donderdag 30 juli 2009

De Blauwe Pinquin en het Douane-Diesel-Debacle

Het is gelukt, we zijn de grens van Nederland dan toch gepasseerd.

Dit ging niet zomaar. Op Woensdag vertrokken uit Scheveningen. De motor moest het doen. Met samengeknepen billen tussen de pieren door, hij doet het nog…
Nog een uurtje mee laten lopen, hij bleef het doen. Bij de maasmond zetten we de motor bij , want helaas was de oversteek precies in de wind. Gelukkig loopt het dieseltje zoals het hoort.

De wind wordt als maar minder en we zetten de motor bij om de Roompot, waar we zullen overnachten, bij daglicht te halen. Nog geen twee mijl voor de sluis, geen zuchtje wind, de stroom bijna slack, stopt de motor, opeens, niks meer…het zou toch niet…. Hij heeft het de hele dag goed gedaan, en nu, in het zicht van de finish… : diesel op!! De jerrycans leeg, geen druppel meer. Wat een sukkels. Heel druk met reparaties aan de motor geweest en dan vergeten om genoeg diesel mee te nemen!

We roepen de sluiswachter op of hij ons helpen kan. ‘ik heb geen boten meer buiten’ is zijn antwoord. Spoedig daarop klinkt het over de marifoon ‘hier de Yerseke 77, wij komen nog naar binnen en kunnen ze een sleepje geven. We hebben nog een uurtje werk.’ We zijn blij maar een uur duurt lang, rond dobberend, zonder enige voorstuwing vlak voor de stormvloedkering van de Oosterschelde, net te diep (10 meter) om een anker uit te gooien. Het wordt donker en er ontstaat na anderhalf uur enige twijfel of ze ons vergeten zijn.
Na twee uur wachten doemt er in de verte een licht op, zouden dat onze redders zijn? Als ze dichterbij komen zetten ze de schijnwerper aan, wij blij. Het zijn twee jongens (23 en 24 jaar) die net voor zichzelf begonnen zijn en 10 minuten omvaren geen probleem vinden. Ze slepen ons naar binnen terwijl een beetje beduusd achter ze aan sturen. Voor de sluis leggen ze de Blauwe Pinquin netjes bij een andere boot langszij alsof ze niet anders doen. We drinken een biertje met ze en gaan slapen. Yerseke 77 bedankt!

De volgende ochtend op zoek naar diesel. De dichtstbijzijnde plek is de Marina en anders Zierikzee. Niet op loop afstand, geen bushalte in de buurt. Aan het einde van de steiger is een vissertje bezig diesel te tanken, rode diesel. We weten dat het niet mag, maar met 5 liter kunnen we naar de Marina. Ben gaat het vragen, we kunnen 5 liter van ze kopen, geen probleem. We starten de motor, hij loopt weer. Gelukkig toch geen motorpech, alleen een beginnersfout. De sluis gaat open en we varen er in op weg naar Roompot Marina om te bunkeren. We leggen de boot vast, kijken omhoog, een douane beambte. Ben zegt maar meteen: ‘U komt voor de rode diesel in onze tank?’ ‘Vaart u maar even naar de steiger buiten de sluis’ is het antwoord. We vertellen het verhaal, de sleep, de diesel, het bunkeren in de Marina. Ze luisteren naar het verhaal, twijfelen of het een boete moet worden maar zijn toch goed van humeur. Als we naar de Marina varen, daar de rode diesel af tappen en dan vullen met ‘gewone’ witte diesel, komen zij kijken en is het goed. Een opluchting. Het had een dure 5 liter kunnen worden.


We bunkeren en gaan weer terug, de sluis door en zetten koers richting Oostende. Het is redelijk bezeild en de stroom doet de rest. We zijn blij als we rond een uur of 18uur de eerste gastenvlag kunnen hijsen. Dat er nog veel mogen volgen!
Donderdag liggen we verwaaid met waarschuwing 7. Een goede reden om eens wat van Oostende te bekijken. En van daaruit zijt gij gegroet!

