Oud en Nieuw

We zijn onderweg! En wel met een voorname opstapper die zich last-minute bij ons gevoegd heeft. Onze Aap is erg blij dat Peter met ons meevaart, en wij ook!

We zijn op woensdagmiddag vertrokken en hebben zojuist de eerste 100 mijl gevaren richting Kaap Verden. Variabel weer, wind tussen de 27 en 3 knopen. Gisteravond lekker snokhard halve wind gevaren met 2 riffen. Het eerste schip dat we zagen, voer meteen wel heel erg dicht langs. Het was een tonijnvisser (een hele grote) en hij beantwoorde netjes onze marifoonoproep. En dat maakte het meteen een stuk minder eng.

De bemannng begint langzaam ingeslingerd te raken. De golven zijn vooralsnog minder gigantisch dan we gevreesd hadden. Zie www.passageweather.com/mappage en kies dan north atlantic, dan onderste schermpje. Daar staat een beeld van de golfhoogte.

Veel plezier, gelukkig nieuwjaar, maak er een mooi feest van en dikke zoen vanaf:
26'36.8N 018,09.9W

Ben, Miek en Peter

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Naviz Flavidad!

Juliet-Echo-Zulu-Uniform-Sierra in een kribbe vol met Sierra-Tango-Romeo-Oscar!

We hebben het net allemaal live zien gebeuren hier in de kerk. Aan het eind van de mis komt iedereen naar voren om het kindje Jezus te kussen. Op Zijn knietje. De misdienaar veegt met een doekje telkens het knietje schoon. En het koor is heel vrolijk, met gitaren en fluitjes. Na afloop gingen ze nog even door met zingen en kregen ze luid applaus. Buiten scheen de zon en we hebben op ons favoriete terrasje een kerstkoffie gedronken. De Cubaanse kent ons inmiddels en vraagt meteen " Dos cafes solo?". Ze heeft haar mooie kerstlegging weer aan, en Miek maakt er stiekem een foto van.

Navice Flavidad moet zoiets betekenen als Karig Zerstfeest. Miek wenste het gisteren iemand hier in het dorp toe, en kreeg zowaar een vriendelijk '"Gracia!" terug. Eigenlijk is het Feliz Navidad, maar het gaat om het idee.


De BBQ gisteren was erg geslaagd. We hebben heel veel nieuwe vrienden gemaakt, een hoop lol gehad en heerlijk gegeten. En we kwamen er ook achter dat we een hoofdrol spelen in een Nederlandse soap hier in de haven. Jullie denken zeker dat het hier allemaal koek en ei is? Nou echt niet! Ik blijk namelijk een verschrikkelijke hufter te zijn. En dat zit zo: Ik stond vorige week met de Duitsers van hiernaast te grappen over Duitsers en Nederlanders, en dat die zo op elkaar lijken. De organisator van de BBQ, ook een Duitser, kwam net langs en vertelde dat er veel Nederlanders zouden komen BBQ-en. En toen riep ik naar hem dat ik helemaal niet van Nederlanders hield (omdat ze zo op Duitsers lijken). Dat was de grap. Toevallig liep er net een 'echte' Nederlander langs. En die bleek 'not amused' te zijn, terwijl hij de hele context had gemist. Hij voelde zich zelfs persoonlijk aangesproken. Daar kwamen we dus een week later pas achter. Al vonden we wel al dat hij niet meer zo enthousiast '"Goedendag" zei op de steiger. Bij het kerstdiner werd ik vervolgens door het hele gezelschap rechtschapen Nederlandse pensionado's genegeerd. Miek werd er door een verzuurde dame zelfs nog even op aangesproken. Een poging tot enige nuance van hun toch wat starre oordeel werd niet geaccepteerd. En als het niet zo zielig was zou je je er rot om lachen. Het heeft mijn humeur ongeveer 1 minuut en zesendertig seconden verpest en daarna was het weer kerst en hebben we ons rotgelachen om zoveel stuitende domheid. Vervolgens hebben we er een sausje 'kerstgedachte' over gegoten en zijn we heel vriendelijk naar ze gebleven. Het was wel erg goed voor ons Duits en Engels, en gelukkig waren niet alle landgenoten zo kortzichtig.

