maandag 23 augustus 2010

Snorkelen

Het is woensdagmorgen rond een uurtje of tien als we over de marifoon 'Blue Pinquin, Blue Pinquin, Slip Away' horen. Ze gaan over een uurtje snorkelen, of we zin hebben om mee te gaan. Ben heeft niet zo heel veel zin, maar ik ga graag mee. Een uurtje later halen ze me op. Heather van de Kate gaat ook mee. Aangekomen op de snorkelplek trekken zij allemaal een wetsuit aan. Ik duik in mijn bikini met flippers en bril het water in. Ik denk dat de temperatuur vergelijkbaar is met Nederlands zwemwater midden in de zomer.

Een mijl ten westen van de ankerplek in Fakarava is een groot koraalhoofd, dat zelfs deels boven het water uitsteekt. Een perfecte snorkelplek volgens de 'kenners'. Ik ben alles behalve bedreven in het snorkel gebeuren. Samen met Larry en Angie van de Tao8 hebben Ben en ik de zuidpas gesnorkeld. Daar moet je het tijdstip goed plannen anders stroom je met de ebstroom zo naar buiten, met zo'n 4 knopen. De zuidpas was ook geweldig. Er waren wel veel toeristen in het water, maar daardoor vluchtte ik niet meteen het water uit toen ik de black tip reef sharks zag, maar keek ik naar hun en zij naar mij. Het koraalhoofd in de lagoon is rustig, geen stroom en net zo blauw helder water als in de pas. Naast het koraalhoofd kijk je zo'n 20 meter de diepte in, waar enkele vissen zich schuil houden.

Als we allemaal in het water zijn, roept Heather ' heb je al christmastreewurms gezien?' Ik zwem naar me toe en ze wijst ze aan op het koraal. Het zijn net kleine kerstboompjes die altijd met zijn tweeën groeien in fel blauwe, gele, rooie of oranje kleuren. Bij een poging om ze aan te raken kruipen je in elkaar en blijft er eigenlijk niks meer van ze over. Even later roept Rich of ik een aal wil zien. 'Hoe groot?' vraag ik eerst een beetje op afstand blijvend. Als hij niet zo heel groot blijkt te zijn durf ik dichterbij te komen. Hij wijst hem aan maar mijn ogen reiken niet ver genoeg en naar beneden duiken durf ik nog niet, zeker niet bij een aal.

Eigenlijk bij elke vraag is mijn antwoord 'nee' dus wijzen ze mij van alles aan. Zo leer ik een heleboel (Engelse) namen voor de vissen die ik zie. Ik zie een moorish idol, een napoleon wrass, een groep unicorn fishes en allerlei angelfishes, butterflyfishes en een paar snappers. En ook een heleboel waarvan ik niet weet wat het zijn maar die er wel mooi uitzien. Terug aan boord probeer ik ik de Reef Fish Identification een paar vissen op te zoeken, maar dan blijkt dat ik veel meer moet weten om ze te vinden, welke finnen, kleuren en het patroon van de kleur. Hoe dan ook ik vond het geweldig.

Na anderhalf uur snorkelen ben ik wel erg koud geworden. Terwijl ze nog allemaal in het water zijn ga ik terug naar de bijboot. Ik kom om hoog, zet me af en glijdt als een logge zeeleeuw zo de bijboot in, met mijn hoofd tegen de andere zijde stotend. Blij dat iedereen onder water kijkt, probeer ik in het zonnetje weer wat op temperatuur te komen. Als we allemaal in de bijboot zitten vraag Rich of we ook de Eagle ray hebben gezien. Ik ben volgens mij de enige die blij is deze niet gezien te hebben. Terug aan boord van de Blauwe Pinquin zet Ben een kopje thee voor me terwijl ik in een trui en lange broek onder een dekentje in de zon probeer om het weer warm te krijgen. Na een uur ben ik weer warm en gaan we een strandwandeling maken.

Het strand ligt bezaaid met geweldige schelpen en stukjes koraal. Ik stop mijn zakken vol en terug aan boord bekijk ik mijn winst. Het bakje gevonden voorwerpen begint zo langzamerhand uit te puilen. Moet er maar eens wat mee gaan doen...

Ondertussen is het alweer zondag. We zijn nu in Amyot, waar het ook goed snorkelen is en goed fikken. W hebben al een klein vuurtje gemaakt waar we blik hotdogs op hebben opgewarmd voor de lunch. Voor het diner gaan we proberen een visje te vangen en die vanavond boven het vuur te roosteren. En dan maar hopen dat we deze keer geen voedselvergiftiging oplopen...

