De zwakste schakel

Meer dan eens wordt geroepen dat de bemanning de zwakste schakel is van een schip. Sinds onze oversteek naar Huahine kan ik dat beamen. De tocht naar Huahine heeft ons bootje getest en zij is met vlag en wimpel geslaagd voor zeilen in golven tot 4 meter en windstoten tot 40 knopen. Terwijl de Pinquin met veel plezier de wind omzet in snelheid, zich afspoelt in de regen terwijl ze vrolijk met de golven speelt, draait mijn maag zich nog eens om en heb ik er doorweekt van de regen geen plezier meer in.

Twee mijl voor de ingang naar de rustige lagoon van Huahine wek ik Ben. We navigeren ons naar een rustige en mooie ankerplek. We hebben niet veel geslapen en laten het anker vallen, klaar om naar bed te gaan. Bij controle van het anker merken we dat we het anker hebben laten vallen midden in een prachtige koraaltuin. De ankerketting zit achter een koraalhoofd gehaakt en het anker heeft geen grip. Hier kunnen we niet blijven liggen. Ik trek moedig mijn bikini aan en zet mijn duikbril op. Na nog geen 10 seconden in het water zit ik in de bijboot. Door de stroom en diepte kan ik de ketting niet goed zien en ligt het te diep om er heen te duiken. We proberen wat maar ruilen dan van taak. De ogen van Ben zijn zo'n 10 keer beter dan die van mij. Dus Ben in de bijboot met zijn snorkel op en ik achter het roer. De commando's klinken door de snorkel 'naar voren bakboord', 'naar achteren stuurboord',' recht vooruit', 'snel de ketting binnen halen' en dus ik ren naar voren en draai de lier tot de ketting niet verder wil en ga weer achter het roer staan, 'naar voren', 'ketting stukje laten vallen' dus ik ga wederom naar het voordek. Na het vallen van de ketting sta ik klaar om terug naar het roer te gaan als Ben roept 'snel alles opdraaien, ik kom aan boord!' Na ruim een half uur stuntelen zijn we los. Jammer van deze mooie plek maar hier ankeren wordt 'm niet. We besluiten bij het rif te gaan liggen waar meer zand is. Blij dat we er zijn en veilig achter ons anker liggen, duiken we ons bed in.

De harde wind op weg naar Huahine is veroorzaakt door een hoge druk gebied dat in aantocht was. De afgelopen dagen trok deze voorbij. Na twee dagen regen zijn wij dat ook weer zat. Twee keer zijn we het eiland gaan bekijken en beide keren komen we tot op onze onderbroek doorweekt terug aan boord. In de nachten trekt de wind aan een klapperen de vallen, fluit de wind door de verstaging en staat de mast te trillen in de windstoten van zo'n 40 knopen. Ons anker weert zich tegen al dit geweld door zich diep in te graven en wij liggen als een huis. Ik denk dat we misschien in onze Pinquin steviger en droger liggen dan de huizen alhier. De huizen zijn vaak een soort enorme veranda en de kozijnen zijn open gaten met soms een luik.

Zoals bij alle Society Eilanden ligt er ook bij Huahine een rif om het eiland heen. Dus terwijl wij op bijna spiegelglad water liggen, bouwt de zee buiten op. De golven komen zo'n vijf meter omhoog om vervolgens met een donderend geweld kapot te slaan op het rif. We zijn met de bijboot zo dicht mogelijk naar de golven toe gevaren, maar door de sterke stoom (of onze 2.2 pk buitenboordmotor) komen we niet dichterbij dan 50 meter. Ik snap waarom Huahine zo bekent is onder surfers al krijg je mij voor geen goud die golven in. Wow, wat zijn die golven gigantisch!

Om ons heen wordt de ankerplek wel steeds rustiger. De boten die er nog zijn, blijven hier. De boten die ook naar New Zealand of Australië zouden gaan, stellen hun plannen bij en wachten hier tot volgend seizoen. Momenteel wachten wij op beter weer om de volgende sprong te maken, 700 mijl naar Palmerston. De sprong daarna wordt dan 650 mijl naar Tonga en dan wachten op goed weer naar New Zealand. Onze planning is om op 1 oktober in Tonga te zijn, maar met zo'n 14 dagen op zee om in Tonga te komen wordt het zeer moeilijk deze datum te halen...

Groetjes
Miek

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com