Alle grote klusprojecten zijn afgerond, de joon hangt aan de spiegel te blinken, de zonnetent is klaar, met metalen ogen en al en hier in de kuip klinkt kerstmuziek van Hector Berlioz. Het is zonnig na een paar dagen regen en we gaan zometeen kerstzwemmen! Ook zijn we begonnen in een nieuw voorleesboek. Want de vorige is uit. Voorleesboeken aan boord van de Blauwe Pinquin mogen alleen hardop en in het bijzijn van de voltallige bemanning gelezen worden. Ons nieuwe voorleesboek, De kleine Kapitein van Paul Biegel, is een cadeau van Miek's zus Carla. Het is zo mooi geillustreerd dat we het koesteren als een kostbare schat. De tekeningen in het boek zijn van Carl Hollander en ze zijn fantastisch. Klik .Net als de verhalen trouwens.


We wensen jullie allemaal het allerbeste, en een mooie witte kerst!

Dikke kerst Zulo-Oscar-Echo-November zo eind December
Ben en Miek

Dagelijks Gomera

Het weer zit ons niet mee. We hadden vorige week al richting de Kaap Verden willen vertrekken, maar helaas, de wind komt uit het zuiden of er staat helemaal geen wind. Kortom geen sneeuw of vorst, maar wel La Gomera, waarschijnlijk nog tot de kerst maar we vervelen ons geen moment.

Wat wij zoal doen? We hangen de toerist uit, maken een joon, naaien een tent, knutselen een wateropvangzak, zorgen voor de innerljike mens, doen plaatselijk-cultureel en drinken elke dag een kopje koffie op het terras van de Cubaan, heerlijke koffie voor 60 cent.


mooi Gomera











Op maandag, bijvoorbeeld zijn we 's ochtends in de bus gestapt. Ergens halverwege het eiland, zijn we uitgestapt en hebben daar gewandeld naar de hoogste top, ongeveer 1500m. Als je vanuit de boot het eiland bekijkt, ziet het er allemaal heel kaal en dor uit. Boven op de berg is dit een heel ander verhaal. Het is er dicht begroeid met laurier- en pijnbomen. Dit is de oorspronkelijke begroeiing van het eiland en ze proberen deze vegetatie weer terug te brengen naar hoe het was begin vorige eeuw. Op een bepaald moment is er erg veel gekapt en de bomen die toen terug kwamen waren eucalyptusbomen. Het probleem van deze bomen is dat zij de grond ongeschikt maken voor andere bomen en zelf erg goed gedijen. Maar blijkbaar weet een echte Gomeriaan daar wel raad mee, want de top van de berg ziet er weer fraai uit met de pijn- en laurierbomen. We zijn naar boven gewandeld, over mooie wandelpaden met mooie vergezichten. We zijn net op tijd boven, want vlak erna komen er wolken en is er weinig te zien. We wandelen nog een aantal uren rond en drinken hoog in de bergen ergens een kopje koffie. Hierna volgen we de weg naar de bushalte, niet dat er een bushokje is, maar als het goed is stopt hier ergens tussen 16.00u en 17.00u een bus. We zijn aan de vroege kant bij de bushalte en helaas begint het te regenen. Goed voorbereid als we zijn, worden we helemaal nat. We hebben geen zin om nog op de bus te wachten en besluiten te gaan liften. Het duurt een aantal auto's maar dan stopt er een. Wij achterin en rijden maar. De chauffeur heeft een paar wijntjes op en heeft daarom zijn plaats afgestaan aan een vriend. Deze rijdt wat onwennig de berg naar beneden, terwijl de chauffeur (nu de bijrijder, volgen jullie het nog?) ons uitgebreid foto's laat zien van de opbrengst van de konijnenjacht, van zichzelf met carnaval en van zichzelf aan het werk als hoefsmid.

Dinsdag is niet echt een productieve dag. We lezen wat boekjes, ruimen een beetje op en ik ga nog even verder met de joon. De twee stokken zijn zondag aan elkaar geplakt en het betonijzer, met een matje en wat epoxy bevestigd. Tussen de buien door, schuur ik de joon aan alle kanten glad. Elke keer als ik het drijflichaam wil gaan plakken met epoxylijm, begint het weer te regenen. Na 3 pogingen geef ik op. morgen is er weer een dag.

