Genereux

Op weg naar Nuku Hiva

Net als George W. dat ooit deed, delen wij alle mensen die wij onderweg tegenkomen in in twee groepen. Mensen die vóór de Blauwe Pinquin zijn en mensen die tégen de Blauwe Pinquin zijn. Voor de volledigheid hebben we er nog een derde groep bij gemaakt, de mensen die het geen reet kan schelen. Sinds ons vertrek uit IJmuiden is vooral de eerste groep sterk gegroeid ten koste van de derde. Op de Markiezen lijkt het wel alsof iedereen zich in de eerste categorie bevindt.

Hoewel de Markiezen bekend staan om hun fiere en oersterke krijgers zijn de mensen hier onvoorstelbaar aardig en gul. Als ze eenmaal hebben besloten dat je OK bent is het moeilijk te ontkomen aan hun genereuze inslag. We moesten onze nieuwe vrienden op Tahuatu echt op het hart drukken dat het niet nodig was om al hun zoete broodjes aan ons te geven. "Nee, we hebben écht liever dat jullie straks zelf ook nog kunnen ontbijten!"

Op Nuku Hiva, waar we nu zijn, zijn de mensen weer iets meer gewend aan geld en grote stad. Toch werden we door een lokale meneer uitgenodigd om voetbal te komen kijken in de keuken van zijn bakkerij annex snackbar. "Kom maar rond negen uur, want ik ga pas na de kerk open". Dat eerste half uur konden we wel missen, en omdat we ook besloten naar de kerk te gaan kregen we er veel voor terug.

De kerk in Nuku Hiva is heel groot, prachtig versierd en op zondagmorgen barstensvol met mensen. Er werden drie baby's gedoopt en er werd prachtig gezongen. De kerk bestaat uit een heel hoog, zwevend kruisvormig puntdak dat aan de vier uiteinden open is. De wind waait dus een beetje door de kerk. Het geheel is prachtig versierd met houtsnijwerk van alle eilanden en de versieringen zijn echt indrukwekkend. Het is kennelijk een grote eer om te helpen aan de versieringen van de kerk. De akoestiek onder dat hoge dak is uitzonderlijk goed, en het koor had duidelijk goed geoefend. Ik zat met kippevel te luisteren. De structuur van de mis was erg herkenbaar dus konden we het een beetje volgen. De taal van de markiezen is echter lastig dus de preek is aan ons voorbij gegaan. Ik had het tijdens de preek ook veel te druk met om me heen kijken. Iedereen gaat hier echt op z'n paasbest naar de kerk, met prachtige bloemstukken in het haar. De dames hebben hier de neiging om nogal uit te dijen na hun- pak'm beet- 18e, maar dat compenseren ze met karakter. Het zijn hier echt stoere wijven, en hoe groot, breed en vervaarlijk volgetatoeëerd de mannen ook zijn, het is duidelijk wie er thuis de baas is. Terwijl ik al rondturend de locals bewonderde werd er ook driftig terug gekeken. Omdat ik zo ver boven iedereen uitstak, dachten ze allemaal dat ik op een van de bankjes stond, en probeerden te gluren of mijn voeten wel op de grond stonden.

Meteen na de mis gingen we in gestrekte draf naar onze vriend de bakker. Ramvol zenuwen zaten we even later in een keuken naar de finale van het WK te kijken. Ondertussen werden er allerlei quiches gebakken en kwam er telkens snel iemand kijken als we begonnen te schreeuwen. Buitenspel! Corner! DOELPUNT!!! NEEE!!! AARGHHHHHH. Vooral in de tweede helft was het een geschreeuw van jewelste en at Miek bijna haar slippers op. In de rust aten we een stukje quiche van de bakker en hielpen we zijn zoon bij het vangen van kippen op het erf. Korey, onze Canadese hulpsupporter besloot dat we bier nodig hadden. En dat is best een sensatie om 10 uur 's ochtends, vlak na de kerk. Het heeft niet geholpen, maar we hebben wel genoten van de wedstrijden die we hebben kunnen zien. Ik heb nog de hele dag lopen vloeken over die corner en die gele kaarten van Heitinga, maar daarna heb ik het moeten accepteren. Gelukkig verloren we van een goede ploeg, en niet bijvoorbeeld van slecht spelende Duitsers, of aanstellerige Italianen. Miek had bedacht dat we bij winst met onze nieuwe NL vlag en onze oranje toeter over de ankerplek zouden roeien ( de BBmotor is momenteel even stuk, maar ik heb hem alweer bijna gefixt) maar dat was ons dus niet gegunt. Er zijn hier geen Spanjaarden en behalve ons ook geen Nederlanders, dus verdere uitspattingen zijn uitgebleven.

We kunnen het hoofdstuk Voetbal nu weer voor 4 jaar afsluiten, en dat hebben we vandaag gedaan met een feestje, want we zijn vandaag precies 365 dagen onderweg. En er zijn zojuist twee baby's geboren waar we heel blij mee zijn! Juriaan en Mila.

Een jaar geleden was onze uitzwaaiparty op de Borneokade in Amsterdam. Het was een geweldig jaar. We zijn letterlijk en figuurlijk in een andere wereld terechtgekomen. We hebben heel veel geleerd, gezien, genoten, geschreeuwd, gelachen en ontmoet. Ik heb nog nooit zo vaak mijn hoofd gestoten. Zelden zoveel blauwe plekken gehad en tenen gekneusd. Nog nooit zo lang zo bruin geweest. Nog nooit zo relaxt geleefd, terwijl er toch zoveel spannends gebeurt. Nooit gedacht dat zo een simpele beslissing, zoveel zou opleveren. Als je de beslissing om te gaan eenmaal genomen hebt gaat de rest vanzelf, en neem je alle moeite voor lief. In het begin denk je wel eens 'Waarom?', maar na een jaar is dat volkomen duidelijk.

We zijn blij met onze keuze om dit te gaan doen, het leven is zo rijk en vol, en er valt zoveel te zien en beleven overal, dat we dit wel jaren zouden kunnen volhouden. Maar er zijn ook wel wat nadelen. Door onze keuze om weg te varen zijn we ook echt weggevaren uit het leven van een hoop van onze vrienden. We houden via dit weblog iedereen op de hoogte van wat wij allemaal meemaken. Na een jaar op zee blijkt dat je het omgekeerde niet kunt verwachten van de thuisblijvers. Van veel van de mensen die ons dierbaar zijn horen we minder dan we zouden willen. Dat is een gevolg van onze eigen keuze, maar het is wel eens balen om je dat te realiseren. Bij terugkeer in Nederland hebben we in ieder geval genoeg om bij te praten met een heleboel mensen.

We zijn er zojuist achter dat onze gasflessen hier gevuld kunnen worden. We gaan onze boot de aankomende dagen klaarmaken voor de volgende stap richting de Tuamoto-archipel. Op 14 juli gaan we hier groots feesten. Van alle eilanden komen dansgroepen hierheen om hun ding te laten zien. Overal waar we kwamen was men druk aan het oefenen. De Markiezers kunnen feesten als de besten dus dat beloofd goed te worden. Na het feesten willen we nog op excursie naar de bijna allerhoogste waterval van Oceanië en dan wachten de atollen en kunnen we snorkelen met haaien en ander addergebroed. Voor de lol welteverstaan. Ik ben er nog niet helemaal klaar voor, maar we houden jullie op de hoogte.

Groeten!
Ben

----------


kerk op Nuku Hiva

Broer Vincent is jarig