zaterdag 30 juni 2012

Ankeren of dokken

We zien helemaal niets. Al meer dan een dag worden we omringd door dichte mist. Het is koud en alles is nat. Binnen in de boot is het ook al koud. Minder dan 10 graden! Klamme kou die zelfs mijn slaapzak binnendringt als ik na een pikdonkere mistige nachtwacht warm probeer te worden in mijn kooi. Sinds vertrek uit Kinsale is het mistig. We dachten dat het wel weg zou trekken, maar het wordt alleen maar erger. De wind wordt ook steeds minder en onze snelheid loopt hard terug. De stroom draait tegen met 2 tot 3 knopen en we gaan amper vooruit. We horen misthoorns en een heel dikke dieselmotor .We kunnen de motor niet aanzetten want dan horen we de schepen niet meer. We hebben geen radar, en de AIS doet raar. We zien dus helemaal niets. Voor de zekerheid zijn we tot buiten het verkeers-scheiding-stelsel de Ierse zee opgevaren. We zijn van plan om zo ver mogelijk noord te varen, richting Belfast, maar in deze mist is dat geen doen. We besluiten de koers te verleggen naar het westen om ergens een haventje te zoeken waar we kunnen wachten tot de mist voorbij is. En waar we een petroleum kachel kunnen kopen.

Dat haventje wordt Arklow. Daar kan je alleen niet ankeren. Van de havenmeester mogen we bij de vissers en hoeven we niet in de marina. Die kost hier 35 euro voor een nachtje. Na drie jaar rond de wereld zeilen is ons spaarvarken aardig afgeslankt. We hebben dan ook geen trek om belachelijke tarieven te betalen om een nachtje over te blijven. We worden wakker in het zonnetje en na een rondje door het ietwat sippe stadje koersen we verder noordwaarts.

Heel anders dan gisteren schijnt nu de zon. Er is ook een wind waarschuwing, maar we besluiten toch maar gewoon te gaan. We varen uit op slack en als de stroom gaat lopen schiet de boot vooruit. We varen langs Wicklow Head, een prachtige vuurtoren op een uitstekende rots en de boot gaat met ruim 8 knopen over de grond. De stroom is hier erg sterk en we profiteren er maximaal van. De zon schijnt en we racen langs een prachtige kust naar Dublin. Terwijl de wind aantrekt zigzaggen we tussen de grote veerboten door naar het noorden. Ruime wind met een rifje in het grootzeil leggen we binnen 7 uur ruim 50 mijl af. We varen een riviertje boven Dublin op met een heel ondiepe drempel. We kunnen er vlak voor hoogwater naar binnen en het anker valt voor het stadje Malahide. Een geweldige zeildag die ons alle kou doet vergeten. De boot draait vrolijk mee met het getij in het riviertje en we hebben uitzicht op duinen aan de overkant. Prima plek om een dagje te schuilen voor wat hardere wind.

Nu zijn we weer onderweg. Dikke buien schuiven voorbij en kleuren donkerblauw in de felle zon. De prachtige Noord-Ierse kust in het zonnetje op de achtergrond. De barometer gaat alle kanten op en elke dag is het weer anders. De radio geeft alweer een Small-craft warning, maar het ziet er niet al te ernstig uit dus we varen vrolijk verder. We zijn weer in noordelijke wateren en ondanks alle kou en ongemakken is dat toch ook wel weer erg mooi. De zonnestralen die we hier meepakken voelen extra lekker.

Groeten
Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

dinsdag 26 juni 2012

Kinsale

Het is typisch Iers strandweer. Mistig met een waterig zonnetje. Wij hebben dan ook ons zeilpak, thermoondergoed en windstopper verkozen boven bikini en zwembroek. We liggen niet op het strand maar zitten in de kuip. We hebben vanochtend Kinsale in de mist achter ons gelaten en zeilen in oostelijke richting langs de Ierse zuidkust. We hopen zo ver mogelijk via de Ierse Zee richting Schotland en het Caledonisch kanaal te vorderen. Hoe ver zal afhangen van stroom en wind.

Donderdagavond zijn we aangekomen in Kinsale aan de Ierse zuidkust. Een uur na aankomst zitten Ben en Gerlof aan hun welverdiende Guiness en geniet ik van een rode wijn. De schrik van de hoge prijzen in de kroeg spoelen we snel met nog meer drank weg. Na een overheerlijke Fish & Chips zijn we in een eeuwenoude pub beland. De lokale visser, met wie we in gesprek komen is onder de indruk van het feit dat wij de wereld rond zijn gekomen met evenveel diesel als zijn dagelijks verbruik. Daarentegen zijn wij onder de indruk van het feit dat hij tot op 200 meter diepte kan vissen. Het was een zeer geslaagde avond. We zijn het er unaniem over eens dat die Ieren een goed volk zijn.