En zo geschiede. De volgende ochtend staat het zonnetje vrolijk aan de hemel. Ik maak lijm en plak de drijver zo vast aan de stok dat wat er ook gebeurd, de drijver nooi meer los kan. Ben is ondertussen het dorp aan het verkennen. De koelwaterslang heeft een schuurplekje en wordt voor de zekerheid vervangen. Om niet meteen de reserveslang op te hoeven offeren moet hij eerst een nieuw stuk slang vinden. Gewapend met zijn slang, loopt hij links en rechts door de stad en wordt hij vooruit en achteruit gewezen. Nog voor de siesta is hij terug met een stuk slang. Terwijl hij in de motorruimte hangt om de slang te verwisselen, zit ik op het voordek in de zon met lapjes stof en de naaidoos.




Het wordt een mooie geel-rode vlag













Op het uiteinde van de joon hoort een vlaggetje voor de zichtbaarheid. Met naald en draad vermaak ik mij de hele middag maar zie ik met weerzin de zonnetent tegemoed. Mijn zoektocht van eerder op zoek naar een leennaaimachine had niks opgeleverd in het dorp. Dit is een stukje stof van 20 bij 20 cm, de zonnetent wordt 160 bij 300cm en moet ook nog eens stevig zijn.

Eindresultaat van de vlag

Veel zeilers hebben een naaimachine bij zich, dus ik hang ’s avonds nog een tekeningtekst op, met de vraag van wie ik de naaimachine mag gebruiken.


mijn tekentekst











Van al dat knutselen krijgen we honger. De neiging om uit eten te gaan is groot, vooral omdat we beide nogal fan zijn van allelerlei tapas, maar we maken natuurlijk niet alles zelf, om het vervolgens in de horeca uit te geven... We gaan wel uiteten, maar bij ons zelf op het achterdek. Ik bestel Champignons gemarineerd in knoflook, een Groene salade en een Tonijntortilla. Ben vraagt om Brood, Gamba’s en PatatasFritas. En hierbij hoort natuurlijk ook een fles gekoelde witte wijn.
Ben bakt de Gamba’s met knoflook en peper en snijdt het brood.


Gamba's met brood

Na dit voorafje bakken we de champignons en de frietjes. Deze worden samen met een heerlijke mayo-kerrie-dip geserveerd. Tijdens het smullen van deze maaltijd staat er een aardappel in plakjes gaar te worden in de pan.

De enige echte frietbakker


Champignongs met frietjes

Als dit deel van de maaltijd gezakt is, is de aardappel gaar. Deze bakken we samen met de tonijn en het geklopte ei tot een tortilla en deze wordt gelijktijdig opgediend met een Groene salade met tomaat en komkommer, afgemaakt met een balsamico-dressing.

Tortilla met groene salade

Het tappasrestaurant op het achterdek van de Blauwe Pinquin kan ik iedereen aanraden. Het enige nadeel is, dat je bij dit restaurant wel de afwas moet doen...

De volgende ochtend, nog tijdens de pannekoeken ( je moet wat als de yoghurt op is), wordt er geklopt. Een Deense dame zegt dat ze onder het bed duikt (dat is op een boot meestal een zoektocht van minimaal 30 minuten) maar dat ze straks de naaimachine komt brengen! Hiephoi, dag naald en draad, tot later!
Ik snel me naar het dorp om een spoeltje, twee klosjes van 100m garen en wat reservenaalden te kopen. De naaimachine is een topper, een ’fancy’ ‘major janome’, zonder moeite door 4 dubbel gevouwen stof (voor wie het iets interesseert). Terwijl buiten zich buien vormen en de wind aantrekt, naai ik me een ongeluk. De 200m garen heb ik al snel op en na de siesta haalt Ben snel nog een nieuwe 200m. ‘s Avonds is de zonnetent af, op het gat voor de kraanlijn na. We kunnen niet passen want de regen valt met bakken uit de lucht en de wind giert door de haven. Terwijl ik na de zonnetent, nu we toch een naaimachine hebben, een wateropvangzeil naai, maakt Ben nassie (dit is nasi maar dan met asperge én pindasaus). Ik heb de smaak te pakken en knutsel na het eten nog wat lusjes aan handdoeken, zoom ik mijn vest af, stik ik de vlag van de joon door en zet alvast een Kaap Verden vlag in elkaar. Mochten we er nog komen...


