Er je pet naar gooien

Wat een rotstreek! Ik sta op om even om me heen te kijken en een windvlaag rukt mijn favoriete petje van mijn hoofd. Woesh..! Hup weg, de oceaan in. Het waait erg hard en de zee is te ruig om even om te draaien. Ik gooi er met mijn pet naar, maar dan wel raak. Het petje lijkt er ook wat verbaasd bij te liggen, opeens tussen de golven in ons kielzog. Het wordt snel kleiner en verdwijnt dan achter een hoge golf. Ik zwaai het petje vaarwel. Ik heb het sinds Nieuw Caledonië vrijwel dagelijks opgehad. Ruim veertienduizend zeemijl hebben we gevaren, en al die tijd hield mijn petje mij het hoofd koel. Ik voel ook inderdaad meteen de behoefte opkomen om alle controle te verliezen en woest briesend om me heen te meppen. Gelukkig zakt dat snel weg en zoek ik in een la vol mutsen en petten een nieuw petje uit. Niet zo'n mooie als de vorige, maar ook blauw.

De wind die mijn petje van mijn hoofd heeft opgewipt probeert hetzelfde met de golven. Die schieten de lucht in en worden in korte tijd almaar hoger. Een gigantische bui schuift voor ons langs naar het Westen en wij pakken het staartje ervan mee. Een paar uur lang waait het flink en is de boot een nog hobbeliger hobbelpaard dan het de afgelopen twee weken al was. Alles zit onder de zoutkorsten want het water vliegt voortdurend op en over de boot. Ondanks alles hebben we het prima naar de zin. We hebben wel wat extra zenuwen om alles heel te houden, zo midden op de oceaan, maar over het algemeen gaat het best lekker. We zijn inmiddels wel gewend aan de helling van de boot en het water dat af en toe overkomt. We hebben genoeg eten en water aan boord en we zitten lekker in ons ritme. We hobbelen door een tijdloze zone, waar het leven erg overzichtelijk is, en de omstandigheden bijna elke dag hetzelfde. Tot vandaag dus. De afstand die we nog moeten tot de Azoren lijkt maar niet veel kleiner te worden. Na bijna drie weken op zee hebben we nog ruim 1000 mijl te gaan. Bijna een derde van de totale afstand.

Gisteren zijn we onze lijn van twee jaar geleden gekruist. We zijn dus nu ook officieel rond de wereld gezeild. Anderen mogen daarvoor best hun petje af nemen Mijn petje heeft het feest daarvoor nog net mogen meemaken. Er beet zowaar een dikke tonijn in ons aasje en naast overdadige hoeveelheden sushi was er muziek en animatie. De avondvullende techno-polonaise party met DJ Freddy Voorbips werd echter afgelast vanwege de hobbelige zeecondities. Het vuurwerk maakte veel goed. Veel vallende sterren, die de hemel fel verlichten. Als je dan toch ergens met je pet naar gooit kan het maar beter zo'n machtig mooie oceaan als dit zijn.

Groeten
Ben

----------
radio email processed by SailMail

Tegenwind

Pfff. Tegenwind! Dat is even wennen. De boot ramt zich een weg over en door golven en natte kledders, spetters en spatters zout water wurmen zich een weg via mijn kraag en nek langs mijn rug naar beneden. Het is warm genoeg voor alleen een t-shirt, maar ik zit hier in mijn volledige zeilpak. Een overslaande golf kondigt zich meestal met een doffe dreun aan. Een golf die tegen de boeg beukt en in duizend druppels uiteenspat. Als mortiervuur schiet het zoute water de lucht in om 10 meter verder in mijn nek weer neer te komen. Als ik tenminste niet op tijd ben weggedoken onder de buiskap. Binnen een uur komt een eind aan een lange periode van zorgeloos mooiweervaren. Behoudens de slagregen rond de evenaar hebben we sinds Zuid Afrika geen water meer in de kuip gehad. Daar wen je aan.

