Hoemperd of hoempert?

We gaan na Suwarrow. Suwarrow S-u-w-a-r-r-o-w. Bij het zeggen van deze naam zie ik lange bontmantels, dikke wanten, warme mutsen, hoge laarzen, sneeuw, ijs en wodka. Maar na het lezen in de pilots weet ik dat het eiland Suwarrow voor mij een nieuw tropisch paradijs is. Een atol met enkele eilandjes met namen die tot de verbeelding spreken, Turtle island, Gull island, Anchorage island, Whale island, The Seven islands en One Tree island. Vooral bij deze laatste vraag ik me af of er inderdaad maar een boom staat, en wat als er andere bomen gaan groeien? Kappen ze die? En wat als die ene boom omwaait? Hebben ze dan een reserve? Morgenochtend hopen we aan te komen bij dit tropische paradijs om ons anker te laten vallen, inderdaad bij Anchorage island.

Dat Suwarrow Russisch klinkt is omdat het Russische schip de 'Suvarov' dit eiland in 1814 aandeed, niet als eerste maar wel degene die het eiland haar naam gaf. Het eiland is een natuurpark. Tijdens het zeilseizoen wonen er twee mensen op het eiland die de boel in de gaten houden. Deze mensen wonen hier acht maanden per jaar. Ze worden na het orkaanseizoen gebracht met een grote lading voedsel om ze na acht maanden voor het orkaanseizoen weer op te halen. Er is geen scheepvaart die het eiland aandoet, noch een veerboot, noch een vliegtuig. De enige manier om er te komen is met je eigen boot. En ik voel me bevoorrecht dat ik daar over 70 mijl ook een kijkje mag nemen.

De boot glijdt en danst weer over het water, voortgestuwd door de wind. Ze doet waarvoor ze is ontworpen, zeilen. Ik zit buiten in de kuip en hou de wacht. De zon schijnt, de lucht is bijna onbewolkt en de golven gooien ons zo nu en dan opzij. Er vliegt een vogel voorbij. 'Dag vogel' Hij neemt ook een kijkje bij de tonijnplug die we achter de boot aanslepen. Omdat dit niet de eerste vogel is die denkt dat dit een lekker visje is, roep ik ' afblijven, die is van ons!' Misschien dat hij het verkeerd begrepen heeft, want een paar minuten later deponeert hij twee grote witte klodders poep om mijn kuiten. En ik had me laatst nog wel voor genomen dat 'niet poepen' een overbodige uitroep was naar overvliegende vogels. Dit voornemen is overboord. Maar er is een licht puntje. Binnenkort heeft Nederland 500 dierenpolitieagenten. Ik hoop dat zij hard zullen optreden tegen vogels die dit soort grove overtredingen begaan. Zet ze met pek en veren de grens over!