'trrrrrrrtrrrrrrrrrtrrrrrrr'










Na een nacht dromen over naaimachines, pas ik ‘s ochtends de zonnetent. De zon schijnt weer en de wind is gaan liggen. Kortom de perfecte omstandigheden voor onze zonnetent. Nog even een korte uitleg bij onze tent. Eenvoudig en schaduw zijn de sleutelwoorden. Het bestaat uit een rechthoekige lap, met daarin twee sleuven voor buizen, in ons geval twee pikhaken en een gat voor de kraanlijn. Na dit gat gemaakt en verstevigd te hebben is de tent klaar! Benodigdheden zijn twee pikhaken, een stuk stof van 160cm bij 300cm en 500 meter garen. Ook het wateropvangzeil past perfect. De afvoer er in gemonteerd en klaar voor gebruik.


de zonnetent en het wateropvangzeil.
In deze configuratie zullen we het niet vaak gebruiken

Ook het project joon is bijna af. Ben heeft hem fluor-oranje gespoten en ik heb nog een hoesje gemaakt voor het vlaggetje (dat hoesje hebben ze als je hem in de winkel koopt, dus onze nu ook). Alleen nog een laatste drijftest en het reflectortape bevestigen en dan hopen dat we hem nooit nodig hebben.




Onze oranje joon














Nu het er op lijkt dat we hier met kerst ook nog zijn, wordt het tijd om in de kerstsfeer te komen. Ben nodigt mij uit om mee te gaan naar het ‘concierto de navidad’. Dus ik heb me gedouched, benen geschoren, jurk aangedaan en mijn haren gekamt, zo vaak gaan we ook niet naar een concert. De leden van het plaatselijk koor en muziekverening zingen en blazen hun longen uit hun lijf maar het werkt wel. Ondanks de blote benen, waan ik me meer en meer in kerststemming.

Ik weet niet wat jullie allemaal doen, zo vlak voor de kerstdagen, maar wij vervelen ons voorlopig nog niet, nog genoeg te zien of te doen. Maar zodra we wegkunnen, gooien we los.

Kerstgroeten uit de zon
Liefs Miek

P.S. Mocht je een strijkinstument bespelen en nog een (zonnige) muziekvereniging zoeken, hier is een chronisch gebrek aan strijkers. Klarinet, saxofoon, hoorn en slagwerk is prima vertegenwoordigd. Of dit iets te doen heeft met de mogelijkheid tot het krijgen van muziekles, heb ik nog niet weten te achterhalen.


project geslaagd!

Leer een eiland kennen

Er hangen hier kerstballen in een grote Cactus. We zijn op La Gomera. We wachten op beter weer om naar de Kaap Verden te gaan. Ondertussen maken we de boot klaar. Dat zeggen we tenminste tegen elkaar. Want eigenlijk is onze klussenlijst een soort leidraad waarmee we hier de omgeving verkennen. Dat doen we overal waar we komen volgens ongeveer hetzelfde patroon. De kluslijst dicteert de snelheid en mate waarin we een eiland of stad leren kennen. Pas als we niets meer van de kluslijst kunnen afstrepen op een bepaalde plek gaan we toeristisch doen. ‘ Nutteloze’ wandelingen maken of musea en kerkjes bekijken. Vakantiedingen doen. Dit proces herhaalt zich overal waar we aanbelanden.