Nu varen we dus sinds twee dagen weer in stabiele passaatwinden. Er recht tegenin welteverstaan. Alles is zout en de kuip is zeiknat. Voor het eerst sinds ons vertrek uit Nederland varen we tegen heersende wind en stroming in. We hakken zo hoog als mogelijk aan de wind naar het noorden. De boot doet zijn best maar bokt je geregeld als een rodeostier uit je zitje. Onze buikspieren krijgen gratis training, en de boot gaat alle kanten op. We denken maar niet aan de te varen afstand, want die is enorm. We hebben er momenteel ruim 1400 mijl opzitten en hebben er nog ruim 1800 voor de boeg tot de Azoren. Andere koek dus, dan het mooiweer zeilen van de afgelopen maanden.

Weer en de wind gedragen zich uiterst voorspelbaar. De windtiltes lagen precies waar we ze hadden verwacht. De watertanks zijn vol met regenwater en we moeten in totaal twee etmalen de motor laten meedraaien. Precies op 4'N steekt de wind weer op en geheel volgens de boekjes neemt deze nu langzaam in sterkte toe en draait geleidelijk naar het NO. Vanaf het moment dat we de wind weer oppikken is het nog tweeduizend mijl naar de Azoren. Tweeduizend mijl ( 3700 km ) aan de wind zeilen is nogal een belasting voor mast en tuigage. De boot krijgt flinke klappen van de golven en we hebben de zeilen klein gereefd.

Vanmorgen haalden een grote groep grienden mij opeens uit mijn diepe overpeinzingen. De ochtendzon laag over de hoge golven, en een vier meter lange griend die volledig uit het water sprong. Even later komt de hele familie Griend een kijkje bij de boot nemen. De eentonigheid van de oceaan krijgt nooit lang de kans. Navigeren was trouwens nog nooit zo makkelijk. Noordwaarts! De aankomende twee weken hoeven we alleen maar op de poolster te sturen. We kletsen elke avond op de SSB-radio met een paar boten die voor ons varen en die vertellen ons dan wat ons te wachten staat. We koesteren onze Pinquin en controleren uiterst nauwgezet dagelijks mast en tuigage.

Elke dag een stukje dichter naar de Azoren. Hopelijk houden we alles heel en komen we begin mei aan. Over de hoeveelheid biefstuk en friet die we daar vervolgens gaan verorberen zal nog lang worden nagepraat.

Groet vanaf 09'15N 0209'35W
Ben

----------
radio email processed by SailMail

Ochtendneut

Vandaag is dag 11 en de routine van wachtlopen zit er ondertussen weer redelijk in. Het slapen, broodbakken, eten koken, het SSB-netje en het controlerondje bepalen de dag. Vandaag zijn er ook tekenen van ander menselijk bestaan. Vanochtend zagen we aan de horizon een tanker voorbij komen en af en toe zien we plastic flesjes op de oceaan voorbij drijven. Deze flesjes zullen zich voegen bij de grote plasticbrij voor de kust van Brazilië.

Het is 5.30 uur en mijn wekker gaat. Ik sta op en doe mijn kleren aan, open de drankenkast, haal er een fles Abuela rum uit, pak een glas en ga naar buiten om de wacht over te nemen. Ben schenkt de borrel in. Maakt u zich geen zorgen dit is geen dagelijkse routine. Dit is dinsdag 10 april en we zijn bijna bij de evenaar. Als we de evenaar veilig zijn over gestoken proosten we op Neptunus en alle goede avonturen. Ook geven we Neptunus een glaasje en dan gaat Ben naar bed. Tijdens mijn wacht zijn er opeens weer dolfijnen om de boot. Of dit een boodschap van Neptunus is of dat de dolfijnen meer rum verwachten weet ik niet.