Terwijl de dagen langzaam in elkaar over gaan en Suwarrow dichterbij komt, val ik in slaap. Ik zeil samen met Ben op onze Pinquin door een oerwoud met de meest gigantische bomen, prachtige stammen en lange lianen. Af en toe moeten we een boom ontwijken, maar over het algemeen gaan we prachtig vooruit met de wind in de rug. Vanuit het oerwoud komen we op een meer. Een meer zoals de Beulakerwijde bij Giethoorn. Ben gaat naar binnen en ik hou de wacht. Als ik even niet oplet zit ik in een veld vol met boeien, tonnen, prikken en waarschuwingsborden. Ik roep naar Ben dat hij de computer aan moet zetten en naar buiten moet komen. Hij is bezig met een kort broek aandoen en is hier zo druk mee bezig dat ik maar even moet wachten. Ik ben buiten druk met het ontwijken van alle boeien, tonnen en prikken en lees op de waarschuwingsborden 'Hier ver vandaan blijven' 'Kernenergie' 'Ga weg' 'Uranium' en 'Plutonium'. In het midden van het veld boeien zie ik de zee in een soort kuil verdwijnen. Ik navigeer ons langzaam verder bij deze kuil vandaan. Opeens ben ik niet meer aan boord en ren ik door sneeuw en over ijs in hagelwit ondergoed. Ik ren tussen mensen door die hier op strandstoelen liggen. Zij zijn hier met vakantie. Sinds de kerncentrale niet meer in gebruik is, wordt het gebruikt als een speciale vakantiebestemming. Ondanks het rennen heb ik het koud. Eindelijk kom ik bij een trap, een trap naar beneden. Als ik de trap af wil gaan, roept een Chinese dame me. 'he jij daar, die zo fatsoenlijk gekleed gaat'. Ze staat voor een Chinees restaurant. Ik heb haast maar vraag haar wat er is. Ze vraagt of ik de keuken schoon wil maken in ruil voor eten. Als ik haar vraag wat ik te eten krijg, laat ze me twee foccatia's zien en een pizza en vertelt dat als ze dit maakt voor me, dat ze er maar een klein handje popcorn bij kan maken...Ik neem het aanbod aan. Opeens ben ik weer met Ben op het meer. Hij is nog steeds bezig met zijn korte broek. Ik zie stenen boven het water uit steken en een pilaar met een Nederlandse vlag. Deze vlag is de markering van de ondiepte. We moeten gijpen, maar zonder Ben kan ik niks. Ik doe mijn best de stenen te ontwijken en roep nogmaals dat hij moet opschieten. Als ik tegen een rij stenen dreig op te varen zie ik een zandbankje. Ik probeer te gijpen maar de boot wil niet draaien. Heel rustig komt de boot hier tot stilstand in het zand. Eindelijk komt Ben naar buiten. Hij trekt de fok bak en we varen weer tussen de stenen door. Tot we een opening missen en op de stenen tot stilstand komen. Ben springt in het water en tilt de rotsblokken aan de kant. De rotsen zijn gigantisch groot en Ben zegt 'wel zwaar die stenen'. Als ik ook een kleine steen wil optillen om te helpen, is dit te zwaar voor mij. De rotsen zijn wit en bruin, donker en licht en glimmen als gepoetst marmer. Uiteindelijk varen we verder. We komen bij een stroomversnelling en een waterval. We kunnen hem niet ontwijken en komen onderaan de waterval klem achter een dammetje. Ik kijk om ons heen. Geen water, maar verderop ligt een grote tanker in een soort van droogdok. We lopen er heen om te kijken waar het water is. Een van de werknemers vertelt ons dat er geen water is. 'Maar deze schepen dan' vragen we. 'Deze zijn voor het Panamakanaal' is zijn antwoord, alsof daarmee een verklaring is gegeven. Dan gaat de wekker en zeilen we nog rustig onder de sterrenhemel over de stille oceaan, zonder boeien, kerncentrales, watervallen of andere gekkigheid. Tijdens mijn wacht probeer ik mijn droom te verklaren, maar dit leidt tot niets, behalve een goed verhaal.

Na een aantal dagen op zee lijkt je brein anders te gaan werken dan aan land. Zo kwam het vannacht tot het volgende gesprek en hebben we jouw hulp nodig om het op te lossen.
De postdoos die we bij vertrek hebben gekregen, heeft voor elke eerst van de maand een envelopje met een puzzel. Het varieert van sudoku, kruiswoordraadsel, zoek de verschillen, cryptogram tot een woordzoeker. En de eerste oktober was het een quizwoordzoeker (het antwoord op de vraag moet je dan in de woordzoeker wegstrepen). Bij de aflossing van de wacht vraagt Ben aan mij 'Heb je nog zo'n rebus?'
'Rebus?' vraag ik verbaasd.
'Ja, zo een als vanmorgen.'
'Nee, dat was een quizwoordzoeker.'
'Quizwoordzoeker? Wow dat is een goed woord voor scrabbel, een Q en tweemaal een Z!'
'Maar dan zijn er weinig mensen die dit woord kennen.'
'Tja, 't staat vast niet in de dikke Van Dale.'
'Maar woorden die we beiden kennen en het over de spelling eens zijn mogen toch ook? Zoals HOEMPERD met een D.'
'Met een D? Echt niet! Met een T, hoempert is met een T.' is zijn reactie.
'Hij heeft last van hoemperd, dat is met een D.'
'Maar het is een zelfstandig naamwoord.'
'Ja zeg ik,' net als HOND, begint ook met een H en eindigt op een D'. Ik overrompel Ben met mijn top-argument. Na enkele seconden antwoord hij 'Maar HUT is met een T.'
Kortom wij komen er niet uit. Wat denk jij Hoemperd of Hoempert?

Groeten vanaf 12' 53,8 Z 161' 52,5 W
Miek

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com