twee sleuven voor buizen, in ons geval twee pikhaken en een gat voor de kraanlijn. Na dit gat gemaakt en verstevigd te hebben is de tent klaar! Benodigdheden zijn twee pikhaken, een stuk stof van 160cm bij 300cm en 500 meter garen. Ook het wateropvangzeil past perfect. De afvoer er in gemonteerd en klaar voor gebruik.


de zonnetent en het wateropvangzeil.
In deze configuratie zullen we het niet vaak gebruiken

Ook het project joon is bijna af. Ben heeft hem fluor-oranje gespoten en ik heb nog een hoesje gemaakt voor het vlaggetje (dat hoesje hebben ze als je hem in de winkel koopt, dus onze nu ook). Alleen nog een laatste drijftest en het reflectortape bevestigen en dan hopen dat we hem nooit nodig hebben.




Onze oranje joon














Nu het er op lijkt dat we hier met kerst ook nog zijn, wordt het tijd om in de kerstsfeer te komen. Ben nodigt mij uit om mee te gaan naar het ‘concierto de navidad’. Dus ik heb me gedouched, benen geschoren, jurk aangedaan en mijn haren gekamt, zo vaak gaan we ook niet naar een concert. De leden van het plaatselijk koor en muziekverening zingen en blazen hun longen uit hun lijf maar het werkt wel. Ondanks de blote benen, waan ik me meer en meer in kerststemming.

Ik weet niet wat jullie allemaal doen, zo vlak voor de kerstdagen, maar wij vervelen ons voorlopig nog niet, nog genoeg te zien of te doen. Maar zodra we wegkunnen, gooien we los.

Kerstgroeten uit de zon
Liefs Miek

P.S. Mocht je een strijkinstument bespelen en nog een (zonnige) muziekvereniging zoeken, hier is een chronisch gebrek aan strijkers. Klarinet, saxofoon, hoorn en slagwerk is prima vertegenwoordigd. Of dit iets te doen heeft met de mogelijkheid tot het krijgen van muziekles, heb ik nog niet weten te achterhalen.


project geslaagd!