En daar zit je dan met je mooie plannetjes. Aan het roer van je eigen bootje, om 0200 uur ’s nachts. Het laatste restje wind is zojuist weggevallen, de motor is bijgezet en je dobbert zachtjes op een lichte deining heen en weer. De vrouw waarmee je nog geen anderhalve maand geleden getrouwd bent, ligt vredig te slapen in haar zeekooi. Op zo’n tien mijl afstand zie je de kust, en een felverlichte Franse kerncentrale, lieflijk aan de voet van de hoge krijtrotsen. Geen scheepvaart om je heen, in de verte een vissersbootje. Uiterst vredig allemaal. Nog 88 mijl te gaan, en de stroom begint langzaam tegen te staan. ‘Dat kan nog wel eens een tijdje gaan duren’, denk ik licht geïrriteerd. . En dan meteen: ‘Maar dat was toch juist de bedoeling van deze hele onderneming?’ Er is dus weer iets om aan te wennen. Dat we de tijd hebben. Dat je wel tegen iedereen kunt roepen dat je de wereld gaat omzeilen, maar dat je dan wel eerst de rust in je kont moet hebben om een simpele nachtwacht bij windkracht 1 uit te zitten. De wijsheid komt geloof ik met de in het donker gevaren mijlen.
Het is zonnig in Cherbourg, en wij kunnen het weten. We hebben het gemijmer van de nachtwacht overleefd en liggen inmiddels royaal afgemeerd met uitzicht op een standbeeld van Napoleon op een dik paard. Hij wijst resoluut in een bepaalde richting, om het Franse volk met zijn visie de toekomst te wijzen. Met peilkompas en enig rekenwerk heb ik echter ontdekt dat hij precies naar het afgelegen eiland St. Helena wijst, waar hij jaren nadat hij voor dit beeld poseerde, in ballingschap is overleden. St. Helena is een uiterst afgelegen eiland tussen Afrika en Zuid-Amerika en wellicht komen we daar ook nog wel. Voorlopig is onze eerste prioriteit een hap warm eten en het opladen van de kruimeldief met Franse kernstroom.
Je moet weten dat er aan boord van de Blauwe Pinquin een scala aan (quasi) wetenschappelijke experimenten plaatsvindt. Deze keer hebben wij onze cognitieve overcapaciteit gericht op Klein Duimpje, onze nieuw aangeschafte kruimeldief. De stelling is namelijk dat een kruimeldief het veel beter doet op kernenergie. En aangezien Frankrijk voor 80% op kernenergie draait, zijn we hier aan het juiste adres. En dus is onze kruimeldief voor het eerst opgeladen met kernenergie. Je merkt dat dat goed spul is want de boot was nog nooit zo stofvrij. Het experiment wordt binnenkort herhaald met zelfopgewekte windenergie en dan zullen we verslag doen van de bevindingen. Met die windenergie gaat het trouwens uitstekend. Op ons tochtje van Boulogne naar Dieppe (50 mijl, windkracht 5, fantastisch gezeild, zie filmpje) produceerde onze windmolen zoveel ampères dat we met gemak 10 kilo frikadellen hadden kunnen frituren. Meer dan 15 ampère bij 23 knopen wind, en het lawaai viel erg mee. De Mastervolt accumonitor houdt het allemaal netjes bij en ik kan altijd precies zien wat er geladen wordt en/of verbruikt. Goed spul! Ons volgende experiment wordt wellicht ‘Het electrocuteren van kleine knaagdieren m.b.v. windenergie’, maar nog niet alle bemanningsleden zijn overtuigd van nut/noodzaak.