Na ruim twee en een half jaar wordt wederom mijn geduld op de proef gesteld. Wie mij een beetje kent weet dat dit niet mijn beste eigenschap is. Sinds we in de dolldrums zijn aangekomen is de vaart uit de boot. Ik betrap mezelf op jaloerse gedachten naar andere boten met snelle motoren, grotere schroeven en een kiel vol diesel. Vooral als de stroom de snelheid terugbrengt tot zo'n 2,5 knoop. Geduld. We kruipen over deze grote blauwe vlakte met haar steile golven die de boot uit haar ritme halen. Langzaam komt er iets meer wind en kunnen we al motorzeilend weer dagafstanden van rond de 100 mijl halen.

Zoals sommigen zullen hebben opgemerkt hebben we alvast een voorproefje genomen op 8 en 9 MEI. Door een keer (onterecht) op OK te klikken op de computer kan je de boel mooi in de war brengen. Terwijl ik de maand 'mei' op de computer bekeek heb ik bij het afsluiten blijkbaar niet 'cancel' geklikt maar 'OK'. Hierdoor kwam de computer een maand voor te lopen. De mailbox is ontregeld, de gemiddelde snelheid op de kaartplotter is kleiner dan 1 en bestanden staan niet daar waar ik ze verwacht. Ook de blog-update 'Over de lijn' kwam op 9 mei te staan. De datum van de computer kan je weer terugzetten en lijkt het voor onze berichten naar buiten hersteld, maar van onze computer heb ik een puinhoop gemaakt. En de ochtend-rum kan ik de schuld niet geven, daarvoor was het twee dagen te vroeg.

En niet geheel onbelangrijk om te melden: In het mei nummer van 'Zeilen' staat een mooi verhaal van Ben over ons verblijf in Vanuatu.

Groeten vanaf 04'26N 26'08W
miek

----------
radio email processed by SailMail

Over de lijn

De laatste paar dagen van ons verblijf op Ascension staat er een flinke deining rond het eiland. Aan land gaan is daardoor een evenement van kermisachtige proporties. Eerst bind je je bijboot vast aan een vlot. Dat vlot trek je vervolgens met een lang touw naar de kop van de pier. Daar is een zwemtrap en een betonnen platformpje en er hangen lange touwen waaraan je je kunt vasthouden. De golven zijn zodanig dat het hele platform geregeld volledig onder water loopt. Timing is alles. De lijn waarmee je het vlot naar de kant trekt komt strak te staan als het water na een hoge golf weer terugtrekt. Dat hou je niet vast op de hand en dus moet je het vlot laten vieren. De zwemtrap waar je op afspringt is daarbij ook nog spekglad. De volgende poging: Op het topje van de golf het vlot aantrekken tot vlakbij de zwemtrap, en er dan snel afspringen de kade op. Als je te lang wacht stroomt het water weg en duikt het vlot weer naar beneden, soms wel twee meter. Spring je te snel, dan komt het vlot achter je aan omhoog en word je overspoeld met een grote golf die het hele platform overspoeld. Met een droog pak en zonder blessures aan land komen is op Ascension een hele prestatie. Voor de terugweg geldt hetzelfde.

Voor de duizenden schildpadden die hier hun eieren op het strand komen leggen gaat het net iets anders. Zij komen elke nacht aan land, graven een diepe kuil, leggen daarin 150 eieren en kruipen dan weer moeizaam en uitgeput de zee in. We gaan 's morgens vroeg het strand op en zien een paar late klanten langzaam weer de zee in sjokken. De meesten hebben 's nachts hun zaakjes al gedaan. In de avond gaan we met een stel biologen het strand op en mogen van dichtbij meekijken hoe een joekel van een schildpad haar eieren legt. De schildpad is in een soort trance tijdens het leggen, en dus kunnen wij even meegluren zonder dat ze bang van ons wordt. Na anderhalf uur is ze klaar met leggen en ingraven van de eieren en komt ze weer bij haar positieven. Als er ook nog een paar andere schildpadden aankomen waggelen, trekken we ons stilletjes terug voor ons eigen avontuur: heelhuids in onze bijboot komen.

