Wilma

Charlie, de werfbaas, heeft nog maar even twee extra pootjes onder de Pinquin gezet. 'Maar ik zou me geen zorgen maken als ik jou was,' voegt hij er nonchalant aan toe. 'We hebben hier al eens 80 knopen wind gehad, en toen zijn er ook geen boten omgevallen.' Nou gelukkig maar dan.

Het regent sinds vanochtend, en we hebben ons teruggetrokken in de warme kajuit want Wilma komt eraan. Wilma is een oude tropische storm die we vanavond en morgen precies recht over krijgen. Aan boord is het momenteel goed toeven. Van de buurvrouw heeft Miek een naaimachine geleend en ze is druk bezig met de gordijntjes voor onze bus.















Die naaimachine, een Singer 319k uit 1965, is onverwoestbaar, sterk en prachtig van ontwerp. Als de Duitsers hierover hadden beschikt in 1944 was het allemaal vast heel anders gelopen. We hebben voor weinig een gigantische spoel garen gekocht en die zetten we met behulp van onze boormachine over op allerlei kleinere klosjes. Dat is eigenlijk best leuk werk. Ondertussen eten we ook nog taco's en regent het steeds harder. Waarschijnlijk trekken we zo maar een pak wijn open.


























De afgelopen week op de kant is snel gegaan. We zien er uit als bodybuilders van al het schuren en krabben, maar de romp is vrijwel kaal. En we hebben de bus omgebouwd tot kampeerbus inclusief isolatiefolie, tapijt en kekke keukenkastjes. Vanmorgen hebben we de romp nog even goed ontvet en dan kan Wilma de boel mooi naspoelen. Onder alle verflagen ziet de Pinquin er nog prima uit. De romp is eigenlijk nog in perfecte conditie. Op een paar beschadigingen na ziet hij er als nieuw uit. Van osmose is geen sprake en nadat we alle oude verf wegschuurden was hij weer zo glad als een spiegel.

Na de regen beginnen we aan het schilderwerk, waarvoor we even professioneel advies hebben ingewonnen. We hebben een grote container naast de boot staan waarin ik kan rommelen als het regent en waar onze troep in staat. Het harde werken bevalt goed. Het is lekker om echt afgepeigerd te zijn van harde arbeid, vooral als het resultaat een nog mooier scheepje is. We hopen dat Wilma een beetje lief voor ons is. Miek roept nu dat we gordijntjes voor de bus moeten gaan passen, maar het regent wel erg hard. Binnenkort dus meer van het gordijntjesfront.

Groet
Ben

En veel plezier met schilderen

Eerst hadden we heel lang alleen maar een boot. Nu hebben we een boot op de wal, een echte bouwvakkersbus en twee fietsen. Bovendien heb ik vanmorgen een 'professionele' Bosch excentrische schuurmachine gekocht. “Ontworpen voor de echte vakman die ook in het nieuwe millenium doelgericht zijn lotsbestemming tegemoet schuurt.” Voor meisjes met verstand van gereedschap: inderdaad , het is een blauwe.



De ontwaterhijsing van ons schip ging als de brandweer. Een-twee-HUP! En daar stond ze al op het droge. Na het afspuiten van een dikke laag groene smurrie en mosselen bleek dat de romp in veel betere conditie was dan verwacht. De zandstraler die we alvast besteld hadden om met geweld wat van de romp af te spuiten bleek niet nodig, en dat vond hij zelf gelukkig ook. Toen hij even meekeek naar de romp was hij verrassend eerlijk.
“Daar hebben jullie mij helemaal niet voor nodig joh,” zegt hij terwijl hij met zijn nagel een beetje langs de waterlijn port.
“Die romp ziet er nog prima uit en dat geld kunnen jullie vast beter besteden.”
“Vindt u het dan niet erg dat we u voor niks gereserveerd hebben?” vragen we voorzichtig.
“Welnee, no worries. En veel plezier met het schilderen!”