We hadden bijvoorbeeld een mannetje gevonden, ergens helemaal achterin Santa Cruz. Bij hem kun je alle soorten olie- en brandstoffilters bestellen. Voor een derde van de officiele Volvo prijs. Op de wandeltocht erheen loop je door oude straatjes en langs vervallen huizen in en heel grappige volksbuurt. Her en der schreeuwen de huisvrouwen elkaar snokhard toe. Niet echt een beeld dat je bij de Canarische eilanden verwacht. Even verderop is het juist heel chique en lunchen alle belangrijke mannetjes met hun secretaresses. Op de terugweg kun je bij de Ferreteria van Luis geplastificeerde kabels op maat laten maken, handig om de bijboot me op slot te kunnen doen. Gelijk even aan David van de Nautico gevraagd of hij de verstaging kon komen checken. Fernando heeft het helaas te druk om de kleppen te stellen. Maar bij de winkel van Pilar Maria komt soms een mannetje die onze zonnetent wel kan naaien. Ze is zijn nummer even kwijt maar we komen morgen wel even terug om het te vragen. En voorbij het stadhuis, in een dwarsstraatje is een kleine garage en daar hebben ze alle V-snaren van de hele wereld. Voor niet-nautische prijzen. ‘"Doe de chef de groeten, het is de neef van mijn vrouw". Er tegenover zit een fruteria en die verkoopt het beste ongekoelde fruit en groente van de stad. "Voor Pompoenen kun je beter even 3 straten verder, die haalt ze zelf van het land". Naast die gordijnenwinkel inderdaad, daar hebben ze nog wel een lapje stof over om een regenwatervanger mee te maken. En zo gaat het dus vier dagen achter elkaar. Het duurt ongeveer drie dagen en dan weten we precies de weg. Welke winkel wat heeft, en waar je het beste dit of dat kunt kopen. Ondertussen lopen we door prachtige parken, drinken we kofie in pittoreske straatjes en halen we brood bij het beste bakkertje. Na vier dagen wanen we ons locals en hebben we blaren van al het rondlopen. En dan gaan we weer weg.

Naar de ankerplaats van Los Cristianos bijvoorbeeld waar we een paar dagen heerlijk gelegen hebben. Daar hebben we goed volk leren kennen, de bemanning van de Modesty. Een prachtig Nederlands jacht dat op het punt stond om over te steken naar de carieb. Schipper Jack heeft nog een mooie foto van ons gemaakt vanuit het topje van zijn mast. We hebben ze officieel uitgezwaaid en zijn toen tussen de pilot whales (grienden) door naar Gomera gevaren.


Nu zijn we alweer vier dagen op La Gomera. En dus hebben we alles wat we hier qua kluslijst kunnen kopen wel zo’n beetje binnen. Morgen gaan we de binnenlanden in om te wandelen. Dat is misschien maar beter ook, want in en om de boot ben ik de laatste dagen een waar gevaar voor mezelf. Zo ben ik vandaag in het water gevallen bij het verleggen van de boot, heb ik gisteren mijn been opengehaald aan een stormluik, stootte ik eergisteren drie keer KEIHARD mijn hoofd tegen de genuaboom ( de mast trilde ervan) en haalde ik mijn elleboog open aan de lierpot, viel ik achterover in de bijboot op mijn stuit en haalde ik mijn pols open aan het dekbeslag. Ik heb nog net geen mitella en bril met pleister erop, maar het scheelt weinig. We zijn vanmorgen nota bene nog naar de zondagmis geweest maar het hielp niks want nog geen uur later viel ik in het water bij het verleggen van het schip. Mijn sterrebeeld zit momenteel even in de klungel-nevel met antecedent brekebeen. Wel een prachtige kerk trouwens. Laag en gedrongen met muurschilderingen van geweldige zeeslagen en houten panelen uit de tijd van Columbus. We hebben weinig meegekegen van de preek, maar de hosti smaakte als vanouds.

Dat verleggen van de boot was even nodig. We lagen drie dik op het rotste plekje van de haven precies in de deining van de havenmond. Omdat het hier binnenkort hard gaat waaien wilde ik er wel weg. Na drie dagen quasi beschaafd zeuren zonder resultaat heeft Miek het maar eens geprobeerd. Nu liggen we dus heel erg mooi. Eigenlijk willen we ergens ankeren maar de deining buiten is nogal heftig. De haven verplicht ons om weer eens wat nieuwe vrienden te maken, iets waar we anders eigenlijk geen tijd voor hebben omdat we veel te veel lol hebben aan boord.