Vrijdag besluiten we uit de marina weg te gaan en voor anker te gaan op de rivier. Daniel, een Zweed met wie we ook langs de Afrikaanse kust voeren, ligt hier ook voor anker. We nodigen hem uit voor hen diner en wisselen alle avonturen uit. Hij is vanaf Kaapstad via Brazilië naar de Azoren gezeild. Sinds januari hadden we elkaar niet meer gezien. We proberen nog even in de kuip te zitten maar besluiten dan toch dat het te koud is en gaan naar binnen.

Als we zaterdagmiddag Gerlof hebben uitgezwaaid verkennen we Kinsale. Bij de St Multose kerk hangt een affiche over een concert de volgende avond. Wij hebben wel zin in een beetje Ierse folklore en zijn dus zondagavond van de partij. Wij verbazen ons over het grote aantal Amerikaanse toeristen om ons heen. Tijdens het welkomswoord blijkt dat we beter hadden moeten kijken. Het koor blijkt uit Minnesota te komen, niks Iers dus. Tot onze blijdschap zijn er een paar Ierse gastzangers die ook een nummer doen, inclusief Ierse fluit en traditionele dans. Volgende keer toch beter lezen, al konden ze wel mooi zingen.

Het is duidelijk dat we in Europa zijn aangekomen. Toen we bijna drie jaar geleden onderweg naar het zuiden waren, viel het ons al op. De hele Europeese kust lijkt bedolven onder de ruines van forten en verdedigingswerken. Ook hier in Kinsale stikt het van de forten. Het is heerlijk om er heen te wandelen door het lange groene gras en andere herkenbare planten. Nog even en we kunnen Nederland ruiken.

Gerlof is weer van boord en wij zijn weer met ons twee. Het zal vannacht wel even wennen zijn als de wekker weer gaat na 2,5 uur slapen.

Groeten vanaf 51'42 N 007'55 W
Miek

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

dinsdag 19 juni 2012

Dikke pluimen

Meer dan dertig walvissen bij elkaar in het avondzonnetje. We zagen ze gisteravond hun waterpluimen omhoog blazen. Het duurde wel een half uur en op een gegeven moment telden we meer dan veertig pluimen in een minuut. Het was een gezellige bende bij die walvissen. Misschien werd er zelfs gevoosd. We konden net niet goed zien wat voor soort het was, want we durfden niet dichtbij te komen. De pluimen waren zeker 5 meter hoog. Er boven hing een donkere bui en het was een magisch gezicht. De pluimen heel wit in het zonnetje.

We kunnen de Guiness nu bijna ruiken, nog 230 mijl naar Kinsale in Ierland. Eergisteren nog even wat verhoogde bloeddruk aan boord door een weerbericht dat een dikke depressie beloofde precies over ons heen. Dat zou 40-45 knopen wind geven en dat is niet fijn. Gelukkig was het volgende weerbericht al iets milder, nog maar 30 knopen. Momenteel ziet het er naar uit dat we net voor de harde wind binnen kunnen zijn. Daar hopen we dan maar op.

Aan boord is het heel gezellig met zijn drieën. Opeens een heel andere dynamiek en dat is echt leuk. Het is ook luxe dat we veel langer kunnen slapen. We lopen wachten van 2,5 uur en je kunt dan twee keer ruim vier uur slapen. We moeten er maar niet aan wennen. De zee is wat groener geworden en 's nachts licht hij mooi op. Dolfijnen zien er dan uit als raketten onder water, ons zog is een spoor van duizenden sterren en soms zie je in de verte iets groots onder water voorbij zwemmen. De vogels om de boot zijn ook aan het veranderen. We zien bijna geen pijlstormvogels meer en steeds meer zwaluwen en Jan van Genten. Gistermiddag kwam een school dolfijnen met jonkies met ons spelen. Ik lag op mijn buik op het voordek met mijn hand in het water en ze kwamen steeds dichterbij. Een beetje ravotten met dat rare mannetje dat op dat blauwe bootje met zijn lange armen naar ze lag te zwaaien. Het is fijn hier, hopelijk houden we dat vol tot we er zijn. We verwachten donderdagavond in Kinsale aan te komen.

Groeten
Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

vrijdag 15 juni 2012

Atlantic homerun

Zo heet het radionetje dat een paar zeilers op weg naar Europa hebben opgezet. Zij waren vanaf de Carieb al bezig en wij zijn drie dagen geleden ingehaakt toen we vanaf Sao Miguel vertrokken. Elke dag even kletsen, met af en toe een vervelende Duitser die in Duits-Engels zegt: "Sjezz, did sjoe hear? Zze dutsjh tiem hazz zoe lievv zze toernament? Oonlie avvter zwoe matches! Haha! Haha!" Kijk daarvoor zetten we de radio natuurlijk niet aan mid-Atlantic. Maar er zijn ook andere zeilers en het is fijn om een beetje contact te houden.