En zo is er alweer een uiterst sympathieke Kiwi aan onze verzameling toegevoegd. De verfgroothandelaar geeft ons onmiddellijk grootverbruikers korting (en veel ook), de gereedschapwinkel levert ons taxfree terwijl hij dat eigenlijk helemaal niet mag doen, de electraman geeft me zomaar voor honderden dollars ledlampjes mee om allemaal uit te proberen in het donker (“Kom morgen maar terugbrengen”), de mevrouw van de kringloopwinkel geeft ons voortdurend 50% korting op toch al belachelijk lage bedragen. En zo gaat het maar door. Ze verdienen hier eigenlijk het liefst hun geld door volledig open, eerlijk en oprecht te zijn, en dat is best wel verfrissend. Hopelijk blijft deze kinderlijk naïeve indruk van zakendoen met Kiwi's intact de komende maanden.

Nu zijn we dus alweer twee dagen antifouling (onderwaterverf tegen aangroei) aan het afkrabben. Dat is vies kolerewerk maar het gaat best goed en morgen is alles er waarschijnlijk al af. De romp eronder is spiegelglad, met alleen op de waterlijn wat oneffenheden. Een grote meevaller. We gaan nog steeds zelf de romp schilderen, en zijn voorlopig erg druk met alle klussen op de lijst. We klussen tussen de bedrijven door ook aan onze bus. Daar maken we een kampeerbus van, en hij dient ook als slaapplaats als we de voorpunt gaan herverbouwen.

In Whangarei kun je vrijwel alles kopen. Het is ideaal als kluspleisterplaats. Maar! Ongeveer 4 minuten fietsen en je bent in een prachtig sprookjesbos. Dat deden we zaterdag. Met de fietsen het bos in en een minipicnick langs een riviertje. Hoogtepunt was een waterval die naar verluid de meest gefotografeerde van nieuw Zeeland is. Wij hebben hem voor de zekerheid maar even vastgelegd, met op de voorgrond onze nieuwe bikes glimmend in het zuidelijke zomerzonnetje.




Het is natuurlijk niet alleen maar zon en blits hierzo. We zitten in afwachting van een verdwaalde tropische depressie. Het zou hier gaan stormen en vooral ontzettend regenen. Maar het lijkt erop alsof de boel op het laatste moment is afgebogen, want behalve wat regen vandaag en hier en daar een dikke windstoot is het rustig gebleven. Hopelijk blijft dat zo want als het echt gaat spoken slaap je in een boot die op het droge staat niet echt lekker.

Groeten
Ben

Op de fiets

De Bus. Dus!











Na bijna een week in Whangarei spoken er nog meer vragen door mijn hoofd. Welke verfsystemen zijn er? Wel of niet een fiets kopen? Wat gaan we met onze zeilen doen? Welke kampeerbus willen we en waar moeten we op letten? Waar gaan we de kant op? Wat willen we zien van Nieuw Zeeland? Ik ben me bewust van de luxe positie waar ik in verkeer als ik in het zonnetje op het achterdek van mijn eigen boot met een versgezet kopje filterkoffie mijn hersenen aan het werk zet om de juiste beslissingen te nemen bij luxevragen.


De rolfok is opgegeten door onze voorstag








Het is een grappig fenomeen dat je een jaar lang in de tropen zeilt met eigenlijk geen mogelijkheid ook maar iets te kopen en je dus ook niks nodig hebt. Op het moment dat we hier voet aan wal zetten, hangt er in menig supermarkt een oproep voor een stadsfiets en speuren we het internet af naar een kampeerbusje. Binnen 24 uur na de oproep in de supermarkt maken we onze eerste fietsritje. Na een jaar weer fietsen voelde voor mij als het eerste ritje zonder zijwieltjes. Wat een genot om je met een snelheid van zo'n 15 km/uur voort te bewegen in plaats van 4 km/uur wandelend. En na nog een paar dagen hebben we een tweede fiets gevonden.