Het landschap hier in Atollenland is waar je aan denkt bij 'paradijs'. Witte koraal stranden, palmbomen en water dat blauwer is dan een zwembad. Toch is de variatie in vegetatie kleiner dan in een duinlandschap in Nederland. Ik denk dus dat dit niet het beeld van het paradijs is maar van het vakantieparadijs terwijl de Markiezen met al hun begroeiing, fruitbomen, struiken en groente het ware paradijs is. Het varen hier met de eb en vloedstroom, de ondieptes, de tijdsplanning voor de pass en de rode en groene tonnen zorgen er voor dat het varen ons doet denken aan de wadden. Het enige verwarrende is dat de tonnen hier op de ondieptes staan en je er niet te dichtbij moet komen.

Ik ga het water weer in. Tot later!
Miek

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

woensdag 11 augustus 2010

Dus wij die oceaan op..

Waaide het opeens niet meer. Althans dat dachten we eerst. Na een ruime week wachten omdat de zee te ruig was en het te hard waaide. Dan ga je toch denken dat je iets fout hebt gedaan. Onze vrienden waren de dag ervoor al vertrokken en die riepen over de radio dat ze al 150 mijl verderop waren. Maar toen wij het zeil omhoog trokken en om Ua Pou heenvoeren gebeurde er eigenlijk bar weinig. We drentelden met 3 knopen in een wijde boog om het eiland heen.

We waren eerst vanaf Nuku Hiva nog even naar het eiland Ua Pou gevaren voor water en vers fruit. Na een paar weken op Nuku Hiva hadden we iedereen daar wel zo'n beetje traditioneel zien dansen en dus was het tijd voor verkassing. Het waaide nog wel een beetje maar dat zorgde ervoor dat we er gauw waren met zeven knopen over de grond. We lagen achter een soort piertje in de beschutting. Op de achtergrond de dramatisch mooie rotspieken van het eiland ( google maar even op ua pou, marquesas, images) die als een paar slagtanden in een halve circel meer dan 1000 meter omhoogsteken. De hele dag spelen alle kinderen hier vanaf de laad en loskade. Fantastisch om te zien, 30 kinderen die in en uit het water springen, elkaar weer uit het water helpen, lange aanloop nemen, er weer in springen, met zijn allen op de stootkussens zitten kletsen, zwemmen, springen, met nog langere aanloop, bommetje, het gaat maar door. En je hoort geen wanklank, ruzie of gejank, ze hebben vooral alleen maar lol.

We wilden al eerder vertrekken vanaf Nuku Hiva maar door een hele domme actie op de ankerplek aldaar moesten we een dag blijven voor reparaties. Het was echt te stom voor woorden. Ik was en ben nog steeds heel kwaad op mezelf. De schade viel gelukkig mee, maar ik was er echt heel ziek van. We hadden van de Kate ( met aan boord Heather en Steve) een potje zuurdesem-cultuur gekregen, en 60 liter water van hun watermaker, en een potje zelfgemaakte jam, en een groot stuk zelfgebakken mangobrood, en handgeschreven recepten voor zuurdesembrood, tips voor yoghurt etc etc. Echt te lief voor woorden allemaal. We hadden al een reep goeie choco gegeven maar bedachten dat we ze ook nog even 6 biertjes gingen brengen. Hekanker uit de klei getrokken, bijboot aan dek, hoofdanker op, en we varen met de Blauwe Pinquin naar de Kate die aan de andere kant van de baai ligt. Ik met pikhaak op voordek met eraan een tas bier. Totzover was het al een dom plan, de uitwerking ervan was nog stommer. Door het hekanker van de Kate en hun bijboot die erachter hing konden we geen goede hoek maken om langszij te varen, het resultaat was uiteindelijk dat we met ons zonnepaneel ( die we niet hadden ingeklapt!!!) achter hun railing bleven haken. Die was gelukkig erg stevig en van rvs pijp dus wij hadden alle schade. Ik ben nog nooit zo boos geweest op mezelf, want los van onze eigen schade hebben we iemand anders' boot nodeloos in gevaar gebracht. Hoe dom kun je zijn?

Ik schaamde me kapot. de schade: onze zeereling kapot, zonnepaneel uit zijn verband gerukt, connectie en wantspanners van zeereling verbogen. Kortom: we hebben mazzel gehad. We hebben het hele zwikkie binnen 3 uur gefixt maar ik was nog niet helemaal heel. De Kate kwam ons meteen uitnodigen voor een biertje later op de middag en ze deden echt hun best om me te overtuigen dat ik me niet moest opvreten. Maar ik heb duidelijk een nieuw hoofdstuk topegevoegd aan het boek Slecht zeemanschap voor dummies. Gelukkig dus met beperkte schade aan materiaal. Ik heb er heel slecht van geslapen maar nu is het geloof ik wel weer wat beter. Wat een stommiteit!