Aan boord is het feest, want we zijn met zijn drieën. Gerlof is aan boord en dat is erg leuk. Ondanks het grijze en regenachtige weer de eerste dagen van onze oversteek richting Ierland. Onze Atlantic Homerun is begonnen. Het is fantastisch dat onze Walkapitein, die al bijna drie jaar onze oren en ogen op de wal is, nu met ons meevaart. We zijn drie dagen geleden vertrokken in het kielzog van een dikke depressie. De eerste dag nog heerlijk gezwommen in de luwte van het eiland.

Gisteren ook spektakel, want we zaten opeens midden in het wedstrijdveld van de Volvo Ocean race! Dat geloof je niet, maar het was echt zo. Heel idioot want we wisten helemaal niet dat die hier ook in de buurt zouden zijn. Het was grijs en grauw met harde wind van een knoop of 25 toen ik opeens een zeil in de verte zag. En toen nog een, en nog een. Er klopte alleen iets niet. De zeiltjes die we zagen gingen zo absurd hard dat ik eerst dacht dat er iets mis was. Uiteindelijk kwamen er drie zeiltjes recht op ons af. De zeiltjes werden steeds groter en toen kon ik lezen wat erop stond. De Groupama en de Puma varen op hooguit driehonderd meter langs en toen wisten we dat het wel de VOR moest zijn. Ik heb de Groupama nog even over de marifoon opgeroepen, maar ze stoven alweer de grauwe mist in. Even later kwam nummer vier uit de mist opdoemen. Ik schat dat ze wel bijna twintig knopen gingen. Wij volledig dubbel gereefd, zij ongereefd met gigantische voorzeilen. Een groter contrast tussen zeilschepen is er bijna niet.

Vandaag is een geheel andere dag. Zonnig en licht bewolkt. Met een plezierig noordwestelijk windje varen we op een rustige zee aan de wind. Er zijn hier veel walvissen, we zien ze proesten en spuiten, en vanmiddag hadden we een fin whale van een meter of 15 naast de boot. Hoe die in het Nederlands heten weet ik even niet. Ons prachtige walvissenboek, dat we ooit van de weledelgeleerde bootsman Brutel hebben gekregen is in het Engels. Het was in ieder geval een imposante gast en hij maakte ons heel vriendelijk duidelijk dat we door zijn achtertuin voeren.

Binnenkort komen we ook in uw achtertuin varen. We hopen op zaterdag 28 juli in Amsterdam te arriveren. Omdat er nogal eens een dikke depressie overkomt moeten we goed opletten op het weer. We koersen op Kinsale in Ierland, want we willen ook nog naar Schotland. Het plan is om de boot vol te proppen met single-malt contrabande alvorens richting IJmuiden te koersen. Maar als het weer tegenzit kunnen de plannen nog veranderen.

Groet
Ben

----------
radio email processed by SailMail
for information see: http://www.sailmail.com

woensdag 6 juni 2012

Stier aan de lijn



Het is vrij simpel. Een boze stier aan een heel lang touw wordt op straat losgelaten. De lokale mannen staan quasi nonchalant op straat met een biertje. Vrouwen, kinderen en toeristen verschansen zich op balkonnetjes en achter muurtjes. Als de stier eraan komt is het rennen geblazen. Als je niet oppast neemt de stier je te grazen en dan heb je een probleem. Jaarlijks sterft er een handvol onfortuinlijke waaghalzen tijdens de Touradas a Corda op het eiland Terceira.



Touradas worden overal op het eiland georganiseerd. Elk dorp of buurtje organiseert er wel een. Hoe groter de buurt hoe meer geld er is voor goede stieren. Bijna elke dag is er wel ergens een. De stieren worden speciaal voor de Touradas gefokt en getraind bij een aantal gerenommeerde fokkerijen. De rivaliteit tussen de fokkerijen is vergelijkbaar met de strijd tussen voetbalclubs. Aan het eind van de lijn waaraan de stier loopt lopen de toureros, stoere kerels in grijze broeken en met zwarte hoeden. Zij controleren de lengte van de lijn en moeten de stier uiteindelijk weer in zijn kooi zien te krijgen. Er zijn altijd vier stieren, de derde is meestal de beste. Als de stier wordt losgelaten wordt keihard vuurwerk afgestoken. In een klap verandert dan de sfeer op straat. De gezellige braderie wordt opeens een showcase van machogedrag en waaghalzerij. De mannen blijven zo lang mogelijk stoer staan kijken, en zetten het op het laatste moment op een rennen, of klimmen over heggen of op muurtjes. Mensen timmeren hun voordeur en ramen half dicht en nodigen vrienden uit om te komen eten en drinken. Er wordt veel gegeten en gedronken. Iets weigeren is niet netjes. De getoonde gastvrijheid is een manier om de sociale status te onderbouwen. Voor de niets vermoedende buitenstaander is het bijwonen van zo'n evenement een geweldige ervaring.



