The feeding roots of Kauri trees...

Het is 9.00 uur op 1 januari 2011 als ik voor het eerst in mijn leven wakker word in een kampeerbusje. Het zonnetje laat de temperatuur in het busje snel stijgen tot een tropische hitte. We staan in de tuin van Hetty die in Auckland woont. Gisteravond hebben we met Gerlof, Esther, Vera, Hetty en Craig oud en nieuw gevierd. Het vuurwerk op de Skytoren was mooi, maar er wordt hier weinig geknald of in de fik gestoken.

Met kerst is dat gelukkig anders. Op kerstnacht en eerste kerstdag fikken we op het strand van de Oke bay. Een idyllisch baaitje waar we met de Pinquin voor anker liggen. Papa en mama slapen bij ons aan boord en Gerlof, Esther en Vera staan op de camping om de hoek. Op kerstochtend wekt de zon ons dus neem ik een duik. Misschien iets te overmoedig, want binnen een halve minuut ben ik er weer uit. Het water is veel te koud. Vera is een stuk moediger. Vanaf het strand loopt ze zo het water in en dobbert daar heerlijk rond in de golven. Naast het vuur en het lekkere weer is de kerst ook erg gezellig en perfect. Zo zie ik op bijboot-excursie een rog rusten in het zand. Ik ga terug om mijn ouders op te halen. Beiden zitten op de knieen als kleine kinderen over de rand geleund ingespannen het water af te turen, terwijl ik langs de rand van de baai vaar. Hoe vaak krijg je nou de kans je ouders zo rond te varen? En er is tijd genoeg voor het uitpakken van het Super-Hannie-Seerp-kerstpakket, voetballen, schelpen zoeken, zandkastelen bouwen, een geweldig (modern) Kerstverhaal van Papa en een kersttelefoontje naar Oma Stiek. Wat fijn om haar na anderhalf jaar weer te horen.

Als 's avonds laat de zon ondergaat steken we het vuur nog eens hoog op. De vloedlijn is prachtig versierd door aanspoelende fosforescerende algen, alsof er 10.000 kleine lichtjes de waterlijn verlichten. Het is een prachtige dag, maar als ik heel eerlijk ben, voelt het toch niet echt als kerst als je in bikini over het strand rent.

Na de kerst leggen we de Pinquin veilig aan een meerboei in Opua. We gaan 6 dagen met mijn ouders op roadtrip. We rijden via het noorden de westkust naar Auckland af. We slapen op de meest uiteenlopende plekken. Van een hutje bij een boerderij tot de bovenetage van een grote villa, van een kamer in een omgebouwd ziekenhuis tot een slaapzaal in een hostel in het bos. Bij de boerderij mogen Ben en ik helpen een 5 dagen oud kalfje te voeren. Wat een zuigkracht heeft zo'n beest. 's Avonds na ons eigen gemaakte eten kletsen we wat met de boer en zijn vrouw en mogen we van de worst proeven die ze 's middags gemaakt hebben. Dit is pas verse worst.

De wandeling door het Kauri bos is indrukwekkend. Niet alleen de grootte (tot 51,5 m), de omvang (tot 13,8 m) en leeftijd (tot 2000 jaar) van deze bomen, maar ook het grote aantal bordjes. Elke boom heeft zijn eigen bordje met telkens hetzelfde: 'The feeding roots of Kauri trees are shallow and delicate. Walking off the formed, protective paths and boardwalks can kill these giant trees. Toitu te whenua, Leave the land undisturbed.' De volgende dag in het museum wordt ons duidelijk dat de bomen die er nu staan eigenlijk nog maar klein zijn. Eind 19de eeuw zijn bijna alle bomen gekapt voor het hout. De bomen die er nu nog staan, stonden op een moeilijk te bereiken plaats en zijn daarom gespaard. Ondanks of dankzij het actieve kappen van deze bomen is het Kauri museum super interessant. Er is een hele zagerij te zien, vele stoommachines en werkende dieselmotoren maar ook een groot deel van de geschiedenis van Nieuw Zeeland.

Op het strand van Baylys Beach hebben we heerlijk gewandeld, zandkastelen gebouwd en in de golven van de Tasmanzee gedoken. Tijdens de wandeling komen twee mensen recht op ons af die we niet kennen. "Jullie zijn toch van Blauwe Pinquin?" Huhh? Ze hadden via de Camping-eigenaar gehoord dat er twee Nederlanders waren die naar Nieuw Zeeland waren gezeild. Heel even voelen we ons wereldberoemd.

Op oudjaarsdag verlaten mijn ouders het land. Helaas is het dan weer tijd voor afscheid. Het was geweldig om ze deel te laten zijn van ons leven en een kijkje te geven in onze keuken, letterlijk en figuurlijk. Een dag later nemen we afscheid van Gerlof, Esther en Vera, ook zij gaan helaas weer. Met al het bezoek was december een geweldige feestmaand. Nu begint ons gewone leven weer en we verheugen ons op de klusweken die gaan komen. We zijn blij om nu weer terug aan boord te zijn. We hebben onze Pinquin best gemist...

Gelukkig Nieuwjaar en we hopen dat iedereen zijn dromen en voornemens verwezenlijkt in 2011. Of het in ieder geval probeert.

Groeten
Miek

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com