Wij gingen op Ua Pou dus op fruitjacht. Dat hebben we geweten. We zijn overladen. Bij willekeurige mensen waaraan we de weg vroegen kregen we een grote zak vol stervruchten ( je weet wel waar salades wel eens mee worden gegarneerd, maar die dus ook echt gewoon overheerlijk! zoet smaken), en een meloen van 3 kilo ( die hier op de markt 30 euro kosten!) kregen we zomaar, voor niks. Echt geweldig. Toen we weer terug in het stadje waren gingen we op zoek naar een groentetuin, daar was niemand en er kwam een oude mevrouw in een grote pickup langsrijden. Ze draait haar raampje open en kijkt ons met gigantisch grote ogen aan:
" Wat willen jullie?"
" Groente en fruit ruilen mevrouw"
" Oh, nou... Stap dan maar in. Ja, in de auto. Hup!"
Zo reden we dus opeens naar het huis van een van haar zonen. Onze lieve oma heette Yvonne, en ze riep heel hard Hoeahuuu! Maar er was niemand thuis, dus pakte ze een grote tros bananen die ergens hing en ging ons voor de tuin in (eigenlijk is het hele stadje een grote tuin, maar je moet het zien als het deel van het paradijs dat bij dat huis hoorde) en begon stervruchten, mangos en citroenen voor ons te plukken.
" Alsjeblieft!! Wat nog meer??" Ze was erg grappig en kordaat bijdehand op een brutale manier. Maar ze was gul! Ze wilde eigenlijk niks hebben, maar wij wilden perse onze ruilmiddelen inzetten. "Nou. ok, laat maar zien dan." Hollandse koffie en filters en nog allerlei houdbare etenswaar. "OK fijn, bedankt hoor. Stap nu maar snel in dan breng ik jullie wel even naar het strandje." Nog geen 5 minuten later stonden we met een dikke smile op het strand met vitamine voor een paar weken.

Toen nog even onderwaterschrobben. De boot is aangegroeid als een koraalrif. Van de antifouling is op sommige plekjes niet veel meer over, dus we moeten voortaan iedere 2 weken een uurtje duiken en schrobben en afsteken totdat we in nieuw zeeland zijn. Geen probleem, het water is helder zat. En toen waren we dus klaar om eindelijk naar de Tuamotu's te varen.

Daar zijn we zojuist aangekomen. Ons eerste echte atol, Fakarava. Door beginnersgeluk kwamen we precies rond de kentering (van eb en vloed) aan, en dat is mooi want dan stroomt het niet zo hard. De zuidelijke ingang van het atol lag lagerwal en het waaide 5 Bft, dus stromend water konden we niet gebruiken. Vooral niet stroom tegen wind want dan krijg je hele enge golven. Om 9 uur 's ochtends was het dus ' slack' en wij friemelden de Blauwe Pinquin zo de passage in. Er stonden hele hoge brekers aan beide kanten van de pas, en het was best een beetje eng zo met dikke wind in de rug. Maar het ging perfect en even later slalomden we tussen koraalriffen door op zoek naar een ankerplekje. Die hebben we snel gevonden. We liggen prima, in een aquarium want je gelooft niet wat er allemaal voor veelkleurigs rond de boot zwemt.

Ik vond de overtocht erg ok, al heeft het flink hard gewaaid en was het de ruigste tot nu toe, met heel veel dikke buien. We hebben verrukkelijk gezeild, de boot denderde als op rails over de golven. Het is ongelofelijk hoe lekker de Pinquin over de golven gaat. Ik ben echt trots op onze boot! Na de aanvankelijke windstilte gingen we als een raket en dat is zo gebleven totdat we er waren. Het waaide gemiddeld zo'n 20 knopen, een tijdje 30 knopen, en de hardste vlaag die we kregen was 35. We hebben 540 mijl afgelegd in precies 4 dagen en zijn gisteren nog een uurtje wezen bijliggen om een gigantische onweersbui voor langs te laten passeren. De zeilerij was eigenlijk verbazingwekkend simpel. Met een rif in het grootzeil en 2 riffen in de genua konden we vrijwel alles prima bevaren. We voeren voornamelijk halve wind en in dikke buien loefde de boot mooi op en werd de wind uit de zeilen geloosd. Zo hoefden we niet telkens te reven en ontreven en gingen we toch lekker hard.

Nu zijn we de boot aan het ontzilten en gaan we zo even een borrel halen bij de buren, de enige boot die hier ligt. Het voelt goed om weer in een nieuw sprookjesland te zijn.

Groeten
Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com