Het is zonnig in Cherbourg

En daar zit je dan met je mooie plannetjes. Aan het roer van je eigen bootje, om 0200 uur ’s nachts. Het laatste restje wind is zojuist weggevallen, de motor is bijgezet en je dobbert zachtjes op een lichte deining heen en weer. De vrouw waarmee je nog geen anderhalve maand geleden getrouwd bent, ligt vredig te slapen in haar zeekooi. Op zo’n tien mijl afstand zie je de kust, en een felverlichte Franse kerncentrale, lieflijk aan de voet van de hoge krijtrotsen. Geen scheepvaart om je heen, in de verte een vissersbootje. Uiterst vredig allemaal. Nog 88 mijl te gaan, en de stroom begint langzaam tegen te staan. ‘Dat kan nog wel eens een tijdje gaan duren’, denk ik licht geïrriteerd. . En dan meteen: ‘Maar dat was toch juist de bedoeling van deze hele onderneming?’ Er is dus weer iets om aan te wennen. Dat we de tijd hebben. Dat je wel tegen iedereen kunt roepen dat je de wereld gaat omzeilen, maar dat je dan wel eerst de rust in je kont moet hebben om een simpele nachtwacht bij windkracht 1 uit te zitten. De wijsheid komt geloof ik met de in het donker gevaren mijlen.

Het is zonnig in Cherbourg, en wij kunnen het weten. We hebben het gemijmer van de nachtwacht overleefd en liggen inmiddels royaal afgemeerd met uitzicht op een standbeeld van Napoleon op een dik paard. Hij wijst resoluut in een bepaalde richting, om het Franse volk met zijn visie de toekomst te wijzen. Met peilkompas en enig rekenwerk heb ik echter ontdekt dat hij precies naar het afgelegen eiland St. Helena wijst, waar hij jaren nadat hij voor dit beeld poseerde, in ballingschap is overleden. St. Helena is een uiterst afgelegen eiland tussen Afrika en Zuid-Amerika en wellicht komen we daar ook nog wel. Voorlopig is onze eerste prioriteit een hap warm eten en het opladen van de kruimeldief met Franse kernstroom.

Je moet weten dat er aan boord van de Blauwe Pinquin een scala aan (quasi) wetenschappelijke experimenten plaatsvindt. Deze keer hebben wij onze cognitieve overcapaciteit gericht op Klein Duimpje, onze nieuw aangeschafte kruimeldief. De stelling is namelijk dat een kruimeldief het veel beter doet op kernenergie. En aangezien Frankrijk voor 80% op kernenergie draait, zijn we hier aan het juiste adres. En dus is onze kruimeldief voor het eerst opgeladen met kernenergie. Je merkt dat dat goed spul is want de boot was nog nooit zo stofvrij. Het experiment wordt binnenkort herhaald met zelfopgewekte windenergie en dan zullen we verslag doen van de bevindingen. Met die windenergie gaat het trouwens uitstekend. Op ons tochtje van Boulogne naar Dieppe (50 mijl, windkracht 5, fantastisch gezeild, zie filmpje) produceerde onze windmolen zoveel ampères dat we met gemak 10 kilo frikadellen hadden kunnen frituren. Meer dan 15 ampère bij 23 knopen wind, en het lawaai viel erg mee. De Mastervolt accumonitor houdt het allemaal netjes bij en ik kan altijd precies zien wat er geladen wordt en/of verbruikt. Goed spul! Ons volgende experiment wordt wellicht ‘Het electrocuteren van kleine knaagdieren m.b.v. windenergie’, maar nog niet alle bemanningsleden zijn overtuigd van nut/noodzaak.


We zijn sinds ons laatste verhaal in vier sprongen in Cherbourg beland. Van Oostende naar Duinkerken, toen naar Boulogne s/mer en van daar uit naar Dieppe. De laatste sprong was de grootste, vanaf Dieppe, een tocht van 110 mijl. We steken de baai van de monding van de Seine over, richting het puntje van Normandie. Een soort mini-oversteekje dus. Uitgezwaaid door Rutger, Margo, Pien en Saar, want die kwamen nog even op bezoek vanaf hun vakantieadres. Vanaf het strand konden ze ons langzaam aan de horizon zien verdwijnen. Het was voor het eerst deze reis dat we een nachtje zijn doorgevaren en dat ging erg goed. Zelfs het totale gebrek aan daglicht kon ons onderweg niet van de wijs brengen. In het donker kan de zee een eng zwart ding zijn, onvoorspelbaar en een beetje dreigend. Gisteren niets van dat alles. Er kwam al snel een heel mooi maantje op en het was heel erg rustig weer. Af en toe iets heel groots in de buurt, maar we merken dat onze radarreflector het doet. Zelfs de hele grote boten varen netjes om ons heen. Maar daar gaan we nooit vanuit, dus het blijf altijd heel goed opletten en tijdig van koers veranderen als we denken dat dat nodig is. Dichter dan een mijl ( 1.852 meter) van zo’n grote boot willen we liever niet komen en over het algemeen lukt dat prima. Onze timing blijkt achteraf ook uitermate goed, want we hebben de stroom mee op het laatste stukje richting Cherbourg. Het is dan al lang weer licht geworden, en als we de vuurtoren bij Barfleur naderen krijgen we een waanzinnige ebstroom in de rug. Met 9,5 knoop razen we richting de eindstreep, terwijl de wind ons maar met 4,5 knoop voortstuwt. Overal om ons heen rare stroomwervelingen. De kardinale boeien schieten als hectometerpaaltjes langs de boot en het is heel snel duidelijk dat we vanaf nu het getij te vriend moeten houden. De aankomst in Cherbourg laat niet lang op zich wachten. De haven ligt in een gigantische kunstmatige kom, omringd door vijf groteske forten, waarvan er één compleet aan puin. Die stammen uit de tijd dat er nog wel eens wat oorlog gevoerd werd in Noord-Europa en alle landen bang voor elkaar waren. In Duinkerken, waar we drie dagen geleden een nachtje zijn overgebleven, waren er ook al flink wat oorlogsdeuken te zien. Daar is de gehele binnenstad opgetrokken uit jaren vijftig prefabbeton omdat vrijwel alles daar is platgeschoten. Lang leve de Europese Eenwording. Wilders-stemmers zouden er goed aan doen eens een vaartochtje langs de kust naar het zuiden te maken. Misschien dat de aanblik van al dat oorlogsgeweld helpt om de anti-Europese houding wat te nuanceren. En anders mogen ze naar het Oostfront. Trots op Nederland.

Inmiddels regent het in Cherbourg,maar dat is morgen voorbij is ons beloofd. We gaan een tochtje voorbereiden richting Alderney, een kanaaleiland hier in de buurt. Mocht dat niks worden dan gaan we naar Engeland. Maar daarover later meer.

Op de foto Pien Fortuin. Hooggeeerd bezoek aan boord van de Blauwe Pinquin. Ze heeft Aap en Betty, onze knuffels, in haar decolletee verzameld. Ze kwam met haar ouders op bezoek in Boulogne. Erg leuk om de familie Fortuin even als 'gasten' aan boord te hebben.

Mocht iemand trouwens enig idee hebben waarom er op 18 augustus 1942 (dus een jaar vóór d-Day) een stuk of 5000 Canadezen op het strand zijn geland in Dieppe en omgeving en kansloos in de pan zijn gehakt, laat het dan even weten in de reacties hieronder.