We hebben er twee bezocht. De eerste, met onze moeders, was het meest spectaculair. In het vissersdorp Sao Matteu, waar ze flink in de buidel getast hadden en dus de grootste en meest wilde stieren kregen. Stieren die met gemak over een muurtje van anderhalve meter springen. Je gelooft het pas als je het ziet. Het is berespannend om dan oog in oog met dat beest te staan. Van alle kanten worden we gewaarschuwd om voorzichtig te zijn. Onwetende toeristen die domme dingen doen worden hier vaak in ambulances afgevoerd. Ondertussen zit iedereen aan de pils. Een oude waggelende dronkaard wordt aan zijn kraag over een hek getrokken als de stier komt aanrennen. Een aangeschoten huisvrouw wordt door haar man de heg in getrokken als ze iets te overmoedig naar de stier begint te roepen. Een jongetje van een jaar of acht mag even bij zijn vader op straat staan. Als de stier eraan komt wordt hij snel op een balkon gehesen en zet pappa het op een rennen. De echte waaghalzen blijven staan en dagen de stier uit. Het ziet er bedrieglijk makkelijk uit. Dat denkt ook een stoere Amerikaanse jongen. De locals waarschuwen hem om niet te gaan staan waar hij staat. Hij denkt het wel te weten, maar als de stier aankomt doet hij een stapje verkeerd. De stier grijpt hem en kwakt hem tegen een muurtje: twee gebroken benen. De toureros trekken de stier met alle macht terug naar zijn kooi en er klinken twee harde knallen als de stier veilig is opgeborgen. Iedereen rent de straat op en even later wordt de Amerikaan per ambulance afgevoerd. “Eigen schuld, had hij maar moeten luisteren”, zegt een lokale man in wiens voortuin we de boel bekijken. Niemand lijkt erg onder de indruk, en het feest gaat vrolijk verder. Aan het begin van de straat staan mobiele barretjes. Daar koop je voor 80 cent een biertje en hebben ze lekkere hapjes. Bifana's, heerlijk malse broodjes biefstuk of een schaaltje ingelegde tuinbonen.



We kijken onze ogen uit en feesten mee met de locale vissers in Sao Matteu. Dat is erg gezellig en op een gegeven moment wordt mij achterin een kroegje zelfs de lokale wietoogst aangeboden. Ik bedank vriendelijk en geef onze nieuwe vrienden een rondje bier. Dat is hier nog gewoon betaalbaar. Om een uur of elf, het voelt veel later, taaien we af richting de boot. Die ligt veilig in de haven van Angra do Heroismo.


De volgende dagen wandelen we door de vulkanische binnenlanden en toeren we met een autootje over het eiland. Het weer is niet geweldig, maar we vermaken ons uitstekend met prachtige natuur, mooie stadjes en heerlijke lokale hapjes. Voordat we het weten is het vrijdag en vliegen onze moeders weer huiswaarts. Op dinsdagavond bijt ik een kies doormidden op een steentje in mijn brood. Ik had al eerder iets gevoeld, maar het steentje was de genadeklap. De volgende ochtend loop ik even bij een tandarts binnen om te vragen of ze misschien tijd hebben om er naar te kijken. Voordat ik het weet zit ik in de stoel en krijg ik een wortelkanaalbehandeling. Twee uur later sta ik pas weer buiten met een van verdoving nog nakwijlende onderlip en een eersteklas noodkroon. Kosten 80 euro. Ik voorzie kansen voor dentaal cultuurtoerisme naar de Azoren. Geen centje pijn.


Na de passage van alweer een front, met dikke wind en veel regen zijn we op maandagmiddag vertrokken richting het volgende eiland Sao Miguel. Daar zijn we gisterenmiddag aanbeland na een mooie rustige zeiltocht van 95 mijl. We liggen in de oude haven van Ponta Delgada en hebben onze genua maar meteen ter restauratie weggebracht. Vrijdag komt onze walkapitein Gerlof aan boord en gaan we ons voorbereiden op de oversteek naar Ierland. De Azoren zijn mooi en interessant genoeg om er nog maanden te blijven. De lokroep van een leven vol jachtige hectiek, aangeprate angst, weeralarmen en oranjekoorts trekt ons echter steeds sterker noordwaarts.

Groeten
Ben