We zijn sinds ons laatste verhaal in vier sprongen in Cherbourg beland. Van Oostende naar Duinkerken, toen naar Boulogne s/mer en van daar uit naar Dieppe. De laatste sprong was de grootste, vanaf Dieppe, een tocht van 110 mijl. We steken de baai van de monding van de Seine over, richting het puntje van Normandie. Een soort mini-oversteekje dus. Uitgezwaaid door Rutger, Margo, Pien en Saar, want die kwamen nog even op bezoek vanaf hun vakantieadres. Vanaf het strand konden ze ons langzaam aan de horizon zien verdwijnen. Het was voor het eerst deze reis dat we een nachtje zijn doorgevaren en dat ging erg goed. Zelfs het totale gebrek aan daglicht kon ons onderweg niet van de wijs brengen. In het donker kan de zee een eng zwart ding zijn, onvoorspelbaar en een beetje dreigend. Gisteren niets van dat alles. Er kwam al snel een heel mooi maantje op en het was heel erg rustig weer. Af en toe iets heel groots in de buurt, maar we merken dat onze radarreflector het doet. Zelfs de hele grote boten varen netjes om ons heen. Maar daar gaan we nooit vanuit, dus het blijf altijd heel goed opletten en tijdig van koers veranderen als we denken dat dat nodig is. Dichter dan een mijl ( 1.852 meter) van zo’n grote boot willen we liever niet komen en over het algemeen lukt dat prima. Onze timing blijkt achteraf ook uitermate goed, want we hebben de stroom mee op het laatste stukje richting Cherbourg. Het is dan al lang weer licht geworden, en als we de vuurtoren bij Barfleur naderen krijgen we een waanzinnige ebstroom in de rug. Met 9,5 knoop razen we richting de eindstreep, terwijl de wind ons maar met 4,5 knoop voortstuwt. Overal om ons heen rare stroomwervelingen. De kardinale boeien schieten als hectometerpaaltjes langs de boot en het is heel snel duidelijk dat we vanaf nu het getij te vriend moeten houden. De aankomst in Cherbourg laat niet lang op zich wachten. De haven ligt in een gigantische kunstmatige kom, omringd door vijf groteske forten, waarvan er één compleet aan puin. Die stammen uit de tijd dat er nog wel eens wat oorlog gevoerd werd in Noord-Europa en alle landen bang voor elkaar waren. In Duinkerken, waar we drie dagen geleden een nachtje zijn overgebleven, waren er ook al flink wat oorlogsdeuken te zien. Daar is de gehele binnenstad opgetrokken uit jaren vijftig prefabbeton omdat vrijwel alles daar is platgeschoten. Lang leve de Europese Eenwording. Wilders-stemmers zouden er goed aan doen eens een vaartochtje langs de kust naar het zuiden te maken. Misschien dat de aanblik van al dat oorlogsgeweld helpt om de anti-Europese houding wat te nuanceren. En anders mogen ze naar het Oostfront. Trots op Nederland.
Inmiddels regent het in Cherbourg,maar dat is morgen voorbij is ons beloofd. We gaan een tochtje voorbereiden richting Alderney, een kanaaleiland hier in de buurt. Mocht dat niks worden dan gaan we naar Engeland. Maar daarover later meer.
Op de foto Pien Fortuin. Hooggeeerd bezoek aan boord van de Blauwe Pinquin. Ze heeft Aap en Betty, onze knuffels, in haar decolletee verzameld. Ze kwam met haar ouders op bezoek in Boulogne. Erg leuk om de familie Fortuin even als 'gasten' aan boord te hebben.
Mocht iemand trouwens enig idee hebben waarom er op 18 augustus 1942 (dus een jaar vóór d-Day) een stuk of 5000 Canadezen op het strand zijn geland in Dieppe en omgeving en kansloos in de pan zijn gehakt, laat het dan even weten in de reacties hieronder.
Hoi Ben en Miek,
BeantwoordenVerwijderenGeweldig om te zien dat inmiddels alles zo super gaat. Compleet iets anders dan onze reis door Marokko maar ik geniet er met evenveel plezier van.
Waar jullie om gevraagd hebben: De Slag bij Dieppe. Deze vond plaats op 18 en 19 augustus 1942. Het doel van deze actie was het vernietigen van de radarinstallaties en de Duitse defensie aldaar. Naast de Canadese troepen waren er ook Franse, Engelse en Amerikaanse soldaten bij betrokken. Helaas werden zij opgewacht door de Duitsers...en daar hebben jullie waarschijnlijk de resultaten van gezien.
Tot zover de geschiedenisles voor vandaag (ben toch een juf he).
Vanaf vandaag volg ik trouw jullie blog. Kunnen wij over een half jaar onze vakantie gaan plannen bij jullie in de buurt!
Liefs, Sharon & Ferdi
Beste Blauwe Pinguin,
BeantwoordenVerwijderenHeb ik jullie toch gevonden op het internet! In Scheveningen kwamen wij met onze collega-Victoire even naast jullie liggen. Heel leuk om jullie reis nu via dit blog te kunnen volgen. Ontzettend veel succes en een prachtige trip. Ik heb erg gelachen om de rode diesel.
Misschien komen we elkaar volgend jaar wel ergens in de Carieb tegen als wij ook vertrokken zijn.
Groeten,
Erik Staal, e.staal@solutionbox.nl
Hoi lieverds,
BeantwoordenVerwijderenHet antwoord op de prijsvraag heb ik niet, maar vind het een genot om jullie verhaal te lezen. Altijd lachen!! :-)
En ook fijn om even te zien dat jullie en pinguin nog leven en goed vooruit komen. Hoe is t met Bonnie btw????
Mis jullie en hoop jullie gauw samen met Teigetje op te zoeken. Bon voyage!
Liefs Stoffel
Heeey Miek en Ben!