Miek

maandag 27 juli 2009

Scheveningen-Scheveningen


Een beruchte etappe, zo bleek al snel. Na een paar dagen provianderen, de koelkast laten bijvullen met koelgas ( R134, een aanrader) en vis eten was het zaterdagmorgen tijd voor het verlaten van NL, richting Oostende. WIndkracht 5, maar wel net bezeild, dus dat moest lukken. Maar......

Tussen de pieren, met het zeil net gehezen hield de motor er mee op. ARGH! Het is lastig te beschrijven wat voor een dreun dat was voor de bemanning van de Blauwe Pinquin. Maar gelukkig was de weg naar buiten goed bezeild en was het geen moment gevaarlijk. Na een half uurtje balen en tegen de wind in hakken zijn we gaan bijliggen. Bijliggen is de zeilen zo zetten dat je niet echt meer vooruit komt. HJet is dan even rustig aan boord en dat is handig als je wilt proberen het probleem met de motor op te lossen.

Na een uurtje bijliggen op zee kon het euvel niet gefixt worden. Het oversteken van de maasmond zonder motor is heel gevaarlijk en dom. De allergrootste boten van de wereld varen daar in optocht naar binnen en buiten en jij moet daar tussendoor. Zonder motor, heel hoog aan de wind. Niet slim. Dus wij weer terug naar Scheveningen, waar we eigenlijk al veel te lang geweest waren. De wind was inmiddels iets afgenomen tot een dikke 4 en met ruime wind en aardig wat spanning in de benen stoven we op de pier af. Telefonisch contact met de havenmeester had ervoor gezorgd dat hij ons al lag op te wachten met zijn speedbootje en zodra we naar binnen voeren en het zeil lieten zakken kwam hij langszij, knoopte vast en sleepte ons naar een mooie box in de haven. Een uur later zaten we in de zon op het achterdek alsof er nooit iets gebeurd was. Te balen als een stekker, dat wel.

Maandag met wat tips van de lokale monteur is Ben aan de slag gegaan en hopelijk is het nu gefixt. Morgen (dinsdag) waarschijnlijk tweede poging.


PS Als je wat te melden hebt doe het dan vooral in de reacties onderaan deze blogs. Is leuk als wij weer eens met dieselhanden proberen te wifi-en.

mzl

dinsdag 21 juli 2009

Tussen de pier door




Grijsblauw water dat ruist! En het stroomt onder ons schip door, prachtig helder, zout en bubbelig. Eindelijk op zout, eindelijk écht onderweg! Vandaag zijn we uit IJmuiden vertrokken na een dagje reparaties, inkopen en op adem komen. En zojuist zijn we na een korte etappe in Scheveningen aangekomen. Heel relaxed, heerlijk bezeild, met heel weinig problemen, en een motor die bleef lopen tussen de pieren. Dat mag ook wel na eergisteren, toen we nota bene nog veel moeite hadden om vanuit Amsterdam in IJmuiden te komen.

De dieselmotor hield er zondag namelijk na een anderhalf uur varen mee op. En toen deed ie het weer even, en toen weer niet. Ontluchtingsprobleem. Op de fok konden we dat de eerste keer oplossen maar de tweede keer niet en we waaiden op de kant. Niet echt een pretje in het Noordzeekanaal, waar boten zo groot als olietankers en gigantische containerschepen (zo groot als de ego's van incompetente VVD wethouders) af en aan varen. Daar ronddrijven zonder motor is niet echt leuk, sterker nog, na alle stress, spanning, haast en vliegwerk, emoties en andere menselijke ongemakken was het net even de laatste druppel. Die moest dus even worden weggepinkt en toen konden we op ons gemakkie afscheid nemen van mamsen en papsen, (schoon)broers en zussen. Op de kade voor de sluis van IJmuiden. Ons grote uitzwaai feest hadden we vorige week al gehad, maar omdat we stiekem toch nog niet klaar waren, hebben we er nog een paar dagen aangeplakt. En die paar dagen werden uiteindelijk een week.