Vandaag hebben we een reddingsjoon gemaakt. Dat is een hele grote dobber met een vlaggetje die je overboord gooit op het moment dat er iemand van boord valt. Zo kan je die dan weer beter terugvinden. Zo'n grote feloranje dobber kost 180 euro. Wij snappen niet waarom. En dus hebben we er nu een zelf gemaakt van:

2 bezemstelen a euro 2,-
1 piepschuim bol a euro 0,- ( van een vissertje geweest)
1 meter glasmat strip a euro 2,-
0,1 liter epoxyhars a euro 1,-
1 kilo betonijzer a euro 0,- (contragewicht, uit oud ijzerberg geplukt)



Het resultaat is momenteel aan het uitharden en wacht op verdere verwerking. De eerste drijftesten zijn echter veelbelovend. We gaan hem nog feloranje schilderen, met reflecterende tape beplakken en er een vlaggetje op maken. Daarna hopen we het ding nooit meer nodig te hebben. Het is leuk om dingen zelf te maken. En het scheelt een hoop geld.

Er komt slecht weer aan. En dus gaan we hier lekker wandelen en flierefluiten. De haven ligt vol oceaanroeiers. Hun race zou vandaag starten maar is vanwege het weer uitgesteld en dus stikt het hier van compleet afgetrainde topsporters (of: masochistische gekken) die zich stierlijk vervelen en balen dat ze niet kunnen gaan roeien. We hebben gisteren nog een equipe geholpen door een soldeerbout aan ze uit te lenen. Ze gaan met 12 man in een roeiboot het wereldrecord verpulveren. Ze roeien continu met zijn zessen en wisselen elkaar om de 2 uur af. Het record naar Antigua staat op 33 dagen. Met behulp van onze soldeerbout en een paar gram soldeertin willen ze er 31 dagen van maken. Ze moeten alleen nog even 4 weken in de haven wachten totdat ze weg mogen. De roeiers hebben ons weer iets geleerd. We begrijpen nu namelijk de afschuw in de blikken van sommige mensen als we ze vertellen dat we de oceaan willen gaan oversteken met ons zeiljacht.


La Gomera is nu al mijn favoriete Canariese eiland. De mensen zijn er erg relaxt, de toeristen worden hier gedoogd in plaats van gemolken en de Gomeranen doen allemaal leuke dingen zoals samen muziek maken en oefenen voor de kerstparade. Op school maken de kinderen hele toffe kerststalletjes. We kwamen eergisteren een zwerm kids tegen die uit school kwamen en allemaal zo'n ding hadden gemaakt, dat zag er erg leuk uit. Met een klein kindje Jezus in de kribbe. Wij mogen helaas geen kerststalletje aan boord omdat we Nederlanders zijn. Als Sinterklaas geen kruis meer op zijn mijter mag dan is een kindeke Jezus in een kribbe met kerstmis natuurlijk helemaal uit den boze. De kinderen hier denken nog dat kerstmis het feest is van het kindje Jezus. Dat komt waarschijnlik ook omdat de wegen hier niet breed genoeg zijn voor die coca-cola vrachtwagens met al die gezellige lampjes. Arme stakkers.
Ho Ho Ho.

groeten
Ben

Maan schijnt door de stagen

In het land bestaand uit lava
Dronken wij een flesje Cava
Dit was een kadootje van de Sint
Die ons ook op ons bootje vindt
We maken ons op voor de grote oversteek
Die plaats kan vinden in een week
Misschien nog langs bij de Kaap Verden
Dit laten we over aan derden
Er zoemt daar de knokkelkoortsmug
Maar dat die ons tegen houdt, lijkt ons stug
We besluiten op het laatste moment
Om te gaan naar Sal of São Vicent(e)
Vandaag de stagen beschermt met slang
Voor schafielen ben ik niet meer bang
De motorolie is ververst door Ben
Inclusief het filter én
Morgen nog zonnetent, radio en PC
Daarna verkiezen we weer de zee
Eerst doen we La Gomera aan
Voor we langer 't water op gaan

Liefs van de Blauwe Sint