BeantwoordenVerwijderenWat supergaaf om de verhalen van jullie vaaravontuur te lezen. Echt heel erg leuk! Zo te lezen bevalt het jullie helemaal prima op die mooie blauwe zee (remember my song?). Ennuh... hoe is het nou om nog in jullie wittebroodsweken te vertrekken en het idee te hebben dat jullie de komende drie jaar lekker met jullie droom bezig kunnen zijn? Dubbele pret, volgens mij. By the way: Bali was echt helemaal toppie. Dus mochten jullie op jullie reis nog in de buurt zijn, zeker even doen! Er ligt daar trouwens een eilandje vlak bij (Nusa Lembongan) dat ook het bezoeken meer dan waard is. Maar goed, jullie zien natuurlijk zo ontzettend veel, dat dat misschien wel helemaal niets meer voorstelt, haha. Dus blijf vooral verslag doen, wellicht dat we er nog een mooie reisbestemming uit kunnen oppikken!
Heel veel plezier en geluk en ik houd jullie via de blog goed in de gaten. En uiteraard stuur ik zo nu en dan even een berichtje!
Liefs Ilze (en ook van Wouter)
hee, jullie hebben een naambordjedinges! woehoe!
BeantwoordenVerwijderenmij is zojuist gebleken dat drie jaar een betere tijdspanne is voor een vakantie dan twee weken...
al hebben we wel rusland van dichtbij kunnen bekijken en ben ik op een dooie zeehond gaan staan in de veronderstelling dat het een steen was. ik kan het eerste meer aanraden dan het tweede.
wel jammer dat ik jullie geen stijlvol kaartje heb kunnen sturen, want daar hadden ze meer dan genoeg van, met mysterieuze estische teksten en goudbespikkelde bloemen enzo. maar ik stuur nog wel een linkje met de foto's, voor als je je eens geweldig verveelt ;)
The Dieppe Raid, also known as the Battle of Dieppe, Operation Rutter and, later, Operation Jubilee, was a Second World War Allied attack on the German-occupied port of Dieppe. The raid took place on the northern coast of France on 19 August 1942. The assault began at 5:00 a.m. and by 10:50 a.m. the Allied commanders were forced to call a retreat. Over 6,000 infantrymen, predominantly Canadian, were supported by limited Royal Navy and large Royal Air Force contingents.
BeantwoordenVerwijderenNo major objectives of the raid were accomplished. A total of 3,623 of the 6,086 men (almost 60%) who made it ashore were either killed, wounded, or captured. The air force failed to lure the Luftwaffe into open battle, and lost 96 aircraft (at least 32 to flak or accidents), compared to 48 lost by the Luftwaffe. The Royal Navy lost 33 landing craft and one destroyer. The events at Dieppe later influenced preparations for the North African (Operation Torch) and Normandy landings (Operation Overlord).Of the nearly 5,000 strong Canadian contingent deployed that early August morning, 3,367 were killed, wounded or taken prisoner; an exceptional casualty rate of 68%. The British Commandos had lost 247 men. The Royal Navy lost one destroyer (HMS Berkeley) and 33 landing craft, suffering 550 dead and wounded. The RAF lost 106 aircraft to the Luftwaffe's 48. The German Army’s casualties totalled no more than 591.
While the Canadian contingent fought bravely in the face of a determined enemy, it was ultimately circumstances outside their control which doomed their fate. Despite criticism concerning the inexperience of the Canadian regiment that was engaged in battle, scholars have noted that even seasoned professionals would have been hard-pressed under the deplorable conditions suggested by their superiors. The commanding officers who designed the raid on Dieppe had not envisioned such losses. The lessons learned at Dieppe essentially became the textbook of “what not to do” in future amphibious operations, and subsequently laid the framework for the Normandy landings just two years afterward. Coincidentally, the lessons learned at Dieppe by the British, American and Canadian forces were also mirrored by the opposing German officials. Most notably, Dieppe highlighted:
The need for preliminary artillery support
The need for a sustained element of surprise
The need for proper intelligence concerning enemy fortifications
The avoidance of a direct frontal attack on a defended port city, and
The need for proper re-embarkation craft.
However, certain measures were not implemented due more to foresight than to ignorance by the raid designers. British and Canadian officials supposedly withheld the use of air and naval bombardments in an attempt to limit casualties of French civilians in the port-city core. The planners of the Dieppe Raid feared that unjustifiable civilian losses would anger and further alienate the Vichy government; an unattractive option considering the intent of Operation Torch not three months later.
The losses at Dieppe were claimed to be a necessary evil. Mountbatten later justified the raid by arguing that lessons learned at Dieppe in 1942 were put to good use later in the war. As a consequence of the lessons learned at Dieppe, the British developed a whole range of specialist armoured vehicles which allowed their engineers to perform many of their tasks protected by armour, most famously Hobart's Funnies. The disaster also identified a need for much heavier naval firepower in future raids, and it was recognised that this should include aerial bombardment.