Wat hebben we gedaan in die extra week?? Daar hebben alle uitzwaaiers van vorige week natuurlijk wel recht op, op die informatie. Nou eigenlijk best veel. Zo is de SSB installatie (kortegolfzender met emailmogelijkheid) volledig geinstalleerd en operationel, en bovendien staat er een gigantische RVS joekeloerus op het achterdek. 3 meter hoog, met erbovenop een windgenerator! Foto's volgen, maar dankzij Seerp K. te A. en Vincent V. uit U. staat het erop en functioneert het ook nog. Na het in- en opbouwen moest de zender ook nog even gecontroleerd worden en daarvoor moesten we naar Enkhuizen. Omdat alles nou eenmaal uitloopt draaide die tocht uit op een nachtzeiltochtje met een heerlijk ruim windje en snelheden van 7 knopen. Om 3 uur vrijdagochtend knoopten we vast in de buitenhaven van Enkhuizen. Vrijdagmidag werd de zender in gebruik gesteld en vrijdagavond rond half acht gooiden we weer los richting Amsterdam. Jan van Shiptron heeft ons geweldig geholpen. Zaterdag nog de laatste restjes dingen doen en provianderen (bij de DEKAmarkt een halfuur voor sluitingstijd) en zondag met Jextel en Jokpil aan boord richting de sluis van IJmuiden. Dat dus.

En nu liggen we sinds vanmiddag in de Marina van Scheveningen. We waren net voor de dikke buien binnen. We zijn onderweg!! Het voelt goed, het voelt als vakantie. Niks wereldreis. Grote Vakantie!!

Benieuwd hoe lang dat gevoel blijft. In ieder geval valt langzaam de meeste stress een beetje van ons af en beginnen we met uitrusten. Het weer is redelijk instabiel, dus we zien wel even hoe en wanneer we een grote sprong zuidwaarts gaan maken. Voorlopig waarschijnlijk een beetje hoppen.

Voordat we in Nederland de deur achter ons dichtdoen moeten we nog even wat administratieve dingetjes regelen, en ook nog wat inkopen en daarvoor is Scheveningen prima geschikt. Dus we blijven morgen nog een dagje liggen in de OER-gezellige marina. Net zo makkelijk.

De foto is nog van de trouwerij. Gisteren precies een maand geleden. Het Blauwe Pinquin-team is namelijk in het echt verbonden. Dat u het even weet.

vrijdag 10 juli 2009

Afscheid is nabij


De afgelopen 3 maanden hebben we de betekenis van het woord 'Hectiek' wat verder opgerekt. Wat een ongelovelijke optocht van deadlines, logistieke problemen, klustechnische hoog- en dieptepunten en prachtige, soms zelfs uitermate romantische, momenten. We hebben dankzij de hulp van een heleboel mensen een geweldige bruiloft uit de grond gestampt, we zijn ongelovelijk verwend en zééér royaal gesponsord, we hebben de boot vaarklaar gekregen, het huis op het nippertje verkocht en staan nu aan de vooravond van ons vertrek. Met slaapgebrek voor een jaar, een dosis stresshormonen waarmee we per direct uit de Tour zouden worden gezet en totaal geen besef van het het nieuwe leven dat achter deze laatste dempel op ons wacht.


Zijn we klaar om te vertrekken?


Absoluut niet. Maar we gaan toch maar gewoon. Zondag aanstaande gaan we zwaaien naar een hoop mensen die we zullen gaan missen. En daarna nog even snel een hoop spullen in de boot inbouwen, de laatste proviand inslaan en alle dingen die we vergeten zijn nog even regelen. En dan vertrekken we pas echt. Onze klusavonturen van de afgelopen maanden laten zich lezen als een roman. Die houden jullie dus van ons te goed.


Het is vrijdagavond en ik moet nog even de hele administratie in wat dozen stoppen. Daarna een koud biertje en morgen het huis leegruimen. Ondertussen nadert de Mexicaanse griep met rasse schreden. Houdt dus u dochters binnen. Nog een paar dagen en de Blauwe Pinquin verlaat de territoriale wateren voor blokje om. We vinden het erg leuk om hier onze avonturen met je te delen.