Visite en Vigo

In Oostende kwam Vincent V. een borrel halen. In Dieppe kwam Rutger met zijn gezin lunchen. In Dartmouth kwamen Mirjam en Michiel logeren en in Dittisham kwamen Marc en Caroline dineren. Geen van allen is mee wezen zeilen. Vincent, de broer van Ben is de eerste die komt om mee te varen. En hoewel we niet veel mijlen gevaren hebben, was dat erg leuk. Het Blauwe Pinquin team was opeens drie Rutte's sterk. En nu dus weer twee. Vanmiddag, toen de zon nog scheen hebben we Vincent uitgezwaaid toen hij met de bus richting Porto vertrok.

Ons plan was om vanuit Vigo naar Lissabon te varen. Helaas was er weinig wind. Het hele stuk op de motor varen is geen optie en dus kiezen we voor een bezoek met rondleiding aan de Islas Cies, waar we inmiddels kind aan huis zijn. In Vigo gaan we eerst nog een dag op zoek naar onderdelen voor de boot. Met Vincent als tolk is dat heel handig. Vigo is de grootste stad van Galicië en vanuit hier vaart een van de grootste visserijvloten van Europa. Er wordt in deze stad gewerkt en dat is heel prettig winkelen. In plaats van boetiekjes met kettingen en kraaltjes vinden we hele straten vol met machinedraaibanken, laswerkplaatsen en kopergieterijen.

Van Vigo naar de Isla Cies zeilen we heerlijk. Het is weliswaar een stukje van niks, maar we hebben windsterktes tussen de 1 en 23 knopen vanuit west tot zuid, het is mooi weer en de omgeving is prachtig. We vinden en fijn ankerplekje vlakbij het strand en gaan 's middags op wandeltocht naar de vuurtoren op het zuidpuntje. We laten onze huisdieren Aap en Top meegenieten van het prachtige uitzicht. Vincent heeft een pinguïn, genaamd Top, die hem al 20 jaar vergezeld op al zijn reizen. Onze Aap kan er inmiddels ook wat van, en samen mogen ze mee in de rugzak.

Er is geen wind en de zee is spiegelglad als ik 's ochtends mijn hoofd uit het voorluik steek. Het is wel heel mistig en zonder zicht vaart het hier niet fijn, dus wachten we tot in de middag met vertrekken. De tijd brengen we door met het repareren van de lier, kijken in de Lonely Planet, koffie drinken, sleutelhangers knopen en slap ouwehoeren. Als we vertrekken staat onze nieuwe hengel parmantig in zijn houder aan het hek. De zee is nog steeds spiegelglad als we de 8 mijl naar Baiona in matig zicht op de motor varen.

Terwijl ik binnen een boekje lees, zijn de gebroeders druk met vissen. Bij de hengelwinkel hebben we een lok-visje gekocht voor aan de hengel. Deze is wel wat groot en ze besluiten eerst wat andere kleinere aasjes te proberen. Die blijven allemaal drijven en zijn dus geen succes. Als ze alle soorten hebben geprobeerd, besluiten ze het grotere visje te proberen. Binnen een half uur hoor ik een ratelend geluid gevolgd door een druk gepraat en enthousiast geroep. 'We hebben beet!', 'Het is een grote!' en meer van dit soort kreten. Ik snel me naar buiten waar ze samen druk bezig zijn de vis te vermoeien.
Even denken ze 'm kwijt te zijn, want de weerstand is weg. Later blijkt dat de vis zich gewonnen heeft gegeven. Eenmaal in de boot, moet de vis zo snel en pijnloos mogelijk om het leven gebracht worden. Resoluut slaat Vincent de vis tussen de ogen. We wachten op een nieuw teken van leven maar dit komt niet meer. De vis, die we inmiddels Frits genoemd hebben, is dood. In 'The cruisers Handbook of Fishing' kijken we of we kunnen achterhalen welke soort vis we hebben gevangen. Helaas kunnen we 'm niet vinden. Wel lezen we, dat we de vis het beste zo snel mogelijk kunnen schoonmaken. Heel stoer pak ik het roer. Dit lijkt mij mannenwerk!
De buik wordt open gesneden en alle organen schenken we terug aan de zee, gevolgd door schubben en kop. We zijn nog niet zover dat we daar soep van trekken. Het zelf schoonmaken is al een hele stap.

Eenmaal in Baiona gooien we het anker uit in een prachtige beschutte baai. Achter ons anker daalt de adrenaline-spiegel van de bemanning weer naar zeeniveau en wordt er geproost op de allereerste vangst. Frits wordt verwerkt tot heerlijk avondmaal, waarna we in bijboot Bonnie stappen om het stadje te verkennen. Als we bij een restaurant een gelijksoortige vis in de etalage zien liggen, is al onze twijfel over de eetbaarheid van Frits verdwenen. We vragen de restaurateur wat we hebben gevangen, en het blijkt een Zeebaars te zijn.

Baiona is een oud stadje met mooie gevels, smalle, bochtige staten waar je de paardenhoeven nog hoort galopperen en gezellige kroegen. Aan de kater de volgende morgen kunnen de gebroeders merken dat de vangst van de vorige dag goed gevierd is. Als de ergste pijn in het hoofd verdwenen is, gaan we kijken bij de replica van de 'Pinta'. Dit scheepje, van ongeveer 20 meter, kwam hier in 1493 aan land met het goede nieuws dat Columbus een nieuwe route naar Indie had ontdekt (wat achteraf Amerika bleek te zijn). Als ik aan boord sta van dit schip weet ik zeker dat ik niet wil ruilen. Het heeft dan wel heel veel ruimte voor voorraad, maar daar houden de voordelen ook wel op. Snel zal zij niet gaan en bij een beetje zeegang is alles nat.

Na de 'Pinta' kijken we bij het kasteel iets verder op. De ommuring is prachtig gerestaureerd en na een foute afslag lopen we er bijna 3 km omheen langs het water voordat we weer een ingang vinden. Als we de hoge muur binnengaan, ben ik lichtelijk verbaasd. Ik verwacht een binnenplein van steen met een kasteel er op. Niets is minder waar want ik loop een bos binnen, geurend naar dennenbomen en eucalyptus. Wat is er zo bijzonder aan deze bomen, dat er een gigantische hoge muur omheen is gezet? Een vervallen stal staat verderop tussen de bomen. Dit is wel een bijzonder bos en het voelt alsof het hier al een paar eeuwen heel rustig is. Als we weer naar buiten lopen zien we een citroenboom met lekkere rijpe gele citroenen. Ik probeer er een uit de boom te jatten, maar ik kan er net niet bij.

En nu zijn we weer terug aan boord, met z'n tweeën, net voor de regen. Vincent is onderweg naar Porto en wij trekken een flesje wijn open, bakken een biefstuk en wachten op zon en wind. We gaan naar het zuiden de zomer achterna. Terwijl Vincent naar het noorden gaat, terug naar Nederland, terug naar de herfst. Een ding hebben we geleerd, zulke gasten aan boord kunnen we er altijd bij hebben!

Miek

Spanje

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com