De keuze van de werf is ook gemaakt, Dockland5. Hier zullen we zo'n 2 maanden op de kant liggen. Maandag zullen ze de Blauwe Pinquin uit het water halen en een gedeelte zandstralen als voorbereiding voor het pimpen van onze romp. Daarna mogen we zelf aan de slag met schuurmachines, dremels, plamuurmessen en epoxy om dan te eindigen met een strak-in-de-lak Pinquin.

Met de puinhoop in ons achterhoofd van het vorige klus avontuur in Amsterdam, hebben we besloten een bus naast de boot te zetten om in te slapen. Met deze bus kunnen we dan ook de rest van Nieuw Zeeland gaan verkennen. We speuren de lokale variant van Marktplaats.nl af en nemen een kijkje bij een veilinghuis. Daar staat een oude bus die wel wat lijkt. Na een wat rokerige proefrit gaan we aan de balie wat geschiedenis van deze bus vragen. De dame kijkt in de computer, trekt een bedenkelijk gezicht en vraagt ons of we er mee het eiland willen verkennen.
'Uhh, ja, dat is wel ons plan'
'Dan wil ik jullie deze bus niet verkopen, hij is waardeloos', zegt ze zonder aarzeling.
'Er zijn al te veel problemen mee geweest, dat is niks voor jullie.'
Met grote ogen staan we haar over de balie aan te staren. Zoveel eerlijkheid hadden wij niet verwacht. En aardig als ze is belt ze dealers in de omgeving Whangarei af om een bus voor ons te zoeken, helaas. Dus nog overrompeld van deze eerlijkheid stappen wij weer op onze fiets.

Op dat moment rijdt er een busje het terrein af met 'for sale' en een telefoonnummer erop. Snel noteert Ben het nummer. Gisteravond hebben we met deze Toyota Hiace 2.9D uit 1996 een proefrit gemaakt. Vanmiddag doen we een bod...

Soms bekruipt me het gevoel dat het geld er nu wel heel snel uitvliegt. Ik stel me dan gerust dat bus en fiets ook weer verkocht worden, want ik zie ons nog niet zeilen met twee fietsen en een kampeerbus op het dek. Bovendien komt er waarschijnlijk in het maartnummer van Zeilen weer een Blauwe Pinquin-verhaal, over onze SSB-radio, en dat is ook weer goed voor de boordkas.

Zonnige groet met zadelpijn
Miek

PS. heb je nog fanmail liggen? Tot half maart:
Fam. Rutte
Dockland 5 a/b Blauwe Pinquin
211 Port Road
Port Whangarei 0110
New Zealand


Nog nooit zo'n mooi kerstpakket gezien en gekregen

Of je blog lust

Er moet gewerkt worden! De winterstop is voorbij en de vakantie ten einde. Alle visite zit weer in het vliegtuig herwaarts. De Pinquin moet weer in beweging komen. Zelfs onze hoogst gewaardeerde walkapitein Gerlof is na een geweldig, maar te kort bezoek aan de Pinquin weer 'gewoon' aan het werk en kijkt tijdens kantooruren uit over koud en guur Amsterdam. Na ruim zeven weken in de Bay of Islands gaan we op weg naar het zuiden. Whangarei is de bestemming en daar willen we de kant op met de boot om te starten aan ons grote 'halverwege-de wereldreis' klusproject.

We hebben een aantal grote klussen op het programma staan, waaronder het opnieuw schilderen van de gehele romp, het dek, het interieur en de kuip. Daarnaast zijn de zeilen en buiskap aan revisie toe, moet de motor een grote troetelbeurt inclusief een paar nieuwe verstuivers, gaan we op zoek naar een andere schroef en schroefaslagers, moeten we het roer vertroetelen en dient het lopende en staande want grondig gecontroleerd en herzien te worden. En als we dan nog niet genoeg gedaan hebben is er nog een lijst van ongeveer 50 kleinere klussen, die allemaal reuze belangrijk zijn.