Inmiddels zijn we vijf dagen onderweg en hebben we 643 mijl afgelegd. Vijf dagen zeilen met de wind van achteren, 's nachts een grote volle maan en overdag veel zon. Vandaag onze eerste grote tropische bui overgehad. Het heeft 2 uur geregend en er was veel wind. Vannacht zullen we de evenaar oversteken en zijn we weer op het noordelijk halfrond. Na bijna twee jaar op het zuidelijk halfrond verheugen we ons op de terugkeer in het ons vertrouwde deel van de wereld. De Grote Beer laat zich iedere nacht steeds prominenter zien en langzaam schuift het Zuiderkruis wat lager aan de zuidelijke sterrenhemel.

De dolldrums liggen op ons te wachten ten noorden van de evenaar. Dit windstiltegebied met veel buien en onweer moeten we door om aan de andere kant ervan de noordoost passaatwind op te pakken. Als we die hebben gevonden wacht ons 2000 mijl aan de wind zeilen naar de Azoren. We zijn nog wel even bezig, maar voorlopig vermaken we ons uitstekend aan boord en verheugen we ons op een nieuwe mijlpaal.

Groeten van het zuidelijk halfrond
Ben

----------
radio email processed by SailMail

1000 dagen

Vandaag, Goede Vrijdag, zijn we duizend dagen onderweg. We vertrokken uit Amsterdam op 12 juli 2009 en als ik dit typ staat ons log op 29.974 zeemijl. Dat betekent dat we op onze duizendste dag ook de 30.000 zeemijl gaan klokken. We zijn onderweg naar de Azoren na een prettig verblijf op Ascension. Onderweg is er genoeg te vieren. Duizend dagen onderweg, 30.000 zeemijl afgelegd, Pasen, het passeren van de evenaar, het kruisen van onze eigen koerslijn van drie jaar geleden, koninginnedag en mijn verjaardag. En bij aankomst op de Azoren zijn we weer in Europa. Maar dat duurt nog wel even.

Dit wordt onze langste oversteek tot nu toe. Niet qua afstand (dat was 3200 mijl), maar wel qua tijd. Een tocht van 3100 mijl door de windstiltes rond de evenaar en dan aan de wind omhoog naar het noorden. We hopen er zo'n 35 dagen over te doen. We hebben extra water meegenomen maar hopen de tanks onderweg nog te kunnen bijvullen tijdens een buitje. We hebben nog zoveel dagen voor de boeg dat het eigenlijk niet te behappen is. We denken dus nog maar niet teveel aan onze bestemming. Daarvoor hebben we over 4 weken nog genoeg tijd. Eerst maar eens zorgen dat we er heelhuids komen en dat alles heel blijft.

Het vertrek van Ascension had nog wat voeten in de aarde. Al onze vrienden waren al weg toen wij ankerop gingen. Het anker bleek echter muurvast te zitten. Na een tijdje proberen, spring ik het water maar in. Omringd door een zwerm zwarte triggerfish duik ik naar het anker dat op 11 meter diepte ligt. Het anker blijkt klem te zitten onder een grote rots. Na wat gewrik krijg ik het gelukkig net op tijd los. Mijn hoofd begint aardig uit elkaar te ploffen en ik moet pijlsnel naar boven voor wat broodnodige zuurstof. Opluchting alom en vijf minuten later zijn we onderweg. Met alle zeilen omhoog varen we nog rakelings langs de 'Anvil Point', het bevoorradingsschip van het Engelse leger dat hier aan het uitladen is. Hierna gaat het naar de Falkland eilanden.

Nu zijn we 2 dagen onderweg. Annemiek heeft zojuist mijn haar afgeschoren. Halverwege was de batterij van de tondeuse echter leeg. Nu ligt de batterij aan de lader en zie ik er uit als een kruising tussen Viktor & Rolf en een ambitieuze nazi. Gelukkig moet ik vanwege de brandende zon mijn petje ophouden en is er naast Miek verder niemand in de buurt. Het feest vandaag is er niet minder om.

Wij varen nog even verder, jullie moeten de groeten hebben.

Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

Alsmaar rechtdoor

Na zo'n beetje zes dagen rechtdoor kwamen we inderdaad bij alweer een ander eiland. Dit keer was het Ascension. Ascension is een groot vulkanisch allegaartje. Het stikt er van de schildpadden, militairen en antennes. Nog nooit zoveel en zo veel verschillende antennes gezien. Voor de Space Shuttle, voor de Europeese Ariadne raketten, voor het wereldwijde GPS systeem, voor de Amerikaanse geheime dienst, voor de BBC worldservice, voor de NASA, de Esa, het wereldwijde web, de RAF en weet ik wat nog meer.

St. Helena naar Ascension

De overtocht was rustig maar door wat problemen met ons voorstag niet heel relaxt. Het profiel van de furlex raakte los en dat scheurde de fok. Dat gaf zorgen, ook omdat nu onze goede fok ook beschadigd werd en we hem er niet af konden halen. Maar dat was niet gerekend met de BlauwePinquin fokfixfox, oftewel Annemiek, die met naald en draad en reparatietape de fok te lijf ging en hem fantastisch heeft opgelapt.






En... zojuist ben ik de mast ingeweest, ondanks heftige deining en heb ik het aluminiumprofiel weer weten te fixen. Oeffffffff....... Dat lucht op!!! Het ging aardig tekeer daar boven in de mast en ik heb weer een paar heel interessante blauwe plekken toegevoegd aan mijn collectie die ik nog van de vorige keer mastklimmen( op St.Helena) had overgehouden. Vijf extra schroeven in het profiel, alles dubbeldik vastgelijmd en afgetapet en nu hopen dat we ermee naar Europa komen!



Zaterdag Rallyrit met bergwandeling over het eiland gemaakt. Het is uitzonderlijk mooi en we hebben heerlijk gezwommen tussen de locale 'piranhas' die als je even niet oplet in je teen, of erger, bijten. Ook veel schildpadden die het hele strand onbegaanbaar maken omdat het net broedtijd is en ze dus overal eieren leggen.

Zondag was het palmpasen en dus wij naar de kerk. Mochten we met de processie meelopen! Dus wij met een grote palmtak een rondje om de kerk en daarna zo'n beetje alle kerkgangers leren kennen. de kerk hangt vol met gedenkstenen van overleden zeemannen en de pastoor was heel grappig en sprong op een gegeven moment zelfs in de lucht. Het is echt geweldig ( of is het Zalig) om af en toe op zulke afgelegen plekken naar de kerk te gaan. Ons is gebleken dat Onze Lieve Heer overal in gelijke mate onder de Mensen aanwezig is. Zelfs als er geen mobiel netwerk in de lucht hangt. Dat geeft de burger moed.

Nu zijn we dus blij en bereiden we ons voor op de volgende passage. Dat wordt een hele lange, want we gaan proberen in een keer helemaal naar de Azoren te varen. Dat is 3200 mijl met windstilte en tegenwind en het zal zomaar eens 35 dagen kunnen gaan duren. Hopelijk gaat alles ok. Ondertussen hangen we wat rond met de locals en zorgen voor heel veel opwinding in het dorp. Want er gebeurt hier zo weinig dat als je met vier man door het dorp loopt het eigenlijk al een opstootje is. Gisteravond met vijf andere zeilers een paar biertjes gedronken in de locale bar en dat voelde al bijna als Koninginnedag.De terugtocht verliep als volgt:



Zijn er verder nog nieuwtjes aan jullie kant van de planeet?

groeten
Ben

Ps momenteel is hier een mysterieuze
vissterfte aan de gang ( zie foto) niemand hier weet er het fijne van, of ze doen net alsof, maar er drijven honderduizenden dode vissen rond het eiland. Het gerucht gaat dat de Argentijnen op de Falklands erachter zitten. We overwegen een klacht te sturen naar de Vakantieman, maar gezien het nieuws dat de Engelsen al een fregat deze kant op sturen wachten we daar nog even mee.