maandag 26 december 2011
Familie-hereniging? Ventilator uit!
De kerk zit bomvol. Lekker meezingen en het kindje Jezus wordt door een sterke delegatie priesters van divers pluimage binnengedragen. Naast me zit een hele dikke man die heel mooi kan zingen. Mijn moeder zit voor me. De priester vertelt dat Santa Claus eigenlijk Sint Nicolaas is. We zijn in Kaapstad en de familie Rutte is bijna compleet. Eerste kerstdag arriveert de rest. Engelenkoren zwellen aan en als de collecte mand voorbij komt gooien we er handenvol dankgeld in.
De boot ligt in Port Elizabeth aan 17 landvasten. Versterkt met plastic slangen tegen doorslijten en extra schietgebedjes die hopelijk meehelpen dat we over een paar dagen de Pinquin weer veilig en heelhuids terugvinden. Met de Greyhound bus naar Kaapstad en nu met de familie samen kerst vieren in de Kaapse zon. Het is geweldig om met Atty, Pieter, Vincent en Linda op het strand te hangen en samen een kerstdiner te improviseren. We zijn schandalig verwend met kadootjes en zwemmen in de ijskoude Atlantic. Ik kijk uit op Robbeneiland als ik door een gigantische breker wordt omvergeworpen. Als ik weer bovenkom zit mijn zwembroek vol grind. Een zeeleeuw zwemt voorbij en lijkt me uit te lachen. Tijd voor een kerstborrel.
Vanuit Kaapstad wensen we iedereen een geweldige kerst en een gezond en gelukkig nieuwjaar.
Groet
Ben en Miek
zaterdag 17 december 2011
Stroom zoek
Er zit veel leven in het water. Ik zie een paar grote haaien zwemmen, vlak langs de boot. Jammer genoeg zie ik niet wat voor soort, maar ze zijn een meter of drie lang. In de verte springt een walvis uit het water. Daar word ik altijd een beetje nerveus van. Maar dat is eigenbelang, want het is een prachtig gezicht. De golven zijn enorm, hoog en steil, maar we raken er mooi overheen. De wind is matig en van achteren. De snelheid neemt wat terug naar acht knopen als we de nacht ingaan. Er wordt nog wat gekletst over de marifoon. Er zijn veel boten vertrokken uit Durban vandaag. Zal wel goed komen met dioe stroom, denken we. Maar halverwege de nacht gaan we nog maar zeven en dan zes. Nou moe? We zijn de stroom kwijt! Dus: Gijpen! We gijpen terug en maken een gunstige hoek met onze vorige koers, nog geen veertig graden, we blijven dus redelijk de goede kant op gaan. En ondertussen zoeken we naar het moment waarop de boot weer begint te spurten. Maar dat komt niet.
Als we drie mijl uit de kust zijn gijpen we maar weer terug. We snappen er niks van. Nu, als ik dit typ hebben we 'm weer gevonden. We racen met 9,5 knoop naar East London. Eindelijk. Het is grappig hoe, als je in een donkere nachtwacht zit te piekeren, je aan de meest elementaire zaken kunt gaan ziten twijfelen als het even niet meezit. Nu schijnt de zon en racen we voorwaarts. De verwachting is dat de Noorderwind die we nu hebben ( momenteel windkracht 5) nog verder zal aantrekken dus we hebben een beetje haast. Door al dat gedraal hebbn we wel de kans verspeeld om met daglicht in East London aan te komen, maar in het donker zal ook wel lukken. We hebben geen keus. Onze deadline is zondagnacht, want dan komt er een front over en draait de wind tegen en zal de zee heel gemeen worden. Het weerbericht ziet er goed uit om na een dagje East London weer verder te varen. Kerst met de boot in Kaapstad zit er waarschijnlijk niet meer in, maar we gaan het proberen.
groet vanaf 32'21 Zuid, 029'02 Oost
Ben
----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com
donderdag 8 december 2011
Even wachten
De beruchte Agulhas stroom staat hier in Durban vlak langs de kust. Deze stroom is erg handig want hij neemt je mee zuidwaarts. Het enige probleem is dat er zeer geregeld, en soms ook zeer onverwachts, depressies met heel harde zuidwestenwind ontstaan en langs de kust omhoog razen. Mocht jij op dat moment met je bootje zuidwaarts dobberen, comfortabel met de stroming mee, dan heb je een groot probleem. Als deze harde wind tegen de harde stroom opbotst ontstaan er namelijk vreselijk gevaarlijke zeeën. Heel hoge steile golven die veel hoger en steiler zijn dan waar ook ter wereld (denk aan gebouwen van vijf verdiepingen). Je wilt dus altijd voorkomen dat er opeens een zuidwesterstorm opsteekt. Jammer genoeg gebeurt dat hier minimaal eens per week.
Als ik 'Agulhas' intyp geeft de spellingscontrole van OpenOffice als spelling-suggestie ' lulhannes'. Dat is ongeveer de zelfde typering die de Commodore van de jachtclub hier overhad voor een zeiler die zich van al het lokale advies niets had aangetrokken en die vervolgens van zee gered moest worden. De afstand tussen Durban en de eerstvolgende haven waar je kunt schuilen is 250 mijl, minimaal twee dagen varen. Je begrijpt dus dat het nauw luistert wanneer je hier uit de haven vertrekt. En dat je beter maar wel naar de locals kunt luisteren.
Zondagmorgen half zeven. Uit de veren, bed opruimen, bijboot door het voorluik naar binnen en gaan. Althans dat was de bedoeling. De boot ligt er klaar voor. Watertanks vol, klusjes gedaan, verse proviand aan boord. Iedereen was het er al een paar dagen over eens dat zondag een uitstekende dag was om te vertrekken uit Durban. De wind zou naar het Noordoosten draaien en zo een paar dagen blijven. Net genoeg om mee naar East London of zelfs iets verder, maar Port Elizabeth te varen. En dat is precies wat je wilt. Dus vrijdag waren we braaf alle instanties ( immigratie-douane-havendienst-douane-havendienst) afgelopen om uit te checken. Klaar om na twee weken Durban richting de Kaap te varen.
Dat ik op zaterdag nog even door mijn rug ging hielp niet mee. Maar toen bleek dat de noordenwind wel heel hard zou zijn en er zelfs een gale-warning werd uitgevaardigd krabden we ons allemaal nog even achter de oren. Druk geouwehoer op de steiger. Gaan of niet? Uiteindelijk met rug als goed excuus hakken we de knoop door. We gaan niet. Twee uur later komt een boot die wel was uitgevaren terug. Die gale-warning had hem doen besluiten om te keren. Het is 4 december. Miek besluit pepernoten te gaan bakken. Die avond krijgen alle Nederlandse boten op mysterieuze wijze bezoek van de Sint. En de stormwaarschuwing doet zijn naam eer aan. Verderop in het zuiden waaien de winden met meer dan 40 knopen door de bomen. De brave kinderen aan boord Blauwe Pinquin draaiden zich nog maar eens om onder hun heerlijk warme dekbed. Volgende week beter.
groet
Ben