We hebben geen idee hoe lang dat klussen allemaal gaat duren, maar ergens tussen de bedrijven door willen we ook nog op de fiets het Zuidereiland gaan verkennen. Het cycloonseizoen in de tropen duurt tot april en dus we hebben nog ruim drie maanden de tijd in Nieuw Zeeland voordat we weer noordwaarts naar de tropen zeilen. Met onze dan hopelijk weer helemaal strak opgepimpte Pinquin in topvorm.

Aanloop van Whangarei vanaf zee

Dat voelt als thuis! Drie knopen tegenstroom

Wat we dan gaan doen weten we nog niet precies. In ieder geval willen we naar Vanuatu en Papoea Nieuw-Guinea en dan naar Indonesië. Daarna moeten we een keuze maken over hoe we terug naar huis willen zeilen. Gaan we door de Rode Zee terug, (grofweg van Indonesië via Singapore, Thailand, India naar de Rode Zee en dan door het Suez kanaal naar de Middellandse zee) of kiezen we voor de route om Zuid Afrika?

De Rode Zee-route is sneller en korter maar heeft een groot piraten-angst gehalte en we verwachten dat we er onderweg meer mensen moeten omkopen, en daar zijn we ontzettend slecht in. Ook de Middellandse zee trekt ons niet zo, die hebben we voor een flink deel al gezien. De Zuid-Afrika- route is zeiltechnisch veel interessanter, met meer zeemijlen, een Zuid-Atlantische oversteek, de herkansing om Suriname aan te lopen en bezoekjes aan zeer afgelegen en nieuwsgierigmakende eilanden. Om over Zuid Afrika zelf nog maar te zwijgen. De keerzijde van deze keuze is de kans op erg heftig weer in het zuiden van de Indische oceaan, met bijbehorende enge zeeën.

Voorlopig neigen we naar de Zuid-Afrika route en dat is niet omdat Miek niet van scherp eten houdt. Maar het kan nog alle kanten op. Reisverhalen en ervaringen van anderen zijn altijd welkom, zodat we ons een beetje kunnen inlezen. We zijn te mailen via onder andere blauwepinquin{apenstaart}gmail.com.

Na drie dagen ploeteren met zeer weinig wind zijn we inmiddels in Urquart bay aanbeland, aan de monding van de rivier waaraan Whangarei (spreek uit: Phonkareej) ligt. Het is hier fabelachtig mooi, vooral omdat ik eigenlijk een groot industriegebied verwacht had. Morgenochtend laten we de vloed ons de rivier in duwen, en daarvoor moeten we om 5 uur anker op. Hoe dat ons vergaat kun je binnenkort ook hier lezen. Wij blijven namelijk ook in 2011 hier gewoon vrolijk over onze avonturen berichten alsof er verder helemaal niks aan de hand is.

Een geweldig jaar gewenst, en de groeten
Ben

----------

radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

The feeding roots of Kauri trees...

Het is 9.00 uur op 1 januari 2011 als ik voor het eerst in mijn leven wakker word in een kampeerbusje. Het zonnetje laat de temperatuur in het busje snel stijgen tot een tropische hitte. We staan in de tuin van Hetty die in Auckland woont. Gisteravond hebben we met Gerlof, Esther, Vera, Hetty en Craig oud en nieuw gevierd. Het vuurwerk op de Skytoren was mooi, maar er wordt hier weinig geknald of in de fik gestoken.

Met kerst is dat gelukkig anders. Op kerstnacht en eerste kerstdag fikken we op het strand van de Oke bay. Een idyllisch baaitje waar we met de Pinquin voor anker liggen. Papa en mama slapen bij ons aan boord en Gerlof, Esther en Vera staan op de camping om de hoek. Op kerstochtend wekt de zon ons dus neem ik een duik. Misschien iets te overmoedig, want binnen een halve minuut ben ik er weer uit. Het water is veel te koud. Vera is een stuk moediger. Vanaf het strand loopt ze zo het water in en dobbert daar heerlijk rond in de golven. Naast het vuur en het lekkere weer is de kerst ook erg gezellig en perfect. Zo zie ik op bijboot-excursie een rog rusten in het zand. Ik ga terug om mijn ouders op te halen. Beiden zitten op de knieen als kleine kinderen over de rand geleund ingespannen het water af te turen, terwijl ik langs de rand van de baai vaar. Hoe vaak krijg je nou de kans je ouders zo rond te varen? En er is tijd genoeg voor het uitpakken van het Super-Hannie-Seerp-kerstpakket, voetballen, schelpen zoeken, zandkastelen bouwen, een geweldig (modern) Kerstverhaal van Papa en een kersttelefoontje naar Oma Stiek. Wat fijn om haar na anderhalf jaar weer te horen.

Als 's avonds laat de zon ondergaat steken we het vuur nog eens hoog op. De vloedlijn is prachtig versierd door aanspoelende fosforescerende algen, alsof er 10.000 kleine lichtjes de waterlijn verlichten. Het is een prachtige dag, maar als ik heel eerlijk ben, voelt het toch niet echt als kerst als je in bikini over het strand rent.

Na de kerst leggen we de Pinquin veilig aan een meerboei in Opua. We gaan 6 dagen met mijn ouders op roadtrip. We rijden via het noorden de westkust naar Auckland af. We slapen op de meest uiteenlopende plekken. Van een hutje bij een boerderij tot de bovenetage van een grote villa, van een kamer in een omgebouwd ziekenhuis tot een slaapzaal in een hostel in het bos. Bij de boerderij mogen Ben en ik helpen een 5 dagen oud kalfje te voeren. Wat een zuigkracht heeft zo'n beest. 's Avonds na ons eigen gemaakte eten kletsen we wat met de boer en zijn vrouw en mogen we van de worst proeven die ze 's middags gemaakt hebben. Dit is pas verse worst.

De wandeling door het Kauri bos is indrukwekkend. Niet alleen de grootte (tot 51,5 m), de omvang (tot 13,8 m) en leeftijd (tot 2000 jaar) van deze bomen, maar ook het grote aantal bordjes. Elke boom heeft zijn eigen bordje met telkens hetzelfde: 'The feeding roots of Kauri trees are shallow and delicate. Walking off the formed, protective paths and boardwalks can kill these giant trees. Toitu te whenua, Leave the land undisturbed.' De volgende dag in het museum wordt ons duidelijk dat de bomen die er nu staan eigenlijk nog maar klein zijn. Eind 19de eeuw zijn bijna alle bomen gekapt voor het hout. De bomen die er nu nog staan, stonden op een moeilijk te bereiken plaats en zijn daarom gespaard. Ondanks of dankzij het actieve kappen van deze bomen is het Kauri museum super interessant. Er is een hele zagerij te zien, vele stoommachines en werkende dieselmotoren maar ook een groot deel van de geschiedenis van Nieuw Zeeland.

Op het strand van Baylys Beach hebben we heerlijk gewandeld, zandkastelen gebouwd en in de golven van de Tasmanzee gedoken. Tijdens de wandeling komen twee mensen recht op ons af die we niet kennen. "Jullie zijn toch van Blauwe Pinquin?" Huhh? Ze hadden via de Camping-eigenaar gehoord dat er twee Nederlanders waren die naar Nieuw Zeeland waren gezeild. Heel even voelen we ons wereldberoemd.

Op oudjaarsdag verlaten mijn ouders het land. Helaas is het dan weer tijd voor afscheid. Het was geweldig om ze deel te laten zijn van ons leven en een kijkje te geven in onze keuken, letterlijk en figuurlijk. Een dag later nemen we afscheid van Gerlof, Esther en Vera, ook zij gaan helaas weer. Met al het bezoek was december een geweldige feestmaand. Nu begint ons gewone leven weer en we verheugen ons op de klusweken die gaan komen. We zijn blij om nu weer terug aan boord te zijn. We hebben onze Pinquin best gemist...

Gelukkig Nieuwjaar en we hopen dat iedereen zijn dromen en voornemens verwezenlijkt in 2011. Of het in ieder geval probeert.

Groeten
Miek

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com